Πεταξα μεσα στην τσαντα μου οτι βιβλια βρηκα μπροστα μου και την περασα στον ομο μου.
Κατεβηκα γρηγορα τα σκαλια και ετρεξα προς την εξωπορτα.
-Που νομιζεις οτι πας; ακουστηκε η φωνη της μητερας μου απο την κουζινα.
-Στο σχολειο. αναστεναξα και προχωρησα προς το μερος της.
-Δε νομιζεις οτι πρεπει να μιλησουμε καποια στιγμη; με ρωτησε.
-Ναι αλλα μετα το σχολειο, ενταξει;
-Ενταξει. απαντησε. Αλλα να προσεχεις με τον ελεγχο, μπορει να μην εχεις προβλημα με τον Λυκο αλλα τα νυχια και τα δοντια ειναι καινουρια και πρεπει να εξασκηθεις με αυτα. ειπε και την κοιταξα παραξενεμενη.
-Πως ξερεις...; πηγα να ρωτησω αλλα με διεκοψε.
-Τωρα σχολειο. ειπε εκνευριζοντας με. Κουβεντα μετα.
Εφυγα εκνευρισμενη απο την κουζινα και βγηκα απ' την εξωπορτα με προορισμο το σπιτι της Τζειν.
Ειχε επιστρεψει εδω μια μερα πριν τη μαχη οποτε δεν ηξερε τι ειχε συμβει, βασικα δεν ηξερε καν αν ζουσα.
Ετσι αποφασιστηκα χτυπησα την πορτα.
Η Τζειν, με την τσαντα της στους ομους, ανοιξε την πορτα και στην αρχη εμεινε να με κοιταζει εκπληκτη.
Ομως οταν συνηλθε με αγκαλιασε σφιχτα.
-Γιατι δεν με πηρες τηλεφωνο οταν γυρισες; Ειχα πεθανει απ' την αγονια. ειπε μολις με αφησε και μου εδωσε ενα χαστουκι.
Το μερος που με χτυπησε μελανιασε για μια στιγμη αλλα μετα η μελανια εξαφανιστηκε αμεσως.
Με κοιταξε καλα και υστερα πηρε μια βαθια ανασα.
-Απο ποτε μπορεις να το κανεις αυτο; ρωτησε παραξενεμενη.
-Ισως πρεπει να σου πω καποια πραγματα. ειπα.
Εκεινη εκλεισε την πορτα πισω της και αρχισαμε να περπαταμε προς το σχολειο.
-Πριν αρχισεις να μου εξηγεις πες μου οτι ολοι ειναι καλα. ειπε.
Πηρα μια βαθια ανασα ενω στη μνημη μου ερχοντουσαν σκηνες απο την κηδεια και απο χτες το βραδυ.
-Δεν μπορω να στο πω αυτο. ειπα και κατεβασα το κεφαλι μου για να μην φανουν τα δακρυα που αρχισαν να τρεχουν.
-Λιν. μου ειπε σοβαρα. Τι εγινε;
-Ο Ααρον. ειπα.
-Τι ο Ααρον; ρωτησε ενω ηξερε πολυ καλα.
-Πε-πεθανε. ειπα και αλλο ενα δακρυ κυλισε στο μαγουλο μου.
Η Τζειν με κοιταξε με ενα λυπημενο ηφος και επιασε τον ομο μου συμπονετικα.
-Λυπαμαι. ειπε.
-Ο πατερας του τον σκοτωσε. ειπα και με κοιταξε εκπληκτη.
-Τι;! φωναξε πιο δυνατα απ' οτι επρεπε και πολλοι γυρισαν να μας κοιταξουν.
-Μη φωναζεις. την σκουντηξα στα πλευρα. Και το χειροτερο ηταν οτι ηρθε και στην κηδεια του. Ο Ντερεκ ηταν εξαλλος. και μολις ειπα το ονομα του θυμηθηκα τι εγινε χτες. Ο Ντερεκ...
-Τι ο Ντερεκ; ρωτησε τρομαγμενη.
-Να απο τοτε που παντρευτηκαμε...
-Απο τοτε που ΤΙ;!!! φωναξε πιο δυνατα απο πριν.
Της εχωσα μια αγκωνια στα πλευρα για να σταματησει να φωναζει, ενω παλι πολλοι ανθρωποι γυρω μας μας κοιταζαν περιεργα.
-Σκασε. της ειπα εκνευρισμενη.
-Συγγνωμη, αλλα αυτο ηταν το πρωτο πραγμα που επρεπε να μου πεις. Πως και παντρευτηκατε; Εννοω εισαι μονο 16.
