KATH’S POV:
Nagising ako nang isang umaga na may parang mabigat sa ibabaw ko. Minulat ko ang mata ko at nakita kong nasa ibabaw ko si Daniel. Ah. Si Daniel lang pala. Akala ko naman kung ano. Makatulog na nga uli-Wait. WHAT?!
“Aray!”
Bumangon ako bigla at tinulak siya. Nahulog naman siya sa sahig. Tumayo naman ako agad sa kama at kinuha yung unan ko. Hinampas hampas ko siya.
“Aray! Aray! Bakit ba?!” sabi ni Daniel habang tinatakpan ang sarili niya.
Kumuha siya ng unan. Naghahampasan na kami. Lumayo yung tingin ko.
“Bad ka! Bad ka!” *hampas unan, tama sa noo niya*
“Aray! Bakit ba?!” *hampas unan, tumama sa pisngi ko*
“Aww! Bakit ka kasi nasa ibabaw ko?! Waaa! Rape!” Hinampas ko ulit siya. Paulit-ulit. “Rape! Rape! Rape! Huhuhu. V-Card ko!”
“Wag kang assuming!” *hampas unan, tumama sa ilong ko*
“Aray!”
Ngayon, siya naman ang paulit-ulit na humahampas sa’kin.
“Hindi! Kita! Nirape! Assuming! Assuming! Yuck!”
Hinampas ko naman siya sa where-it-hurts-the-most.
“Take that Danilo! Hahaha!”
Binitawan ko naman yung unan at tumakbo na sa kwarto.
“Weeee!”
“Get back here Katrina!” sabi naman ni Daniel na hinahabol ako na may unan.
“Nye! Nye! Nye!”
Naabutan niya ako. Unfortunately. Kasi binuhat niya ako at tinapon sa sofa namin. Aray. =_=
“Katrinaaaaaaaaaaaaaaaa~”
Tumalon siya ng pabagsak sa’kin.
“Aray!”
Pinisi niya yung ilong ko. Tapos kiniliti ako bigla.
“Daniel! Pfft! Stop!”
“Take that Katrina! Bwahaha! Kiliti!”
“Daniel! Hahaha! Stop! Ano ba?! Hahaha!”
“Fine.” Bumitaw naman siya at ginulo yung buhok ko. “Laro tayo. 21 questions. Take turns na lang ng mas mabilis tayong matapos.”
“Okay.” Bumelat ako sa kanya. “Ako muna.” Tumingin ako sa kanya. “Bakit mo pinatay ang hamster ko?!” dinambahan ko siya at kunwaring sinakal. “Multuhin ka sana ni Fluffy!”
“Hindi ko siya pinatay! Ahkkk!”
“I found him dead in your hands! Wag ka nang magkaila!” Okay. Now, sinasakal ko na talaga siya. Fluffy was my best friend!
“Ahckk! I already ahckk! Found him dead in the cage! Ahckk! Di ko siya pinatay!”
“Ano?!” binitawan ko naman yung leeg niya. Nirub niya naman yun.
“Masakit.” Nagwater yung eyes niya.
“Ui… Sorry…”
Nanahimik na lang siya habang hinahawakan pa rin yung leeg niya. Ang baliw mo talaga Kathryn. Pano kung natuluyan yun? Wala ka nang aasawahin in the future. (__ __”)
“Daniel?” tawag ko sa kanya. Patuloy pa rin siya sa paghawak sa leeg niya. Niyakap ko siya.
If only I could stay with him like this… Ibibigay ko lahat, kahit ang pinakaiingatan ko… Makasama lang siya… Kahit paulit-ulit niya akong itaboy… Ayos lang. Makasama ko lang siya…
“Sorry… Di ko naman sinasadya eh…”
Napabugtong hininga siya. At niyakap niya ako.
“Kath… Ok lang. Shhh… Tahan na. Joke lang. Di masyadong masakit…” Pinunasan siya yung mga mata ko. Hinalikan niya yung noo ko.
Daniel, kailangan kita… Sa’kin ka na lang… Nagmamakaawa ako…
Bigla namang nagring yung doorbell. Aish. Panira ng moment.
“Saglit lang.” tumayo si Daniel at lumabas ng bahay.
Naiwan naman akong nakaupo dun sa sofa.
Madami akong alam na hindi mo alam Daniel…
“Mail. Para sa’ting dalawa. Ito yung sa’yo.”
Inabot ni Daniel yung isang envelope sa’kin. Bakit parang ang daming laman?
“Bakit ang daming laman? Tsaka, bakit walang stamp?”
“Ewan. Mail mo yan eh. Tingnan mo na lang. Nakita ko lang din yan sa may gate. May initials mo kaya I assumed na sa’yo.”
Binuksan ko yung envelope. Photos.
Photos of dead animals and people.
Agad kong nabitawan yung envelope. Sa pagbagsak nito, nagsikalat yung mga pictures. Niyakap naman agad ako ni Daniel pagkakita sa mga litrato. Bakas sa mukha niya yung takot. Halos manginig na din ako. Meron isang photo dun na edited. Picture ko na tulog ako. Nakahiga sa isang kama na madaming dugo. And then, I have stabs everywhere. Madaming pasa at sugat.
Agad pinulot ni Daniel yung envelope, pati yung mga pictures. Tinapon niya sa labas at sinunog ito. Lumakad siya palayo dun sa apoy at niyakap ulit ako.
“ Hindi ka na nila malalapitan ulit…”
Hindi naman ako makapagsalita. Niyakap niya na lang ako ng mahigpit.
“K-Kilala mo sila?” tanong ko sa kanya with a puzzling look. If he does, then, probably it’s Carmen. Pero imposible. Hindi nakikita ni Daniel ang kasamaang tinatago niya.
“I received letters. Gaya ng sa’yo.”
Napatingin ako sa kanya.
“Hindi ako ganun kabulag para hindi makita ang mga piraso ng papel sa loob ng basurahan natin.” Tinulak niya ako sa pader at kinulong niya ako sa mga braso niya. “Hindi na kita maintindihan! Ano na bang nangyayari sa’yo? Bakit umabot ang buhay mo dito? Kath, may gusto nang pumatay sa’yo! Wag kang manhid! Sa tingin mo ba, masusulusyunan mo ‘to kung hindi ka magsasalita?! Hindi mo ba alam kung gano ako nag-aalala sa’yo?! Kung gano ako nasasaktan para sa’yo sa t’wing naririnig kitang umiiyak sa kwarto mo?! Masakit Kath! Kasi nasasaktan yung kapatid ko… At ayaw kong nasasaktan kita…”
Niyakap niya ako.
“Proprotektahan kita. Kahit kapalit pa nito ang buhay ko.”