"Κάποτε εκείνη ούρλιαξε και εκείνος τρόμαξε..."
.«Ιαν φυγε σε παρακαλω, δεν θελω» του ψιθυρισε αλλα εκεινος την εσφιξε στην αγκαλια του. Το καυτο νερο ετρεχε πανω στα κορμια τους και η Καταλινα αναστεναξε.
«Αφησε με να σου εξηγησω τουλαχιστον. » Ειπε και κουρνιασε το κεφαλι του στον ωμο της. Αφησε ενα απαλο φιλι και περιμενε ανυπομονος. Η σωματικη του κατασταση ηταν χαλια αλλα δεν ηθελε να της το δειξει.
Η Καταλινα απομακρυνθηκε και βγηκε απο το ντουζ. Τυλιξε μια πετσετα γυρω της και αποχωρησε απο το μπανιο αφηνωντας τον μονο. Διχως λεξη, διχως καν μια ματια. Ηταν εξαλλη και με την σταση του δεν βοηθουσε καθολου την κατασταση της.
Πεταξε την βρεγμενη πετσετα και φορεσε την νυχτικια της. Δεν εβλεπε την ωρα να ξημερωσει. Ξαπλωσε στο κρεβατι και αφουγκραστηκε τα βογγητα του απο το μπανιο. Για ενα λεπτο σκυθρωπιασε. Στεναχωρηθηκε με την σταση της αλλα δεν αντεχε στην ιδεα πως την απατησε.
Εκλεισε τα ματια της οταν ακουσε το νερο να κλεινει. Δευτερολεπτα αργοτερα ο Ιαν βγηκε. Βλεποντας την με κλειστα ματια θεωρησε πως αποκοιμηθηκε , η ισως εκανε την κοιμησμενη για να τον αποφυγει και προτιμησε να κανει πισω. Αυριο θα της εξηγουσε τα παντα. Εβαλε ενα μποξερακι και σηκωσε το σεντονι. Ξαπλωσε στο κρεβατι και της γυρισε την πλατη. Αναρωτηθηκε πως εφτασαν ως εδω. Πως εγιναν ολα τοσο χαλια μεταξυ τους μεσα σε μια νυχτα. Ενιωθε αηδιασμενος με τον εαυτο του αλλα παραλληλα δεν μπορουσε να εξηγησει την καταληξη.
Ολα ηταν θολα, ακομα και οι εικονες που ειχε δεν ηταν ξεκαθαρες. Την ενιωθε στο κορμι του αλλα ηταν ανημπορος να κανει και πολλα. Αφησε εναν αναστεναγμο και αποκοιμηθηκε...
1 μηνα πριν
«Εμενα αυτη η κοκκινομαλλα δεν μου αρεσει καθολου. Δεν την ειδες πως του τριβοταν; Σου λεω κατι μου βρωμαει!» Η εμιλυ την κοιταξε απελπισμενη. Ηταν ηδη 20 λεπτα εξω απο το κλαμπ και προσπαθουσε να την ηρεμησει. Στο τσακ την προλαβε πριν ορμηξει προς το μερος τους και αρπαξει την καινουρια κοπελα απο το μαλλι. Η Καταλινα αν και ποτε δεν εδειχνε την κτητικοτητα της προς το προσωπο του Ιαν παραυτα δεν σταματουσε να τον διεκδικει. Βλεποντας ομως την καλλιγραμη κοπελα να τον πλησιαζει πιο πολυ απο τις υπολοιπες δεν αντεξε. Αδιαφορησε για οσα της ελεγε ο Μαξ και εκανε να παει προς τα εκει οταν ενιωσε την εμιλυ να την τραβαει προς τα εξω.
«ηρεμησε σε παρακαλω και σταματα να κανεις σαν καμια υστερικη. Τα εχω ζησει ολα αυτα κατα καιρους δεν ειναι τιποτα παραπανω σου λεω απο δουλεια. Μερικες νομιζουν πως αν εχουν τα αφεντικα απο κοντα ολα θα ειναι καλυτερα αλλα ολες καταληγουν παντα στο απολυτο τιποτα. »
της απαντησε και την κοιταξε.
