"Sehun နဲ႕ Luhan ဆရာ့ရံုးခန္းထဲခနလိုက္ခဲ့ၾက"
tutorial ခ်ိန္မို႔ လူစံုေနခ်ိန္ အတန္းပိုင္ဆရာကထူးထူးဆန္းဆန္းေခၚတာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိစၥေတြသိေနမွာ လြဲစရာမရွိ ဆရာကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုဆူလိမ့္မလား မိဘေခၚလိမ့္မလားႏွင့္ ကိစၥေတြပိုႀကီးမွာကိုရင္ထဲေၾကာက္လန္႔ေနမိသည္
Han လဲကြ်န္ေတာ္နည္းတူရင္တုန္ေနမလားၾကည့္မိေတာ့ သူကေတာ့မ်က္ႏွာတခ်က္မျပတ္ဘဲ ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာထားကပံုမွန္သာ
အဲ့ဒါေတြ Han စိတ္ထဲဘာေတြရွိလဲမသိႏိုင္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားတတ္ေသာ ပညာေတြမွာ Han ကတဖက္ကမ္းခတ္ေအာင္ သိပ္ထူးခြ်န္လြန္းတာ
"Hun nah ဆရာကိုေတာ့အပြင့္လင္းဆံုးတိုင္ပင္ၾကရေအာင္"
အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ဘဲကြ်န္ေတာ္အေျဖမေပးမိတာစိတ္ထဲတခုခုကိုေအးစက္စက္ခံစားေနရသလိုေၾကာင့္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္
"လာၾက ဒီမွာထိုင္"
ဆရာ့ေရွ႕မွာႏွစ္ေယာက္ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ နားစြင့္ေနမိတယ္
"မင္းတို႔ကို ဆရာမဆူဘူး စိတ္ေလ်ာ့ထားလို႔ရတယ္ ဆရာအၾကံေပးခ်င္လို႔ေခၚတာ"
မထင္မွတ္ထားတာေၾကာင့္ ဆရာမ်က္ႏွာကိုအခုမွရဲရဲေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ တကယ္ပင္ ဆရာအမူအရာကတည္ၿငိမ္ဆဲ ေဒါသထြက္ဟန္ စိတ္ပ်က္ဟန္လဲမျမင္ရ
"မင္းတို႕လဲသိၾကမွာပါ အာဒံနဲ႕ဧဝ ကို"
ဆရာ့စကားကဘယ္ကိုဦးတည္ေတာ့မလဲသိစြာ သက္ျပင္းကိုခိုးခ်မိတယ္
"အရာအားလံုးမွာ ျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္ႏိုင္တာ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမွာဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္သာ ဘုရားသခင္က အာဒံအတြက္ ဧဝကိုဖန္တီးေပးခဲ့တာေပါ့"
"ျခြင္းခ်က္ဆိုတာလဲ ေနရာတိုင္းမွာရွိတတ္ပါတယ္ဆရာ"
အထြန္႔တက္လိုက္သည္က ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက Han
"ဟုတ္တာေပါ့ ျခြင္းခ်က္ေတြကအၿမဲရွိတတ္တာပဲ ဆရာမင္းတို႔ကိုအျပစ္မတင္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ လက္လဲမခံေပးႏိုင္ဘူး"
"ေခတ္ႀကီးကေျပာင္းေနပါၿပီ"
"Han ဆရာေျပာတာအဆံုးထိနားေထာင္ရေအာင္"
ခပ္ဆိုးဆိုး Han က ကြ်န္ေတာ့္ကိုစိတ္မရွည္သလို စုတ္သတ္လိုက္ေပမယ့္ အသာၿငိမ္ၿပီးဆက္နားေထာင္ေပးတယ္
"မင္းတို႔အခုမွ အထက္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြပဲရွိေသးတယ္ အရမ္းငယ္ေသးတယ္ အခုခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးကို စိတ္လိုက္မာန္ပါဆံုးျဖတ္တတ္ၾကတဲ့အရြယ္ ဆရာတို႔လဲအဲ့အရြယ္ေတြကပဲႀကီးျပင္းလာတာပဲသိတာေပါ့ အခုမင္းတို႕ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥမွာ အတိုက္အခံေတြအမ်ားႀကီးမရွိဘူးလား"
