Ξερω οτι εχω τελιωσει αυτο το βιβλιο εδω και καιρο αλλα το χρησιμοποιω για να σας μιλαω.
Λοιπον, ενω ειχα πει οτι θα ανεβασω καποια βιβλια δεν το εκανα και υπαρχει σημαντικος λογος για αυτο.
Ημουν εκτος wattpad για λιγο καιρο τον Ιουλιο γιατι ημουν διακοπες αλλα αυτες οι διακοπες δεν εξελιχθηκαν τοσο καλα. Ειχα την ατυχια να βρισκομαι στο Ματι την ημερα που ξεσπασε η φωτια.
Θα με φιλοξενουσε η Νονα μου τοτε και μολις μαθαμε για τη φωτια ο Νονος μου (που με πηγαινε στο εξοχικο τους εκει με το αμαξι) εκανε στοφη για να με παει σπιτι ενω η Νονα μου με τα παιδια της πηραν το δικο της αμαξι για να πανε στο δικο τους σπιτι καθως ηταν ηδη στο εξοχικο.
Προφανως πηγαιναμε σε τελειως διαφορετικες κατευθηνσεις οποτε εκεινοι γυρισαν αρκετα γρηγορα σπιτι τους καθως ηταν σχετικα κοντα και ειναι ολοι καλα δοξα τω Θεω, ενω εμεις επρεπε να βγουμε Μαραθωνος για να γυρισω στο σπιτι μου.
Με λιγα λογια φτασαμε στη Μαραθωνος και προς μεγαλη μας εκπληξη την ειχανε κλεισει να πω; Δεν καταλαβα ακριβως τι εγινε αλλα ενα περιπολικο ηταν στη μεση του δρομου και μας εξηγησε με ποιον τροπο θα μπορουσαμε να γυρισουμε απο αλλο δρομο γιατι αυτον τον ειχαν κλεισει για να περναν τα πυροσβεστικα.
Πηγαμε απ την αλλη πλευρα, υπηρχε πολλυς κοσμος σχεδον μποντιλιαρισμα αλλα δεν κινδυνευαμε. Τοτε ομως επειδη απλα ημασταν ατυχοι, αλλαξε η φορα του ανεμου, αν βλεπατε ειδησεις εκεινη τη μερα καταλαβαινετε τι εννοω. Ετσι, αφου αλλαξε η πορεια του αερα ολος ο καπνος που ειχε σχηματιστει ερχοταν κατα πανω μας και δεν μπορουσαμε καλα καλα να αναπνευσουμε. Εβλεπες κοσμο να τρεχει πανικοβλητος στον δρομο και να ουρλιαζει καθως η φωτια μας πλησιαζε. Τα σπιτια στο τετραγωνο πισω μας ειχαν πιασει φωτια και εμεις κινουμασταν σχετικα αργα καθως υπηρχαν πολλα αμαξια στον δρομο.
Καποιοι παρκαραν τα αυτοκινητα τους στην ακρη και ετρεχαν να σωθουν αδειαζοντας τον δρομο δινοντας μας την δυνατοτητα να φυγουμε απο εκει πολυ γρηγορα. Ομως ο πανεξυπνος κυριος που οδηγουσε το αυτοκινητο μπροστα μας ειχε την φαεινη ιδεα να παρατησει το αμαξι του στην μεση του δρομου! Και ετσι δεν μπορουσαμε να συνεχεισουμε με το αυτοκινητο.
Βγηκαμε απ το αυτοκινητο για να αρχισουμε να τρεχουμε αλλα επειδη αυτος ο πανεξυπνος κυριος ειχε παρατησει το αυτοκινητο του σε κατι σαν διασταυρωση, σαν αυτο |-- φανταστειτε και καποιος που ερχοταν απο δεξια επεσε πανω στο παρατημενο αμαξι και κυριολεκτικα το εσυρε και εκλεισαν τελειως τον δρομο. Ο οδηγος δεν επαθε κατι αλλα απλως παρατησε τα αμαξια εκει και ετρεξε να σωθει.
Τωρα θα μου πειτε γιατι δεν σκαρφαλωνατε πανω απ τα αμαξια για να φυγετε;
Πρωτον εξαιτιας της φωτιας τα παντα ζεματαγαν και καθως τα αυτοκινητα ειναι μεταλλικα δεν μπορουσαμε να τα αγγιξουμε.
Δευτερον ειχε αρχισει να πιανει φωτια και απο μπροστα μας οποτε δεν ξεραμε αν θα μπορουσαμε να φυγουμε.
Και τριτον επειδη δεν ξεραμε καλα την συγκεκριμενη περιοχη που ειχαμε βρεθει δεν ειχαμε ιδεα που οδηγουσε αυτος ο δρομος και αν θα γλιτωναμε αν πηγαιναμε προς τα εκει.
Ετσι ημασταν εγκλοβισμενοι αναμεσα στις φωτιες.
Απο ενα σπιτι διπλα μας που δεν καιγοταν και περιβαλοταν απο γκαζον (οποτε ηταν πιο δυσκολο να πιασει φωτια) βγηκε μια κυρια και μας ειπε να μπουμε μεσα και να κατσουμε στην πιλοτη.
Πραγματικα ευχαριστω αυτη την κυρια με ολη μου την καρδια.
