Xhoalina P. O. V
Nuk arrij ta kuptoj se cfare po ndodh keshtu me te? Ose me sakte me mua?
Fjalet e tij nuk me tremben, me bene te ndihem me e sigurt , dhe kur jam ne krahet e tij ndihem sikur asgje dhe askush nuk do te me beje keq! Kam lexuar shume romane kur vajza qe rrembehet bie ne dashuri me rrembyesin e saj, por ... por kjo gje nuk ka mundesi te me ndodhe edhe mua! Nuk duhet te ndodhe! Nuk duhet ta lejoj qe te ndodhe , apo ... apo ndoshta eshte teper vone tashme?!
Keto mendime e torturonin, nuk donte qe te kishte ndjenja per Aleksin, mundohej qe te vishte ate si makth, si fajtor , si djall te mendimeve te saj, por nuk mundej! "Aleks Romanov , cfare dreqin me ke bere keshtu?" Pyeste duke perplasur duart fort ne murin e dhomes.
Qe prej asaj nate Aleksi e kishte te qarte ate cfare ndiente per Xhoalinen, tashme ai i kishte vene nje emer kesaj ndenje ose e kishte pranuar tashme se si quhej ajo. Tashme kishte dicka tjeter qe e mundonte " A ndiente valle edhe ajo te njejten gje per te?"
Vetem mendimi qe jo e bente te ndihej i humbur, prandaj kishte dite qe perpiqej te sillej mire me Xhoalinen, donte t'ia fitonte zemren dhe ndoshta kjo mund te arrihej vetem nese ai ishte me i sjellshem me te. Por ai nuk e dinte qe ajo nuk e donte kete gje , ajo ishte mesuar me djallin e saj dhe nuk donte kurrsesi qe ai te ndryshonte.
Ditet kalonin , gjerat dukeshin me te qeta ne shtepi, por ajo qetesi nuk zgjati shume. Kishte dite qe dicka e mundonte Aleksin, policia ruse kishte zbuluar nje ngarkese te madhe te tyre , per shkak te nje spiuni midis , ende nuk ishte e qarte , nese ngarkesa ishte e tyre ose jo, por atij i duhej te largohej nga Rusia per ca kohe, nese policia i vinte ne shtepi , me Anastasian dhe Xhoalinen aty, do te kishte shume telashe.
"Aleks duhet te largohemi sa me pare prej Rusise!" Foli Dilan i shqetesuar
"Nuk e kuptoj se perse e ke shtyre largimin cdo dite?" Tha serish ai.
Ai nuk i ktheu pergjigje , por ktheu nje gllejke nga gota me vodka qe po pinte. "Aleks, kuptoje qe do te na kapin kesaj radhe nese nuk ikim , madje duhet te kishim ikur tashme!" Foli serish Dilan.
"Pusho!" I bertiti ai duke perplasur goten pas murit. Vuri doren ne floke dhe mbylli syte "Nese do te ikim prej ketej, kemi per te ikur te gjithe, nuk do te leme askend pas!" Tha kesaj radhe me i qete.
"Po , sigurisht , por..." u mundua te flase Riku
"Ateher me thuaj si dreqin ka per te kaluar pancake-ja ne dogane , kur nuk eshte me dokumenta ,aq me pak kur eshte edhe minorene?!" Tha duke e ngritur tonin e zerit. Askush nuk i ktheu pergjigje, pasi askush nuk e kishte menduar kete gje, ndersa ai po.
Qe kur kuptoi qe duhej te largohej i vetmi mendim qe i vertitej ne koke per tere keto dite, ishte "Si do ta merrte Xhoalinen?" Fare mire mund ta kthente ne Shqiperi, pasi doganat shqiptare nuk ishin shume te sigurta, sesa ta merrte me vete SHBA, ku i duhej te kalonte si nje njeri i thjeshte me te gjitha dokumentat, por qe per Xhoalinen ishte e pamundur kjo.
Por nuk donte, nuk donte te ikte dhe te linte ate pas, ose ta linte te lire, e dinte shume mire qe po tregohej egoist, por keshtu ishte ai, kur me me fund kishte gjetur njeriun e vetem ne bote qe mund ta bente te lumtur , qe kishte shkrire teresisht akullnajat ne zemren e tij, nuk kishte ndermend te largohej prej saj ose ta lejonte te shkonte. Prandaj kishte zgjedhur qe , nese do te zbulohej, le te zbulohej, por prej Xhoalines nuk do te hiqte dore kurre.
