"Şaka yapıyor olmalısın."
Hastalığı ve öleceği hakkında yaptığım şakalara bile gülen kız, şimdi bandajlı bileklerime bakınca küplere binmişti.
"Az kalsın sarkastik olduğunu düşünüyordum, aptal olduğunu fark edememişim."
Bu sözlerinin bende büyük bir etki falan mı yaratması gerekiyordu? Çünkü yanından bile geçmemişti.
"Kendi hayatımı kimseye zarar vermeden bitirmek istememin neresi aptallık?"
Sorduğum soruya alayla gülerken bunu hastalığına verdim. Yakında ölüp gidecekti ve şimdi yeni heyecanlar arıyor olmalıydı.
"Neresi mi aptallık? Bu başlı başına bir saçmalık!"
Delirmiş gibi gözüküyordu. Belki de zihnini çoktan yitirmişti. Bir şey söylemedim ve sakince delirmesini izlemeye karar verdim.
"Ne yani, birkaç tane kötü şey yaşadın ve sevgilin seni terk etti diye geçireceğin bir sürü yılı bir anda kesip atıyor musun? Sen cidden aptalsın Calum."
Dışarıdan başarısız intihar girişimlerimin sebebi buymuş gibi mi görünüyordu gerçekten? Hayal kırıklığına uğramıştım. Yüzümü buruşturup bağlı kollarımı iki yanıma koydum.
"Bak, sen yaşamak istiyorsun diye herkesin aynı düşüncede olmasına gerek yok tamam mı?"
"Evet, ölmek istemiyorum ve bu elimde değil ama senin elinde. Hayatını böyle kolay gözden çıkarman sinirlerimi bozuyor."
Biraz sakinleşmiş gibiydi. Söylediklerini ne kadar mantıksız bulsam da, yaşamak istemesine rağmen yapamayan bir insanın ağzından çıkmasına şaşırmamıştım.
"Yaptığın şey çok bencilce. " diye mırıldandı. Hayata ikimiz de birbirimizin gözünden bakamıyorduk.
"Hangisi daha bencilce; intihara kalkışmak mı, yoksa olduğu dünyada mutlu olmayan birini hayatta kalmaya zorlamak mı?"
okunmayan kurgularıma yeni bölüm atmayı severim