Last update for the week! Start na ng classes ko next week so baka maging once a week lang pag update ko. Enjoy reading! :)
-Gabby
To God Be the Glory!
----
I already planned the next 50 years of my life and getting married is not on my list. I never dreamed of getting married nor having a man who will be at my side. To be a woman of my own... That's my goal but then one day I felt that my life is getting boring and monotonous that's why I wished for a change. I asked for a change, not a husband.
Naalala ko noon nagalit ako kay Mama dahil hindi niya pinag laban si Papa para mabawi niya at mabuo kami kaya sinabi ko sa sarili ko na hinding hindi ako tutulad sa kanya. Kung mapapunta man ako sa sitwasyon niya ay gagawin ko ang tama at nararapat. High school ako nung pinagako ko sa sarili ko 'yan. I was ambitious, idealistic, and impulsive. Sinabi ko 'yan sa harap ng nanay ko at alam kong nasaktan ko siya. Habang tumatagal ang panahon at nakikita kong nasasaktan si Mama, sinabi ko sa sarili ko hindi ako mag aasawa para hindi ako maging katulad ni Mama na tanga at lango sa pag ibig. Makalipas ang ilang taon, I found myself in my mom's shoes. Just like her, I know what's right but I don't how to fight for him.
Paano mo ipag lalaban ang isang taong hindi mo naman alam ang posisyon mo sa buhay niya?
Paano mo ipag lalaban ang isang taong hindi mo naman alam kung ano talaga siya para sa'yo?
The only thing that connects us is a sheet of paper and anytime it can be terminated. All we need is to pass a petition and sign the divorce papers given by the court. TADA! I'm single again and no longer associated with Thomas.
Madaling gawin.
But I'm too dumb because I already attached to him. And I don't know if there's a way to detach myself.
Silence continued playing in my ears. Uncertainty covered my whole body while questions invaded my mind. As I looked at her, the saintly and god like atmosphere were vanished in the thin air. We're now both mortals with a broken soul.
Parehas lang naman kaming umaasa. Siya umaasang makabalik sa puso ni Thomas. Ako, umaasang mag karoon ng pwesto sa puso niya.
"You did a good acting on your indie film that got you a best actress award..." Panimula ko. "Parang binuhay mo mula sa script si Kris. It's like a tailor fit role for you. Can you relate yourself to her?"
"Kris and I have a lot of similarities so it became easy for me." Kapansin pansin ang pag kawala ng masayang aura sa loob ng room. "We're both searching acceptance and love from our parents but unfortunately they can't give it."
Tumango tango na lang ako nag take down ng notes to avoid her gaze.
"Kris found acceptance in Mark's character while I... I found it in Thomas' character." I looked at her and a small smile formed in her lips as if she remembered a beautiful memory. I bet she had a lot of good memories with him... Compared to my mine. " Sa kanya ako humuhugot pag kailangan ko ng matinding actingan sa scene. He's my happiness and sadness."
"I strived hard for Thomas so I could be worthy of him." Naalala ko na ayaw sa kanya ng Mama ni Thomas. Hindi ko maintindihan kung bakit ayaw niya sa kanya. She seemed so nice. "Now that I have all of these, I can love him freely."
She's a talented girl who's willing to give all for her craft. 'Yan ang pag kakakilala ko sa kanya but I never thought that she will do all of these for a man. And that man is my husband.
The interview ended fine. It ended my agony as well. But before I go back to our office, I went to her for once last time.
"Ms. San Agustin" I called her as soon as she answered my last question.
She gave me a smile but I know that's not genuine. Sa ilang taon ko na pag tatrabaho sa media, kabisado ko na ang iba't ibang ngiti at alam kong hindi niya talaga ako gustong bigyan ng ngiti.
"You can have my ring." Sabi ko. Kitang kita ko ang pag babago ng ngiti niya. Tinanggal ko ang singsing at kinuha ang kamay niya para ilagay sa palad.
