Μετά από σχεδόν δύο μήνες ταλαιπωρίας ο Γιώργος είχε αναρρώσει πλήρως. Τον είχα επισκεφτεί και μαζί με την μικρή για να την γνωρίσει. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο η μικρή ήταν ερωτευμένη μαζί του. Δεν ήθελε να φεύγουμε από το νοσοκομείο και έκλαιγε για αρκετή ώρα μετά.
Θυμάμαι έντονα την μέρα που βγήκε από το νοσοκομείο. Τον κράτησα τόση ώρα στην αγκαλιά μου, που νόμιζα πως είχε ήδη νυχτώσει. Γυρίσαμε στο σπίτι τη στιγμή που ο Χένρχ μάζευε τα πράγματά του.
''Θα φύγεις;'' τον ρώτησα
''Δεν με έχετε ανάγκη πια. Θα έρχομαι να βλέπω το παιδί'' είπε άτονα
''Σε ευχαριστώ τόσο''
''Εγώ σε ευχαριστώ'' είπε και κοίταξε τον Γιώργο ''καλή και γρήγορη ανάρρωση. '' συμπλήρωσε και έφυγε
''Δεν πιστεύω να σε πείραξε ξανά έτσι;'' ρώτησε ο Γιώργος
''Κάθε άλλο. Με βοήθησε πολύ με την Αλίνα'' .
Η ζωή μας μπήκε ξανά στους καθημερινούς της ρυθμούς. Η κόρη μου μεγάλωνε, είχα δίπλα μου τον άνθρωπο που αγαπούσα, την δουλειά μου... Ήμουν ευτυχισμένη. Δεν θα άλλαζα την ευτυχία αυτή για τίποτα στον κόσμο. Δεν χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω. Πολλές φορές με είχαν ρωτήσει αν θέλω να ακολουθήσω και εγώ ακαδημαϊκή καριέρα όπως ο Γιώργος... Αν ήθελα έτσι να κερδίσω περισσότερα λεφτά. Μα απαντούσα πάντα αρνητικά. Τι θα γινόταν αν είχα ακόμη περισσότερα χρήματα; Θα κοιμόμουν καλύτερα; Θα άλλαζαν γεύση τα φαγητά; Θα άλλαζε χρώμα ο ήλιος; Όχι. Δεν θα άλλαζε τίποτα. Το μόνο που θα άλλαζε θα ήμουν εγώ. Θα γινόμουν χειρότερος άνθρωπος. Θα μάθαινα να σκέφτομαι πάντα με βάση το χρήμα. Όχι... Δεν ήθελα τίποτα παραπάνω. Τίποτα απολύτως.
Εκείνο το απόγευμα μόλις είχαμε γυρίσει από την βόλτα μας στον Αγγλικό Κήπο μαζί με την Αλίνα. Σε όλη την βόλτα και ιδιαίτερα στην διαδρομή της επιστροφής ο Γιώργος ήταν σκεφτηκός και με το ζόρι μπορούσα να του πάρω μια κουβέντα. Αφού έβαλα την μικρή για ύπνο κάθισα απέναντι του.
''Τι σκέφτεσαι;'' τον ρώτησα απαλά
''Την ζωή μας από εδώ και πέρα''
''Εγώ είμαι πολύ ευτυχισμένη με ότι έχουμε πάντως''
''Και εγώ. Μα σκεφτόμουν... Κριστίνε... Θέλω να είμαστε και επίσημα μαζί''
''Αυτό είναι τόσο εύκολο και ασήμαντο Γιώργο... Γι αυτό κάθεσαι και σκας; Έλα χαμογέλα''
''Είναι και κάτι άλλο..''
''Σοβαρό;''
''Όπως το πάρει κανείς''
''Πες μου''
''Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ζω από ένα θαύμα. Ξέρεις τι θα πει ένας ολόκληρος μήνας σε κώμα; Όταν έπαθα το ατύχημα ένιωσα πως είναι να φτάνεις μια ανάσα μακριά από τον θάνατο. Όλη μου η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάτια μου... Και τελευταία εσύ και το μωρό που περίμενες... Για εσάς τις δύο πολέμισα για να ζήσω. Κατάλαβα πως τελικά η ζωή μας είναι τόσο μικρή. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν το γεγονός ότι αναπνέεις.''
