"You wanted to grab the chance of being with the person you love, but you're too late... she had already give up!" -Yours Truly
Epilogue
"Kaya mo ba talaga?" Hindi man deretso ang tanong, naiintindihan ko ang point ni Mommy.
"I-I don't know, Mom." Dalawang buwan na akong ganito. Dalawang buwan na nabubuhay ng wala sa katinuan.
I made it clear. I gave up on waiting. I am still in love with that person, but love weakens people. And love made me weak.
Love made me the person I was not.
Love made me the person I'm not expecting to be me.
Tama ba ang naging desisyon ko? Tama bang ayoko na syang mahalin?
O tama ba ang mga sinabi ko sakanya na wala na talagang chance na maging kami?
Di ba yun naman ang gusto ko? Ang ma-realize nya na all this time, kami ang para sa isa't isa.
I've been yearning for her love. Just like every in love, they unconsciously yearn to be loved.
May mga tao lang talagang sinasabi nila na okay lang na kahit hindi sila kayang mahalin ng taong mahal nila pero sa loob loob nila, hinihiling ng mga puso nila na kahit konting pagtingin lang, magiging masaya na sila.
Masaya na ba ako? Akala ko noong una, oo. Nung mga panahon na kahit tignan lang nya ako, masaya na ako.
Mga panahon na alagaan nya lang ang mga anak ko, masaya na ako. Mga panahon na pinapayagan nya akong matulog ako sa bahay nilang mag-iina, masaya na ako.
Mga panahon na nahuhuli ko syang nakatingin sakin, masaya na ako. Minsan pinapakilig nya ako kahit na wala syang ginagawa.
And I missed those moments I'm with the person I love.
Pero dumating yung puntong gustong gusto ko ng lumayo sakanya. Kasi nga kahit pala mahal ko sya, hindi parin sapat yun para labanan ang sakit sa puso.
Oo nga pala, mahal ko sya kaya nasasaktan ako sa mga araw na binabalewala nya ako.
Yung paulit ulit nyang sinasabi sakin na hindi nya ako kayang mahalin? At kahiy kailan hindi nya ako minahal, kasi nga mali na mahalin nya ako? Tang ina. Ang sakit.
Ayun, nag-give up ako. Minsan kasi ang sumuko ang pinakatamang gawin kahit na karuwagan. Kasi nga sobrang sakit na.
Ibinigay ko naman lahat e. I have given too much. Naisip ko kasi na baka kapag sumuko ako, saka lang nya malalaman ang worth ko.
Sa apat na buwan na hindi ko sya nakita, araw araw kong hiniling na sana kahit konti, ma-miss nya ako.
Kaya nung nagpakita sya sakin, gusto kong suntukin ang sarili ko kasi baka nag-h-hallucinate lang ako. Na dahil sa kaaasa ko, nabaliw ako. Kaya kung ano-ano ng na-iimagine ko.
Tang ina, ang bading! Tang ina lang talaga. Mas bading yung ginawa ko. Mas bading na pinakawalan ko sya. Mas bading na hindi ko n-grab ang opportunity.
Huli na. Huli na ako, tang ina!
Kung kailan nakapag-isip isip na ako, saka naman sya nawala ulit.
"Rage!" Napatingin ako kay Mommy. Tang ina. Natulala na naman ako.
"Huh?" Kanina pa pala sya nagsasalita. Wala naman akong naintindihan na Kahit ano maliban sa una nyang tanong.
"Ghad, you're hopeless!" Napatingin ako sa nagsalita. Si Elise.
"Tss!" That's all I have to say.
"Ganyan kasi talaga, di ba Tita? Lumapit na kasi sya ng kusa, sinabi na ngang mahal, pero pinairal parin ang ego!" Nakita ko ang pagtango ni Mommy habang nakangisi.
"Yeah, he deserve it. Wala naman tayong dapat sisihin kundi sya lang." Pagsasakay ni Mommy sa 'biro' ni Elise. Biro ba yun?
"So what's your next move?" Tanong sakin ni Elise habang nakangisi.
"Wala!" Nakasimangot kong sabi.
"Ay, sayang. May importante pa naman sana akong balita. Pero di bale nalang, wala ka namang plano."
"Anong importanteng sasabihin?! Com'on, tell me!" I was eager to know it. Maybe, her news is about Harelline. Narinig ko kasi minsan na nakakausap niya si Hare.
"Tita, alis na ako!" Nakangiti nyang paalam, ni hindi man lang nya pinansin ang sagot ko.
Mabilis ko syang sinundan. "Elise, ano nga yun?"
"W-wala yun kuya!" Alam kong nagsisinungaling sya.
"Elise, please." Minsan lang ako makiusap. kaya sana tumalab.
