Partner
I was too early when I arrived at our room the next day. Hindi ko inaasahan ang paglapit sa akin ni Claudette gano'n din ang kaibigan n'yang si Iris.
"We're here to support you, Aya. Goodluck para mamaya." wika niya kaya't hindi ko maiwasang mapangiti. She's talking about the rehearsal that will happen later.
"Oo nga Aya. Huwag mo na lang pansinin sina Janica. Mga inggitera lang ang mga 'yon. You're beautiful, alright? " dagdag naman ni Iris. My confidence was somehow lifted after hearing those from them.
After someone excused me from my classes, doon na tuluyang humataw ang kaba sa dibdib ko. My forehead and hands started sweating.
"Sigurado ka ba talagang hindi ako pwedeng sumama? Kahit sa labas lang teh!" reklamo ni Jose. Gusto ko talaga siyang pasamahin para kahit papaano ay mabawasan ang kaba ko ngunit naalala ko iyong sinabi ni Ms. Medrano. He can't be excuse to our classes since he's not a participant.
"H-hindi talaga pwede Jose," sagot ko.
"Sige the, goodluck na lang." aniya na nakapagpangiti sa akin.
Bago ako pumunta ng rehearsal room ay pumunta muna ako sa locker ko para kumuha ng damit at makapagpalit. Agaw pansin naman sa akin yung nakadikit na note na may kasamang tatlong pulang rosas.
Goodluck, milady.
Napailing na lang ako sa ginawa ni Andrew. Hanggang ngayon pala ay hindi pa rin siya tumitigil sa ginagawa niya. After staring at those roses for short moment of time, I deiced to put it inside my locker bago ako umalis para umattend ng practice namin.
"A-anong ginagawa mo rito?" my brows furrowed in confusion after seeing Kenrylle here infront of the rehearsal room. Akala ko ba ay bawal pumunta rito kapag hindi naman contestant?
"What took you so long?" tanong nito sa halip na sagutin ako.
"N-nagpalit lang ng damit. H-hindi ka ba a-attend ng klase?
"Ms. Medrano told me to accompany you," sagot niya na hindi ko naman kaagad magawang paniwalaan.
"H-hindi ba tayo mapapagalitan?" tanong ko ulit na ngayon ay natatakot pa ring pumasok sa loob.
"You're just wasting time for asking such nonsense questions, Astrid." aniya na mabilis na nakahalata sa ginagawa ko. I was really nervous going inside. Baka unang pasok ko pa lang ay pagtawanan na nila ako kaagad.
"Let's go." napaawang ang labi ko ng hawakan niya 'yong kamay ko. When we're already inside, tsaka niya lang ako binitawan.
"Stop getting nervous. I won't leave you here," hearing those words from him made me a bit calm somehow. He became true to his words. Nang papuntahin kami ng trainer sa gitna ay naghila naman siya ng upuan at dinala sa unahan para manood.
"Hey, I think I already saw you before," napatigil lang ako sa pagtingin kay Kenrylle nang may magsalita sa tabi ko. Bigla ko tuloy naalala yung kahihiyang nangyari noon. I mistakenly accused him as my stalker who keeps putting chocolates, flowers and notes in my locker. He was Raiko Villanueve, Claudette's twin.
"I don't think so. B-baka kamukha ko lang." pagsisinungaling ko. Tumitig pa ito sa akin ng ilang segundo na parang inaalala kung saan ako nakita. Mabuti na lang at pagkatapos n'on ay hindi na siya muling nagtanong pa.
Looking at the other contestants with their overflowing confidence made me feel inadequate. Sa kalagitnaan ng pagpa-practice ay hindi pa rin mapigilan ang pangangatog ng parehong tuhod ko. Every time na napapatingin naman ako ay Kenrylle ay mas lalo akong kinakabahan. His eyes were all on me. He never looked into anyone.
"Contestant number 3!" sigaw no'ng bakla. I heaved a deep sigh first before putting my hands on the opposite side of my waist. After that, I started walking the same way Jasmine taught me.
