Σκεψεις Λιν
Το κουδουνι χτυπησε για τελευταια φορα σημερα δηλωνοντας μου πως τωρα θα πρεπει να μπω με τον Ντερεκ κρυφα στο νοσοκομειο για να σωσω τον πατερα μου.
Μαζεψα τα πραγματα μου βιαστικα, περασα την τσαντα στους ομους μου και εφυγα τρεχοντας απ' την ταξη με προορισμο το παρκινκ.
Βρηκα τον Ντερεκ μπροστα στη μηχανη του να με περιμενει.
-Ετοιμη; ρωταει.
-Ναι. Εχεις το αντηδοτο; του λεω.
Εκεινος βαζει το χερι στην τσεπη του και βγαζει ενα μικρο μπουκαλακι με ενα κιτρινο-πρασινο υγρο.
Γνευω καθως αυτος το βαζει ξανα στην τσεπη του και μου δινει το ενα κρανος.
Το φοραω οπως και εκεινος το δικο του και ανεβαινω στη μηχανη μετα απ' αυτον.
***
Φτανουμε στο νοσοκομειο αλλα αυτη τη φορα ο Ντερεκ παρκαρει σε ενα δρομακι λιγο πιο περα.
Κατεβαινουμε απο τη μηχανη και του δινω το κρανος.
-Οπως ειπαμε, ετσι; ρωταω καθως σκεφτομαι το σχεδιο.
-Ναι. λεει. Πηγαινε.
Κατευθηνομαι προς το νοσοκομειο, περναω απ' την πορτα και κοιταω γυρω μου επιφυλακτηκα.
Ευτυχως οι αστυνομικοι δεν με αναγνωρησαν και ετσι προχοραω ανετα προς μια νοσοκομα.
-Γεια σας. λεω. Ε, μηπως μπορειτε να μου πειτε σε ποιο δωματιο ειναι ο Ολιβερ Στιουαρτ;
-Ειστε συγγενης του; ρωταει.
-Ναι, κορη του. λεω.
Κοιταει για λιγο γυρω της και υστερα με πλησιαζει.
-Κανονικα θα επρεπε να υπογραψεις κατι χαρτια και δεν ειναι και ωρα επισκεπτιριου αλλα θα σου κανω τη χαρη. ειπε. Ελα.
Ετσι την ακολουθω ως τον πρωτο οροφο σε μια πορτα στα δεξια ενος διαδρομου.
Την ανοιγει και κοιταει μεσα.
-Ειναι ξυπνιος. λεει. Μπες.
Μπαινω μεσα στο δωματιο και κλεινω την πορτα πισω μου.
Βλεπω τον πατερα μου ξαπλωμενο σε ενα κρεβατι, με ενα σωληνακι στο χερι του που οδηγει σε εναν ορο και ενα καλωδιο στο δαχτυλο του που οδηγει σε ενα μηχανημα, το οποιο βγαζει ενα συνεχομενο και πολυ σπαστικο ηχο.
-Λιν. λεει ο πατερας μου. Τι κανεις εδω;
-Σου σωζω τη ζωη. λεω. Και τωρα κανε ησυχια.
Κατευθηνομαι προς το παραθυρο του δωματιου και κοιταω απο κατω.
Οι πληροφοριες μας ηταν σωστες, βλεπω το δρομακι που ειχε παρκαρει ο Ντερεκ.
-Ντερεκ. λεω και εκεινος στρεφει μετα απο λιγο το βλεμμα του προς τα πανω. Ντερεκ. λεω ξανα και τοτε με βλεπει.
Χαμογελαει και πλησιαζει το κτηριο. Το κοιταζει για λιγο και υστερα ανεβαινει στο περβαζι του παραθυρου του απο κατω δωματιου.
Πιανετε στο περβαζι του δικου μας παραθυρου και το ανοιγω για να μπορει να μπει μεσα.
Αφου μπαινει πλησιαζουμε μαζι τον πατερα μου.
-Γιατι δεν μπηκες μαζι της και επρεπε να κανεις ακροβατικα; τον ρωταει γελωντας.
-Γιατι χτες με κυνηγουσε η αστυνομια επειδη εκλεψα αυτα. λεει και πεταει τα νυχια στα ποδια του κρεβατιου. Δεν σου ειπα να μην φυγεις απ' το σπιτι.
