Ποτέ δεν είχα δει την μαμά μου με τόσο σοβαρό ύφος. Συνήθιζε τις επισκέψεις στο φοιτητικό μου σπίτι μα ποτέ ως τότε δεν έλειπε το χαμόγελο από τα χείλη της. Έβαλα με το μυαλό μου τα χειρότερα. Σκέφτηκα πως κάτι κακό έχει συμβεί σε κάποιον.
''Αλίνα, θέλω να σου μιλήσω για κάτι'' είχε πει
''Συνέβη κάτι κακό;''
''Καμία σχέση παιδί μου''
''Τότε;''
''Αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο. Για το περιεχόμενο δεν θέλω να γνωρίζεις.. Μα θέλω την βοήθειά σου''
''Σοβαρά μιλάς; Εσύ; Βιβλίο; Διδακτικής;''
''Όχι. Θα με βοηθήσεις;''
''Αφου δεν γνωρίζω τίποτα για την πλοκή, πως μπορώ να σε βοηθήσω;''
''Κι όμως μπορείς... Το θέμα είναι, θέλεις;''
''Εννοείται μαμά!''
''Τέλεια. Θέλω να γράψεις ένα μικρό κεφαλαιάκι''
''Εγώ;''
''Εσύ. Βάλε την φαντασία σου να δουλέψει, Αλίνα. Θυμίσου όλη σου την ζωή από μωρό ως σήμερα. Θέλω να επικεντρωθείς στις δύο σου οικογένειες''
''Μαμά, τι βιβλίο είναι αυτό;''
''Σου είπα πως δεν θα πω τίποτα παραπάνω. Θα το κάνεις;''
''Ναι''
Με αγκάλιασε σφιχτά. Από εκείνη τη στιγμή δεν ανέφερε τίποτα σχετικά με το μυστηριώδες βιβλίο. Μα το δικό μου μυαλό δεν έλεγε να ξεκολλήσει από αυτή τη σκέψη.
Ξάπλωσα νωρίς... Μα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Πήρα ένα τετράδιο και ένα στιλό μαζί μου. Άνοιξα το τετράδιο. Δεν ήξερα τι να γράψω. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στον χρόνο... Να γυρίσει πίσω... Πίσω στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας.
Με λένε Αλίνα. Η σημασία του ονόματός μου; Η μεγαλόψυχη. Και ναι πιστεύω πως τα ονόματά μας δεν τα παίρνουμε τυχαία. Πολλές φορές μας χαρακτηρίζουν και άλλες τόσες μας ''αναγκάζουν'' να τα αντιπροσωπεύουμε.
Κάθε παιδί έρχεται στον κόσμο ως συμπλήρωμα της αγάπης και της σχέσης δύο ανθρώπων. Των γονιών του. Άλλοι κάνουν αγώνα ολόκληρο για να αποκτήσουν ένα παιδί, άλλοι δεν προσπαθούν πολύ... Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς χαίρονται τόσο, όσο ο καθένας από εμάς όταν συμπληρώνει το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Εκείνο που είχε χαθεί, εκείνο που έλειπε. Στην δική μου περίπτωση τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά... Λάθος... Ήταν εντελώς διαφορετικά. Ποτέ δεν συμπλήρωσα την αγάπη και τον γάμο των γονιών μου. Δεν ήρθα στον κόσμο επειδή οι γονείς μου ήθελαν ένα παιδί. Ήρθα στον κόσμο ως αποτέλεσμα μιας ανήθικης πράξης.
Καμιά φορά, λυπάμαι την μαμά μου. Λυπάμαι την μαμά μου που απέκτησε έτσι ένα παιδί. Την λυπάμαι που καμία φορά μπορεί να με κοιτούσε -και να με κοιτάει ακόμα- και στο μυαλό της να έρχεται εκείνη η νύχτα. Φαντάζομαι την αντίδρασή της όταν έμαθε για την ύπαρξή μου. Την οργή της... Ήθελε πολύ ένα παιδί. Εξάλλου το γεγονός ότι δεν μπορούσε να συλλάβει της κατέστρεψε τον γάμο. Ήθελε ένα παιδί. Μα δεν ήθελε να το αποκτήσει έτσι...
Η ημέρα της γέννησής μου δεν αποτελούταν από πάρτι και συγγενείς στο νοσοκομείο. Η μαμά μου δεν με κράτησε στην αγκαλιά της μετά το πρώτο μου κλάμα. Γεννήθηκα πρόωρα. Δεν άντεξα πιθανώς τον πόνο που ένιωσε η μαμά μου όταν της ανακοίνωσαν το τροχαίο που είχε ο μοναδικός άνθρωπος που στάθηκε πραγματικά δίπλα της σε ολόκληρη την εγκυμοσύνη. Έτσι λοιπόν, η μητέρα μου ήταν ναρκωμένη όταν εγώ ανέπνευσα για πρώτη φορά. Άτυχη μέχρι και εκεί...