ရွိပါတယ္ဆိုတဲ့အေျဖကိုေတာ့ စိတ္ထဲကသာကြ်န္ေတာ္ေျဖမိတယ္
"ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲေရာ မင္းတို႔ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကလား"
မသိလို႔ေပါ့ဆရာရယ္ဟု ညည္းတြားလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ႏႈတ္ကဆိတ္လ်က္သား
"အခုသာ ဆရာ မင္းတို႕မိဘေတြကိုေခၚလိုက္ရင္ မင္းတို႔အတြက္ေကာင္းမလား ျပသနာေတြကပိုႀကီးမလာႏိုင္ဘူးလား ေခတ္ႀကီးကပြင့္လင္းျမင္သာလာၿပီဆိုတာ မင္းတို႔လူငယ္ေတြအတြက္ပဲ လူႀကီးေတြကေရွးအယူေတြဆြဲကိုင္ထားတုန္းပဲ ေနာက္ဆံုးမင္းတို႕ပဲစိတ္ထိခိုက္ရ မင္းတို႔မိဘေတြပဲစိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရမွာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆရာ လိုရင္းေျပာလို႔မရဘူးလား"
"Sehun"
"ဗ်ာ"
ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီးအထြန္႔တက္ေနတဲ့ Han ကိုဥေပကၡာျပဳကာ ဆရာက ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တယ္
"မင္း record ေတြက အရင္တုန္းက အဘက္ဘက္အရမ္းေကာင္းခဲ့တာ ဆရာေတြ႕ရတယ္ မင္းေက်ာင္းမေျပာင္းခ်င္ဘူးလား"
"ဗ်ာ ဆရာ ဆရာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေက်ာင္းထုတ္တာလား"
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး မင္းကိုဆိုရင္ ဆရာတို႔ဘက္က ေထာက္ခံခ်က္ခိုင္ခိုင္လံုလံုနဲ႕ တျခားေက်ာင္းတခုကို ေျပာင္းေပးလို႔ရတယ္ အခုဒီမွာ Oh Sehun ဆိုရင္လူေတြကအျပစ္ပဲျမင္ၾကတယ္မဟုတ္လား မင္းေက်ာင္းအသစ္မွာဆိုရင္ေတာ့ လူသစ္စိတ္သစ္ျဖစ္သြားမလားလို႔ပါ"
ေနာက္က်ိလာတဲ့ေတြးေတြက ဘာစကားမွျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကိုေမာပန္းေစတယ္
"ဆရာက အလိမ္မာနည္းနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုခြဲပစ္လိုက္တာပဲ Hun ေက်ာင္းေျပာင္းရင္ ကြ်န္ေတာ္လဲလိုက္ေျပာင္းမွာ"
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး Luhan မင္းကဒီမွာေတာင္ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္ tuto မမွန္တဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ ဆရာတို႔ဘက္ကလဲမင္းကိုတာဝန္ယူၿပီးမေထာက္ခံေပးရဲဘူး ေနာက္ၿပီး စာေမးပြဲလဲနီးေနၿပီ မင္းဘယ္လိုမွထြက္လို႔မရဘူး ေအး ရရင္ေတာင္ တဖက္ေက်ာင္းကမင္းကိုလက္ခံဖို႔အေတာ္ခက္မွာ"
အနည္းငယ္တင္းမာလာတဲ့အေျခအေနကို ကြ်န္ေတာ္ဝင္ထိန္းမွရေတာ့မည္ Han သိပ္ဆိုးတယ္ ဆရာ့ကိုေတာင္ျပန္ခံေျပာရဲတာ
"ကြ်န္ေတာ္ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္"