-Ενταξει εχεις δικιο, αλλα το χειρουργιο πηγε μια χαρα, γιατι η Λιν λεει πως θα με σωσετε; ρωταει ο πατερας μου.
-Γιατι τα νυχια ειχαν δηλητηριο. λεω και αναστεναζω. Και χριαζεσαι το αντηδοτο αν δεν θες να πεθανεις.
-Και εσεις που βρικατε το αντηδοτο; ρωταει.
-Ο πατερας μου το φτιαξε. Και θες δε θες θα το παρεις γιατι σε χριαζομαστε. λεει ο Ντερεκ και βγαζει το μπουκαλακι απ' την τσεπη του.
Παιρνει μια συρηγγα απ' το συρταρι του κομοδινου και ρουφαει το υγρο.
-Ενταξει.
Ο Ντερεκ βαζει τη βελονα στο μπρατσο του πατερα μου και αδειαζει σιγα σιγα το υγρο.
Υστερα βγαζει τη βελονα απ' το μπρατσο του και πεταει την συρηγγα στα σκουπιδια.
-Ωραια. Τωρα πρεπει να φυγουμε. λεει.
-Θα πρεπει να μου κανετε πλακα, ετσι; Χειρουργηθηκα χτες δεν μπορω να φυγω. λεει ο πατερας μου.
-Δυστυχως δεν σου κανουμε πλακα. Αν οι Μπλακ καταλαβουν πως δεν σε σκοτωσαν θα ερθουν εδω για να σιγουρευτουν πως αυτη τη φορα θα το κανουν σωστα. ειπα εγω.
-Καλα, ενταξει. Αλλα πως νομιζετε οτι θα φυγουμε απο δω; ρωταει.
-Εχουμε σχεδιο. απανταει ο Ντερεκ αντι για μενα και μου κλεινει το ματι.
Ετσι βγαινω απο το δωματιο κλεινοντας την πορτα και κοιταζω την νοσοκομα που περιμενε τοση ωρα απ' εξω.
-Ενταξει. Ευχαριστω πολυ. της λεω και εκεινη μου κανει νοημα να την ακολουθησω.
Σκεψεις Ντερεκ
Η Λιν κλεινει την πορτα και μιλαει με την νοσοκομα. Περιμενω να τις ακουσω να φευγουν και στρεφομαι στον Ολιβερ.
Πριν προλαβω να πω κατι εκεινος παιρνει τον λογο.
-Σεαγαπαει. λεει και τον κοιτω παραξενεμενος.
-Τι;
-Η κορη μου, σε αγαπαει. λεει. Το βλεπω στα ματια της. Και... Ξερω για την υποσχεση που της εδωσες. Για αυτο εχω σταματησει να σε μισω, λιγο. Λιγο. Αλλα αν τολμησεις να την πληγωσεις, απ'τα χερια μου δεν σε σωζει τιποτα!
Τον κοιταξα και με ενα φοβισμενο βλεμμα και ξεροκαταπια.
-Μην ανησυχειτε, δεν προκειται να την πληγωσω. του λεω.
Εκεινος με κοιταζει με ενα απειλητικο βλεμμα.
-Ωραια, ας συνεχεισουμε το σχεδιο λοιπον. ειπε.
-Ναι. Σωστα.
Παιρνω το αναπηρικο καθισμα απο τη γωνια του δωματιου και το φερνω κοντα στο κρεβατι.
Με λιγη δυσκολια εκεινος σηκωνετε απο το κρεβατι, βγαζει το καλωδιο απ' το δαχτυλο του και στη συνεχεια καθετε στο αναπηρικο καθισμα.
Ξεκρεμαω τον ορο απο τον μεταλλικο στηλο και του τον δινω να τον κρατησει.
Ανοιγω την πορτα του δωματιου και κοιταω εξω.
Υπαρχουν πολλοι γιατροι και νοσοκομοι, ειναι σιγουρο οτι θα μας προσεξουν οταν βγουμε απ' το δωματιο.
Ετσι κανω νοημα στον Ολιβερ να μινει εκει ενω εγω βγαινω στον διαδρομο.
Πλησιαζω ολους τους ανθρωπους που βρισκονται στον διαδρομο εναν εναν μυριζωντας τους, ψαχνοντας νο βρω ποιος απ' αυτους ειναι πιο θυμωμενος.