"Okay lang? Wait.. I'm going to pay you." Dali dali niyang kinuha ang bag sa PA niya. "Oh my gosh! Salamat talaga."
"You don't need to pay me." Because you can't remove my pain by giving me your money. Gusto ko sanang sabihin pero I opted not to. "Thanks for the interview. Bye!"
Without a batting of an eye, I run away from the source of my pain.
Pag balik sa office, wala akong pinansin na kahit na sino. Ginawa kong busy ang sarili ko para lang kahit papaano mawala yung sakit. Binuhos ko lahat ng energy ko sa pag susulat ng article tungkol sa babaeng patuloy na minamahal ang asawa ko. Napagod na ako sa katatype pero hindi pa rin ako napapagod masaktan. Tapos na yung article pero hindi pa rin tapos ang sakit na nararamdaman ko.
Napatingin ako sa dating kinakalagyan ng singsing ko. How does that ring perfectly fits for me if it's made for someone else? Baka siguro kaya niya ako pinakasalan dahil ang dami naming similarities, mula pangalan hanggang sa size ng daliri. Dapat ba akong ma-flatter dahil ibig sabihin nakikita niya rin akong kasing ganda ni Arra? Kaso kahit mahigitan o maging kapantay ko siya sa kahit anong aspeto, pangalawa pa rin ako at hinding hindi mag babago yun.
Naalala ko 'yung isang movie... Tinanong ng babae ang kaibigan niya. "Kailan ba nagiging kabit ang asawa?" Kailan nga ba? Siguro yung kinasal kayo pero ang puso niya ay wala sa'yo.
Thomas and the wedding ring are...
Never mine to begin with.
Never mine to lose.
But still it made me feel incomplete whenever I think of losing him. I already lost the ring and I can't afford to lose him, too.
"Sa kanya ang singsing, sa'yo si Torres." Nilingon ko ang pinang gagalingan ng boses. Si Camille. I told her about what happened earlier. "Naipasa mo naman 'yung Article baka pwede na tayong umuwi."
Oo nga kami na lang ang tao dito. Hindi ko napansin na lumipas na ang oras.
"Ayokong umuwi."
"Hindi pwede!" Sigaw niya sa akin at saka hinila niya ako patayo. "Kanina pa nasa baba 'yang asawa mo. Labasin mo dun at kung di ka man uuwi mag paalam ka sa kanya."
Kinuha niya ang bag namin parehas at kinaladkad ako palabas. Nakita ko naman agad yung kotse niya kaya naman nag paalam na ako kay Camille na sinundo ni Kib. Binuksan ko ang pinto sa may shot gun seat at agad akong sinalubong ng nakangiting si Thomas. Umupo ako sa shot gun seat ang tanging pwesto na masasabi kong akin o baka hindi rin.
"You're not answering my text." He said in a calm way. "Sobrang busy ka ba today?"
"Na-lowbat ako tapos naiwan ko 'yung power bank ko kaya di ako nakapag charge." I lied. The truth is I turned off my phone to avoid him for the whole day.
I didn't look at his eyes. Matapos kong malaman yung tungkol sa singsing kanina parang hindi ko alam kung paano ko siya haharapin. Sumasagi sa isip ko na sa relasyon na 'to... ano ba talaga ang meron kami? Mag asawa nga kami pero beyond that ano ba talaga?
"Thomas, ibaba mo na lang ako sa crossing." I told him. Napalingon siya sa akin at halatang gulat. "Uwi muna ako kala mama."
"Bakit?"
"Na-miss ko na sila." I lied again. Ayoko siyang makita. Ayoko muna siya makasama. I want to breathe. Kahit isang araw lang gusto kong mawala siya sa sistema ko.
"We can visit them tomorrow. Wala akong practice at nasa café lang ako mag hapon."
"Just give me this night, Thomas." 'Yan na lang nasabi ko sa kanya. I can hear him breathing heavily. I think he's losing his patience.