-Ναι ξερεις... Ηταν καπως δυσκολο να διαφωνησω εκεινη τη στιγμη, αφου αιμοραγουσα μεχρι θανατου! Αν και η αληθεια ειναι οτι στην αρχη διαφωνησα...
-Σορρυ, αλλα τι σχεση εχει το οτι αιμοραγουσες μεχρι θανατου με οτι τον παντρευτηκες; ρωτησε διακοπτοντας με.
-Α ναι, σωστα δεν ξερεις. ειπα. Ο πατερας του Ντερεκ ειναι ο αρχηγος της αγελης. Κανεις δεν μπορει να του κανει κακο, ειναι νομος. Οποτε αν χτυπησει η πληγη θα κλεισει σε δευτρολεπτα. Το ιδιο συμβαινει και δτον φυλακα αλλα και στην οικογενεια του αρχηγου. Οποτε ουτε ο Ντερεκ μπορει να παθει κατι. Και αφου τον παντρευτηκα μπηκα στην οικογενεια του. Οποτε ολες οι πληγες που ειχα εκλεισαν. Και για αυτο στεκομαι τωρα μπροστα σου ζωντανη και οχι θαμενη διπλα στον Ααρον. ειπα.
-Οκ. Καταλαβα. Αλλα πως πεθανε ο Ααρον; Δεν ηταν φυλακας; ρωτησε.
-Ηταν. Καποια τραυματα ομως δεν μπορουν να θεραπευτουν, ειδιως αν το πραγμα που σε χτηπησε ειναι ακομα μεσα σου, η πληγη δεν μπορει να επουλωθει. Αλλα και παλι ο μονος τροπος να με σκοτωσεις θα ηταν ή να με πυροβολισεις στο κεφαλι ή να μου κοψεις τον λαιμο.
-Ενταξει, ενταξει. Καταλαβα. ειπε καπως αηδιασμενη. Οποτε τι συμβαινει απο τοτε που παντρευτηκατε; επανεφερε την συζητηση στο αρχικο της θεμα.
-Απο τοτε που παντρευτηκαμε μπορω να κανω αυτο. ειπα και της εδειξα τα νυχια μου, αφου βεβαιωθηκα οτι δεν μας κοιτουσε κανεις.
-Αυτο υποτηθεται οτι δεν μπορουσες να το κανεις. Ετσι; ειπε.
-Ναι. Αλλα νομιζω οτι εχει περισσοτερη σχεση με τη μανα μου παρα με τον Ντερεκ.
-Με τη μανα σου; ρωτησε χωρις να με πιστευει.
-Α ναι. Ξερεις... Ειναι και αυτη Λυκος. ειπα και εκεινη πηγε παλι να φωναξει.
Δεν προλαβε ομως καθως της εκλεισα το στομα με το χερι μου. Αφου βεβαιωθηκα οτι δεν θα φωναζε την αφησα.
-Με δουλευεις τωρα ετσι; ρωτησε τελικα.
-Οχι. Βεβαια δεν το εχουμε συζητησει καθολου. ειπα.
Περασαμε απ' την καγκελοπορτα του σχολειου. Ερχομουν εδω μετα απο περιπου ενα μηνα και ξερω οτι δεν υπαρχει περιπτωση να με αφησουν να συνεχεισω σαν να μην εγινε τιποτα αν δεν τους δωσω μια ικανοποιητικη δικαιολογια.
-Ομως αυτο που ηθελα να σου πω ειναι το πιο περιεργο που συνεβει...
-Στιουαρτ. ειπε ενα αγορι που λεγοταν Μπιλ και σταθηκε διπλα μου. Ο διευθυντης σε θελει στο γραφειο του. ειπε. Ισως επειδη ελειπες ενα μηνα. συμπληρωσε ειρωνικα.
-Ευχαριστω Μπιλ. του απαντησα ξερα και προχωρησα με την Τζειν να με ακολουθει.
-Τι ειναι το πιο περιεργο που σου συμβαινει; ρωτησε.
-Μπορεις να περιμενεις λιγο; ρωτησα παρακαλωντας την. Εχω να λυσω κατι με τον διευθυντη.
-Ενταξει. Θα μου πεις ομως. ειπε εκεινη.
-Φυσικα. απαντησα και μπηκα στο κτηριο χωρις αυτη.
Προχωρουσα στο χολ ή αλλιως τον διαδρομο με τα ντουλαπακια οταν ακουσα βηματα πισω μου. Κατι περιεργο αφου ολοι ηταν στο προαυλιο.
Γυρισα γρηγορα προς τα πισω και προλαβα να πιασω μια μπαλα ποδοσφαιρου που ερχοταν κατα πανω μου με φορα.
