Την αφήγησή μου θα συνεχίσω δέκα ολόκληρα χρόνια αργότερα. Το βιβλίο αυτό, δεν έχει ως σκοπό ολόκληρη την ζωή μου... Διηγούμαι μόνο όσα γεγονότα άλλαξαν την ζωή μου, όσα άγγιξαν την ψυχή μου. Όσα με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι αυτή τη στιγμή... Τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την επανασύνδεσή μου με τον Γιώργο, ήταν ήρεμα. Η ζωή μου είχε βρει τους ρυθμούς που έπρεπε, τους ρυθμούς που της έδειχνε η καρδιά και το μυαλό μου ταυτόχρονα... Νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μόνο τρία γεγονότα, τα οποία θεωρώ πως είναι σημαντικά τόσο για να εξαφανιστούν τα ερωτηματικά που πιθανώς έχουν δημιουργηθεί στο μυαλό σας όσο και για να κατανοήσετε ευκολότερα την συνέχεια...
Γεγονός 1: Η Μαϊλένα.
Πάντα πίστευα πως όταν κάτι το θέλεις πολύ, όλο το σύμπαν συνομοτεί για να το αποκτήσεις. Αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο... Και συνεχίζω να το πιστεύω. Ακόμα κι όταν πίστευα πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα, ποτέ, δεν σταμάτησα να προσεύχομαι. Ποτέ δεν σταμάτησα να προσεύχομαι και να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει. Να με βοηθήσει να σηκώσω το βάρος εκείνο που πάντα με ακολουθούσε. Το πρόβλημα εκείνο που από τα εικοσιπέντε μου χρόνια δεν με άφησε σχεδόν ποτέ μόνη και ήσυχη. Θεωρούσα πολύ άδικο -παρόλο που είχα γίνει ήδη δύο φορές μητέρα- να μην έχω αποκτήσει ένα βιολογικό παιδί με τον Γιώργο. Πίστευα πως ακόμα και μετά την είσοδο του μικρού στην ζωή μας, η σχέση μας δεν ολοκληρώθηκε ποτέ πραγματικά, ποτέ... Όσο κι αν θέλαμε να πιστέψουμε το αντίθετο. Μου έλειπαν αναμνήσεις... Αναμνήσεις από την περίοδο της εγκυμοσύνης... Και τι δεν θα έδινα, για να ήταν ο Σεραφείμ βιολογικό μου παιδί. Να τον νιώθω μέσα μου από την πρώτη στιγμή της υπάρξής του... Να γνώριζε τον χτύπο της καρδιάς μου καλύτερα από τον καθένα... Να του διάβαζα, να του τραγουδούσα να περίμενα να με κλωτσίσει για να μου πει ''μαμά, όλα καλά''... Μου έλειπαν οι αναμνήσεις που δεν είχα. Πάντα υπήρχε ένα μεγάλο κενό... Υπήρχε εκείνο το κενό των εννέα μηνών...
''Ελένη'' σημαίνει φως, λαμπάδα. Ο Μάϊος είναι ο πιο ζεστός και όμορφος μήνας της άνοιξης... Άνοιξη... Η εποχή της αναγέννησης, η εποχή της ελπίδας, των χρωμάτων, της ζωής... Όλο μαζί Μαϊλένα. Ένα όνομα εμπνευσμένο, ιδιαίτερο, μοναδικό. Έτσι αποφασίσαμε με τον Γιώργο να ονομάσουμε την κορούλα που αποκτήσαμε λίγο πριν πατήσουμε και οι δύο τα πενήντα.
Κατηγορήθηκα πολύ για το παιδί αυτό. Κατηγορήθηκα ότι είναι εγωιστικό αυτό που κάναμε, ότι θα έχει μεγάλους γονείς, ότι, ότι, ότι.
Όχι.