«εχεις δικιο. Ισως υπερβαλλω και κανω σαν τρελη αλλα τωρα τελευταια εχω και το αγχος του μωρου και καταλαβαινεις...» ειπε η Καταλινα ελαφρος πιο χαλαρη
«Ολα στην ωρα τους θα γινουν κοριτσακι μου. Οσο το σκεφτεσαι χειροτερα ειναι. Θελω να παραμεινεις ηρεμη και μαλιστα θα φροντισω προσωπικα γι αυτο. Απο αυριο ξεκιναμε μαθηματα παλι. Η εκπαιδευση σε ηρεμει και πιστευω το εχουμε αφησει λιγακι πισω. » η Καταλινα χαμογελασε και εγυρε στον ωμο της. Καθισμενες πλεον στο παγκακι κοιτουσαν το δασακι απεναντι χωρις να μιλανε.
«Ξερεις, τελικα ειμαι χαρουμενη που εμεινες στην ζωη μας.» Ειπε μετα απο λιγο η Καταλινα και η Εμιλυ την αγκαλιασε.
«Πιστεψε με θα εκανα τα παντα για σας τους δυο. Και τωρα παμε μεσα γιατι παγωσα!»
μπηκαν μεσα και ο Ιαν ηταν ηδη στο μπαρ με τον Μαξ. Χαζολογουσαν μεταξυ τους οταν τις ειδαν να μπαινουν. Δεν περιμενε καν να φτασουν. Σηκωθηκε απο το σκαμπο και αρπαζοντας την απο την μεση την φιλησε.
«Που εξαφανιστηκες εσυ;»Την ρωτησε
«Βγηκαμε να παρουμε λιγακι αερα ρε φιλε πως κανεις ετσι!»Πεταχτηκε η Εμιλυ η οποια πηρε θεση στο μπαρ.
«Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα αλλά τέλος πάντων. « χωθηκε στον λαιμο της Καταλινας και άρχισε να αφήνει φιλιά.
«Ειμαστε έξω ρε μωρό μου , μας κοιτάει όλο το κόσμο!» αναφώνησε γελώντας πονηρά και εκείνος την δάγκωσε.
«ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι μάτια μου που με βλέπουν να λιώνω για πάρτυ σου… « Την επιασε από το χερι και την απομακρυνε από τους υπολοιπους .
«Είσαι τρελός το ξέρεις?» αποκρίθηκε και κοίταξε γύρω της . Το μέρος ήταν γνώριμο. Την οδηγούσε προς το γραφείο του και ήξερε αρκετά καλά τον λόγο. Άρχισαν να γελάνε σαν μωρά παιδιά καθώς πλησίαζαν την πόρτα αλλά το γέλιο τους κόπηκε απότομα.
«Τι δουλειά έχεις εσυ εδώ;» Ειπε ο Ίαν απευθυνόμενος στην Ντενις την καινούρια κοπέλα. Η Καταλινα από δίπλα ορθωσε το ανάστημά της και την κοίταξε.
«Δεν κατάλαβα καλά κάποια πράγματα πριν Ίαν και ήρθα απλά για να διευκρινίσω κάτι « αποκρίθηκε και η Καταλινα γέλασε. Έκανε ένα βήμα μπροστά και βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από εκείνη.
«Για σένα κύριος Πράις…» Είπε και έκανε μια στροφή γύρω της . Μπορεί λίγα λεπτά πριν να άφηνε την ψυχή της στην Εμιλυ αλλά δεν δίστασε να μεταμορφωθεί σε οχιά προκειμένου να την βάλει στη θέση της , είχε μάθει καλά εξάλλου τι συμβαίνει όταν δείχνεις αδυναμία. Ο Ίαν την κοιτούσε σοκαρισμένος. Πρώτη φορά την έβλεπε να παίρνει θέση και η αλήθεια ήταν ότι του άρεσε. Τονώσε τον ανδρισμό του και τον έφτασε στα ύψη. Πάντα ήταν αρκετά ευγενική και όλοι την σεβοντουσαν ο καινούριος της όμως εαυτός ήταν το κάτι άλλο στα μάτια του. Την παρατηρούσε καθώς είχε ήδη βγάλει νύχια και έκανε σβουρες γύρω από την καινούρια . Τα υπέροχα κάστανα της μάτια χρυσαφιζαν και έμοιαζε με αγρίμι.
