I don't believe in magic, prince charming, and fairy godmother. To make it short, I don't believe in fairytale. But nothing is permanent in this world even your beliefs can be change in a snap. I don't believe in fairytale stories not until I met this couple who worked together to keep their business and relationship in good sound.
Sina Christopher at Victoria Santos ang na-feature ko ngayong araw dapat yung hotel business nila lang ang gagawan ko ng story pero I found out that when they started their business, a new love was born too.Their success depends on their love according to them so I included their love story. Matagal na silang mag kakilala dahil nasa iisang university sila at parehas silang ng degree program pero nag umpisa lang daw ang lahat nang Christopher gave him an offer that she can't resist. Tinanong lang naman siya ni Christopher kung pwede silang maging business partner pero hindi naman daw niya aakalain na magiging partner for life niya ito. Boom! Ayun para daw magic na nahulog sila sa isa't isa. Sabi pa nga ni Christopher, "All you need are right timing and faith in God." Tinanong ko pa kung paano niya nalaman na si Victoria na ang tamang babae para sa kanya... "It only took one look in her eyes." Ang sikreto daw nila kaya successful both marriage and business nila ay honesty and trust. It's a typical love story but the way they narrate gave their story a touch of magic and fairytale.
Kadalasan ayokong nag susulat ng mga gantong type na story. Bakit? I find it so cheesy and unrealistic. Lumaki ako sa isang tahanan na hindi ko nakikitang nag mamahalan ang magulang ko dahil lagi silang wala sa bahay at kung mag sasama man sila sigurado akong mag aaway sila. It's hard for me to see love in other people siguro dahil hindi ako sanay na nakakarinig ng ganong kwento kaya hirap akong paniwalaan sila o talagang wala lang akong tiwala at lagi akong nag dududa kung totoo ang mga sinasabi nila. Pero itong kwento nila Christopher at Victoria ay sobrang ganda para hindi mo paniwalaan. Sa sobrang ganda hindi ko alam paano isusulat...
Malapit na mag alas singko pero hindi ko pa rin paano isusulat yung conclusion. Nag aalisan na ang mga tao at mukhang nakapag pasa na sila ng mga articles para bukas pero ako nandito pa rin. Meron naman na akong nasulat pero hindi parang hindi pa rin sapat. Sa huli ipinasa ko pa rin dahil baka nandiyan na sa baba si Thomas.
Dinala ko sa mga editors na naka-sibangot sa akin at malamang inis na sa akin dahil huli na naman akong nag pasa. Ilang araw na kasi akong huli o kaya naman nail-late sa pag pasa kaya naman namumuro na ako sa mga editors. Pabalik na ako ng table ko para kunin ang gamit nang mag vibrate ang phone ko.
From: Mang Thomas
Ars, di kita masusundo. Biglang nag aya sila Jeronat Joshua na mag boys night out. I'll ask kuya Gerry to fetch you.
So I guess I'll spend the rest of the night all by myself. Pag balik ko sa table ko nakita ko agad si Camille na nakaupo at nakatulala. Naka-all black siya ngayon at gayang gaya niya ang paanamit ng kakambal niya. She's not Camille... Right now, she's Cienne. Napatingin ako sa phone ko at nakita ko ang date ngayon. It's the time of the month kaya pala ganyan na naman siya. Napabuntong hininga ako. Wala na sina Carol at Mika dahil alam niyo na typical Friday night out ng girls, si Kim may date daw, kaya mukhang ako ang sasalo nitong sentiments ni Camille.
"Camille..." Ngumiti siya pero hindi ako nilingon. Nag punas siya ng luha niya na dumaloy sa kanyang pisngi. "Uwi na tayo."
"Kung ako kaya ang kumuha sa interview na 'yun, buhay pa kaya si Cienne?"Kahit naman siya ang kumuha, hindi rin siya papayagan dahil sports writer siya. It's been a year since Cienne was killed when she's on her way back to our office. Naging matunog na balita ang pag kamatay ni Cienne na kanyang kakambal noong nakaraang taon. Isang editorial writer si Cienne na binabatikos ang isang politiko. "Siguro kung buhay pa siya sana kasal na sila nung boyfriend niya at may anak na sila."
