-Τι εννοεις δεν εχεις ιδεα;! φωναζω παρα ρωταω.
-Τι δεν καταλαβαινεις Λιν;! Δεν ξερω πως θα φτιαξουμε το αντηδοτο. Πως θες να ξερω;! φωναζει ο Ντερεκ με τη σειρα του.
-Αν δεν το εχει καταλαβει χωρις αυτο ο πατερας μου θα πεθανει!
-Το ξερω. Ενταξει! Το ξερω οτι θα πεθανει! Και αν πεθανει θα ζω με τις τυψεις οτι φταιω εγω! λεει και για μια στιγμη τα χανω.
Θα φταιει αυτος;
Εχω αρχισει να θυμωνω και χωρις να μπορω να το ελεγξω τον πιανω απ' τον λαιμο και το κολαω στον τοιχο.
Ολοι γυρω μας εχουν μινει αφωνοι με την αντιδραση μου.
-Τι εννοεις θα φταις εσυ;! ρωταω γεματη θυμο.
-Ασε με και θα σου εξηγησω. απανταει και δεν κανει καμια προσπαθια να απελεφθερωθει.
-ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΘΑ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ;! φωναζω χωρις να μπορω να ελεγξω τον εαυτο μου.
Σφιγγω το χερι μου περισσοτερο γυρω απ' τον λαιμο του και ολοι μου φωναζουν να τον αφησω. Ομως δεν μπορω να κανω τιποτα αλλο απ' το να συνεχισω να σφιγγω, σαν να το κανει καποιος αλλος αυτο και οχι εγω.
Ο Ντερεκ, που ολη αυτη την ωρα δεν ειχε κανει τιποτα για να με σταματησει, τυλιγει τα χερια του στη μεση μου και υστερα ενωνει τα χειλη μας.
Ο θυμος μου εξαφανιζεται και ετσι μπορω να παρω το χερι μου απ' τον λαιμο του.
Ενω θελω να συνεχισω να τον φιλαω βαζω τα χερια μου στο στερνο του και τον απομακρινω.
Τον κοιταω στα ματια.
-Γιατι το εκανες αυτο; Παραλιγο να σε σκοτωσω. ρωταω ηρεμη πλεον.
-Αντιπερισπασμος. λεει και συνεχιζουμε να κοιτιομαστε.
Σε λιγο ριχνει μια ματια γυρω του και υστερα "καθαριζει" τον λαιμο του.
Απομακρινομαστε και συνειδητοποιω πως ολοι μας κοιταζουν.
-Λοιπον. λεει ο Αντριου. Αν αυτα τα νυχια εχουν ακομα λιγο δηλητηριο μεσα μπορω να φτιαξω εγω αντηδοτο.
Ολοι τον κοιταμε με ανοιχτο το στομα και σιωπη επικρατει στο δωματιο.
-Τι περιμενεις; λεει η μητερα μου μπαινοντας στο σαλονι και ξαφνιαζοντας μας. Φτιαξ' το.
***
-Λιν δεν υπαρχει περιπτωση να μην πας σχολειο. λεει η μητερα μου την επομενη μερα το πρωι. Εχεις χασει ειδη εναν μηνα και χτες εφυγες την πρωτη ωρα, δεν γινεται να χασεις αλλα μαθηματα, θα πρεπει να επαναλαβεις την ταξη μετα.
Γνευω καταφατικα με ενα βλοσηρο βλεμμα και φοραω το μπουφαν μου. Περναω την τσαντα στους ομους μου και για πρωτη φορα μετα απο μηνες παιρνω και το κινητο μου.
Βγαινω απ' το σπιτι λεγοντας ενα ξεψυχισμενο 'γεια' και αρχιζω να περπαταω προς το σπιτι της Τζειν.
Με κατεβασμενο το κεφαλι αρχιζω να σκεφτομαι τι εγινε χτες.
Ο Αντριου λογικα θα ειχε φτιαξει το αντηδοτο. Μετα το σχολειο θα πηγαινα κρυφα με τον Ντερεκ να το δωσουμε στον πατερα μου.
Ο Ντερεκ.
Τελικα δεν μου ειπε γιατι φταιει αυτος που επιτεθηκαν στον πατερα μου.
Θα τον ρωτησω ομως σημερα και δεν προκειται να ξεφυγει παλι με καποιον τροπο.