Οι πρώτες μου αναμνήσεις ξεκινούν στην Καστοριά. Μεγάλωνα μαζί με την μαμά μου και τον Γιώργο, τον νέο της σύζυγο και τον πρώτο άντρα που γνώρισα για πατέρα. Τον λάτρευα τον Γιώργο. Παρακολουθούσα με τις ώρες τις ζωγραφιές του, ήθελα να πηγαίνω παντού μαζί του. Γνώριζα την ύπαρξη του πραγματικού μου πατέρα. Μιλούσα μαζί του σχεδόν κάθε μέρα... Θυμάμαι έντονα να μου λέει:'' Μην ξεχνάς την καταγωγή σου, την γλώσσα σου και τον πατέρα σου''. Έτσι και έγινε. Ζούσα στην Ελλάδα και δεν γνώριζα ελληνικά. Με την μητέρα και τον πατέρα μου μιλούσα αποκλειστικά στα γερμανικά. Και στο σπίτι μας στην Ελλάδα, τα ελληνικά τα χρησιμοποιούσαμε ελάχιστα. Έτσι, έζησα έξι χρόνια και κάτι μήνες σε μια χώρα η οποία φάνταζε εντελώς άγνωστη και αφιλόξενη σε εμένα.
Εκεί πάτησε και ο πατέρας μου. Με πήρε μακριά από την οικογένειά μου στην Ελλάδα. Μακριά από την μαμά μου, μακριά από τον Γιώργο μου και μακριά από τον αδερφό που είχα αποκτήσει, τον αδερφούλη μου, τον Σεραφείμ.
Θυμάμαι ακόμα την μέρα που πέταξα για Μόναχο. Μόνη μου...
Θυμάμαι πως προσπάθησα να μην κλάψω μπροστά τους μα έκλαιγα μόνη μου δύο ώρες στο αεροπλάνο. Φοβόμουν. Δεν ήθελα να φύγω μακριά από την μανούλα μου. Ένιωθα μόνη μου. Τον βιολογικό μου πατέρα τον γνώριζα ελάχιστα. Τον είχα δει πολύ λίγες φορές από κοντά. Για εμένα, ήταν μια φωνή στο τηλέφωνο, μια φωτογραφία, μια εικόνα στο σκάιπ. Δεν ήταν ένας άνθρωπος πραγματικός και πόσο μάλλον πατέρας μου.
Ήθελα να μείνω εκεί, στην Καστοριά και ας μην ήξερα ελληνικά και ας δυσκολευόμουν. Ήθελα τον αδερφό μου. Τον αδερφό που περίμενα τόσα χρόνια. Εκείνο το μωρό, για το οποίο όλοι μαζί ετοιμάζαμε το δωμάτιό του. Τον αδερφό που δεν αγάπησα ποτέ λιγότερο επειδή δεν ήταν βιολογικός μου αδερφός. Δεν είχε σημασία ποτέ για εμένα. Ήταν σαν να είχαμε μεγαλώσει στην ίδια μήτρα.
Στο περιβάλλον της Γερμανίας προσαρμόστηκα αυτόματα. Στην νέα μου οικογένεια όχι... Ο μπαμπάς μου φάνταζε ξένος... Η γυναίκα του επίσης. Απρόθυμη να ασχοληθεί μαζί μου. Απρόθυμη να με αγαπήσει έστω και λίγο. Ήμουν μικρή και ευαίσθητη. Πονούσα μα προσπαθούσα να μην το δείχνω. Προσπαθούσα να φαντάζομαι πως έχω απέναντί μου την μαμά και τον Γιώργο και έτσι, κατάφερα σιγά-σιγά να δίνω αγάπη και σε εκείνους.
Η Γκέρτρουντ άρχισε να μου χαμογελάει, ο μπαμπάς άρχισε να ασχολείται μαζί μου. Μα το κενό παρέμενε μεγάλο.
Ξαφνικά, έπρεπε να μοιράζω την αγάπη μου στα δύο... Έπρεπε να έχω δύο οικογένειες. Δύο οικογένειες που με αγαπούσαν -τουλάχιστον έτσι πίστευα- εξίσου.
