~Δυο χρόνια αργότερα~
Στηρίζομαι στην πόρτα παρατηρώντας τους. Ο Αχιλλέας κρατάει στην αγκαλιά του την Ιωάννα και είναι μέσα στην πισίνα. Προσπαθεί να της μάθει να κολυμπάει. Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι ακόμα μικρή. Δυο χρόνων και τώρα αρχίσαμε να την έχουμε με τα μπρατσάκια. Αλλά και πάλι την κρατάμε αγκαλιά. Σε λίγους μήνες θα κλείσει τα τρία.
Είμαι τόσο χαρούμενη που τους έχω. Όσο τους παρατηρούσα άρχισα να σκέφτομαι πως άρχισαν όλα...
Το πάρτυ του Αχιλλέα. Όταν πήγα και έκανα graffiti στο παράθυρο του και παραλίγο να με πιάσει. Που να ήξερα πως ήταν εκατό τις εκατό σίγουρος πως είμαι εγώ; Προσπάθησα να το καλύψω όσο μπορούσα, αλλά δεν το κατάφερα.
Μετά το στοίχημα μας. Όλα άρχισαν εκείνη την ημέρα στο μπαρ. Όταν ήρθε να μου συζήτηση ένα ποτό. Το πως είχε εξελιχθεί εκείνη η βραδιά ούτε εγώ το περίμενα.
Μια εβδομάδα η ζωή μου, μια εβδομάδα η ζωή του. Και κάπου εκεί ήταν που δώσαμε το πρώτο μας φιλί. Την ημέρα που κάναμε τα δικά μας τατουάζ. Αυτά που μας ενώνουν.
Άμεσος σήκωσα την μπλούζα μου κοιτώντας το τατουάζ μου στα πλευρά μου. Το χάιδεψα απαλά με τα χέρια μου και η αναμνήσεις από εκείνη την βραδιά εμφανίστηκαν μπροστά μου σαν ταινία..
Το καλύτερο μου ταξίδι ήταν όταν με πήγε στις Μαλδίβες ή όταν πήγαμε στην Μύκονο με το ιδιωτικό του τζεντ.
Στην συνέχεια όλοι η ιστορία με τον Γιώργο. Τότε ήταν και η πιο χάλια περίοδος της σχέσης μας.
Όταν πήγε στο στρατό και με είχε χωρίσει, ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε μικρά κομματάκια. Όταν ξανα βρεθήκαμε εκείνη την ημέρα στο κλαμπ που έγινε οτι έγινε ένιωσα μέσα μου μια ελπίδα. Αλλά ξαφνικά έφυγε χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει το τι είμαστε ακριβός.
Όταν έμαθα πως ήμουν έγκυος στο παιδί του ένιωσα τόσο απογοητευμένη. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το μεγαλώσω, ειδικά χωρίς τον Αχιλλέα. Ευτυχώς η Μαρίνα ήταν δίπλα μου και με στήριζε από την αρχή.
Στην συνέχεια όλα αυτά με τον πατέρα μου, που ο Αχιλλέας έμαθε για την εγκυμοσύνη. Η γεννά της μικρής μας.
Σε όλα αυτά που έχουμε ζήσει με την μικρή μας υπήρχαν και δυσάρεστα γεγονότα. Θυμάμαι όταν ένα βράδυ στις τρεις το πρωί περίπου η μικρή άρχιζε να φωνάζει. Ούτε έναν χρόνο δεν είχε κλήση. Άμεσος πετάχτηκα από το κρεβάτι για να πάω στην μικρή. Είχε λουστεί στον ιδρώτα. Πιάνοντας το κεφαλάκι της συνειδητοποίησα πως είχε πυρετό. Πολύ υψηλό πυρετό. Με είχε πιάσει πανικός. Δεν ήξερα τι να κάνω. Οι γονείς του Αχιλλέα μαζί με την Μαρίνα είχαν φύγει για μια εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη για κάτι δουλειές και ο Αχιλλέας ήταν έξω με τον Πέτρο και τον Γιώργο. Είχαν γίνει πολύ καλή φίλη. Τον είχα καλέσει τριάντα φορές. Σε καμία κλείσει μου δεν απάντησε. Είχα πάρει άλλες τόσες τον Γιώργο και άλλες τόσες τον Πέτρο, αλλά κανένας δεν έδωσε σημάδι ζωής. Άμεσος μετά πηρα την μητέρα μου τηλεφωνώ και ούτε είκοσι λεπτά αργότερα είχε έρθει να με πάρει μαζί με το παιδί για να πάμε στο νοσοκομείο.