"Contestant number 3, smile!" muli niyang sigaw na siya namang ginawa ko. I forced a smile without minding how nervous I am right now.
Ilang beses na halos matapilok, kabahan, makalimutang ngumiti at kung ano ano pang pagkakamali. Puro ganyan ang naging eksena kaya't sa magkasunod na gabi ay sobrang sakit na ng katawan ko. Kinabukasan sa rehearsal room ay napagalitan pa ako dahil nalate raw ako ng two minutes. Nagyon ay itutuloy naman ang pagtuturo ng production number na nasimulan kahapon.
"Contestant number 3, since ikaw yung walang kapartner dito ka ngayon sa gitna. Maganda ka naman kaya't alam kong kaya mong dalhin ang sayaw na ito." I was stunned right after hearing those words from our trainer.
"Contestant number 3," he repeated that snapped me back to my senses.
Nag aalinlangan pa ako kung pupunta ba ako sa una since hindi naman ako marunong sumayaw.
"Faster!" sigaw niya na halatang naiiyamot na sa akin. Kahit na hindi ko gusto yung gusto n'yang mangyari ay wala na rin akong nagawa. After going in the middle, hindi ko alam kung bakit huminto kami sa pagpa-practice. I saw Kenrylle talking to him.. Hindi ko tuloy maiwasang ma-curious kung ano ba 'yong pinag uusapan nila.
"Is Kenrylle Monteverde your boyfriend?" agad akong umiling kay Rica na isa sa madalas na nakakausap ko tuwing rehearsal. Hindi ko alam kung bakit niya naitanong 'yon.
"H-hindi," tipid na sagot ko. Ngumiti naman siya sa akin na parang hindi naniniwala sa sinabi ko.
"Really? He's very sweet, e. Did you notice the way he stares ay you? Parang may kakaiba," dagdag pa niya na mas lalong nakapagpagulo sa isipan ko.
"I-it's nothing. B-baka namamalikmata kalang," tanging sagot ko. She was about to ask more when our trainer came back.
"Let's continue," aniya. Nakita ko naming papalapit rito si Kenrylle sa direksyon ko. The next thing I knew, he was now holding my hand.
"A-anong ginagawa mo?" hindi makapaniwalang tanong ko. I tried my best to get my hand from him pero ayaw niya naman 'yong bitawan.
"I hate seeing someone stupid here so I have no choice but to join this damn pageant," aniya na nakapagpabilog sa mga mata ko. Is he serious about what he is saying?
"B-bakit?"
"Just focus and stop asking," sagot nito na nakapagatahimik sa akin. After that, the music dominates the room. Hindi ko alam kung paano niya mabilis na nasaulo yung mga step na naituro na kanina.
Hindi ko maiwasang mailang lalo na kapag sobrang lapit naming sa isa't isa. Hindi ito bumibitaw ng tingin sa akin kapag nakakarating kami sa part ng sayaw na kailangan talaga ng eye contact.
After the practice, hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari. Mabilis na nakaalis rito sa rehearsal room si Kenrylle nang hindi man lang ako hinihintay. Mabilis ko tuloy siyang hinanap at hinabol.
"Kenrylle!" I shouted the moment I saw him. Tumigil naman ito sa paglalakad at pagkatapos ay humarap sa akin.
"What again?" he exclaimed nonchalantly.
"S-sigurado ka ba talagang sasali ka?" I bit my lower lip. Nagsalubong naman ang kilay nito dahil sa nagging tanong ko.
"You asked that for five fucking times, Astrid." naiinis na sabi niya. Hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa akin kung paano niya napapayag yung trainer naming kanina. I don't know also if he's really qualified to join. Sa pagkakaalam ko kasi, na-finalize na ang list of contestants.
"You don't want me to join?" tanong pa niya. Hindi naman sa ayaw ko siyang sumali. Mas gusto ko nga 'yon para kahit papaano ay may kasama akong kakilala ko. It's just that, I want to know the real reason why he suddenly wants to join.
