"Μυρτω ειπα παμε τωρα σπιτι!" Αρχισε να με τραβάει, αλλα εγω ηθελα να αποχαιρετήσω τον Αχιλλέα. Αυτός δεν ήξερε τι να κανει. Εκείνη την στιγμή τον επερνε απο οτι καταλαβα η μητέρα του τηλεφωνώ.
"Αντε Μυρτω. Θα τον ξαναδείς απλά παμε. Πρεπει να μιλήσουμε." Την έγνεψα και την ακολούθησα στο αμάξι. Σε ολοι την διαδρομή με έκραζε. Φυσικό το βρίσκω μετα απο όλα όσα εχω κανει μεχρι στιγμής. Τελικα το χάπι που πήραμε μάλλον ηταν πιο δυνατό απο οτι νόμιζα. Ακομα πονάει το κεφαλι μου.
Όταν μπήκαμε στο σπιτι αρχισε ο δεύτερος γύρος.
"Μαμα φτάνει επιτελους. Το πείρα το μάθημα μου." Φώναξα λιγο πιο δυνατά απο οτι συνήθιζα.
"Μην μου υψώνεις εμενα την φωνή κυρία μου!" Φώναξε χτυπώντας το χερι της στο τραπεζι της κουζίνας.
"Αντε παραταμας." Απαντηςα και πηγα να φυγω, αλλα με σταμάτησε τραβοντας με απότομα πιςω.
"Μιλα καλύτερα στην μανα σου."
"Αν μου μάθαινες πως να μιλάω δεν θα-" αμεσος ένιωσα ενα τσούξιμο στο μαγουλο μου. Άνοιξα το στομα μου σοκαρισμένη. Αμεσος απομακρύνθηκα απο το άγγιγμα της.
"Μ-Μυρτω μου..εγω δεν-"
"Μην με ξανα ακουμπήσεις!"φώναξα αποφεύγοντας το άγγιγμα της αιδιασμενη. Πριν προλάβει να πει οτι δήποτε εξαφανίστηκα και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου. Τα δάκρυα έσταζαν ασταμάτητα. Πρώτη φωρα μου σύκοςε το χερι. Ξερω πως δεν ηταν και η καλύτερη απέναντι μου ολα αυτα τα χρόνια, αλλα ποτε δεν μου ειχε απλώσει το χερι της πανω μου.
Χωρις δεύτερη σκέψει μάζεψα μερικα μου πράγματα βάζοντας τα σε έναν μικρο σάκο. Ένιωθα τοςο αδρεναλίνη μεςα μου που δεν με ένοιαζε τιποτα αλλο, εκτός απο το να φυγω. Βγήκα απο το δωμάτιο πηγενοντας προς την εξώπορτα. Η μητέρα μου κάθονταν στην κουζινα κλαίγοντας. Όταν με είδε με τον σάκο, γουρλωσε τα ματια της σοκαρισμενη.
"Μυρτω μου παιδι μου που πας; Κάτσε να συζητήσουμε." Έτρεξε πιςω μου πιάνοντας μου το χερι για να με σταματήσει. Αμεσος το τράβηξα μακρια της.
"Μην." Ηταν το μονο που ειπα. Την κοιταξα για μια τελευταία φορα στα ματια πριν βγω απο την πόρτα και αρχίσω να περπατάω μακρια. Δεν ειχα που να παω. Στον Γιώργο δεν υπήρχε περίπτωση να πατήσω το πόδι μου. Η μονη μου επιλογή; Ο Αχιλλέας με την Μαρίνα. Αρχιςα να περπατάω προς το σπιτι τους. Εντομεταξη μεχρι να φτασω στο σπιτι τους πηρα τον Αχιλλέα τρεις φορές τηλέφωνο. Σε καμια κλήση μου δεν απάντησε. Όταν έφτασα απέξω, περνώντας μια ανασα χτύπησα την εξώπορτα. Μερικα λεπτά αργότερα η πόρτα άνοιξε και μπροστα μου εμφανίστηκε ενας Αχιλλέας φορώντας μονο μια πετσέτα γύρο απο την μεςη του και μια αλλη με την οποία σκούπιζε τα νερά απο τα μαλλιά του. Όταν με αντίκρισε απορία εμφανίστηκε στην εκφράσει του.
"Μυρτω τι έπαθες;" αμεσος τον αγκάλιασα ξεσπώντας ξανα σε δάκρυα. Πρώτη φορα ένιωθα τοςο αδύναμη. Σαν να μην με νοιάζεται κανεις σε αυτον τον κόσμο. Σαν να ειμαι μονη μου. Αμεσος με έσφιξε στην αγκαλιά του.
"Σσς ολα καλα. Περνά μεςα." Έφυγα απο την αγκαλιά του γνέφοντας του. Πηγα να περάσω μεςα, αλλα με σταμάτησε βάζοντας τα δάχτυλα του στο προςωπο για να σκουπίσει τα δακρια που μου είχαν ξεφύγει. Εντωμεταξύ εγω τον κοιτουςα στα ματια του. Δευτερόλεπτα αργοτερα με τράβηξε μεςα προς το σαλόνι.
"Περίμενε με εδω. Σε πεντε ερχομαι, παω να ντυθώ." Του έγνεψα και έκατσα στον καναπέ περιμενοντας.