Φτάνοντας εκεί άμεσος πήραν την Ιωάννα για εξετάσεις. Μέχρι να βγουν έπαιρνα τηλέφωνα τα αγόρια. Μετά από πολλές προσπάθειες πλέον δεν χτυπούσε. Τα νεύρα μου είχαν γίνει .....
Αυτή ήταν και η φορά που μάλωσα με τον Αχιλλέα παρά πολύ. Για πέντε μέρες δεν τον άφησα να μπει σπίτι μέχρι να γυρίσουν η δίκη του και να κάνουμε σαν να μην συνέβει τίποτα. Είχε έρθει την άλλη μέρα το πρωί σπίτι και έπεσε ξερός για ύπνο. Το πόσες ώρες κοιμόταν δεν μπορώ να το ξέρω γιατί όταν γύρισα σπίτι την επόμενη μέρα το απόγευμα ακόμα κοιμόταν. Μέχρι να σηκωθεί του είχα μαζέψει τα πράγματα του. Και χωρίς να του πω λέξει απλά του έδωσα την βαλίτσα στο χέρι ανοίγοντας την πόρτα. Ήταν ξαφνιασμένος. Το έβλεπες στο βλέμμα του. Πήγε να δικαιολογηθεί, αλλά δεν τον άφησα. Του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα και πήγα μέσα στο Υπνοδωμάτιο για να μην τον ακούω που χτυπούσε με μανία την πόρτα. Η μικρή είχε αρχίσει να κλαίει όποτε παίρνοντας την αγκαλιά στο κρεβάτι μας πηρε ο ύπνος.
Την άλλη μέρα το πρωί συνέχισε να έρχεται και να χτυπάει την πόρτα. Φυσικά και δεν έκανα τον κόπο να του ανοίξω. Το απόγευμα με πηρε τηλέφωνο η μητέρα μου και με ενημέρωσε πως κοιμάται σε αυτήν. Το μόνο που της είπα ήταν να τον κρατήσει μακριά μου μέχρι να έρθουν οι γονείς του.
Όταν έφτασε εκείνη η ημέρα τους καλωσόρισα με χαρα. Ο Αχιλλέας δεν είχε εμφανιστεί ακόμα.
"Είχε κατι δουλειές." Τους είπα για να τον καλυψω.
Ούτε μισή ώρα αργότερα μπήκε μέσα στο σπίτι. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος αλλά ταυτόχρονα τόσο όμορφος. Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο και ένα σκούρο τζιν. Είχε πολλές σακούλες στα χέρια.
"Συγνώμη για την καθυστέρηση. Είχα πάει να πάρω από ένα δώρο της πριγκίπισσες μου." Όσο ελεγε αυτά τα λόγια ήρθε προς το μέρος μου δίνοντας μου ένα πεταχτώ φιλί στα χειλη. Χωρίς άλλη επιλογή χαμογέλασα παίρνοντας τα πράγματα από τα χέρια του.
"Είσαι ο καλύτερος." Ζητώντας συγνώμη έφυγα για το υπνοδωμάτιο για να αφήσω τα δώρα και να πάρω την μικρή. Αλλά δεν πρόλαβα να την πάρω αγκαλιά άκουσα την πόρτα πίσω μου να κλείνει. Απότομα γύρισα προς την πόρτα βλέποντας τον να την κλειδώνει.
"Είσαι με τα καλά σου;" τον είχα ρωτήσει, αλλά δεν με είχε αφήσει να συνεχίσω να του τα ψάλω. Άμεσος όρμησε πάνω μου φιλώντας με αισθησιακά, αχόρταγα. Λες και είχε να με φιλήσει μήνες.