"G-gusto," nahihiya kong sagot.
"Then stop asking. I will definitely join. Sasamahan kita." I felt something strange in my chest the moment he said those. Hindi ko alam kung bakit.
Since it's already six pm, hindi na ako tumanggi pa na magpahatid sa kanya dahil baka maulit na naman yung nangyari noon.
I was just quiet inside his car while looking at the window. Hindi ko na sana siya kakausapin kung wala lang akong napansin.
"H-hindi ito yung daan Kenrylle. Saan tayo pupunta?"
Instead of answering, he just continued driving before parking his car in a restaurant.
"Let's eat. What do you want? Kanina pa ako nagugutom." reklamo niya. Magpoprotesta pa sana ako dahil gusto ko na talagang makauwi kung hindi niya lang hinigit iyong kamay ko.
"H-hindi ako gutom," sagot ko dahil baka nag aalala na sa akin sina mama.
"Okay then. Just watch me eat," aniya bago kami pumasok sa loob. I stared at him as I saw him scanning the menu board. Hindi ko maiwasang maguluhan sa mga kilos niya ngayong araw.
"Wala na po kayong ipapadagdag Sir?" tanong nung waitress na halos ka edad lang rin namin. Hindi ko naman maiwasang mainis sa paraan ng pagtitig niya. If I am Jayniah, baka kanina ko pa siyang napagsabihan.
Hindi ko alam kung ano bang meron kay Kenrylle. He's just handsome and nothing more special.
"I'm fine with my orders," sagot nito.
Hindi ko naman inakalang tototohanin niya yung sinabi niya sa akin kanina. Nang makarating yung order niya ay nagsimula na itong kumain na parang wala ako sa harapan niya. Hindi ko maiwasang mainis dahil nakakaramdam na rin ako ng gutom. He's so selfish.
"Are you sure you won't eat? We can share," aya niya na parang nag iinggit sa kinakain.
I was about to answer him when my phone rang. Andrew's name registered on my screen kung kaya't sinagot ko 'yon. Kenrylle's forehead knitted that's why I decided to temporarily leave him to answer his friend's call.
"Hello?"
"Miss me, milady?" tanong ni Andrew. I've never see him attended classes earlier. Hindi ko tuloy maiwasang mapaisip kung bakit napapadalas na naman yung pagdami ng absences niya.
"Why did you call?"
"I just want to ask you how's your practice,"
Natigilan naman ako sa tanong niya. Hindi ko alam kung sasabihin ko ba na sumali rin 'yong kaibigan niya.
"It's fine,"
"Good to hear. Don't worry, I'll be your number one supporter, milady."
"Thanks,"
"Can we go out----
I wasn't able to hear what Andrew said next dahil biglang namatay yung phone ko. Hindi ko namalayan na kanina pa pala itong nalowbat. Hindi ko tuloy maiwasang mag alala dahil baka mamaya ay tumawag na rin sa akin si mommy.
Pagbalik ko sa pwesto namin kanina ay hindi pa rin tapos kumain si Kenrylle. Hindi ko alam kung sadyang mabagal ito kumain o binabagalan niya lang talaga. Masama pa rin ang tingin nito sa akin at iniisip ko na naman tuloy kung may nagawa akong masama.
"B-bakit hindi ka pa rin tapos?" tanong ko. Gustong gusto ko na talagang umuwi ngayon.
"What did the two of you talked about?" napakunot rin ang noo ko sa tanong niya. Hindi ko alam kung bakit sobrang interesado siyang malaman.
"Wala naman," sagot ko pero mukhang hind pa rin ito kumbinsido. Bakit ba mainit ang ulo niya sa akin? Mabait na nga ako sa kanya ngayon e dahil kailangan ko ang presensya niya sa pageant.
Can he just act nice to me too?
"Pwede bang bilisan mo. I want to go home," paliwanag ko na nagsisimula na ring mainis. Tumayo naman siya pagkatapos kong sabihin 'yon.
"Let's just go home, Astrid. Because of that call, I lost my damn appetite."