"Calum..."
Mırıldanarak konuştuğunda neredeyse acı çekiyor diyecektim.
"Hayallerin yok mu?"
Var demem için yalvaracak gibiydi. Bu çok... garipti.
Usulca başımı iki yana salladığımda kafasını başka yöne çevirdi.
"İnsan hayalleri olmadan nasıl yaşar, aklım almıyor."
Söylediği şeye dudaklarımı kıvırırken, dediğinin tezatlığını kendi de anlamış gibi tebessüm etti.
Gülümsemesi söndüğünde aramızda birkaç dakikalık bir sessizlik oluştu. Tanrı'ya şükürler olsun ki rahatsız eden bir türden değildi.
"Bu kadar genç bir yaşta ölmeye hazır olmaktan korkmuyor musun?"
Gözlerimin içine bakarken bir şey arıyor gibiydi ve bu beni ürkütüyordu.
"Sen söyle Sierra. Sen korkuyor musun?"