"Σαγαπαω, συγνώμη." Μου είπε μέσα από τα φιλία μας. Δεν τον άφησα όμως να συνεχίσει να μιλάει. Απλά τον άρπαξα και τον κόλλησα πιο πολύ πάνω μου φιλώντας τον. Μερικά λεπτά αργότερα είμασταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και μου εξηγούσε πως η μητέρα μου του είπε το τι συνέβη εκείνη την νύχτα. Μου εξήγησε πως είχαν μεθύσει και οι τρεις τους υπερβολικά πολύ και δεν θυμόντουσαν τίποτα. Εκείνη την νύχτα μου ζητούσε κάθε πέντε λεπτά συγνώμη. Το έβλεπα στο βλέμμα του πως το εννοούσε. Όποτε απλός δίνοντας του ένα γλυκό φιλί του είπα πως τον συγχωρώ, αλλά φυσικά πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που δεν μου σήκωνε το τηλέφωνο. Και κάπως έτσι έληξε και αυτή η παρεξήγηση.
Και να που είμαστε τώρα, τρία χρόνια περίπου αργότερα στο σπίτι του Αχιλλέα μαζί με την μικρή μας να την βλέπουμε να μεγαλώνει.
Εντομεταξυ η Μαρίνα χώρισε με τον Λευτέρη μισώ χρόνο αργότερα από όταν γέννησα. Στην αρχή πονούσε πολύ. Αλλά ήμουν δίπλα της όπως αυτή σε εμένα και προσπαθούσα όσο πιο πολύ να την κάνω να ξεχνιέται.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μου έκανε πρόταση γάμου. Το χαμόγελο από το πρόσωπο μου δεν ελεγε να φύγει.
Την ημέρα που κλείναμε έναν χρόνο μαζί, αφήσαμε την Ιωάννα στην μητέρα του Αχιλλέα γιατί είχαμε αποφασίσει να βγούμε έξω μετά από πολύ καιρό. Με είχε πάει σε ένα ωραίο εστιατόριο για φαγητό. Ήταν απλά τέλεια. Αλλά δεν τελείωσε εκεί η βραδιά.
~ Flashback~
"Σου έχω μια έκπληξη." Μου είπε την ώρα που βγήκαμε από το εστιατόριο.
"Τι έκπληξη;" είπα όλο χαρα και έβγαλε ένα μαντίλι από το μπουφάν του.
"Πρέπει να σου κλείσω τα μάτια μέχρι να φτάσουμε στην έκπληξη." Κλείνοντας μου τα μάτια μου άφησε ένα γλυκό φιλί στον λαιμό μου. Πιάνοντας με από το χέρι με τράβηξε πηγαίνοντας με προς το αμάξι. Βάζοντας με μέσα, μου έβαλε την ζώνη. Η διαδρομή ήταν πάνω από δεκα λεπτά.
"Αργούμε;" ρώτησα ανυπόμονη.
"Μην βιάζεσαι."[..]
Όταν κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο με έπιασε από την μέση οδηγώντας με μιας που δεν έβλεπα. Ξαφνικά ένα λεπτό αργότερα σταμάτησε να περπατάει και άκουσα κάτι να πέφτει κάτω.
"Να το βγάλω;" ρώτησα ανυπόμονη και απάντησε θετικά. Άμεσος έβγαλα το μαντίλι από τα μάτια μου. Με κοιτούσε με χαμόγελο. Κοίταξα γύρο μου.
"Που είναι η έκπληξη;" ρώτησα απορημένη μιας που ήμασταν σε έναν ερημωμένο δρόμο. Δεν είπε τίποτα. Απλός με γύρισε προς την αντίθετη μεριά ώστε να κοιτάω τον τοίχο ο οποίος υπήρχε από πισο μου. Απορημένη προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει.
"Αχιλλέα τι-" σταμάτησα την πρόταση μου γουρλωνοντας τα μάτια. Είχα μείνει άναυδη. Πάνω στον τοίχο έγραφε με graffiti:
"Θα με παντρευτείς;" και είχε βάλει κάτω το αρχικό του ώστε να ξέρω πως ήταν από αυτόν.
"Αχιλλέα;" ρώτησα γυρνώντας προς το μέρος του. Είχε πέσει στα γόνατα με ένα δαχτυλίδι στα χέρια του.
"Μωρό μου.." είπε χαμογελώντας μου. Τον κοίταξα ανίκανη να κάνω οποιαδήποτε κίνηση. Άμεσος συνέχισε την πρόταση του.
"Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου;" για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε. Ξαφνικά το μάτι μου έπιασε στο πάτωμα τα σπρέι που είχε λογικά χρησιμοποιήσει. Χωρίς να του απαντήσω έπιασα ένα σπρέι στα χέρια και γύρισα προς τον τοίχο. Δίπλα από την ερώτηση του σχημάτισα την λέξει 'Ναι' και δίπλα από το αρχικό του πρόσθεσα και το δικό μου. Μετά από αυτό γύρισα προς το μέρος του. Είχε σηκωθεί από το πάτωμα παρακολουθώντας με. Άμεσος του χάρισα ένα χαμόγελο και τον πλησίασα. Λίγα εκατοστά μακριά του.
"Ναι." Απάντησα κοντά στα χειλη του, κοιτώντας τον στα μάτια. Χωρίς να χάσει καμία επαφή με τα μάτια μου πέρασε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο μου.
"Σαγαπαω." Μου ψυθίρισε και έσκιψε να με φιλήσει.
~End of flashback~
Στην συνέχεια θυμάμαι την ημέρα του γάμου μας. Κάναμε μαζί και την βάφτιση της Ιωάννας. Στην εκκλησία υπήρχε παρά πολλοίς κόσμος. Σε όλες της εφημερίδες μιλούσαν για πολύ καιρό για τον γάμου του Αχιλλέα Μαυριδη. Στο γλέντι όμως θέλαμε να είμαστε οικογενειακά. Το κάναμε σε μια ερημωμένη παραλία. Το είχαμε οργάνωση παρά πολύ όμορφα. Είχαμε φέρει έναν Dj ο οποίος μας έβαζε τέλεια μουσική. Όλοι περάσαμε τέλεια εκείνη την ημέρα.
Και να με τώρα έδω με την υπέροχη οικογένεια που χτίσαμε μαζί με τον Αχιλλέα. Η οικογένεια μας όλο και μεγαλώνει. Πιάνοντας την κοιλιά μου χαμογέλασα. Ξαφνικά είδα τον Αχιλλέα με την μικρή αγκαλιά να με πλησιάζουν.
"Γιατί δεν έρχεσαι και εσυ μέσα;" ρώτησε δίνοντας μου ένα πεταχτό φιλί.
"Σας χάζευα." Είπα και κοίταξα την Ιωάννα η οποία με κοιτούσε με λαχτάρα.
"Αγάπη μου δώσε ένα φιλί την μαμά." Της είπε ο Αχιλλέας ρίχνοντας την προς το μέσος μου και άμεσος πέρασε τα χεράκια της γύρο από τον λαιμό μου και παίρνοντας την αγκαλιά άρχισε να μου δίνει μικρά φιλάκια στο μάγουλο μου.
"Η πιο τέλεια εικόνα." Άκουσα τον Αχιλλέα να λέει και γύρισα προς την πλευρά του.
"Σας αγαπάω τόσο πολύ." Είπε και μας αγκάλιασε. Η μικρή φώναζε από χαρα.
"Πρέπει να κανείς λίγο χορό στην καρδιά σου όμως." Του έριξα την πρώτη σπόντα. Ήδη του έριχνα κάθε μέρα σπόντες, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε καταλάβει τίποτα.
"Τι εννοείς;" ρώτησε χαμένος. Δεν του απάντησα τίποτα. Πήρα απλός το χέρι του και το τοποθέτησα στην κοιλιά μου. Άμεσος με κοίταξε άναυδος.
"Ποσό;" ρώτησε χαμογελώντας.
"Έναν μήνα." Είπα και άμεσος μου έδωσε ένα γλυκό φιλί στα χείλη.
"Είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί."
Τέλος!
------------------------------------------------------
Έτοιμο και το τελευταίο κεφάλαιο. Εδώ ο Αχιλλέας με την Μυρτω μας διηγούνται το τι έγινε στην ζωή τους από την ημέρα που γνωρίστηκαν μέχρι και την τελευταία την οποία η Μυρτω του ανακοινώνει για το δεύτερο μωρό που περιμένει όλο χαρα.
Ευχόμαστε να σας άρεσε η ιστορία μας/ η ιστορία του Αχιλλέα και της Μυρτως. Θα χαιρόμασταν αν αφήνατε κάτω τα σχόλια σας για να έχουμε και εμείς μια γνώμη εαν σας άρεσε. Τα φιλία μας ~Ρ,Μ💕