Ο καιρός παιρνούσε και εγώ φούσκωνα και φούσκωνα. Την δουλειά την είχα σταματήσει από τον πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Θυμάμαι την τότε διευθύντριά μου, τον μέντορα μου, να με κοιτάει με ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης και αγάπης. Θα έβγαινε σε σύνταξη σε δύο μήνες και έτσι ίσως να μην με έβλεπε και ποτέ ξανά. Αφού με αγκάλιασε μου έδωσε μια σακούλα γεμάτη βιβλία.
''Είσαι άξια συνάδερφος Κριστίνε. Αυτά είναι τα βιβλία μου. Δεν θα τα ξαναχρειαστώ. Στα εμπιστεύομαι... Έχω περάσει μαζί τους πολλά χρόνια της ζωής μου. Είναι ο θησαυρός μου.''
''Είστε σπουδαία γυναίκα κυρία Στούρμερ. Θα ευχαριστώ από την καρδιά μου... Θα τα προσέχω σαν να είναι ο δικός μου θησαυρός''
Έτσι έφυγα από το σχολείο... Με μια σακούλα βιβλία, ένα χαμόγελο στα χείλη και αγάπη στην καρδιά.
Είχα μπει αισίως στον όγδοο μήνα. Η κούραση ήταν μεγαλύτερη όπως και η ανυπομονησία. Λίγο είχε μείνει... Λίγο και θα κρατούσα την μονάκριβή μου κόρη στα χέρια μου. Το παιδί που περίμενα σχεδόν σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Καθόμουν στο σαλόνι εκείνη τη μερά και διάβαζα δυνατά ένα βιβλίο που είχα δανειστεί από την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Μου άρεσε να διαβάζω δυνατά για να ακούει και η μικρή μου. Το είχα κάνει συνήθεια... Κάθε απόγευμα από ένα κεφάλιο... Μερικές φορές ίσως και δύο. Έτσι, κάθε φορά που τελείωνα ένα κεφάλαιο ήξερα ότι έφτανα λίγο πιο κοντά στην γέννα. Τα απογεύματα ήμουν μόνη στο σπίτι καθώς συνήθως ο Γιώργος είχε παράδοση στο πανεπιστήμιο.
Το τηλέφωνο χτύπησε.
''Παρακαλώ'' είπα
''Καλησπέρα. Είστε η κυρία Κριστίνε;''
''Η ίδια. Ποιος είναι;''
''Κυρία Κριστίνε, ήσασταν η τελευταία με την οποία συνομίλησε -από ότι μπορέσαμε να διαπιστώσουμε- ο κύριος Γιώργος Χρήστου''
''Ποιος είστε;''
''Ο κύριος Χρήστου είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο. Μεταφέρετε στο νοσοκομείο''
Το τηλέφωνο έπεσε από τα χέρια μου. Το ίδιο και εγώ. Έχασα τις αισθήσεις μου αφού ένιωσα δύο πόνους. Έναν στην καρδιά και έναν δυνατό στην κοιλιά μου.
Όπως έμαθα αργότερα, ο Χένριχ ήθελε να έρθει εκείνο το απόγευμα από σπίτι. Στο σταθερό δεν μπορούσε να με βρει, το κινητό δεν το σήκωνα και ανησύχησε. Ήταν εκείνος που με βρήκε λιπόθυμη στο πάτωμα του σαλονιού.
Από την ταραχή μου ο τοκετός είχε έρθει πρόωρα και όταν ξύπνησα έμαθα πως ήδη έχω γίνει μαμά. Δίπλα μου καθόταν ο Χένριχ και από την άλλη πλευρά η μαμά μου.
Δεν ήξερα αν πρέπει να χαρώ για την μικρή ή να ανησυχήσω για τον Γιώργο.
''Χένριχ. Σε παρακαλώ. Μάθε πως είναι ο Γιώργος''
Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και βγήκε από το δωμάτιο.
''Κριστίνε. Τώρα πρέπει να σκέφτεσαι το παιδί σου αγάπη μου'' είπε η μαμά
''Που την έχουν;''
''Στον θάλαμο με τα νεογνά. Γεννήθηκε αρκετά μεγάλη για τον όγδοο μήνα. Δύο κιλά και εννιακόσα γραμμάρια. Σχεδόν τρία κιλά.
''Θα την δώ;''
''Αργότερα παιδί μου'' είπε και με φίλησε στο μέτωπο
Ακόμα θυμάμαι σαν χθες την στιγμή που αντίκρισα για πρώτη φορά την κόρη μου.