"ေသခ်ာစဥ္းစားပါ Sehun မင္းတို႔ကိုခြဲတာမဟုတ္ဘူးေနာ္ ခနပဲ စာေမးပြဲနီးလို႔ အခ်ိန္ခနပဲ မင္းေတြစိတ္ေတြ ေသြးေအးေအာင္ စာထဲအာရံုစိုက္ႏိုင္ေအာင္ အခုလိုမင္းတို႔အၿမဲအတူတူရွိေနရင္ တျခားေက်ာင္းသားေတြလဲ မင္းတို႔ကိုသတိထားမိၿပီး မင္းတို႔ပဲေနရခက္မွာ ပိုဆိုးလာလို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆီသတင္းပ်ံ႕သြားရင္ အားလံုးသြားၿပီ မင္းတို႔ေက်ာင္းထုတ္မခံရဘူးလို႔မေျပာႏိုင္ဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့"
"Hun"
"ဒါဆိုသြားၾကေတာ့ေလ ေအာ္ Hyejeen ကမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကိုေတာင္းပန္တယ္လို႔ေျပာေပးပါတဲ့ သူေက်ာင္းထြက္သြားၿပီ"
ဆရာ့ရံုးခန္းက ထြက္လာၿပီး ေဘးက Han ကိုသတိမထားႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြေလးလံလာတယ္
ဟုတ္တယ္ ဆရာေျပာတာမွန္တယ္ မေတာ္လို႔မ်ား ကြ်န္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း Han အေမသိသြားရင္ အေမတခုသားတခု မို႔ ရင္ကြဲလိမ့္မည္ Han ပဲစိတ္ဆင္းရဲရမွာ
ေက်ာင္းထုတ္ခံရရင္ေရာ မျဖစ္ႏိုင္တာ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္က Han ကိုပ်က္စီးေစဖို႔ရည္ရြယ္တာမွမဟုတ္တာ Han ကိုကြ်န္ေတာ္အရံႈးသမားတေယာက္မျဖစ္ေစခ်င္
"Hun မင္းဘာေတြေတြးေနလဲငါသိတယ္ ေလ်ွာက္မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္"
"Hun ငါ့ကိုၾကည့္ပါဦး"
"Oh Sehun"
"ေက်ာင္းသားေတြၾကည့္ကုန္ၾကၿပီ တိုးတိုးေျပာ Han မင္းျမင္လား သူတို႕အၾကည့္ေတြ ငါမင္းကို အဲ့လိုမ်က္လံုးမ်ိဳးေတြနဲ႔အၾကည့္မခံေစခ်င္ဘူး Han ရဲ႕"
"အပိုေတြမေျပာနဲ႕ Sehun ဒါေတြအားလံုးမင္းေၾကာင့္ျဖစ္တာ မင္းစခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြေလ အခုမွမင္းကသူေတာ္ေကာင္းလုပ္ခ်င္တာလား"
"ကိုယ္တို႔အျပင္မွာသြားစကားေျပာရေအာင္"
ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကေရွာင္ရွားရင္း Han ကိုလက္ဆြဲကာ အေဆာင္ျပင္ေခၚထုတ္ခဲ့တယ္
"ငါေလ မင္းကိုဘယ္လိုနားလည္ေပးရမွန္းမသိေတာ့ဘူး Hun ရဲဲ႕"
မတင္မက်ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ Han အသံေတြတုန္ရင္ေနတယ္
"မင္းေက်ာင္းမေျပာင္းနဲ႕ေနာ္ Hun ငါသိတယ္ ဆရာက မင္းကိုငါနဲ႔အေဝးဆံုးေက်ာင္းကိုပို႔ပစ္မွာ ငါတို႔အခုလိုေန႔တိုင္းမေတြ႔ရဘဲေနရလိမ့္မယ္ မေျပာင္းနဲ႕ေနာ္ Hun"
"---"
"ဒီအတိုင္းထားလိုက္ သူမ်ားေတြအျပစ္ေျပာလဲငါခံႏိုင္တယ္ ငါ့အေမသိသြားလဲ ငါအေမ့ကိုနားခ်ေပးမယ္ သူလက္မခံလဲရတယ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ လူႀကီးဆိုတာစိတ္ေလ်ာ့သြားမွာပဲ
ေက်ာင္းထုတ္ခံရလဲဘာျဖစ္လဲ ငါတို႔ေနာက္တႏွစ္မွျပန္တက္လို႔ရတာပဲ"
"ေတာ္ပါေတာ့ Han ရယ္"
ေသခ်ာစဥ္းစားပံုမရဘဲ စိတ္ထဲရွိတာေတြကို အရူးတေယာက္လိုတရစပ္ေျပာေနတဲ့ မ်က္ရည္က်လုဆဲဆဲ Han ကိုမၾကည့္ရက္စြာ ကြ်န္ေတာ္ေအာ္မိတယ္