"Ihahatid kita kala Mama but first let's eat dinner together."
I nodded. Kung dinner lang pala ang katapat para pakawalan niya ako for tonight edi sige. Binalot na naman kami ng katahimikan. Tumingin ako sa labas at pinanood ang mga tao. May ibang nag lalakad mag isa habang may katawagan sa cellphone, meron naman may ka-holding hands o kaya naman isang buong pamilya. Mag kakaibang tao pero may similarity sila. Lahat sila nakangiti at halatang masaya. If love is all about smiling and giggling, I might accept that fact that I am falling in love with my husband.
Falling in love is the process of being in love with someone. Kung baga parang it's a journey or phenomena na mararansan mo bago ka tuluyang ma-inlove. Nasa process pa lang, pwede pang i-abort if pain continues to persist.
Love is for the brave people who are willing to endure everything. Hindi ako ganon. Hindi ako matapang para harapin ang lahat. I've seen complicated love a lot of times and I don't want to have that kind of love.
"Saan tayo pupunta?" Tanong ko nang mapansin na hindi na pamilyar ang dinadaanan namin.
"Secret" Then he flashed his organ melting smile. The smile that took me away without asking a permission.
Masyado akong pagod para bigyan siya ng ngiti kaya bumalik na lang ako sa panonood ng mga scenery sa labas. Pansin ko na papaakyat kami ng Antipolo dahil sa over looking view ng ortigas. Ang mga ilaw ng building ay parang mga Christmas light pag ganto kalayo. Sa dami ng polusyon sa baba, hindi ko aakalain na may ganda rin pa lang tinatago.
Napakunot ang noo ko nang mapansin ko na papasok kami sa isang subdivision. Huminto kami sa isang bakanteng lote. Kitang kita ang over looking view dito. Pansin kong wala pang masyadong bahay ang nakatira dito.
Bumaba si Thomas at pinag buksan ako ng pinto. Masarap na simoy ng hangin ang sumalubong sa akin. Tumayo ako sa edge ng gutter. Tangiing ilaw ng lamp post at mga bituin ang nag bibigay liwanag sa area na 'to ng subdivision. Naramdaman kong may pumatong sa balikat ko.
"Baka nilalamig ka." Sabi ni Thomas na nakatayo rin sa gilid ko at pinag mamasdan ang magandang view na nasa harap namin. "What can you say?"
He smiled at me as he put his arms around my shoulder. "Maganda pero..."
"Pero?"
"Wala namang makakainan dito. Sabi mo kakain tayo ng dinner."Reklamo ko sa kanya. Kaya nga ako sumama sa kanya dahil sabi niya we're going to eat dinner then ihahatid niya ako kala mama.
"I almost forgot! Wait for me." Agad naman niyang pinakawalan ang balikat ko at tumakbo papunta sa sa car.
Pag balik niya may dala siyang dalawang tumbler, tupper ware, at fork. Iniabot niya sa akin 'yung tupper ware na nag lalaman ng carbonara. Dumayo pa kami dito para mag pinic? At sa gantong oras pa talaga.
"Isa lang? Paano ka?" I asked him.
He raised his eyebrows up and down. It looks like he cracks up a wonderful idea. "Sharing is caring."
"Sinadya mo 'to! Nakakainis ka talaga." He really knows how to annoy me. We sat at the hood of his car.
Sumubo ako ng isa saka ko naman iniabot sakanya yung tinidor pero umiling iling siya tapos binuka ang bibig.
"May kamay gamitin mo." Inirapan ko siya. Bumenta na sa akin 'yang mga pa-cute niya sa akin kaya hindi na ako tatablan.
"May hawak ako." He lifted up the two tumblers. Galing talaga gumawa ng paraan eh. Wala akong nagawa kaya I twirled a forkful of carbonara and put it in his mouth. Nag thumbs up siya sa akin. Tuwang tuwa pa talaga.
Naging ganon ang buong dinner namin. Kakain ako tapos susubuan ko siya. Enjoy na enjoy niya naman niya.