"Ayy, hwag kang magpaawa kuya. hindi bagay sa yo!"
"Elise..." Inakbayan ko sya saka tinusok tusok ko ang pisngi nya. Mukha na akong bata dito. pero ayos lang. Alang alang sa pangalan ng pag-ibig.
"Ay, nakakainis ka naman kuya eh!" Ngumiti ako. Effective. Ha-ha.
"Ano nga?"
"Hare is back."
~*~
Just when I thought I could settle in a rural place, saka naman may emergency.
Tumawag sakin si Hanna.
"Hare, I need you back!" Naramdaman ko ang excitement sa boses nya.
"Bakit? Anong nangyari?"
Narinig ko ang pagtili nya sa kabilang linya. Nailayo ko tuloy ang phone na hawak ko sa tenga.
"Ano ka ba naman, Hannaline. Ikakasal ka na ba kaya tili ka ng tili dyan?"
"Hindi, Hare! I'M PREGNANT. CAPSLOCK PARA INTENSE!"
Kulang ang salitang gulat sa sinabi nya.
"Totoo? Di ba, ang sabi mo..." Hindi ko tinuloy ang sasabihin ko kasi Naalala ko kung gaano sya nasaktan ng malaman nyang hindi sya magkakaanak.
"Yun din ang akala ko pero totoo talaga Hanna, nalibot ko na ang buong Manila para magpatingin para makasiguro akong totoo nga. At totoo nga, apat na buwan na akong buntis, Hare."
"I'm so happy for you, Hanna."
"Thank you, Hare. And I'll be more grateful if you come back."
Tumango tango ako kahit na hindi naman nya ako nakikita. ayoko pa sanang umuwi kasi nga masakit parin sakin ang mga nangyari pero mas mahalaga si Hanna kesa sa kung ano pa mang sakit sa puso.
"Mom, girl din ba ang magiging baby ni Mommy Hanna?" Tanong sakin ni Leyara habang nagbbyahe kami papunta sa bahay ng parents ko.
"Hindi pa pwedeng malaman, Leya. kasi nasa tiyan pa ni Mommy Hanna ang baby. Antayin nating lumabas ah?" pag-e-explane ko habang mahina kong tinatap ang hita ni Loki kasi inaantok. Taxi lang ang sinakyan namin dahil iniwan ko naman ang kotse ko sa bahay nila Mommy nung magbyahe kami ng mga anak ko papuntang Nueva Vizcaya, ang probinsya ng Lola ni Mommy.
"We're here." Nauna akong bumaba dahil kandong ko si Loki. Inantay ko nalang silang bumaba ng kambal saka ko pinababa ang mga gamit namin.
Narinig siguro ng kung sinuman na nasa bahay ang pagtigil ng sasakyan kaya may sumalubong samin.
Si Louie, ang boyfriend ni Hanna.
"ako ng bahala sa gamit nyo, Harelline. Pumasok na kayo, excited na si Hanna e." Natawa ako sa sinabi nya. Knowing Hanna, maybe she force Louie to go and make sure if we're arrived.
"Thanks." Nakita ko din ang pagmamadali ng mga anak kong pumasok sa bahay.
Natatawa nalang ako habang sinusundan sila. I know they missed Hanna too and Mommy and Daddy.
"We're home!" Paganunsyo ni Leya ng makapasok kami sa living room. Kumpleto ang pamilya. Meron din si Kuya Harry na miminsan lang naming makita.
And then I saw Hanna. Napangiti ako ng makita ko ang umbok sa tiyan nya. Ang galing. Parang ako lang pinabubuntis ko ang mga anak ko.
Masayang masaya sya habang nagkikuwento sakin. Mabuti nalang at nandyan ang magulang namin para bantayan ang mga anak ko.
She really looked happy and I'm happy for him.
We were oblivious of everything around us until I notice someone staring at me.
Nahiling ko na lang sana lamunin ako ng lupa ng kusang pumatak ang luha sa mata ko.
"Hare. Okay ka lang---" Napatingin sya sa taong tinitignan ko.
"Rage!" May galit akong nakita sa mata ni Hanna kahit pa medyo nanlalabo ang mata ko dahil sa luha.
"Walang hiya kang lalake ka! Anong ginagawa mo dito?"
"Hey, what's happening?" Narinig kong tanong ni Louie na galing sa kung saan man.
"Yang lalakeng yan, babe oh! May gana pang pumunta punta pagkatapos nyang i-reject si Hare."
"Hanna, tama na." Mahina kong pigil sakanya ng akmang susugod ito.
"Oo nga babe, maselan ang pagbubuntis mo di ba? Kailangan nating ingatan si Baby."
