İyi okumalar;
"Her insan, yapmadigi tum iyiliklerden suçludur." Voltaire
Sabahın erken saatlerinde ağrıyan başım yüzünden çok fazla uyuyamamıştım. Dünün bana vermiş olduğu yorgunlukta ayrı bir meseleydi gözlerimi bir kaç kez kapatıp geri açtım. Bugünün ve diğer yarınlarımın gayet iyi geçmesini umuyordum ama yinede endişeliydim bu yapacağım oyun ya benim zaferim olacaktı yada kaybedilişim. Ama asla kaybetmeyip bu savaşta zaferine ulaşan kişi ben olacaktım buna inanıyorum belki zorluklar yaşayacağım, belki de üzülen taraf ben olacaktım ama asla hiçbir yenilgiye boyun eğmeyip devam edecektim.
Ne demişler zafere giden her yol mubahtir. Buda Defne 'nin zaferi olacaktı benim için tek önemli olan aileme yapılan acıyı bizzat aynı kişilerede yaşatmaktı amacıma ulaşmam içinde Fırat Kuzey 'in asistanı olmaktı ilk iş ailenin güvenini kazanmak olacaktı ki umarım zorda olsa güvenlerini kazanabilirdim.
'Peki ya amcan ne olcak akıllı ona ne bahane üreteceksin..'
İçimden geçen bu sözle durup düşünmeye başladım daha hazırlanıp Cenk ile buluşucaktık. Önce ilk işim olan asistanlık onu halledip aileye girebilirsem amcamı halletmek kolay olurdu ama önce düşünmem gereken tek şey aileye girmek için asistanlık işine kabul edilmemdi.
Yatağımdan kalkıp banyoya geçtim günlük rutin işlerimi hallederken bir yandanda düşünmeye devam ediyordum. Hadi aileye girmeyi başardım peki ya sonra ne yapacaktim? Acaba güvenlerini nasıl kazanabilirdim. Bunları düşünmeyi sonraya bırakıp üstümü giyinmek için dolabima bakındım askılı kısa slopetimi giyinip spor ayakkabılarımida ayağıma geçirdim işte hazırdım saçlarımı falan söylememe gerek var mı bilmiyorum ama saçlarımı açık bırakıp hafif makyajla son dokunuşumuda halletmiştim bile sırt çantama telefon, dosyalar ve cüzdanımıda koyup odadan çıktım.
Amcamlar şuan eminim kahvaltı yapıyorlardi onlara görünmeden evden yavaşça çıktım. Duru 'yu kendimle götürmek istemiyordum