Την οικογένειά μου στο Μόναχο, ήρθε για να συμπληρώσει η Χέλντα. Ένα παιδί που πίστεψα πως γεννήθηκε από αγάπη μα όπως κατάλαβα μεγαλώνοντας ήταν απλά μια ''υποχρέωση'' του μπαμπά προς την Γκέρτρουντ. Η ευκαιρία του ας πούμε για να τον αφήσει στην ησυχία του. Εγώ, σε αντίθεση με την μικρή Χέλντα, ήμουν η αδυναμία του. Ήμουν η κόρη της Κριστίνε. Η μεγάλη του κόρη. Ποτέ δεν μου στέρησε τίποτα. Περνούσε χρόνο μαζί μου όποτε είχε κενό ή τα σαββατοκύριακα, συζητούσε μαζί μου, διάβαζε μαζί μου. Μα το θεωρούσα άδικο απέναντι στην αδερφή μου. Πάντα. Ακόμα και σήμερα.
Δεν θα μου άρεσε να έχω τους γονείς μου μαζί. Δεν θα είχα γνωρίσει ποτέ ανθρώπους όπως η Γκέρτρουντ και ο Γιώργος. Και οι δύο τους αγαπούσαν τους γονείς μου. Τους νοιαζόταν. Ακόμα και αν ο πατέρας μου δεν αγάπησε ποτέ την Γκέρτρουντ. Ακόμα και αν η μητέρα μου κόντεψε να καταστρέψει τον γάμο της με τον Γιώργο... Γιατί; Για να είναι μαζί με τον πατέρα μου.
Όμως όχι. Μαζί δεν έπρεπε να είναι. Θα έκαναν κακό ο ένας στον άλλον. Θα πληγωνόταν και οι δύο. Και εγώ, δεν θα ήμουν η Αλίνα που είμαι τώρα.
Στην ζωή μου πήρα αγάπη. Αγάπη διπλή, τριπλή, τετραπλή. Μπορεί όλα τα παιδιά, εκείνα που συμπλήρωσαν το πάζλ των γονιών τους να είχαν δύο γονείς... Μα εγώ είχα την ευλογία να έχω τέσσερις. Τέσσερις ανθρώπους διαφορετικούς. Τέσσερις ανθρώπους που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου βάζοντας ο καθένας το δικό του ληθαράκι.
Τελικά κατάλαβα πως την αγάπη μου δεν την μοίρασα σε δύο οικογένειες. Η ζωή μου έμαθε πως η αγάπη δεν μοιράζεται. Η αγάπη μόνο μεγαλώνει και μεγαλώνει και μεγαλώνει.
Χρωστάω στους ανθρώπους αυτούς τρία υπέροχα αδέρφια.
Την Χέλντα. Το παιδί που μου μοιάζει αφάνταστα. Το παιδί που μεγαλώνει με έναν πατέρα απών... Με έναν πατέρα απών και όμως με τα χρήματά του παρών.
Τον Σεραφείμ. Το παιδί της καρδιάς μας. Τον αδερφό μου που μου διδάσκει καθημερινά πράγματα που ούτε ο ίδιος γνωρίζει.
Και την Μαϊλένα. Την φωτοτυπία της μαμάς μου. Το παιδί που ολοκλήρωσε την αγάπη της με τον Γιώργο. Τον καρπό μιας αγάπης αγνής, δυνατής, μακροχρόνιας.
Ελπίζω να είσαι περήφανη για εμένα μαμά. Γιατί αν κάτι έχω μάθει μέσα στα είκοσι χρόνια που ζω είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει καρδιά. Καρδιά για να συγχωρεί, να αγαπάει και να βοηθάει. Για εμένα δεν είστε τέλειοι. Αναγνωρίζω τα λάθη σας όμως σας κρατώ στην καρδιά μου. Και ιδιαίτερα εσένα. Εσένα που γνώρισα πρώτη, εσένα που γνωρίζω τον χτύπο της καρδιάς σου, εσένα που με άφησες να μεγαλώνω μέσα σου μέρα με την μέρα...
''Θυμάμαι τα τραγούδια στη γιορτή μου
Αστεία, παιχνίδια στην αυλή
Και όταν ήρθε η ώρα πια να φύγω
Έμεινε μονάχα η σιωπή
Και χάθηκα σε ένα μακρύ ταξίδι
Αγάπησα και πόνεσα πολύ
Προσπάθησα και αν έχασα στο τέλος
Κράτησα για μένα μια στιγμή
Τα χρόνια περάσανε μαμά
Φοβάμαι ακόμα μαμά
Ονειρεύομαι ακόμα μαμά
Σε χρειάζομαι ακόμα μαμά ''