Koparılmış ve mahvedilmiş çilek bahçemin önünde salya sümük ağlıyordum. Gözlerimin ağlamak için hali kalmamıştı, iç çekişlerim o kadar halsizdi ki düşüp bayılabilirdim. Ama kendimi durduramıyordum. Burayı bu hale getiren kişiyi öldürmek istiyordum. Neden bahçeme bunu yapmışlardı? Onunla kurabildiğim tek iletişim çilekti. Tulumum topraktan dolayı kirlenmişti ama ben bunu dert etmeyecek kadar üzgündüm.
"Ha-Neul ne oldu?" Taehyung'un yumuşak sesini duymam bile beni orada ağlamaktan alıkoyamamıştı. Yanıma gelip eğildi ve yüzümü avuçlarının arasına aldı. Böyle sahiplenici davranışları onu daha da sevmemi, hatta bir kavanozun içinde saklamak istememi sağlıyordu.
"Çileklerim." diye fısıldadım. Taehyung önünde oturduğumuz yere kafasını çevirip mahvolmuş bahçeye üzgün bir şekilde baktı. Onu üzgün görmek ölümden beterdi benim için.
"Kötü olmuşlar." Ağlamam daha da şiddetlenince yanıma oturup beni göğsüne çekti ve sırtımı sıvazlarken konuştu.
"Bizde birlikte eker yeriz olmaz mı?" Bana bunu teklif etmesinin nedeni neydi? Bana neden umut veriyormuş gibi hissettiriyordu? Neden duygularımla bu denli oynuyordu?
"O zamana kadar bana çilekli süt alsan da olur."