ကိုယ္လဲမသိေတာ့ဘူး Han ရယ္
"Hun မင္းပဲငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆို ဟင္ မခ်စ္ဘူးလားဟင္"
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ Han မ်က္ႏွာမွာ စိုးတိတ္မႈေတြ ေဝခြဲမရမႈေတြ
"ခ်စ္လြန္းလို႔ေပါ့ Han ရာ ခ်စ္လြန္းလို႔ကိုယ္ရူးမတတ္ျဖစ္ေနတာေပါ့"
"ငါလဲမင္းကိုခ်စ္တယ္ေလ Hun ရဲ႕ ငါတို႔စိတ္ခ်မ္းသာသလိုဆံုးျဖတ္ၾကမယ္ေလ ေနာ္"
"Han ေျပာသလိုေတြလုပ္လိုက္ၿပီးရင္ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာႏိုင္မယ္လို႔ထင္လား မဟုတ္ဘူး Han ရဲ႕ မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲအျပစ္ေတြတင္မိေနမွာ"
စို႕နစ္လာတဲ့ရင္ဘတ္ႀကီးေၾကာင့္ အသက္ရႈရတာေတာင္မဝေတာ့သလိုလို
"မဟုတ္ဘူး အခုမင္းေျပာေနတာ မင္းကိုယ္လြတ္ရုန္းခ်င္ေနတာ မင္းသူရဲေဘာေၾကာင္တာ မင္းပဲငါ့ကို ခ်စ္ေအာင္ျပဳစားခဲ့ၿပီး အခုမွေခါင္းေရွာင္ခ်င္တာ မင္းငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္တယ္လို႔မေခၚဘူး Hun"
စူးရဲလာတဲ့ Han မ်က္ဝန္းေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုအျပစ္ဖြဲ႕သလို ေနာက္ဆံုးေတာ့ Han လဲကြ်န္ေတာ့္ကိုနားမလည္ေပးႏိုင္ဘူး ကြ်န္ေတာ့္အမွားလို႔ Han သတ္မွတ္ေနတာ
"Han သိလား Han ကကိုယ့္ကိုအနာေတြပဲေပးၿပီးတခါမွေဆးမေပးခဲ့ဘူးဆိုတာ အၿမဲတမ္း Han ကိုယ့္အေပၚအႏိုင္ယူတယ္ ၿပီးရင္ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားတခြန္းနဲ႕ေျဖသိမ့္ေပးလိုက္တာပဲ Han မွားခဲ့တယ္လို႔ေရာမေတြးမိဘူးလား Han ဘက္ကကိုယ့္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ေရာေျပာခဲ့ဖူးလား ဟင္ တကယ္ေတာ့ Han လဲလြန္ခဲ့တာပဲေလ ကိုယ္မနာတတ္ဘူးထင္ေနတာလား"
ခ်စ္ခဲ့မိတဲ့အခ်ိန္ေတာက္ေလ်ွာက္ၿမိဳသိပ္ခဲ့ရတာေတြကိုဖြင့္ထုတ္မိေတာ့ မ်က္ရည္ေတြကပါ ဒဏ္ရာေတြကိုအေဖာ္ျပဳစီးဆင္းလာတယ္
"မင္းငါ့ကို နာၾကည္းေနခဲ့တာပါလား Hun ရယ္"
စကားတခြန္းနဲ႕အတူၿဖိဳင္ကနဲက်လာတဲ့ Han မ်က္ရည္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကိုဆုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္ ပြန္းပဲ့ေစတယ္
"ငါမင္းကို ဟိုးအရင္ထဲက ခ်စ္မိေနခဲ့မိတာေတာ့ ငါမလိမ္ဘူး Hun ငါ့ကိုယ္ငါလက္မခံရဲခဲ့တာပါ"
"အဲ့လိုခ်စ္ခဲ့တဲ့လူက ကိုယ့္ကိုအကြက္ခ်ၿပီး တမင္နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေပါ့ေနာ္ ကိုယ့္ဘက္ကိုတခ်က္မေတြးဘဲနဲ႕ေလ Han ေပးတဲ့ဒဏ္ရာေတြက ကိုယ့္ကိုရူးေလာက္ေအာင္ စိတၱဇျဖစ္ေစတာ Han သိရဲ႕လား"
"ဟုတ္တယ္ အရင္ကငါ့ဘက္ကမွားခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ Hun ရယ္ ငါ့ကိုယံုၾကည္ေပးပါေနာ္"
"ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ Han ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ရယ္ မုန္းတဲ့စိတ္ရယ္ လြန္ဆြဲၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္မယံုႏိုင္တာ Han ကိုဘယ္လိုယံုေပးႏိုင္မွာလဲ"
လက္မခံခ်င္ခဲ့လို႔ေခါင္းထဲမထည့္ခဲ့တဲ့ အမွန္တရားတခုက ကြ်န္ေတာ္သည္ Han ကိုခ်စ္ျခင္းႏွင့္ယွဥ္၍မုန္းေနမိျခင္း။
"Han နားမွာရွိေနရင္ ကိုယ္စိတ္သိပ္ပင္ပန္းတယ္ ကိုယ့္အနားယူခ်င္ၿပီ Han"
ဘာကိုမွစိတ္ထဲထားမေနဘဲ အရာအားလံုးလက္လႊတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္က်လာတဲ့စကားတခြန္းက Han နဲ႕ေဝးရာကြ်န္ေတာ္ထြက္သြားခ်င္မိသည္တဲ့လား
"ဟုတ္တာေပါ့ မင္းကအရင္ထဲက တခုခုကိုထြက္ေျပးရံုပဲလုပ္တတ္တဲ့လူစားမ်ိဳးပဲ"
ခုနကအထိ ငိုေၾကြးေနတဲ့ Han ဟာအခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ႕ပံုမွန္ လက္နက္ေတြနဲ႕ ခနဲ႕ပစ္ဖို႕တည္ၿငိမ္လ်က္သား
"အဲ့ေတာ့ ေက်ာင္းေျပာင္းမယ္ေပါ့ ဟုတ္ၿပီ မင္းသေဘာပဲ
ထြက္သြားေလ မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႕ငိုယိုၿပီး မသြားပါနဲ႕လို႔တားမဲ့လူစားမ်ိဳးမဟုတ္တာ မင္းသိမွာပါ ေအး တခုေတာ့မွတ္ထား Hun ငါ့ဆီကတခါထြက္သြားၿပီးရင္ တသက္လံုးျပန္မလာနဲ႔"
ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာခ်လိုက္တဲ့ Han ေလသံမွာ မာန္အျပည့္
"Han သိလား မင္းကသိပ္မာနႀကီးတဲ့လူတေယာက္ဆိုတာ"
ဘယ္ေသာအခါကမွ Han သည္ သူ႔ဘက္ကလိုလိုလားလား အရံႈးေပးခဲ့ျခင္းမ်ိဳးမရွိပါ
"Oh Sehun ဆိုတဲ့မင္းကလဲ ကိုယ့္ျဖစ္ခ်င္တာပဲသိတဲ့ ကိုယ့္ဘက္ပဲၾကည့္တဲ့ အတၱသမားတေယာက္ဆိုတာ မင္းသိလား"
အတၱႀကီးလက္စနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္အတၱႀကီးပါရေစ
မႏႈတ္ဆက္ဘူး Han ကိုယ္ထားခဲ့တာမဟုတ္လို႔
တားလိုက္စမ္းပါလို႔လဲ မေျပာဘူး Han ကိုယ့္ရဲ႕လြန္ဆြဲေနတဲ့စိတ္ကို ကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ခ်င္လို႕
ကိုယ့္အခ်စ္ေတြရဲ႕အလြန္မွာ မင္းအတြက္ အမုန္းေတြရွိေနခဲ့တာ ကိုယ္တကယ္မသိခဲ့တာပါ Han ရယ္
အရူးတေယာက္လို႕သာ သတ္မွတ္ၿပီးကိုယ့္ကို မုန္းလိုက္ပါေတာ့ Han
ဘယ္တုန္းကမွမင္းမလြန္ခဲ့ပါဘူး ငါ့ဘက္ကပဲလြန္လြန္ၾကဴ းၾကဴ းေတြခ်စ္ခဲ့ၿပီး မင္းစိတ္ထိခိုက္ေအာင္လုပ္ခဲ့မိတာ
ေမ့ပစ္လိုက္ Han မုန္းပစ္လိုက္ပါေတာ့။
Kai yah မင္းေျပာသလို ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ သဟဇာတ မျဖစ္ခဲ့ဘူးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
ကြ်န္ေတာ္ေက်ာေပးထြက္သြားခဲ့သည့္တိုင္ Han သည္တခ်က္လွမ္းမေခၚခဲ့သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေတြ႕ဆံုခ်ိန္ေတြလဲကုန္လြန္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။
ၿပီးပါၿပီ။