"Te thashe mbylle gojen!" Degjoi zerin e saj jashte deres se zyres. "S'dua perse nuk je?" U degjua zeri i Anastasias. Qeshi lehte, si gjithnje Anastasia ia kishte dale t'ia conte nervat asaj dhe si gjithmon ajo shperthente. E adhuronte kur ato tiparet e saj te bukura , perpiqeshin te dukeshin te frikshme.
"Por a eshte ndonjehere i shemtuar nje engjell?" Ia kishe bere vetes kete pyetje nje dite teksa kishte pare Xhoalinen t'i gjuante me fshese Anastasias. Dera u hap me furi dhe mbrenda hyri ajo dhe Anastasia qe e ndiqte nga pas " Degjo! E di shume mire per cfare e ke marre kete, por a ke mbaruar pune se te betohem nuk po mundem te arrij ta duroj as nje sekond me teper!" Tha tere nerva duke iu drejtuar atij per Anastasian.
"Vogelushja urren kur e trajtojme si femije!" Foli Anastasia ne menyre tallese.
"Ti mbylle!" I uleriti Xhoalina gati per t'iu hedhur ne fyt per te mos ishte per Dilanin qe i doli para.
" Perse nuk je?" U tall serish ajo
"Jo nuk jam, sa per dijeni kam rreth 2 muaj qe i kam mbushur 18 vjec, pra qe kategorikisht jam nje e rritur tashme..." tha Xhoalina tere nerva , po u nderpre nga ai "Cfare the ti?" Pyeti
"Qe jam 18 vjece tashme!" Tha ajo qete duke e pare e habitur. U ngrit menjehere, shkoi drejt saj dhe e kapi nga krahet "Perse nuk me ke thene kur e kishe ditelindjen?" E pyeti duke e tundur.
"Perse ? A po mos valle do te beje ndonje feste?" E pyeti ajo tere ironi. Ai filloi te buzeqeshe, nje ide kishte ne koke, nje ide qe do te bente ta merrte Xhoalinen me vete. E terhoqi Xhoalinen tek tavolina dhe i dha stirolapsin ne dore.
"Cfare ..." nisi te fliste ajo, por e kuptoi qe po ta dinte c'kishte ndermend te bente , ndoshta nuk do te pranonte keshtu qe me doren e tij kapi doren e saj dhe hodhi firmen e saj ne nje leter. E mori letren dhe u nis te ikte nxitimthi" Dilan, beni cdo gje gati, do te nisemi ne mbremje !" Tha para se te largohej dhe t'i linte te gjithe te habitur, askush nuk e dinte se cfare kishte ndermend te bente ai.
Ne mbremje ata u nisen , me sac kishte degjuar Xhoalina e kishte kuptuar qe do te shkonte ne SHBA , kishte qene gjithnje endrra e saj te shkonte atje, por jo ne kete lloj situate. Kur arriten ne aeroport , ajo u habit kur pa qe secili u tregoi pasaporten e tij sportelit te bilatave. U kthye pas dhe nje ndjenje frike e kapi.
"Po sikur te me lejne ketu? Do te jem krejt e vetme!Jo! Ata nuk mund ta bejne kete!" Mendonte e frikesuar. Por ajo e dinte shume mire qe nuk do te arrinte te kalonte pasi ajo nuk kishte pasaporte dhe asgje.
"Aleks Romanov!"
Degjoi zerin e sportelistes. Ai u afrua dhe mori bileten , pasi tregoi pasaporten."Eja ketu pancake, tashme eshte radha jote!" I tha ai ajo iu afrua dhe i tha "Aleks! Ti besoj e di qe une nuk mundem te vi dot me ju apo jo!?" Pyeti e frikesuar. Ai nuk i foli , por thjesht e afroi me afer sportelit.
"Aleks... une nuk kam dokumenta ..." por pushoi kur degjoi emrin e saj te therritej "Xhoaline Romanov!" Tha sportelistja teksa vulosi nje pasaporte duke ia drejtuar asaj.