Οποτε κατσαμε στην πιλοτη αυτου του σπιτιου μαζι με αλλα 13 ατομα, 1 μωρο και 3 σκυλια. Περιμεναμε εκει εγκλοβισμενοι για 4 και κατι ωρες.
Δεν μπορουσαμε να αναπνευσουμε απ τον καπνο, κυκλοφορουσαμε ολοι με βρεγμενες πετσετες στην μουρη μας, εκανε απαπνηκτικη ζεστη, τοση που ειχα εγκαυματα σαν αυτα που παθαινεις απ τον ηλιο, καποια στιγμη η πισω αυλη του σπιτιου επιασε φωτια και καποια στιγμη ακουστηκε ενα τεραστιο μπαμ και ανακαλυψαμε πως το γκαζι, οπως μας πληροφορισαν οι ανθρωποι εκει, που χρησιμουπιουσαν οι ιδιοκτητες του απεναντι σπιτιου ειχε ανατυναχτει και ολο το σπιτι ειχε πιασει φωτια.
Ειχαμε παρει πολλες φορες την πυροσβεστικη αλλα δεν το σηκωναν, καποια στιγμη τα καταφεραμε και μας ειπαν πως θα ερθουν οσο πιο γρηγορα μπορουν γιατι ειχαν και αλλους ανθρωπους να σωσουν.
Ετσι κατσαμε εκει βγαιναμε εξω ανα τακτα χρονικα διαστηματα και ψεκαζαμε με πυροσβεστηρες γυρω απ τα αμαξια για να μην ανατηναχτουν και μετα σκεφτηκαμε να ανηξουμε τους συναγερμους απ τα αυτοκινητα για να μας βρουν πιο ευκολα.
Τελικα μας βρηκαν. Μας ειπαν πως εχουν ανοιξει εναν δρομο που μπορουμε να περασουμε.
Ξεχωρισαν τα αμαξια για να κανουν χωρο και επειδη δεν μπορουσαν να χρησιμοποιησουν τα πυροσβεστικα ως διασοστηκα οχηματα ηρθε ο δημαρχος της Ραφηνας για να παρει κοσμο.
Μεσα στον κοσμο που πηρε βρισκομουν και εγω επειδη δεν ειμαι ακομα ενηλικη, θεωρουμαι παιδι, δεν με αφησαν να φυγω με τον Νονο μου καθως εκεινη την στιγμη δεν ειχαν μετακινησει ακομα τα αμαξια που εκοβαν τον δρομο.
Ετσι εφυγα με τον δημαρχο, ο οποιος με αφησε μαζι με τον υπολοιπο κοσμο στο δημαρχιο και απο εκει ηρθε και με πηρε ο Νονος μου και με πηγε σπιτι.
Οταν εφτασα σπιτι συνειδητοποιησα οτι ειχα γινει στην κυριολεξια μαυρη απ τους καπνους, οτι ειχα καει (οχι τοσο ασχημα) στα χερια μου απο τα αποκαηδια που επεφταν απ τον ουρανο και (επειδη ειχα ανοιξει την πορτα του αυτοκινητου του δημαρχου) στην παλαμη του αριστερου μου χεριου.
Μου πηρε παρα πολλες ωρες για να πληθω, τα μαλλια μου εχουν καει, ειχα πυρετο μετα απ αυτο για 4 μερες και το καψημο στο ενα μου χερι ακομα δεν εχει επουλωθει. Ομως αυτα δεν ειναι τιποτα μπροστα στο τι επαθαν αλλοι. Οι τοσοι ανθρωποι που εχασαν τη ζωη τους, τους φιλους και τις οικογενιες τους, τα σπιτια τους, τα κατοικιδια τους.
Στον δρομο μου προς το δημαρχιο μπορουσα να δω απ το παραθυρο του αυτοκινητου τα κατεστραμενα σπιτια, τα καμμενα παρκα και δεντρα, διαλυμενα αυτοκινητα να χανονται αναμεσα στις φλογες, ακομα και νεκρους στις ακρες του δρομου. Καταλαβαινω τι εχει χαθει μετα απ αυτη την καταστροφη και ξερω οτι τα πραγματα για μενα θα μπορουσαν να ειναι πολυ χειροτερα.
"Ημασταν τυχεροι μεσα στην ατυχια μας" ηταν το πρωτο πραγμα που μου ειπε ο Νονος μου οταν μετα απ ολα αυτα με πηρε απ το δημαρχιο και μπηκαμε στο αυτοκινητο για να παμε σπιτι. Και εχει απολυτο δικιο.
Ευχαριστω τον Θεο που εγω, οι συγγενεις μου και οι φιλοι μου ειναι ολοι καλα.
Ελπιζω να μην βρεθηκε κανεις σας ή καποιος γνωστος σας σε καποια απ τις φωτιες.
Τα συλλυπητηρια μου σε οσους εχασαν καποιον δικο τους, λυπαμαι πραγματικα πολυ και η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω τι ακριβως να πω.
Ελπιζω να ειστε ολοι καλα και θα τα ξαναπουμε συντομα γιατι επιστρεφω δυναμικα στο wattpad με ενα καινουργιο βιβλιο φαντασιας μικρου μηκους.
Καλο υπολοιπο του καλοκαιριου και θα τα πουμε συντομα.
Επισης χρονια πολλα σε οσους και οσες γιορταζουν σημερα.