«Εμένα έτσι μου συστήθηκε κοπελα μου!» αποκρίθηκε η κοκκινομάλλα και ευθύς αμέσως η Καταλινα σταμάτησε μπροστά της .
«Όταν μου απευθύνεσαι θα μιλάς στον πληθυντικό πρώτον… και δεύτερον αν δεν έγινα κατανοητή σου δίνω μια ακόμα ευκαιρία να ανακαλεσεις. « ειπε ήρεμη και της χαμογέλασε.
«Νομίζω πως δεν σου πέφτει λόγος εσένα!» αποκρίθηκε η Ντενις. Το χέρι της Καταλινας σηκώθηκε αλλά πριν προλάβει να φτάσει στο πρόσωπο της ο Ίαν την σταμάτησε. Δεν ηθελε να βιαιοπραγίσει. Αν κάποιος το έκανε, αυτός θα ήταν μόνο εκείνος. Δεν θα την άφηνε ποτέ να λερώσει ξανά τα χέρια της .
« Αυτή η κοπέλα ,όπως την αποκαλέσες είναι γυναίκα μου . Και αν δεν προσέξεις την γλώσσα σου θα βρεθεί να σαπίζει μαζί με το υπόλοιπο σώμα σου σε κάποιο σκουπιδότοπο έγινα σαφής;» Εντελώς διαφορετικός και αρκετά εκνευρισμένος τράβηξε την Καταλινα από πίσω του και στάθηκε μπροστά στην Ντενις . Κάτασπρη άρχισε να πισωπαταει. Ο Ίαν από την άλλη ηταν έξαλλος.
«συγνωμη Κύριε Πράις. Δεν θα επαναληφθεί.» είπε εκείνη αλλά δεν τον ικανοποίησε.
«Μην ζητάς συγνωμη από μένα. Είσαι τυχερή που είσαι καινούρια. Και τώρα πάρε δρόμο!» Εκείνη έριξε μια ματιά στην Καταλινα η οποία κοιτούσε ανέκφραστη και αποχώρησε με γρήγορο βηματισμό.
Μόλις έμειναν μόνοι στο διάδρομο γύρισε αποτομα προς το μέρος της . Έπιασε τον λαιμό της και την πέταξε με δύναμη στην πόρτα πίσω του.
«Γιατί πρέπει να με ανάβεις τόσο γαμημένα πολύ;» Ειπε και έβαλε το χέρι του ανάμεσα στα μπούτια της . Έσφιξε λίγο παραπάνω με το άλλο τον λαιμό της και η Καταλινα πήρε φωτιά.
«Γιατί κύριε Πράις έτσι είναι η ζωή… μην ξεχνάς πως ακόμα και το πιο εξημερωμένο ζώο κάποτε ήταν άγριο…» απάντησε σιγάνα και δάγκωσε τον λοβό του αυτιου του.
Χωρίς να χάσει χρόνο άνοιξε την πόρτα και την έσπρωξε στο δωμάτιο πίσω τους. Πέταξε ότι υπήρχε στο γραφείο και την ανέβασε πάνω.
«Για να δούμε την αγριάδα σου μωρό μου ….» Ψιθύρισε και ξεκουμπωσε το παντελόνι του.
«Θα την αντέξεις;»αποκρίθηκε εκείνη και ο Ίαν γέλασε. Έβαλε τα χέρια του ανάμεσα στα πόδια της και έψαξε για το εσώρουχο της . Το τράβηξε χωρίς να χάσει οπτική με τα μάτια της και την ώθησε αμέσως κοντά του.
«μπορώ να ζω μέσα σου για πάντα;» Ειπε και ξαπλώνοντας την απότομα προς τα πίσω μπήκε μέσα της ….
Σας φιλώ....