Η ζωή που δεν ήθελα να ζήσω [GWattpadies]

Κεφάλαιο 33- Ύστερος μεσαίωνας και κρίση

Άλλαξα γι ακόμα μια φορά σελίδα στο ημερολόγιο της κουζίνας. Ο καιρός κυλούσε, εγώ δεν έβρισκα τον εαυτό μου μα άρχιζα να συνηθίζω την απώλεια και τον πόνο. Γνώριζα καλά, ότι ο πόνος θα συνεχίσει να υπάρχει για όλη την υπόλοιπη ζωή μου, όμως έπρεπε να βρω τον παλιό μου εαυτό. Είχα επιστρέψει στην δουλειά μα τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Συνέχιζα να μην μπορώ να ακούσω καθαρά τις φωνές των ανθρώπων γύρω μου. Ένιωθα πως είχα πατήσει ένα κουμπί και είχα αποσυνδέσει τους ήχους. Όταν έφευγα από το σπίτι ένιωθα πως απειλούμουν. Δεν μπρούσα να λειτουργήσω στο σχολείο. Αναζητούσα απεγνωσμένα το σπίτι μου και το παιδί μου. 

Σκέφτηκα πολλές φορές να κάνω κακό στον εαυτό μου. Πίστευα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να επανέλθω πλήρως. Δεν ήθελα να είμαι μια κακή μητέρα, μια κακή σύζυγος. Στον Σεραφείμ είχα αφιερωθεί με ψυχή και σώμα, παρόλα αυτά ήξερα ότι αναγνωρίζει και λαμβάνει τα αρνητικά συναισθήματα που κυριαρχούσαν μέσα μου. Με τον Γιώργο ήταν πλέον φανερό πως περνούσαμε κρίση. Γνώριζα ότι προσπαθούσε με τον τρόπο του να με κάνει να ''ξυπνήσω'' από τον λήθαργο, μα δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στα ερεθίσματά του. 

Εκείνη τη μέρα το απόγευμα είχα ανάγκη από μια βόλτα. Αποφάσισα να περπατήσω για λίγο στην δίπλα στην λίμνη. Τα δέντρα είχαν αρχίσει να πρασινίζουν, ο ήλιος έφεγγε και η λίμνη ήταν ήρεμη. Η απόλυτη γαλήνη και αρμονία. Μερικές πάπιες κολυμπούσαν η μια πίσω από την άλλη. Ένα απαλό αεράκι φυσούσε που και που. 

Προχώρησα αρκετά, μέχρι που βρέθηκα μόνη μου. Έβγαλα τα παπούτσα μου και πλησίασα την λίμνη. Σε εκείνο το σημείο ήταν παραδόξως πεντακάθαρη. Κρατήθηκα από μια μεγάλη πέτρα και έβαλα τα πόδια μου στο νερό. Ήταν παγωμένο παρά την ανεβασμένη θερμοκρασία. Στάθηκα για ένα λεπτό ακίνητη και κοίταξα απέναντι. Η θέα του νερού προσφέρει πραγματικά μια αίσθηση ηρεμίας. Προχώρησα τρία βήματα. Το νερό κόντευε να φτάσει στα γόνατά μου. Μούσκευε λιγάκι το φόρεμα που φορούσα. Το μυαλό μου ήταν άδειο. Δεν μπορούσα να θυμηθώ γιατί αποφάσισα να μπω στην λίμνη. Δεν ήθελα να βγω πάντως. Σε μια στιγμή σκέφτηκα να προχωρήσω και πιο βαθιά, μα φοβήθηκα. 

Ξαφνικά άκουσα βήματα πίσω μου. Τα βήματα γινόταν όλο και λιγότερα μα όλο και μεγαλύτερα. Πήγα να γυρίσω για να δω ποιος είναι και έχασα την ισορροπία μου με αποτέλεσμα να πέσω στο νερό. 