Δεν περιμένα το παιδί αυτό. Όταν έμαθα για την ύπαρξή του, έχασα την Γη κάτω από τα πόδια μου. Έκανα μέρες για να το πιστέψω. Φοβόμουν κάθε δευτερόλεπτο μην γίνει κάτι, μην όλο αυτό έχει την κατάληξη της προηγούμενής μου εγκυμοσύνης. Πέρασα δύσκολα. Πέρασα ώρες ολόκληρες ξαπλωμένη, ακίνητη. Μερικοί γνωστοί μου με ρώτησαν αν σκεφτόμουν το ενδεχόμενο της έκτρωσης. Μα πως ήταν δυνατόν; Πως θα μπορούσα να ''πετάξω'' το παιδί για το οποίο προσευχόμουν μέρα-νύχτα, χρόνια ολόκληρα;
Η Μαϊλένα γεννήθηκε υγιέστατη. Πανέμορφη. Και έφερε τον ήλιο στην ζωή μας. Εκείνο τον ήλιο της άνοιξης, όλα τα χρώματά και της μυρωδιές της εποχής αυτής. Η κόρη μου, η μικρότερή μου κόρη, η μεγαλύτερή μου αδυναμία, κατάφερε το ακατόρθωτο. Κατάφερε να φέρει τέτοια γαλήνη στην ζωή μου, που ποτέ δεν φανταζόμουν. Και ξαφνικά, η ευτυχία μας επιτέλους είχε ολοκληρωθεί. Θυμάμαι, την πρώτη φορά που την κράτησα στην αγκαλιά μου. Κλαίγαμε και οι δύο σαν μωρά. Την κοιτούσαμε και κλαίγαμε. Κλαίγαμε από χαρά, κλάιγαμε επειδή η αναμονή άξιζε, επειδή ο Θεός μας χαμογέλασε... Έστω και αργά...
Γεγονότα 2 και 3: Η μετακόμισή μας στο Μόναχο, και η θέση μου στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Μισό χρόνο μετά την γέννηση της Μαϊλένας, τελείωσα το διδακτορικό μου με βαθμό οκτώμισι. Ένας μεγάλος κύκλος της ζωής μου έκλεισε μαζί με την τελευταία λέξη που πληκτρολόγισα όταν έγραφα την πτυχιακή μου εργασία. Έζησα την ορκομωσία μου σαν εικοσάχρονη. Η Ευγενία, φύλακας άγγελος της ζωής μου, είχε ετοιμάσει ολόκληρη γιορτή... Τι κομφετί, τι πανό, τι φωτογραφίες, τι αγκαλιές... Ανθοδέσμες... Ήταν από τις ομορφότερες αναμνήσεις της ζωής μου. Αμέσως, έκανα αίτηση ενδιαφέροντος για μια θέση στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Δεν φοβόμουν πια να ανακοινώσω την απόφασή μου στον Γιώργο. Του μίλησα για την επιθυμία μου, για το πόσο πολύ ανάγκη είχα κάτι τέτοιο, για το τι όφελος θα έχει όλο αυτό στα παιδιά μας.
Θυμάμαι ακόμα το πρόσωπό του. Είχε στενοχωρηθεί πολύ με την επιθυμία μου.
Ήξερα πόσο πολύ αγαπούσε την πατρίδα του. Πόσο πολύ του έλειπε όσο ζούσαμε στην Γερμανία. Όμως δεν μπορούσα να αντέξω άλλο στην Ελλάδα. Δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή την πόλη αυτή ''δικιά μου'', δεν ένιωσα ποτέ τέτοια αγάπη για την ίδια την Ελλάδα. Μπορεί ο μπαμπάς μου να ήταν έλληνας, μπορεί να ζούσα χρόνια εδώ, όμως η καρδιά μου ήταν ακόμα κάτοικος Μονάχου. Οι σκέψεις μου βρισκόταν καθημερινά εκεί. Το διδακτορικό μου, μου έδινε την ευκαιρία να γυρίσω πίσω. Μου άνοιγε την πόρτα... Αργότερα, η απάντηση του πανεπιστημίου θα μου δώσει και το εισητήριο της επιστροφής...