-Ωραιο πιασημο. ειπε ειρωνηκα η Κλερ. Ισως να γινοσουν τερματοφυλακας και οχι αρχηγος της ομαδας. Αλλα μην ανησυχεις που μας παρατησες, εγινα εγω αρχηγος. Και ξερεις τι, σε οποιο ματς παιξαμε κερδισαμε. Ισως απ' την αρχη επρεπε ο κοουτς να διαλεξει εμενα. Εσυ απ' οτι φαινεται δεν αντεχεις αυτο το βαρος. Και βασικα δεν αξιζεις καν τη θεση. Κανενας που θα την αξιζε δεν θα εξαφανηζοταν απ' το σχολειο για αυτο το λογο, για ενα μηνα.
Ωω, ειχα εκνευριστει. Ειχα εκνευριστει πολυ και δεν μπορουσα να το συγκρατησω.
Τα νυχια μου μεγαλωσαν και τρυπησαν την μπαλα κανοντας τη να ξεφουσκωσει αργα.
Εκεινη με κοιταξε παραξενεμενη αλλα δεν καταλαβε πως το εκανα αυτο αφου τα νυχια μου βρισκονταν μες την μπαλα.
-Νομιζεις πως θα με τρομαξεις ε; ειπε με την ειρωνια να σταζει απ' το στομα της.
Με επιασε απ' τους ομους και με εσπρωξε με δυσκολια προς κατι ντουλαπια πισω μου.
Θα μπορουσα να μην κουνηθω καν και αυτη απλως να προσπαθει να με σπρωξει αλλα δεν ηθελα να καταλαβει κατι.
Οταν πια με κολλησε με την πλατη στα ντουλαπια με επιασε ακομα πιο σφηχτα απ'τους ομους.
-Νομιζα πως ησουν πιο δυνατη απο αυτο. ειπε υποτηθεται λυπημενα. Αρα ενας παραπανω λογος να μην εισαι αρχηγος.
Τα δοντια μου εκαναν την εμφανηση τους και με τεραστιες προσπαθιες κρατησα το στομα μου κλειστο.
Ηθελα τοσο πολυ να της επιτεθω αλλα δεν γινοταν.
Πιεζα τοσο πολυ τα χειλη μου για να μην της διξω τα δοντια μου και γρυλισω που αυτα τρυπαγαν τα ουλα μου με αποτελεσμα αιμα να τρεχει μεσα στο στομα μου.
-Δεν θα πρεπε να 'σαι στην ομαδα Λιν. Δεν σου αξιζει. ειπε οσο πιο υποτιμητικα γινοταν.
Και τοτε αυτο το κατι που με κρατουσε για να μην της επιτεθω σταματησε να υπαρχει.
Αφησα την μπαλα να πεσει κατω φανερονοντας τα νυχια μου. Με μια κινηση απελευθερωσα τους ομους μου και επιασα του δικους της με τοση δυναμη που σχεδον τρυπησα το δερμα της.
Με φορα και δυναμη την κολλησα στα απεναντι ντουλαπια, δημιουργοντας βαθουλωματα.
Ανοιξα το στομα μου και της εδειξα τα δοντια μου που ηταν γεματα αιμα, το αιμα μου.
Αρχισα να της γρυλιζω και εκεινη αρχισε να ουρλιαζει.
Πανω στην ωρα το κουδουνι χτυπησε κουφαινοντας με αλλα και επαναφεροντας με στην πραγματικοτητα.
Εφυγα απο πανω της και μαζεψα τα νυχια και τα δοντια. Οι πληγες στο στομα μου θεραπευτηκαν και με μια κινηση του χεριου μου σκουπησα το αιμα στα χειλη μου.
Η Κλερ ειχε μινει να με κοιταει τρομαγμενη και ακομα κολλημενη στα ντουλαπια.
Στη μουρη της υπηρχε λιγο αιμα, ενω στην μπλουζα που φορουσε στο σημειο που την κρατουσα πριν υπηρχαν τρυπες.
Δεν επρεπε να το κανω αυτο. Ειχε δικιο η μητερα μου.
Κοιταξα τα χερια μου και μετα κοιταξα αυτη.
Εβγαλε ενα τρομαγμενο επιφωνημα και μετα επεσε λιποθυμη στο πατωμα.
Παιδια αρχισαν να μπαινουν στο σχολειο και εφυγα τρεχοντας για το γραφειο του διευθυντη.
Σταθηκα εξω απ' την πορτα και αφου κοιταξα τον εαυτο μου για να βεβαιωθω πως δεν ειχα κατι περιεργο χτυπησα την πορτα.
______
Αυτο ηταν το πρωτο κεφαλαιο της ιστοριας.
Ελπιζω να σας αρεσε.
Τα λεμε.