"Romanov?!"
Perseriti ajo duke zgurdulluar syte drejt Aleksit. Ai nuk foli , por vetem e terhoqi nga krahu drejt hyrjes se aeroplanit. "Aleks cfare thote ajo? Pse me therret Xhoaline Romanov? " i thoshte ajo teksa e ndiqte nga pas.
Por ai nuk fliste, nuk dinte se cfare t'i thoshte. "Aleks me ty po flas!" I bertiti ajo pasi hyne ne aeroplan. "Xhoaline e dashur cfare ke?" Pyeti Helga teksa uleshin ne sendiljet e tyre te gjithe pervec Xhoalines.
"Me therriten Xhoaline Romanov ja cfare ka znj. Helga dhe une dua te di perse? Aleks dua nje pergjigje! Perse?" Bertiti ajo.
"Aleks..." nisi te fliste Helga.
"Sepse nuk kishte zgjidhje tjeter qe une te te merrja me vete!" Tha ai.
"Si , dua te them perse kam mbiemrin tend?" Pyeti serish ajo.
"Sepse tashme ne jemi te martuar Xhoaline ja perse!" Bertiti ai duke shmangur shikimin e saj. Keto fjale i rane si bombe te gjitheve, tashme njerezit e tij e kishin kuptuar arsyen se perse Aleksi e kishte shtyre cdo dite largimin nga Rusia. Por me shume u trondit ajo, nuk i besohej ajo cfare ai tha, "Kjo nuk mund te jete e mundur!" Tha duke u ulur ne sendilje e shokuar. "Por ... si?" Pyeti serish.
"Kur ti me the qe i ke mbushur 18 vjec , kjo ide me erdhi ndemend dhe ja keshtu pra!" Tha ai
"Por a nuk duhet firma ..." por pushoi kur u kujtua ajo cfare beri ai pak me pare ne vile. "Ja perse me detyrove te firmos , ke falsifikuar firmen time!" Nuk arrinte ta besonte se sa larg shkonte ky njeri.
"Sic dihet kur martohesh me nje njeri me dokumenta te rregullta , automatikisht behesh edhe ti me to dhe e vetmja menyre qe te te mos te lija ty ne Rusi ishte kjo." Tha i qete ai. Priste qe nga casti ne cast ajo t'i ulertiste , por jo , ajo po qendronte e qete duke e pare ne sy pa asnje ndjenje , e vriste ai lloj shikimi.
"Thuaj dicka dreqi ta haje!" Tha ai i nervozuar prej shikimit te saj dhe nga fakti qe ajo nuk po fliste.
"Thjesht habitem se sa larg arrin te shkosh ti per te arritur ate qe do! He..." nenqeshi lehte "nuk je lodhur duke ma bere jeten ferr cdo dite?" I tha e qete. "Apo sic ma ke thene qe ne fillim , nuk do te me lesh te vdes pa me bere te vuaj, sepse vuajtja ime do te jete muzik per ty?!" I tha duke e pare me nje shikim te zbrazet. Ai ishte i habitur, priste qe ajo te inatosej , por jo ajo po qendronte e qete, e vriste kjo qetesia e saj do te preferonte me mire qe te hante ndonje shpulle prej saj se sa te perballej me shikimin e saj te zbrazet.
"A e di?" Foli ajo serish.
" Tani vertet m'i ke shkulur krahet qe do te me benin te fluturoja larg nga ti dhe ... dhe me ke lidhur me zinxhiret e ferrit tend!" U lendua, gjate gjithe kesaj kohe kishte shpresuar qe ajo te kishte hequr dore te largohej prej tij, por ajo e kishte ende mendjen te largohej dhe keto fjale iu ngulen me keq se plumbat qe ka pas marre.
"Heh tashme besoj e ke kuptuar qe une nuk humb kurre!" Tha ai. E kuptoi qe ajo nuk e donte , nuk do te tregohej kurresesi i dobet para saj, nuk do te lejonte qe ajo ta mesonte qe ai ... kishte ndenja per te.
"Dhe ky eshte vetem fillimi!" Tha duke u ulur prane saj ne sendiljen e tij. Askush nuk kishte guxim te fliste. Asnje fjale nuk tha asnje fjale gjate gjithe udhetimit...