Μεσα στις σκεψεις μου πεφτω πανω σε καποιον με αποτελεσμα να βρεθουμε και οι δυο στο πεζοδρομιο.
Σηκωνομαι χωρις να κοιταξω ποιος ειναι.
-Συγγνωμη. λεω ψυχρα και ετοιμαζομαι να φυγω.
Εκεινος εχει ομως σηκωθει και με τραβαει απ' το μπρατσο.
Γυριζω να τον κοιταξω θυμωμενη και αντικριζω αυτα τα μπλε ματια στο χρωμα της θαλασσας.
Οι ματιες μας κλειδωνονται και για λιγα λεπτα δεν μιλαει κανεις.
-Χρονια πολλα. λεει τελικα ο Ντερεκ.
-Τι; ρωταω παραξενεμενη.
-Χρονια πολλα. Σημερα ειναι τα γενεθλια σου. 7 Νοεμβριου.
-Α. Ευχαριστω. Με ολα αυτα που εγιναν το ξεχασα τελειως. του απαντω με ενα χαμογελο.
Μου χαμογελαει και αυτος και αφηνει το μπρατσο μου, πιανοντας αυτη τη φορα τη μεση μου.
Περναω τα χερια μου γυρω απ' τον λαιμο του και ανασηκωνομαι στις μυτες των ποδιων μου για να καλυψω την διαφορα του υψους.
Εκεινος με φιλαει γλυκα.
-Βρε τα πιτσουνακια. ακουγεται μια γνωστη φωνη και μου ερχεται να κοπανισω το κεφαλι μου σε εναν, ανυπαρκτο, τοιχο.
Απομακρινομαστε και γυριζω να κοιταξω αυτη που μιλησε.
-Ακομα δεν ηρθαμε και την πεφτουμε στους καινουριους; ρωταει ειρωνικα η Κλερ.
-Τι θες; ρωταω και νιωθω τον θυμο μου να μεγαλωνει.
Ο Ντερεκ με πιανει απ' το χερι κανοντας με να ηρεμισω λιγο.
-Θελω να μαθω πως το εκανες αυτο χτες. λεει η Κλερ και ο Ντερεκ με κοιταζει λιγο θυμωμενος.
Πριν μιλησω παιρνω μια βαθια ανασα.
-Δεν σε αφορα. απανταω.
-Αφου παρα λιγο να με σκοτωσεις με αφορα. λεει εκεινη και κατα καποιον τροπο εχει δικιο.
-Κοιτα, δεν ειναι τοσο απλο οσο νομιζεις. Ενταξει; Δε γινεται να σου πω. απανταω και ριχνω μια ματια στον Ντερεκ για να δω την αντιδραση του.
Εκεινος γνευει καταφατικα.
-Γιατι δεν γινεται να μου πεις; ρωταει σαν να το κανει επιτηδες για να μου σπασει τα νευρα.
-Γιατι εισαι βλαμενη και δεν θα καταλαβεις. ακουγεται η φωνη της Τζειν απο πισω της.
Η Κλερ γυριζει ξαφνιασμενη προς τα πισω.
Η Τζειν την κοιταει με ενα σατανικο χαμογελω στα χειλη.
Και ξαφνικα της δινει μια μπουνια στη μυτη.
Ακουγεται ενα δυνατο 'κρακ' και η Κλερ πεφτει στο εδαφος κρατοντας τη μυτη της και με τα δυο της χερια ενω το προσωπο της εχει λερωθει με αιμα.
Εγω απ' την αλλη μαζι με τον Ντερεκ κοιταμε εκπληκτοι την Τζειν ενω αυτη τιναζει το χερι της με ενα βλεμμα ικανοποιησης.
Καθαριζει το αιμα στο παντελονι της και στρεφει το βλεμμα της σε μας.
-Θα ερθετε; ρωταει χαλαρα και αρχιζει να περπαταει.
Με τον Ντερεκ κοιτιομαστε μεταξυ μας και υστερα την προφτανουμε.
-Γιατι το εκανες αυτο; ρωταω σοκαρισμενη αν και κατα βαθος χαρηκα λιγο.
-Πρωτον μου ειχε σπασει τα νευρα. Δευτερον δεν υπαρχει περιπτωση να μαθει για σας. Τριτον δεν σου εχω παρει δωρο.
Την κοιταω σαστισμενη αλλα δεν κανω τον κοπο να την ρωτησω τι εννοει γιατι απλως θα με μπερδεψει πιο πολυ.