Η απόφαση ήταν δύσκολη. Ο Γιώργος ζύγιζε τα υπέρ και τα κατά κάθε μέρα... Μέχρι που μισό χρόνο αργότερα, την ημέρα των γεννεθλίων μου, μου ανακοίνωσε πως είναι σύμφωνος με την απόφασή μου... Δεν έχασα ούτε λεπτό...
Μετακομίσαμε μόνιμα στο Μόναχο. Για την ακρίβεια μετακομίσαμε σε ένα προάστιο του Μονάχου. Στο όμορφο Πέρλαχ. Αποκτήσαμε σπίτι με αυλή... Μια αυλή που γέμιζε παιδικές φωνούλες... Πολλές φορές, έμενε και η Αλίνα μαζί μας... Η Αλίνα μου... Δέκα χρονών παιδί πια...
Ξεκίνησα δύο μήνες αργότερα την εργασία μου στο πανεπιστήμιο. Καθηγήτρια διδακτικής... Δίδασκα στις αίθουσες που κάποτε παρακολουθούσα η ίδια μαθήματα... Έβλεπα φοιτητές που μου έμοιαζαν... Φοιτητές οι οποίοι άκουγαν κάθε λέξη μου, ώστε να μπορέσουν να διδάξουν αργότερα σωστά την γλώσσα, την ιστορία, την λογοτεχνία.
Μέσα σε αυτούς τους μαθητές, ήταν και η αγαπημένη μου. Η Ευγενία. Είχα καταφέρει να την πείσω να φύγει για σπουδές στο εξωτερικό. Ποτέ δεν πίστευα ότι το παιδί αυτό θα το έχω μαθήτρια από την πρώτη γυμνασίου έως και το μεταπτυχιακό της!
Δέκα χρόνια αργότερα...
''Μαμά!!! Μαμά! Ξύπνα!'' ήταν ο Σεραφείμ... Ο Σεραφείμ, το μωρό μου. Το μωρό μου ήταν πλέον δεκατρία χρονών.
'' Μαμά! Μαμά σήκω! Θέλω να μου φτιάξεις την πλεξούδα!'' ακούστηκε η Μαϊλένα.
Άνοιξα τα μάτια μου και τους κοίταξα.
''Μαμά, ξέχασες;'' η Αλίνα... Η Αλίνα μου... Η Αλίνα μου ήταν πλέον ολόκληρη κοπέλα. Μπήκε στο δωμάτιο χτενίζοντας τα μακριά ξανθά μαλλιά της.
Τους κοιτούσα και τους τρείς και καμάρωνα...
''Φυσικά και δεν το ξέχασα. Αλλά παιδιά είναι ακόμα εννιά!''
''Έχεις ραντεβού σε μια ώρα από τώρα με την κομμώτρια μαμά!'' είπε η Αλίνα
'' Και μετά με την αισθητικό...'' συμπλήρωσε ο Σεραφείμ
'' Και όλα αυτά θα γίνουν στο σπίτι της Ευγενίας'' είπε η Μαϊλένα και ξάπλωσε δίπλα μου
Σε κάποιο προηγούμενο κεφάλαιο είχα μιλήσει για κάποιους αγώνες που έδινα την περίοδο εκείνη. Ένας από αυτούς ήταν και το κορίτσι με τα πράσινα μάτια. Το παιδί που μου στάθηκε σαν κόρη. Το παιδί που με ευχαριστούσε ακόμα και για μικρά, ασήμαντα πράγματα που τελικά ήταν μάλλον και τα πιο σημαντικά. Εκείνο το παιδί, που το ξεκίνησα από το μηδέν και τώρα ήταν πτυχιούχος φιλόλογος με μεταπτυχιακό στην διδακτική και τη γλωσσολογία, εκείνο το παιδί είχα τώρα την τιμή και την αξίωση να παντρέψω.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και στάθηκα δίπλα στα παιδιά μου.