Μερικα λεπτά αργοτερα τον ειδα να έρχεται προς το μέρος μου χαμογελοντας. Του έριξα και εγω ενα μικρο χαμογελο περνοντας μια βαθια ανασα. Ήρθε και έκατσε δίπλα μου αφήνοντας ενα μικρο περιθώριο ανάμεσα μας. Τα χέρια μου τα ειχα πανω στα πόδια μου τρίβοντας τα απο αμηχανία. Ξαφνικα μου επιαςε τα χέρια κάνοντας με να τον κοιταξω. Για μερικα δευτερόλεπτα μονο κοιταζωμασταν.
"Θελεις να μιλήσεις για αυτο;" ρωτηςε τρίβοντας μου τα χέρια. Νιώθοντας αμήχανα τα τράβηξα μακρια του κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά. Αναστέναξε ρίχνοντας τον εαυτό του πιςω στον καναπέ.
"Μπορω να μείνω εδω για μερικες μερες;"ρωτηςα γυρνώντας προς το μέρος του ωστε να τον βλεπω. Αμεσος με κοίταξε. Πριν προλάβει να πει κατι τον διέκοψα συμπληρώνοντας.
"Μεχρι να βρω καπου άλλου να μείνω;"
"Μυρτω, μπορεις να κάτσεις οςο θελεις." Ξανα σήκωσε ωστε να είμαστε στο ιδιο ύψος. Του χαμογελαςα αδύναμα.
"Ευχαριστο." Μου χαμογελασε και αυτός αντίστοιχα.
"Τιποτα. Λοιπον..πείνας; Νομίζω πως εχουμε αρκετό φαγητό ακομα." Κούνησα αρνητικά το κεφαλι μου.
"Θες να παμε να αφήσεις τα πράγματα σου πανω;" του έγνεψα σηκώνοντας όρθια ακολουθώντας τον.
"Αυτο ειναι το δωμάτιο της αδερφής σου." Του ειπα νιώθοντας άσχημα να κοιμηθώ εκει.
"Ναι ξερω, θα σε έβαζα να κοιμηθείς στον ξενώνα, αλλα ειναι πολυ ακατάστατος. Επίσης η Μαρίνα θα κοιμηθεί σε μια φίλη της για απόψε οποτε δεν υπάρχει πρόβλημα." Του έγνεψα και άφησα τα πράγματα μου δίπλα απο το κρεβάτι.
"Μπορεις να δανειστής οτι θες, δεν νομίζω πως η Μαρίνα θα εχει πρόβλημα." Του έγνεψα ξανα κοιτάζοντας γύρο στο δωμάτιο.
"Λοιπον σε αφήνω να τακτοποιηθεις. Εγω ακριβός δίπλα θα είμαι. Αν θες κατι απλά χτυπα."
"Και παλι ευχαριστο." Μου χαμογελασε κλείνοντας μου το μάτι πριν βγει απο το δωμάτιο και με αφήσει μονη. Έβγαλα τα πράγματα μου ωστε να βρω της μπιτζαμες μου.
"Γαμωτο!" Ψυθίρισα νευριασμενη.
"Πως μπορεις να ξεχασεις της μπιτζαμες μου λες;" μονολόγησα στον εαυτό μου. Αμεσος πηγα στην ντουλάπα της Μαρίνας για να πάρω κατι να φορέσω που αμφιβάλω αν με χωράει κατι. Αυτο το κοριτσι ειναι τοςο λεπτό. Μετα απο πολλες προσπάθειες δοκιμών ρούχων τελικα δεν μου χωράει τιποτα. Το ενα πολυ στενό, το αλλο πολυ κοντό. Χωρις δισταγμό πηγα στο δωμάτιο του Αχιλλέα. Χτύπησα την πόρτα και όταν ακουςα στην φωνή του να μου λεει να περάσω μπήκα μεςα.
"Εεμ.." δεν ηξερα πως να του ζητήσω κατι να φορέσω, μιας που τιποτα απο την αδερφή του δεν μου εκανε.
"Εγινε κατι;" ρωτηςε ανήσυχα.
"Βασικα μήπως μπορεις να μου δώσεις κατι να φορέσω για να κοιμηθώ; Απο την βιασύνη μου να φυγω το ξεχαςα τέλειος."
"Ναι ναι ενα λεπτό." Συκοθηκε πηγαίνοντας προς την ντουλαπα του. Έβγαλε ενα μαύρο κοντομάνικο μπλουζάκι που για καλη μου τύχη δεν ηταν στενό και μου έδωσε ενα σορτσάκι του.
"Αυτα σου κάνουν;" ρωτηςε όταν μου τα εδωσε στο χερι.
"Ναι τελεια. Παω να αλλάξω και ερχομαι αν δεν σε πειραζει.." ειπα κοιτάζοντας τον.
"Οχι τι να με πειραζει; Ελα ετςι και αλλιος ηθελα να βάλω μια ταινια να δω." Του έγνεψα βγαίνοντας απο το δωμάτιο του πηγενοντας στης Μαρίνας.
-------------------------------------------------------
Έτοιμο και αυτό το κεφάλαιο!
Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια;
Ο τσακωμός ανάμεσα στην μάνα και κόρη; Τι λέτε να γίνει με τον Αχιλλέα στην συνέχεια ; Τα σχόλια δικά σας..😌❤️ ~Ρ,Μ