Ilang minuto bago napakalma ni Louie ang kakambal ko.
Saka lang ako tumingin ulit si Rage ng kaming dalawa nalang ang nasa living room.
Mabuti nalang at napagod ang mga bata sa biyahe kaya hindi nila nakita ang ama nila. knowing Leya, she would ask non stop. Ang akala kasi ni Leya, nasa malayo si Rage at hindi agad makakabalik.
"Anong ginagawa mo dito?" Mahinang tanong ko sakanya. Imposibleng pumunta sya dito para pasakitin pa uli ako? Ay posible pala sinaktan nya na pala ako.
Napaiyak na naman ako sa Naisip. Walang hiya! Ano pa bang iniiyak ko? Para talaga akong bata.
He just stared at me with longing in his eyes. They say eyes don't betray you, but maybe I'm just hallucinating again.
Iniwas ko nalang ang tingin ko sa mga mata nya. Saka ko naman napagmasdan ang kabuuan nya.
He looked like he didn't shave for a week because of his stubbles. His eyes looked dreary like he didn't sleep for months. Nevertheless, he still looked handsome for me.
Siguro ganoon talaga, Kahit gaano pa kapangit ang estado ng taong mahal mo, magiging kaaya-aya parin sya sa paningin mo.
I sighed heavily. "Wala ka bang sasabihin? Kung wala, you're free to leave this house." Malamig kong turan saka ako tumalikod.
I can't stand looking at his longing eyes. It makes me feel something. It gives me false hope.
I was about to go upstairs when I felt a hand in my shoulder. I felt the fvcking electricity again.
Napatingin ako sa kamay nya na nakahawak sa balikat. When can I hold that hand like I have its right to hold him close?
"K-Kung nandito para paasahin ako, u-umalis ka nalang!" Ayoko syang umalis. Pero nakakapagod din namang masaktan.
"I miss you." It was almost a whisper. But I heard it loud and clear.
Dahan dahan akong humarap sa kanya. "K-Kaya mo na ba akong mahalin ulit?" Pakiramdam ko ako ang gumagawa ng move pero wala akong pakialam. Kung ang paglunok ko naman ng pride ang dahilan kung bakit ako magiging masaya. Lulunukin ko ang lahat magkaroon lang ako ng pagkakataon na makasama sya ulit.
He didn't answer my question. Instead he savagely kissed me on the lips
Nagsisinungaling pa ba ang halik? Bakit pakiramdam ko miss na miss nya ako?
I closed my eyes to anticipate the feeling. It was overwhelming. Pakiramdam ko sasabog ang puso ko sa sobrang kaba. Pakiramdam ko sa madaming beses nya akong hinalikan, ito ang ang unang beses na naramdaman ko na akin lang si Rage Vergara.
I automatically wrapped my hands on his neck. I respond to his kiss the way he was kissing me.
Tang ina. Wala na akong pakialam kung may makakita man samin ngayon, mas importante si Rage sa Kahit anong kahihiyang mararanasan once na may pumunta dito sa living room.
Gusto kong magprotesta ng bitawan nya ang labi ko pagkatapos ng tatlong minuto. Bitin. Ay.
"We need to talk." He said in a serious tone. Nakapulupot ang isang kamay nya sa bewang ko. I love this. Pakiramdam ko hindi na nya ako pakakawalan ulit sa ginagawa nyang ito.
"Yeah, we need to." I sighed heavily. "Ako muna ang magtatanong."
I didn't wait for his answer. "Kaya mo na ba akong mahalin ulit?" I just repeat my question earlier before the kiss happened.
Kasi yun lang naman ang pinakatamang tanungin. Kapag sumagot sya ng oo. Ora mismo, yayayain ko syang magpakasal. Wala ng pakialaman. Kahit babae akong naturingan. Basta para sa taong mahal ko.
"Hindi naman ako tumigil na mahalin ka, soon to be Mrs. Rage Vergara." So sya na ang nagyaya? Lang hiya. #KelegMuch
"I love you too, soon to be the Mr. of Ms. Harelline Phillips."
Ako na ang sumunggab sa labi nya. Graduate na ako sa pagiging pakipot.
Saka, na-miss ko ang labi nya. Hahalikan ko sya Hanggang sa mamaga ang labi nya. Hehe. *insert a naughty smile here*
~*~
A/N: The end. :D Yey, may happy ending na sila. Haha. xD Sinong naghahanap ng love scene? Ha-ha. You don't have to worry. May bonus chapters pa. Pero officially completed na ang VS#1. Kung hindi ko masyadong na-i-elaborate yung Epilogue, sorna. Ganyan ako gumawa ng ending. 😊
(Draft: 11-29-16: 9:10 AM)