I dedicated this to Moulan kasi na-touch naman ako sa comment niya. Sobrang natutuwa ako everytime you're saying good things about my stories. At sa lahat ng mga readers na patuloy na nagbabasa at naiintay everytime ng update dito....................salamat!!!!!!
Chapter 33
Kath’s POV
Nagpalipas kami ng gabi dito. Sa lunes na lang kami babalik sa hotel para maghanda sa set-up kinagabihan. Kakatapos lang namin magdinner ni DJ. I was in my room. Questioning myself....”What are you doing Kathryn??”. Masyado ka na ba talagang desperate huh? Alam mong ikakasal na siya...ikakasal na. Kaya mo ba? Kakayanin mo bang masaktan ulit? Kahit ba konti hindi mo minahal ang sarili mo? Bakit sa kanya? Andyan si Robie...he’s willing to love you. Pero bakit si Brent Arellano?
Pagbalik sa Manila alam kong yun na rin yung time para harapin ko ang katotohanang Brent is not mine. Pero Lord...bakit yung mga mahal ko ang hindi ko makuha? May nagawa ba akong kasalanan para maranasan ko ang mga bagay na ito? Alam kong maling kuwestyonin ang mga plano mo Lord....pero naguguluhan na po ako. Ito na naman ako...magmamahal tapos in the end...maiiwang mag-isa.
ARIA’S POV
Until now Brent is still in Palawan. I want to call him pero ayoko siyang istorbohin sa trabaho. Madaling makaamoy si Brent, malalaman niyang may gumugulo sa isip ko. Anong gagawin ko? Brent and I were engaged pero never pa naming napagusapan ulit ang exact date ng wedding. Natatakot akong biglang sumulpot ang dati niyang girlfriend at agawin siya sa akin.
Naisipan kong magpahangin. Hindi ako makatulog sa kakaisip kung ano ang gagawin ko. Hindi ko kayang mawala siya. naabutan ko si Daddy (Don Miguel) na nasa veranda.
Miguel: Hindi ka makatulog??
Aria: Yeah...I was thinking about Brent.
Miguel: Aria...we both know that Brent will remember everything. I told you to prepare yourself for this diba?
Aria: But Dad...I can’t. I can’t let him go. I don’t want to loose him. No.
Miguel: Aria..,maupo ka....we need to talk
I took the chair in front of him.
Miguel: At first...I warned you...we can’t have him forever...
Aria: But...
Miguel: Kaya nga dinala natin siya sa Madrid diba? I gave you five years para mahalin ka niya. At after non...pagnalaman at naremember na nya ang lahat...it’s his decision if he’ll going to stay or not.
Aria: Daddy...wala pa siyang naalala pero ...pano kung bumalik na lang tayo sa Madrid...and never come back here??
Miguel: Aria, it is hard for me too loosing Brent again.
Aria: Hindi siya mawawala kung hindi natin siya pakakawalan Dad. I begin to cry.
Miguel: I know. Pero we don’t have a choice, pagnaalala niya na ang lahat...wala na. Gusto ko man siyang pigilan sa pag-uwi dito sa Pilipinas noon...pero ayoko namang makahalata siya.
Aria: Dad...pano kung pilitin mo si Brent na magpakasal na kami? So, even bumalik na yung memories niya eh...wala nang karapatan ang babaeng yon sa kanya.
Miguel: I’ll try to talk to Brent but..kilala mo naman siya. He doesn’t want someone deciding for him.
I nod. Yes..kaya nga kahit anong pilit kong magpakasal na kami ay ayaw niya pa. But this time, iba na ang usapan. We need to get married as soon as possible before he remembers everything.
Miguel: Let’s prepare ourselves...tinapik niya ang braso ko, tumayo na at umalis.
Naiwan akong mag-isa. Pagbalik niya....kailangan na naming pagusapan ang kasal.
BRENT’S POV
Hindi ako makatulog. I Was bothered by that kiss. A kiss that makes my world stop. That special kiss that I crave. Kathryn....how can I love you deeply kung until now hindi ko alam ang nakaraan ko. My life is still a big questionmark. It seems like I am in a big maze. I don’t know where to go. But being with Kathryn is a different thing. Parang wala akong pakialam kung ano o sino ako. Pag siya ang kasama ko, isa lang ang sure ko...I am the man who love her more than anyone else.
Lumbas ako para magpahangin. Nagulat ako ng magkasabay pa kaming lumbas sa pintuan. She can’t sleep too. I hope that kiss bothered her too.
Kath: Di ka rin makatulog?
Ngumiti ako. Lumapit ako sa kanya.
Kath: Tara?
Brent: Tara.
We were walking hand in hand sa may dalampsigan. Bare foot...leaving our foot prints behind.
Brent: Kath.......
Kath: Hmmmmm??
Brent: Are you happy??
Kath: Maybe...
Brent: I know you are bothered too ng kung ano mang nangyayari ngayon. Me too..
Kath: I don’t know what to say.
Brent: I am happy. I don’t know why but...I really do. Nagpapaka sincere na ako.
Kath: But this is wrong. Sabi niya...I expected it.
Brent: I know...but what can I do? This is what my hearts desires.
Kath: We have to face the reality, na sooner babalik tayo sa totoong mundo...where the truth is WE CAN’T BE.
Brent: I really want to run away from that reality. I want to stay here ....with you.
Naiiyak siya. this is hard. At naiinis ako sa sarili ko dahil alam kong mas nahihirapan si Kath.
Unti unti akong tumigil sa paglalakad. Humarap ako sa kanya. Hinawakan ko ang mukha niya at inalis ang buhok na tumatabon doon.
Brent: Can I ask you a question?
Kath: Sure...
Brent: May I kiss you?
She stared at me for 1 minute. Akala ko sasampalin niya ako....but the only thing she do is ------she closed her eyes.