''Το ξέρω... Πέρασες τόσο δύσκολα... Αν σε έχανα δεν ξέρω τι θα έκανα... Όταν το έμαθα έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Έσβησαν όλα γύρω μου''
''Άφησε με να τελειώσω αυτό που θέλω να πω Κριστίνε... Έτσι, όταν ξύπνησα άρχισα να αναπολώ τη ζωή μου. Άρχισα να ευχαριστώ τον Θεό που με άφησε να ζήσω. Το βράδυ πριν ξυπνήσω από το κώμα είδα την Παναγία στον ύπνο μου. Και μου υποσχέθηκε ότι θα γίνω καλά. Και μετά ήρθες εσύ... Και με την ήρεμη φωνή σου με ξύπνησες... Έτσι πήρα μια απόφαση Κριστίνε. Θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου στη χώρα μου.''
''Εννοείς να γυρίσεις.... να γυρίσουμε στην Ελλάδα;'' ρώτησα με φωνή που έτρεμε
''Αν θα το ήθελες και εσύ''
''Εγώ θέλω να είμαι μαζί σου''
''Θα μεγαλώσουμε την μικρή στην χώρα μας. Δεν θα είμαστε ξένοι''
''Γιώργο... Εμένα το Μόναχο είναι το σπίτι μου. Η Γερμανία η πατρίδα μου. Δεν νιώθω ξένη εδώ. Δυνατή νιώθω. Αλλά δεν θέλω να σε χάσω. Θέλω να είσαι ευτυχισμένος''
''Μην κλαις, σε παρακαλώ μην κλαις'' είπε και με αγκάλιασε
''Φοβάμαι''
''Όσο είμαστε μαζί δεν θα φοβάσαι. Θα είναι δύσκολο. Μα Κριστίνε... Θα είναι η πρώτη δυσκολία;''
Όλα είχαν μπει στην τελική ευθεία. Είχα κανονίσει τα πάντα περί δουλειάς... Περίμενα τον διορισμό μου... Και ενώ περίμενα και ετοίμαζα τις βαλίτσες μας ένιωθα χίλια κομμάτια. Πήγαινα στην δουλειά και δεν τολμούσα να κοιτάξω τα παιδιά στα μάτια. Ένιωθα πως τους έκρυβα κάτι. Ένιωθα υπεύθυνη για κάτι.
Εκείνη τη χρονιά, είχα αναλάβει την γιορτή των Χριστουγέννων. Οι πρόβες κρατούσαν πολλές ώρες... Τα σκηνικά είχαν σχεδόν τελειώσει. Είχαν μείνει κάτι μικρές λεπτομέριες... Δουλεύαμε τα κοστούμια με τα παιδιά εκείνη την μέρα...
Η διευθύντριά μου μπήκε στην αίθουσα
''Κριστίνε. Έχεις τηλέφωνο από την Ελλάδα'' είπε
Έτρεξα στο γραφείο. Ήταν για τον διορισμό μου. Είχα διοριστεί.
Επέστεψα στην τάξη σαν χαμένη και κοίταξα τα σκηνικά, έπειτα και κοστούμια και τέλος τα παιδιά. Ξαφνικά τα ένιωθα τόσο μακριά μου. Ήταν σαν να είχα φύγει ήδη. Σαν να είχα σταματήσει να είμαι η δασκάλα τους. Ήταν τόσο κοντά μου στην πραγματικότητα και τόσο μακριά στην καρδιά μου.
Δυσκολεύτηκα πολύ να τους μιλήσω. Είδα πρόσωπα να κλαίνε. Πρόσωπα να θυμώνουν. Και για όλα αυτά ήμουν υπεύθυνη εγώ.
Μια μέρα πριν φύγουμε γύρισα μόνη μου όλο το κέντρο του Μονάχου με τα πόδια. Δεν χόρταινα να κοιτάω κάθε γωνιά, κάθε στενό. Ξαφνικά ένιωθα πως θα τα ξεχνούσα. Παρατηρούσα κάθε λεπτομέρια που άλλες μέρες μου περνούσε αδιάφορη. Έφτασα στην Μαρίενπλατς.... Πόσες αναμνήσεις... Όταν ήμουν παιδί έτρεχα στην πλατεία. Έτρωγα παγωτά, αργότερα ηρεμούσα πίνοντας τον καφέ ή την μπύρα μου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά μέχρι τα μάτια μου να αντικρίσουν την κορυφή του κτηρίου του Νέου Δημαρχίου
Σήκωσα το κεφάλι μου τόσο ψηλά που δάκρυσα ακόμα περισσότερο.
Η ώρα είχε φτάσει... Το πρωί είχε φτάσει... Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού και δεν γύρισα ούτε μια στιγμή πίσω μου. Κρατούσα δύο βαλίτσες στα χέρια και στο μάρσιπο την Αλίνα, η οποία με κοιτούσε με βλέμμα φοβισμένο. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ένα δάκρυ έφυγε κύλισε από τα μάτια μου και μια ερώτηση γύριζε στο μυαλό μου: Θεέ μου που πηγαίναμε;