Μολις βρισκω τον σωστο απομακρινομαι λιγο και παιρνω μια βαθια ανασα.
-Ε. φωναζω. Αποτυχημενε. εκεινος γυριζει προς το μερος μου και εγω διχνω εναν γιατρο διπλα μου.
-Συγγνωμη. του ψιθυριζω τη στιγμη που ο θυμωμενος τυπας του ριχνει μια μπουνια στη μυτη.
Ολοι στον διαδρομο αρχιζουν να φωναζουν και να μαζευονται σε εκεινο το σημειο ενω οι δυο γιατροι παλεβουν μεταξυ τους στο πατωμα, πασαλυμενοι με αιματα.
Σιωπηλα πηγαινω προς το δωματιο του Ολιβερ και τον βγαζω εξω.
Πηγαινουμε στο ασανσερ και τον βαζω μεσα πατοντας το κουμπι του ισογειου.
Βγαινω σπο το ασανσερ αφηνοντας τον μεσα.
Εκεινος με κοιταζει ξαφνιασμενος.
-Τα λεμε κατω. απαντω στο βλεμμα του και αρχιζω να κατεβαινω απ' τις σκαλες ενω οι πορτες κλεινουν.
Φτανω στην εισοδο και πλησιαζω τους αστυνομικους.
Ευτυχως δεν ειναι αυτοι απο χτες.
-Κυριοι. λεω και καλα πανικοβλητος. Πανω δυο γιατροι τσακωνονται. Ο ενας εχει βγαλει οπλο. συνεχιζω για να τους αναγκασω να πανε πανω.
Εκεινοι με κοιτανε εντρομοι και τρεχουν προς τις σκαλες
Εγω τρεχω προς το ασανσερ ενω πολλοι γιατροι και ασθενεις τρεχουν πανικοβλητοι γυρω γυρω.
Βρισκω τον Ολιβερ στο αναπηρικο καθισμα μπροστα στο ασανσερ να κραταει με το ενα χερι τον ορο ψηλα.
-Τι εκανες; ρωταει διχνοντας τον χαμο γυρω μας.
-Αντιπερισπασμο. του απανταω.
Σπρωχνω το αναπηρικο καθισμα προς την εισοδο ανενοχλητος και βγαινω εξω. Προχοραω μεχρι το δρομακι που ειχα παρκαρει με την ελπιδα να εχει προλαβει να ερθει ο Ααρον με το αυτοκινητο.
Προς μεγαλη μου εκπληξη ειναι εκει και μιλαει με την Λιν.
-Ενταξει. λεω μολις τους πλησιαζω.
-Κανατε τοση ωρα; ρωταει ο Ααρον.
-Αντιπερισπασμο. λεω και εκεινοι με κοιτανε παραξενεμενοι.
-Ελατε δεν εχουμε χρονο. λεω και ανοιγω την πορτα του αυτοκινητου.
Βαζουμε στο πισω καθισμα τον Ολιβερ και το κλεμενο κατα καποιον τροπο αναπηρικο καθισμα.
Ο Ααρον μπαινει στην θεση του οδηγου και η Λιν στου συνοδηγου.
Κατεβαζει το παραθυρο και με κοιταζει.
-Ευχαριστω. μου λεει.
Την πλησιαζω και χαμογελαω.
-Παρακαλω.
Εκεινη μου αφηνει ενα απαλο φιλι στα χειλη.
Ο πατερας της βηχει καταστρεφοντας τη στιγμη και μου κανει νοημα να ανεβω στη μηχανη.
Εκεινοι φευγουν με το αμαξι και εγω βαζω το κρανος μου.
Ανεβαινω στη μηχανη και ετοιμαζομαι να φυγω.
-Δεν εχεις να πας πουθενα. λεει μια φωνη απο πισω μου.
Ακουω ενα πιστολι να οπλιζει.
Οχι παλι!
_____
Hey! Τι κανετε;
Ελπιζω να σας αρεσε το κεφαλαιο.
Και παλι ευχαριστω που διαβαζεται, ψηφιζετε, σχολιαζετε αλλα και με κανετε follow. (Ελπιζω να εχω κανει σε ολες/ολους follow back και να μην εχω ξεχασει καμια/κανεναν)
Και...
Μεχρι το επομενο
Τα λεμε.