Syempre dahil ikaw ang nagcomment ng unang una sa kakapost ko lang na chapter 38...itong chapter na to ay para sa iyo!!! keep on reading!!!
CHAPTER 39
KIDS FAIR NA!!!!
Kath’s POV
Magkatabi kaming natulog na naman. Wala nang nightmares na gumugulo pagtulog ko. Mahibing...napaka himbing. 9 AM maguumpisa ang event pero nasa mall na kami ng mag 7:30 am. Maganda ang set-up. Tuwang tuwa si Mr. Dee, even Lance.
Saktong 9, nagumpisa ang pagdumog ng tao. Wala naman ng masyadong trabaho dahil magaling naman ang mga nagsusupervise sa event na iyon.
Magkakasama kami nila Lance sa office ni Mr. Dee.
MIGUEL’S POV
SETTING: MANILA
Tanghali na pero hindi ko parin nakikita si Aria. Hindi naman siya pumasok sabi ng mga kasambahay. Hindi pa raw lumalabas ng kwarto mula kahapon pa. Nakakapagtaka.
Miguel: Aling ciony!!!
Ciony: Yes Sir??
Miguel: Hindi ba umuwi si Aria sa bahay niya?
Ciony: Hindi sir..nariyan pa po ang kotse ni Mam sa garahe.
Miguel: Pero bakit hindi pa siya lumalabas??
Ciony: Sir kagabi po naririnig kong umiiyak si Mam.
Miguel: Ano????? Kunin mo ang susi sa kwartong iyon dali.
Patakbo kong pinuntahan ang kwarto ni Aria.
Miguel: Aria!!! Open the door!! Aria!!! Ciony...ang susi!! Bilis!!
Ciony: Ito na ho sir....tarantang ibinigay ni Ciony ang susi sa akin.
Sa wakas ay nabuksan ko na rin ang kwarto.
Nagulat ako sa nadatnan ko. Ilang bote ng alak ang nasa sahig niya. Wala ng laman at si Aria?? Nakahadusay sa may sahig. Walang malay. Patakbo namin siyang pinuntahan.
Miguel: Aria!!!! Manang Ciony...tawagin mo si Kaloy dali..ipahanda mo ang kotse!!! Dali dali namang tumakbo si Manang Ciony. Dali dali ring dumating di Kaloy ang driver ni Brent.
Miguel: Kaloy buhatin mo siya.. .bilis!! Aria...wake up!
Wala pa ring malay. Madali namin siyang isinakay sa kotse at dinala sa hospital. Nasa loob pa ng ER si Aria. Kinakabahan ako sa ginagawa ng batang yon. Kilala ko si Aria mula ng maliit pa siya. naging pangalawang magulang na kami ng batang iyon. At mula ng mamatay ang mga magulang niya ay may pagkakataon talagang nagpapakamatay siya. at ito na naman....bumalik na naman ang sakit niya. Ilang buwan rin siyang tinutukan ng mga psychiatris sa Madrid noon. Natrauma siya. ang magandang pamilya niya ay sa isang iglap ay nawala at itong mga pangyayaring about Brent at hindi na niya kinakaya. Another loss.....she’ll going to die.
Madali kong tinawagan si Brent. Alam kong hindi niya pa alam na nasa Pilipinas ako pero hindi na importante iyon. Ang importante ay mailigtas ko si Aria. Ako ang nagsimula nito...ako ang may kasalanan nito.
I dialed Brent’s number.
KATH’S POV
Nagtatawanan kami sa loob ng opisina ni Mr. Dee ng tumunog ang cellphone ni Brent. Sumenyas siya na lalabas muna para sagutin ang tawag.
Mr. Dee: Kathryn, grabe your team was awesome. Madaling turuan at sanay sa mga event na ganito.
Kath: Thank you Sir.
Mr. Dee: Sana in the future magkatrabaho ulit tayo.
Kath: It’s our pleasure to work for you Mr. Dee.
Mr: Thank you. and you Lance Pineda, magaling kang pumili ng ahensya.
Lance: Hahah...sympre po. So Mr. Dee...nagulat kami sa pagpasok ni Brent.
Brent: I have to go. Napatingin kami sa kanya.
Lance: What? But hindi pa tapos ang event.
Brent: Mr. Dee, Lance..I hope you understand...I need to go back sa Manila now. Aria is in the hospital.
Nakaramdam ako ng selos. He cares...a lot.
Lance: Sorry pare..pero sige..andito naman si Kath eh...diba??
Tumango ako.
Mr. Dee: Sige Brent...were hoping gumaling si Aria as soon as possible.
Brent: Salamat. But Kath, can we talk outside??
Tumango ako at sumunod sa kanya. Sa labas kami ng opisina ni Mr. Dee nagusap.
Brent: Ikaw na muna ang bahala sa dito.
Tumango ako.
Brent: Call me pag nakauwi ka na..Aria needs me now badly.
Tumango ulit ako at iniwan ko na siya. masakit. Masakit na naman. Akala ko manhid na ako pero eto na naman nararamdaman ko na naman ang sakit na halos pumatay sakin ng halos limang taon. Umalis na si Brent. Tumungo ako sa Cr.
Kathryn...diba dapat handa ka na sa ganito? Ito ang pinasok mo! Bakit kasi umaasa kang mas mamahalin ka ni Brent kesa kay Aria? Si Aria...pinangakuan ng kasal ni Brent..sayo....I LOVE YOU lang bumigay ka na?....ganoon ka na ba talaga ka tanga huh?? Tanggapin mo ang lahat ng sakit. You deserve it. I deserves it.
Tumulo ang luha ko and my heart was dying inside. Alam mo ang sabi ng utak ko?...hindi ka na nagtanda. Hinding hindi ka na nagtanda.
Bumalik ako sa KIDS FAIR na parang walang nangyari. Dapat sanay ka ng magpanggap na masaya. Namaster mo na to diba? pinilit kong ingiti ang mga labi ko. Pinilit kong kalimutan ang kung anong sakit ang unti unti na namang sumasaksak sa puso ko. I am dying.............AGAIN.
Natapos na ang KIDS FAIR. Nagpaalam na ako sa team, kay Mr. Dee at Lance. Akala nga ni Lance eh bukas pa ng umaga ang uwi ko. Bukas pa naman dapat talaga pero pinarebook ko ang flight ko ng 9PM s by 10 nasa Manila na ako.
Hindi ako nakatulog sa buong byahe. I text Auntie Thelma na uuwi na ako ngayon ng mga 11 para hintayin niya ako at hindi isara ang gate.
Naglalakad na ako palabas ng airport ng maabutan ko si Robie. He was here again. Nakasmile siya. kumakaway.
Robie: Kath!!!
Kath: Robie...
Robie: alam ko kasing wala kang dalang kotse kaya sinundo na kita.
Kath: So Auntie Thelma ang nagsabi sayo no?
Robie: Oo...napakamot siya sa ulo. Kinuha rin niya ang gamit ko at pumunta na kami sa sasakyan niya.
Robie: Mukhang pagod na pagod ka.
Kath: Medyo..pagkatapos na pagkatapos kasi ng event kinuha ko lang ang gamit ko sa hotel tapos umuwi na ako.
Robie: Napakaworkaholic mo talaga.
Kath: Hindi naman. Napahikab ako.
Robie: Matulog ka na muna. Gigisingin na lang kita pag nasa bahay niyo na tayo.
Kath: Sige....salamat huh..
Robie: Kaw pa.
KAYA PA????....GUSTO NIYO TO EH....MARAMI PA!!!!