Άκουσα ένα ''Τίνα'' και είδα τον Γιώργο δίπλα μου. 

''Είμαι καλά'' είπα

''Πες μου ότι δεν ήθελες να κάνεις κακό στον εαυτό σου'' 

''Ξέρεις ότι δεν θα το έκανα ποτέ'' 

'' Το ξέρω... Μα Τίνα, δεν είσαι ο εαυτός σου αυτόν τον καιρό. Έλα να πάμε σπίτι. Θα κρυώσουμε και οι δύο και έχω αφήσει το παιδί να κοιμάται''

''Πως βρέθηκες εδώ;'' τον ρώτησα ενώ βγαίναμε πιασμένοι χέρι-χέρι από την λίμνη 

''Σε ακολούθησα. Φοβόμουν μην κάνεις κακό στον εαυτό σου'' 

Τον κοίταξα στα μάτια.

''Δεν είμαι τόσο δυνατή για να κάνω κακό στον εαυτό μου'' είπα 

Με τράβηξε στην αγκαλιά του και με κράτησε σφιχτά μέσα σε αυτή.

''Μην το ξαναπείς αυτό, ποτέ... Είμαι εδώ. Θα τα περάσουμε όλα μαζί!''

Αυτή η φράση του με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα. Ποτέ μέχρι να γνωρίσω τον Γιώργο δεν είχα γνωρίσει κανέναν που να μου πει κάτι παρόμοιο. Αυτή ήταν η θεραπεία που τόσο απεγνωσμένα έψαχνα. Έναν άνθρωπο να μπορέσω να ακουμπήσω την ψυχή μου χωρίς να φοβάμαι μήπως μου την καταστρέψει. Εκείνη τη μέρα, ακούμπησα την ψυχή μου πάνω του σαν ένα ρούχο πάνω σε έναν βράχο. Ένα μουσκεμένο ρούχο, μια ψυχή που δεν είχε περάσει εύκολα. 

Ο Γιώργος ήταν ένας άνθρωπος άξιος θαυμασμού. Πάντα ήρεμος με εκείνο το βλέμμα του που σε έκανε να νιώθεις και να παίρνεις λίγη από την ηρεμία του. Η φωνή του πάντα σταθερή, δεν έσπαγε ποτέ, δεν λύγιζε ποτέ. Μια φωνή που έκρυβε έναν άνθρωπο σίγουρο για κάθε του κίνηση και επιλογή. Ο τόνος της φωνής του μου έδινε πολλές φορές την σιγουριά και την αποφασιστικότητα που μου έλειπε. Οι κινήσεις του λεπτές, προσεκτικές, καλά μελετημένες. Ήταν ένας άνθρωπος που προτιμούσε να μοιράζει αγάπη μα δεν ζητούσε ποτέ να παίρνει αγάπη. Βέβαιος ότι κάποια μέρα όλη η αγάπη που του αξίζει θα έρθει να τον βρει. Δεν υποχρεώθηκε ποτέ σε κανέναν. Ότι είχε καταφέρει, το είχε χτίσει μόνος του. Ο Γιώργος ήταν το ακριβώς αντίθετο από εμένα. Γι αυτό τον χρειαζόμουν. Ήταν ακριβώς το τέλειο συμπλήρωμά μου και εγώ το δικό του. 

Μετά από εκείνη τη μέρα, η ψυχολογία μου βελτιώθηκε θεαματικά. Ίσως έπρεπε να πέσω για να σηκωθώ και να γίνω πιο δυνατή. ''Ότι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό'' είχα διαβάσει κάπου κάποτε... Εκείνη τη μέρα κατάλαβα το ακριβές νόημα της φράσης. Είχα περάσει αισίως τον δεύτερο μεσαίωνα της ζωής μου. Ήμουν έτοιμη για την αναγέννηση. Ήμουν έτοιμη να περιμένω την αναγέννηση για όσο χρειαστεί.