Ο Λυκος Της Λιν - Βιβλιο 2ο

Μα δε μπορει, εισαι νεκρος

-Μα δε μπορει, εισαι νερκος. ειπα χωρις να σπασω την ματια μας.

-Ειμαι νεκρος; Λιν, τι λες; ρωτησε παραξενεμενος.

-Περπατουσες σε ενα σκοτεινο διαδρομο και μετα καποιος εμφανιστηκε μπροστα σου και σε πυροβολισε. ειπα φρικαρισμενη.

-Τι; Δε με πυροβολισε. Καποιος αλλος πυροβολισε αυτον. Αλλα πως το ξερεις;

-Μα ακουσα καποιον να αναγκελει τον θανατο σου.

-Τι; Λιν πως ξερεις οτι ημουν εκει; ρωτησε ταρακουνοντας με.

-Το ειδα. Στην αρχη ηταν σαν ονειρο, μετα καταλαβα πως δεν ηταν.

-Τι; εκανε και κοιταξε τον Αντριου.

Εκεινος που ειχε αρχισει να παραδιδει μαθημα τον κοιταξε σαν να ακουγε τι λεγαμε τοση ωρα.

-Λιν. ειπε. Θα σε παρακαλουσα να κατσεις στη θεση σου. Και Ντερεκ σταματα να της μιλας, ειστε στην ταξη.

Μολις εστρεψε το βλεμμα του αλλου καθισα και γυρισα να κοιταξω τον Ντερεκ.

-Δηλαδη δεν πεθανες; ρωτησα.

-Για να με βλεπεις μπροστα σου, λογικα οχι. απαντησε.

Εκεινη τη στιγμη ηθελα τοσο να τον φιλησω αλλα δεν μπορουσα, και ο λογος, ημασταν στο μαθημα φυσικα.

Ετσι του χαμογελασα και γυρισα μπροστα μου.

Μια απορια ομως ηρθε στο μυαλο μου.

-Ποτε ηρθες; τον ρωτησα.

-Χτες.

-Γιατι;

-Δεν με θελεις εδω; ρωτησε και καλα πληγωμενος.

-Φυσικα και σε θελω εδω αλλα πως και ηρθες;

-Νομιζεις οτι ο πολεμος περιοριζεται στην πολη. ειπε και γυρισα να τον κοιταξω εντρομη.

***

Το κουδουνι επιτελους χτυπησε.

Ο Αντριου κανει νοημα σε εμενα, τον Ντερεκ και την Τζειν να μεινουμε μεσα.

Περιμενουμε μεχρι ολα τα παιδια να φυγουν απ' την αιθουσα, ενω εγω προλαβαινω να κλεψω ενα φιλι απ' τον Ντερεκ.

Οταν εμεις οι 4 μενουμε μονοι πλησιαζουμε την εδρα.

-Λοιπον. λεει ο Αντριου σκεπτικος, περισσοτερο σε εμενα. Εχουμε προβλημα. Γιατι οι Μπλακ δεν εχουν προβλημα να φυγεις απ' το σχολειο; ρωταει και τον κοιταζω ξαφνιασμενη.