Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 15- Αγώνες

Όσο ο καιρός παιρνούσε, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα πως η ζωή μου από εδώ και πέρα θα ήταν μια σειρά από παράλληλους αγώνες... Ένιωθα πως κάθε μέρα έτρεχα ολόκληρα χιλιόμετρα. Έτρεχα για να κερδίσω πράγματα, έτρεχα για να μην χάσω πράγματα... Έτρεχα για ότι είχα...

Αγώνας πρώτος: Επιβίωση στην Ελλάδα. 

Το μυαλό μου είχε κολλήσει. Ο χρόνος περνούσε και το μυαλό μου έμενε κολλημένο. Πίστευα ότι ήμουν απλώς ένα ταξίδι. Ότι θα γύριζα στο Μόναχο κάποια στιγμή. Έτσι προσπαθούσα να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Να τον κάνω να πιστέψει πως μια μέρα όλα θα γίνουν όπως πριν. Ο Αγγλικός Κήπος με το απέραντο πράσινο μου είχε λείψει... Μου είχε λείψει το αίσθημα της ασφάλειας που ένιωθα εκεί. Όλα ήταν ήρεμα. Δεν φοβόσουν να κάνεις ποδήλατο στο κέντρο, δεν φοβόσουν να περπατήσεις μόνος σου το βράδυ ακόμα και στην πιο απόμακρη περιοχή της πόλης. Εδώ ήταν όλα διαφορετικά. Το μυαλό μου βρισκόταν συνεχώς σε εγρήγορση. Ήμουν πάντα αγχωμένη όταν ήταν να περάσω κάποιον δρόμο, όταν νοίκιαζα ποδήλατο για την βόλτα μου δίπλα από την λίμνη -η οποία ήταν το μοναδικό θετικό που έβλεπα στην πόλη αυτή-. Μου έλειπαν τα θέατρα, τα μουσεία. Μου έλειπε η πνευματική παιδεία που εδώ ήταν απούσα. 

Πρώτη φορά συναντούσα τόσο κενούς ανθρώπους. Ανθρώπους, οι οποίοι αδιαφορούσαν για την πνευματική τους καλλιέργεια και έπαιρναν στον λαιμό τους και τα μικρά παιδιά. Παιδιά που δεν είχαν μπει ποτέ σε θέατρο. Παιδιά που ποτέ δεν είχαν διαβάσει ποίηση και κλασική λογοτεχνία. Νέοι που έβρισκαν παρηγοριά στα φθηνά ρομάντζα, στα φθηνά σκυλάδικα και το ποτό χωρίς μέτρο. 

Δεν αναζητούσα ανθρώπους που να έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο. Αναζητούσα πάντα όμως ανθρώπους που δεν ήταν ημιμαθείς.Η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια καμιά φορά. 

Καμιά φορά, συζητούσα με τους μαθητές μου για τα ενδιαφέροντά τους. Για τα βιβλία που διαβάζουν, για τις ταινίες που βλέπουν. Ξαφνικά, ένιωθα πως ζούσα σε μια κοινωνία άκρως επηρεασμένη από την αμερικανική τηλεόραση και ζωή. Μια ζωή αδιάφορη για εμένα. 

Είχα μαθητές στην Γερμανία που έμοιαζαν με τα παιδιά αυτά. Είχα μαθητές που ήταν χειρότεροι. Είχα γείτονες που τους έλεγα ''καλημέρα'' και μου γύριζαν την πλάτη. Δεν θεοποίησα ποτέ την πατρίδα μου. Όμως η παιδεία που δίναμε εκεί ήταν ουσιαστική. Και έτσι έβγαιναν πιο γεμάτοι άνθρωποι στην κοινωνία. Ο άδειος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει θόρυβο. Γι αυτό εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε το χρέος να τους γεμίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Να τους γεμίζουμε με ουσιαστικές γνώσεις, με ήθος, με ιδανικά. Αυτό έλειπε εδώ. Και δυστυχώς εγώ άνηκα στην μειοψηφία. Δυστυχώς.