Ο Λυκος Της Λιν - Βιβλιο 2ο

Η Ταφη

___
Πριν αρχισω να γραφω το κεφαλαιο θελω να ζητησω συγγνωμη που αργησα να ανεβασω τοσο πολυ.

Αλλα ρε παιδια εχω τοσα μαθηματα που δεν προλαβαινω να γραψω. Και τωρα δηλαδη υποτηθεται οτι διαβαζω φυσικη (και τωρα ειναι η φαση που αναρωτιεσται πως πηγα θετικη ενω μου αρεσει να γραφω). Απλως μισω τα αρχαια  (Σορρυ σε οσους τους αρεσουν) και ενταξει ειμαι καλυτερη στα μαθηματικα κτλ (θα το εχετε καταλαβει και απ τα απειρα ορθογραφικα και γενικα αλλα λαθη)

Σας επριξα παλι.

Τωρα θα αρχισω να γραφω το κεφαλαιο.

Και παλι συγγνωμη που αργησα.
___

Σκεψεις Ντερεκ

Η βροχη με εμποδιζε απ' το να βλεπω. Το χωμα ειχε γινει λασπη και οσο και να εσκαβα δεν αλλαζε κατι. Εγω ειχα γεμισει λασπες και φυλλα, τα ρουχα μου και τα μαλλια μου εσταζαν απ' το νερο της βροχης, ενω ημουν βουτηγμενος στον λακο που σιγα σιγα γεμιζε με νερο.

Σταματησα την, στην ουσια, ασκοπη δουλεια μου για να παρω μια ανασα. Κοιταξα το σωμα του πατερα μου στο εδαφος λιγο πιο πανω απ' το κεφαλι μου.

Δεν ξερω αν εγω ειχα σκαψει τοσο πολυ ή τα ποδια μου ειχαν βυθιστει στη λασπη αλλα δεν με ενοιζε.

Το μονο που ηθελα ηταν να τον θαψω. Να εχει εναν ταφο. Γιατι ειναι...

Νεκρος.

Δεν μπορω να το καταλαβω.

-Γιατι;! φωναξα με ολη μου τη δυναμη και πεταξα το φτιαρι μεσα στα νερα πετοντας ετσι λασπες παντου, ακομα και πανω μου.

Γονατισα μεσα στον λακο, κλαιγοντας πια. Περασα τα χερια μου μεσα απ' τα μαλλια μου και αρχισα να τα τραβαω, σαν να ηθελα να τα ξεριζοσω.

Αρχισα να φωναζω, ενω εκλαιγα με λιγμους.

Γιατι;

Γιατι τωρα που τον χριαζομουν πιο πολυ;

Που τον χριαζομασταν;

Πως υποτηθεται οτι ΕΓΩ θα σωσω τους λυκανθρωπους;!

Πηρα μια βαθια ανασα και προσπαθησα να σηκωθω αλλα γλιστρησα και επεσα μεσα στις λασπες ξανα, αυτη τη φορα ολοκληρος.

Σκεφτηκα για λιγο να μεινω εκει με το νερο πανω απ' το κεφαλι μου. Να μην μπορω να αναπνευσω.

Ουτως ή αλλως πολεμος ηταν. Θα πεθανουμε. Θα χασουμε. Δεν υπαρχει περιπτωση να νικησουμε. Να ζησουμε τουλαχιστον.