Sabah gözüme vuran ışıkla erkenden uyandım, bu benim için bir avantajdı. Saat sabah altıya geliyordu. Bu son kez uyanışımdı.
Yanımdaki kocaman kıyafet çantamdan adeta kefenimi seçercesine en sevdiğim giysilerimi seçtim. Bunlar son giysilerim olacaktı.
Hastanenin soğuk havalandırma sisteminden yararlanarak, yazın ortasında da olsak bandajlarımı gizlemek için uzun kolluyla dolaşmıştım. Bu sefer bir kolsuz tişört giydim. Gözlerim bandajlarımda dolaştı. Dikişlerim alınmadan yeni kesikler eklenecekti, eskisinden daha derin.
Aynadan son kez kendi yansımama baktım ve güzel olmasına özen gösterdim. Çünkü, Sierra bugün beni son kez görecekti.
Kapıdan çıkıp Sierra'nın odasına gittim. Gözleri hafif aralıktı. Beni görünce bir şeyler mırıldandı ama anlayamadım. Yanına gidip her zamanki yerimi alarak başını göğsüme koydum. Bu ona son kez sarılışımdı.
"Calum..." diye mırıldandı sayıklamalarının arasında. Bu, ismimi onun ağzından son kez duyuşumdu.
Saçını okşadım ve eğilip yanağına bir öpücük kondurdum. Bu onu ilk öpüşümdü.
Yavaşça kollarımı bedeninden çekip onu yatakta yalnız bıraktım. Yanına eğilip yatağın yanında diz çökerek yüzünü izlemeye başladım. Gözleri yavaşça kapanıyordu. Bu onu son görüşümdü.
Derin bir nefes alırken açılan dudaklarını izledim. Göğsü şişti.
Göğsünün inmesini bekledim.
İnmedi.
Aldığı nefesi vermesini bekledim.
Vermedi.
Ellerimle onu iki omzundan sarsmaya başladım. Birçok kere adını seslendim.
Duymadı.
Gözlerim kararıyor, bilincim kapanıyor gibi hissediyordum. Hızla ayağa kalkıp duvarlara tutunarak koridora çıktım. Birilerine seslendim.
Sonunda odaya onlarca doktor doluştuğunda kimin olduğunu bilmediğim eller beni odanın dışına sürükledi. Kapı yüzüme kapandı ve gözlerimi kapının üzerindeki 188 sayısından ayıramadım.
Saatler gibi geçen dakikalar sonrası kapı açıldı, haber verildi, kalbim yandı.
Cansız beden önümden dışarı çıkarılırken ona baktım.
Yanılmıştım.
Bugün benim doğum günümdü ama ölen kişi ben değildim.
Bugün, onun son günüydü.
Bugün, benim onu son görüşümdü.