''Ο μπαμπάς;'' τους ρώτησα
''Πήγε να πάρει τα ρούχα του από το καθαριστήριο'' είπε η Αλίνα
''Αρχίστε να ντύνεστε κι εσείς... Αλίνα παιδί μου, μην φτιάξεις τίποτα τα μαλιά σου... Θα έρθεις μαζί μου''
''Θέλω και εγώ!'' είπε η Μαϊλένα
''Και εσύ θα έρθεις, καρδιά μου''
''Εγώ θα μείνω με τον μπαμπά''
''Όχι, Σεραφείμ. Και ο μπαμπάς θα έρθει στο σπίτι της Ευγενίας''
Αφού τελειώσαμε με όλες τις απαραίτητες διαδικασίες, μπήκα στο δωμάτιο όπου ήταν η Ευγενία.
Γύρισε και με κοίταξε.
Τα μάτια μου παρά το βάψιμο γέμισαν δάκρυα. Έπεσε στην αγκαλιά μου.
''Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις... Με τιμάει ιδιαίτερα, παιδί μου'' είπα και της χάιδεψα προσεκτικά τα μαλλιά.
Άρχισα να κουμπώνω τα κουμπιά του νυφικού της σιγοτραγουδόντας... Ήταν πανέμορφη... Βγήκαμε από το δωμάτιο κρατώντας σφιχτά η μία το χέρι της άλλης. Καμάρωνα. Καμάρωνα το παιδί μου. Το παιδί που μπορεί να μην ήταν δικό μου παιδί, κι όμως κάθε του χαρά, κάθε του λύπη, κάθε του επιτυχία και αποτυχία με χαροποιούσε και με στενοχωρούσε όσο θα με χαροποιούσε και θα με στενοχωρούσε αν ήταν δικό μου παιδί. Ήταν το καμάρι μου. Το παιδί για το οποίο θυσίαζα και εγώ πράγματα, το παιδί στο οποίο πόνταρα πολλά από την πρώτη μέρα που το γνώρισα.
Ο φωτογράφος ήταν εκεί.
''Ευγενία, έτοιμη για φωτογραφίες;'' την ρώτησε
''Ναι''
''Πρώτα με την μαμά σου'' είπε
''Όχι. Όχι μόνο με την μαμά μου. Θέλω πρώτα να βγώ μια και με τις δύο μαμάδες μου''
Ναι... Παραδέχομαι πως εκείνη τη μέρα κατέστρεφα συνεχώς το μακιγιάζ μου. Μα πως είναι δυνατόν να μην κλάψεις όταν ακούς κάτι τέτοιο;
Περνούσα τις βέρες... Έβαζα τα στέφανα πάνω από το κεφάλι του ζευγαριού και έλεγα από μέσα μου μια φράση... Συνεχώς μια φράση '' Θεέ μου, ας είναι ευλογημένοι και οι δύο. Θεέ μου πρόσεχε το παιδί μου και χάρισέ του μόνο ευτυχία'' ...
''[..] Οι συναφείς άνθρωποι βαριούνται ο ένας τον άλλον σε χρόνους απειροελάχιστους. Αν υπάρχει λοιπόν κάτι που άντλησα από 'σένα είναι ότι οι άνθρωποι αγαπούν όσο και μέχρι εκεί που βαστάει ο καθένας. Κι ακόμη κι αν εγώ ορκίζω αυτή τη φιλία ν' αντέξει για πάντα, επιθυμώ να μη μ' αγαπήσεις γρι περισσότερο απ' ό,τι κάνεις τώρα. Δώσε όσα υπολογίζεις πως μπορείς κι άσε το περίσσευμα να το καλύψω εγώ! [...]''
~ Pillow fights- Στην καλύτερη φίλη που είχα ποτέ! Γράφει η Μαρία Κ