"Μπιμπιπ-Μπιμπιπ...."
Σηκωνομαι και ανοιγω το κινητο κλεινοντας το ξυπνητηρι. "06:30π.μ"
Εδω και 4 μερες εχει γινει ρουτινα πλεον. Σηκωνομαι απο το αβολο στρωμα και βαζω τις παντοφλες μου...παιρνω αφρολουτρα, πετσετα, εσωρουχα και ρουχα και παω στο ας το αποκαλεσουμε "μπανιο". Εδω στο κολλεγιο τα πραγματα δεν ειναι οπως τα φανταζεται κανεις. Η εικονα ενος πολυτελους ξενοδοχειου να μην σας περασει καν απ' το μυαλο! Παρ' ολα αυτα...ειναι υπεροχη εμπειρια!
Για οσους δεν καταλαβατε...ειναι η 4η μερα μου στο Λονδινο με το σχολειο...Τις πρωτες 4 μερες μενουμε εσωκλειστοι στο κολλεγιο οπου γινεται το συνεδριο. Τις υπολοιπες 3 τις περναμε στην πολη του Λονδινου βολταροντας!
Εχουν περασει ηδη 4 βραδια...και ουτε ενα μηνυμα...Η αληθεια ειναι πως δεν εχω ιντερνετ εδω στο κολλεγιο...και τα μβ...μας κοστιζουν μια περιουσια.
Μα γιατι δεν με σκεφτηκε; Δεν την νοιαζει πως ειμαι; Αν ζω ή αν πεθαινω; Αν ειμαι καλα ρε παιδι μου!
Μεσα σ' αυτες τις σκεψεις αφηνω το νερο να τρεχει στο προσωπο που καθως κανω μπανιο...
Ξερω οτι πολλοι θα σκεφτοντουσαν..'Γιατι Εμιλι δεν στελνεις εσυ;' Αχαμ! "Εγωιστρια, χαρηκα" Και ναι. Αυτη ειμαι. Θα με καταστρεψει αυτο...αλλα δεν ξερω...δεν μπορω να βαλω κατω τον εγωισμο μου..ειδικα οταν με πνιγει το παραπονο.
.
.
-Θα μου λειψεις αγαπη μου!!
-Κι εμενα πολυ!! ,ειπα ενω με εσφυγγε στην αγκαλια της....Θα μου ελειπε πολυ αυτη η αγκαλια της..Αν πω οτι δεν εκλαψα...θα 'ναι ψεμα..ειμαι πολυ ευαισθητη..οταν ποναω μεσα μου, μου ναι δυσκολο να το κρατησω για τον εαυτο μου!
-Μη με ξεχασεις Κατ..., την κοιταξα με ενα λυπημενο βλεμμα που ζηταγε απεγνωσμενα την αγαπη της.
-Δεν θα σε ξεχασω χαζουλι μου..., με καθησυχασε με αυτη τη γλυκια φωνουλα.
Μου κρατουσε το χερι...εκανα πισω...δεν της το αφηνα...μεχρι που σιγα σιγα...τα δαχτυλα μας απομακρυνθηκαν...και ενιωσα ηδη το κενο μεσα μου...'Θα μου λειψεις' , σκεφτηκα και ενας αναστεναγμος με πλημυρισε.
.
.
Κοιτουσα εξω απ' το παραθυρο της τραπεζαριας που βρισκοταν διπλα στο τραπεζι μου..Αναζητουσα καπου γυρω εκεινες τις συζητησεις μου μαζι της μεχρι τις 3 τα ξημερωματα..να λεμε για πραγματα που κανεις δεν ξερει για μας...να αναλυουμε τα παντα...να με καθυσηχαζει καθε φορα που φοβομουν να κοιμηθω επειδη οπως ελεγα "θα ερθει κανενας κλοουν στον υπνο μου"...Να της λεω τα πιο τρελα μου ονειρα...Να βριζουμε μαζι τον μαλακα τον Αλεξ που ολο μου δινει ελπιδες αλλα το φασωμα με αλλη το 'χει ετοιμο. Μου λειπει εκεινη τοσο πολυ..κι ας μην μοιραζομαστε το ιδιο.
_______
Ειναι Δευτερα...Η μονη Δευτερα που χαρηκα να σηκωθω για να παω σχολειο. Οχι δεν εχω γενεθλια! Ουτε τιποτα τετοιο! Εχω να δω το σχολειο μια βδομαδα..ολα τα παιδια...τους καθηγητες...*η απολυτη σιγη*...πφφ...Οχι η αληθεια ειναι οτι χεστηκα για το σχολειο και για τους βαρεμενους καθηγητες και για ολα τα σπαστικα playmobiles που υπαρχουν εκει μεσα...Απλως...Θα ξαναδω την κολλητη μου μετα απο τοσο καιρο...Εχω τοσα νευρα μαζι της ομως...Πιθανοτατα να μην σκεφτηκε καν οτι σημερα θα με δει.
Αυτα περιτριγυριζαν το μυαλο μου καθως ανεβαινα τα σκαλια για την ταξη..φτανω απ' εξω..παιρνω μια βαθια ανασα...και στεκομαι εξω απο την πορτα..Προχωραω δυστακτικα και τοτε ερχονται πολλα ατομα να με αγκαλιασουν και να με ρωτησουν τα κλασικα τυπου "Πώς περασες;;" "Πώς ηταν το Λονδινο;;"
Αφου τελειωσε η "πρωτη συνεντευξη" παω στο θρανιο μου για να αφησω την τσαντα μου...Τοτε νιωθω ενα χερι να μ αγγιζει τρυφερα στην πλατη...
"Εμιλι!!;;"