Ετσι στρεφομαι στον Ντερεκ.
-Τι εννοουσες χτες με το οτι 'φταις εσυ' για τον πατερα μου;
Εκεινος παιρνει μια βαθια ανασα.
-Λοιπον, ειναι μεγαλη ιστορια. Θυμασε στην κηδεια του Ααρον οταν μιλουσα με τον Σεμπαστιαν;
-Ναι.
-Δεν μου ειπε μονο οτι ηταν ο πατερας του Ααρον εκει και οτι αυτος τον σκοτωσε, μου ειπε οτι υπηρχε και ενας τροπος για να τον φερουμε πισω. λεει.
-Να φερετε πισω τον Ααρον;
-Ναι. Αλλα για να το κανουμε χριαζομασταν εναν φυλακα. Και συγκεκριμενα τον Γουαιτ. Ετσι του ζητησαμε να μας βοηθησει. Εκεινος δεχτηκε με ανταλλαγμα να σωσουμε την κορη του απ' τους Μπλακ, που την ειχαν απαγαγει.
>>Συμφωνησαμε και αυτος μας βοηθησε. Για να φερουμε πισω τον Ααρον ομως επρεπε ολοι να θυσιασουμε κατι σημαντικο.
Ο Ααρον θυσιασε την δυναμη του ως φυλακας, ο Σεμπαστιαν επεστρεψε στους Μπλακ, αν και ακομα μας δινει πληροφοριες, και εγω θυσιασα ενα κομματι του δεσμου μου μαζι σου.
Αυτες οι παρενεργιες που ειπε ο πατερας μου το πρωι, εγω δεν τις εχω, γιατι θυσιασα αυτο το κομματι τις συνδεσης.
>>Ετσι αφου μας βοηθησε αυτος επρεπε να τον βοηθησουμε και εμεις.
Αυτο το μερος που ειδες πως ημουν ειναι εκει που κραταν τους αιχμαλωτους τους οι Μπλακ.
>>Αυτος ο τυπος με το πιστολι που ειδες ειναι ο γιος καποιου απ' την αγελη τους, που δεν εγινε Λυκος, και τον εχουν σαν φυλακα του μερους.
Οταν πηγε να με πυροβολισει τον προλαβε ο πατερας σου, που μας ειχε ακολουθησει, και τον σκοτωσε.
Μετα μας βοηθησε να σωσουμε το κοριτσι και να φυγουμε απο εκει, με ανταλλαγμα να του πουμε τι καναμε και να τον προστατεψουμε απ' τους Μπλακ που σιγουρα θα τον κυνηγανε αφου σκοτωσε το τυπο με το ποστολι για να με σωσει.
>>Ετσι τον ειχαμε υπο την προστασια μας. Χτες το πρωι ηταν σειρα μου να τον προστατευω αλλα επρεπε να παω σχολειο, οποτε μου υποσχεθηκε οτι θα κατσει σπιτι και δεν θα βγει εξω. Οι Μπλακ ομως καταφεραν να του επιτεθουν και να τον δηλητηριασουν.
Και για αυτο ειπα οτι φταιω εγω. τελειωσε την αφηγηση του.
Εγω, για να πω την αληθεια, ειχα ακουσει μονο τα μισα και ειχα κολλησει στο αν τελικα ο Ααρον ηταν ζωντανος.
-Τελικα ο... Δηλαδη ο Ααρον ειναι...
Δεν προλαβα να ολοκρηρωσω ομως γιατι μια φωνη ακουστηκε απο πισω μας, σημπληρωνοντας την ερωτηση μου.
-Ζωντανος;
_____
Και ναι αυτο ηταν το κεφαλαιο.
Δεν ξερω αν περιμενατε κατι τετοιο ή οχι, δηλαδη αν δεν ειχατε καταλαβει κατι απ' τον προλογο.
Συγγνωμη αν σας κουρασα με τον τεραστιο μονολογο του Ντερεκ αλλα καπως επρεπε να εξηγησω τι ειχε συμβει εκεινες τις μερες που η Λιν ειχε γυρισει σπιτι της.
Ελπιζω να συνεχιζει να σας αρεσει το βιβλιο.
Για αλλη μια φορα ευχαριστω που διαβαζετε.
Και μεχρι το επομενο
Τα λεμε