Δάκρυα έτρεχαν σαν ποτάμι από τα μάτια μου. Ήταν τόσο μικρή. Και ήταν δική μου. Όλα εξαφανίστηκαν από το μυαλό μου. Υπήρχε μόνο αυτή. Ποτέ μέχρι τότε δεν ήξερα πως μπορείς να ερωτευτείς έναν άνθρωπο μόλις τον γνωρίσεις. Παρατήρησα κάθε σημείο της. Όλα έδεναν τόσο αρμονικά μεταξύ τους. Ήταν άσπρη σαν το γάλα. και είχε λίγα ολόξανθα μαλλάκια στο κεφάλι. Προφανώς θα έμοιαζε στον πατέρα της.
Ο Χένριχ μπήκε στο δωμάτιο και με κοίταξε. Με πλησίασε και κράτησε το χέρι μου μέσα στο δικό του.
''Φοβήθηκα πολύ χθες Κριστίνε. Δεν ήξερα τι να κάνω''
''Πέρασαν όλα τώρα. Κοίτα αυτό το μικρό πραγματάκι''
''Είναι δικό μας. Κριστίνε. Είναι πραγματικά δικό μας''
Η νοσοκόμα μπήκε και πήρε το μωρό. Έμεινα μόνη μου με τον Χένριχ.
''Πως είναι ο Γιώργος; Έμαθες;''
''Καλύτερα να επικεντρωθείς στην κόρη μας. Δεν είναι ώρες για να στενοχωριέσαι''
''Δεν είναι καλά έτσι;'' τον ρώτησα έτοιμη να κλάψω
''Είναι στην εντατική. Σε κώμα''
Έπιασα το στόμα με το χέρι μου. Για να μην βγει κανένας ήχος μα δεν κατάφερα. Βγήκε από μέσα μου ένα βαθύ ''Αχ'' που τάραξε ακόμα και τα λουλούδια στο παράθυρο...
Βγήκα από το νοσοκομείο μια βδομάδα αργότερα. Η κατάσταση του Γιώργου ήταν σταθερή. Είχα αρχίσει να μην πονάω τόσο πολύ από την καισαρική τομή. Ο Χένριχ επέμενε να μείνει τον πρώτο καιρό μαζί μας στο σπίτι για να μην είμαι μόνη και για να με βοηθάει με το μωρό μιας και έλειπε ο Γιώργος.
Δεν μπορούσα να μην δεχτώ.
Με βοήθησε πολύ ο Χένριχ ακόμα και αν στην αρχή είχε πάντα ένα ξινό βλέμμα όταν του μιλούσα για τον Γιώργο . Πρόσεχε την μικρή κάθε απόγευμα όταν εγώ έτρεχα κοντά του.
Όση ώρα μπορούσα να τον βλέπω του μιλούσα για την μέρα μου. Του περιέγραφα τον καιρό έξω, του μιλούσα για το μωρό, για εμένα. Ήξερα πως με άκουγε και πως του έδινε δύναμη να πολεμίσει και να ζήσει.
Είχε περάσει ένας μήνας. Δεν υπήρχε καμία βελτίωση. Οι γιατροί είχαν απογοητευτεί. Μα εγώ δεν είχα χάσει τις ελπίδες μου. Πριν φύγω από το σπίτι αγκάλιαζα την μικρή, η οποία ήταν πλέον η πηγή της δικής μου δύναμης. Πριν φτάσω στο νοσοκομείο σταματούσα πάντα σε μια εκκλησία και προσευχόμουν για εκείνον.
''Αγάπη μου. Ο ήλιος φέγγει σήμερα. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένα μικρό συννεφάκι για να τον εμποδίσει. Φυσάει μόνο ένα γλυκό αεράκι που και που... Η μικρή συνεχίζει να μεγαλώνει. Μερικές φορές τρέμω όταν την κρατάω. Νιώθω πως κρατώ στα χέρια μου ένα κρυστάλλινο ποτήρι μεγάλης αξίας που αν πέσει θα γίνει χίλια κομματάκια. Μα όταν με κοιτάει με αυτό το βλέμμα της, με εκείνα τα μεγάλα καταγάλανα μάτια της ξεχνάω τους φόβους μου. Μου δίνει δύναμη για να μην χάνω τις ελπίδες μου. Και την δική της δύναμη την μεταδίδω εγώ σε εσένα. Σε περιμένουμε αγάπη μου. Και εγώ και η μικρή. Γίνε γρήγορα καλά, σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι''
Εκείνη τη στιγμή, όταν σταμάτησα να μιλάω είδα ένα μικρό δάκρυ να φεύγει από τα μάτια του. Φώναξα αμέσως τον γιατρό. Ήταν το πρώτο σημάδι...