"How's your day?" Tanong niya sa akin.
Now, how can I answer that question?
"It's just a normal day." Yeah... A normal day. "Nakipag usap sa mga tao tapos ginawan ng kwento ang storya nila."
"You really love doing your job." I nodded my head as a response. Sa sobrang mahal na kahit nasasaktan na ako, tuloy pa rin. "I guess I should start loving media, too."
"Bakit ba ayaw mo sa amin?"
"Being a Torres is also being under a spotlight lalo na nag PBA din ako." He started narrating. "Minsan they're invading my privacy that leads to misunderstanding."
A smile formed on his lips then his eyes stared at mine. With one look, I see everything. How can he look at me with so much honesty and tenderness if from the start I know that I'm not the person he wants to look at. Before I got mesmerized again, I looked away and cleared my throat.
"Uwi na tayo. Medyo late na." Sinara ko na yung tupper ware at saka umalis sa hood.
Tumayo na rin siya at kinuha ang hawak ko saka inilapag sa may hood. Hinawakan niya ang mga kamay ko.
"Where's your ring?"
"Nawala ko ata... Bayaran na lang kita." Mukhang mauubos pa ata ang sweldo ko at savings ko dahil sa singsing na 'yun. Simula nang makasama ko siya parang nagiging sinungaling na ata ako.
"No, it's okay." Hawak pa rin niya ang kamay ko at nakatayo kami sa harap ng sasakyan niya. "I will buy you a new ring that you deserve."
Sa ilang taon kong pamumuhay sa mundong ito, hindi ko na natanong ang sarili ko kung ano ba ang deserve ko. Lagi ko na lang tinatanggap ang mga nang yayari sa buhay ko dahil alam kong my life is too complicated and I don't have any choice but to accept whatever life throws at me. For the first time in my life, I want to ask someone what do I deserve.
"It's exactly a month ago since we got married." Isang buwan na pala. Hindi ko napansin. "I know that sometimes we have some misunderstanding but please bear with me."
"Noong sinabi ko sa'yo na I want this to work out, I'm dead serious, Ara." I bit the insides of my cheeks to stop myself from showing any emotions. It can stop my facial muscles but my heart is pumping its way out of my ribs. "I'm enjoying this journey with you and I hope that we will spend more days together."
Gulong gulo ako. Ang daming nangyari sa araw na 'to. Parang kaninang umaga lang nag dududa ako sa kung anong meron sa amin pero eto siya pinapaalala kung ano ba ako sa buhay niya. Sa dami ng tanong ko sa araw na 'to may isang tanong ang nasagot.
"We may not able to say I love yous to each other YET..." Natawa naman kaming parehas dahil pinag diinan niya talaga 'yung 'yet'. We're lost at the moment but we know where we are going to. "But let's try to fill our days together with love."
Binitiwan niya ang kamay ko para ilagay ang mga braso sa balikat ko. Humarap kami sa bakanteng lote. Naramdaman ko naman na hinalikan niya ang gilid ng ulo ko.
"I bought this lot for us." Nagulat naman ako sa nairinig ko. Nilingon ko siya at saka kinurot niya ang ilong ko. "This is our first property. We're going to build our house here. We will raise our kids here."
His words are too sweet to my ears. Wouldn't hurt if I say that I believe in him?
"And we will grow old together in this place."
Growing old together is a long journey together. Siguro dadating na kami sa punto na tatawagin na akong veteran writer at siya naman ay isang retired player, coach, o politician. Ang sarap pakinggan at paniwalaan. Maybe it's my wishful thinking that making me believed in these fantasies. But what's wrong about believing in my husband? Nothing's wrong. And for the second time in this day, Thomas gave me an answer for my question. What's wrong about falling in love with my husband? Nothing's wrong. It would be my lost by not taking the chance to love him.
I, Victonara Galang Torres, admit that I am uncontrollably falling in love with my husband.