Γύρισα στο σπίτι και ξάπλωσα στο κρεβάτι αυτόματα. Πήρα αγκαλιά ένα αρκουδάκι που είχα από μικρή. Το έσφιξα πάνω μου και ξεκίνησα να κλαίω. Δεν σταμάτησα μέχρι να ακούσω την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει.
''Κριστίνε;''
''Στο δωμάτιο είμαι. Νιώθω λίγο αδιάθετη και ξάπλωσα'' είπα.
''Πηγαίνω μια βόλτα. Θα τα πούμε μετά. Να προσέχεις''
Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει ξανά. Ήμουν μόνη μου. Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή ήμουν μόνη μου. Τελικά ήταν το πεπρωμένο μου. Παρόλα αυτά δίσταζα να μιλήσω στον Χένριχ. Και στην μαμά μου το ίδιο. Ντρεπόμουν. Ξέρω πως δεν υπήρχε λόγος. Μα ντρεπόμουν.
Σκέφτηκα τις βιτρίνες με τα παιδικά ρούχα που τόσο μου άρεσε να χαζεύω. Μέχρι πριν λίγες μέρες έκανα όνειρα... Σκεφτόμουν και ονειρευόμουν πως σε λίγους μήνες θα ψωνίζω και εγώ από αυτά τα μαγαζιά. Για το παιδί μου. Για το παιδί μας. Τώρα είχαν γκρεμιστεί όλα. Είχα ένα ''αρκετά σοβαρό προβληματάκι με τις σάλπιγγες μου'' . Το οποίο όμως δεν σήμαινε και τίποτα. Υπήρχε θεραπεία είπε ο γιατρός. Υπήρχε; Ή απλά με καθησύχαζε;
Άρχισα να φαντάζομαι την ζωή μου από εδώ και πέρα χωρίς παιδιά. Ίσως η επιλογή του επαγγέλματός μου να έγινε μοιραία... Για να μην νιώθω τόσο έντονο το κενό που θα μου άφηνε το γεγονός ότι δεν θα αποκτούσα ποτέ δικά μου παιδιά.
Όλα για κάποιο λόγο γίνονται εξάλλου...
Λίγες ώρες μετά ο Χένριχ γύρισε σπίτι.
''Είσαι καλύτερα;'' με ρώτησε
''Ναι... Καλύτερα. Πως πέρασες; ''
''Ήρεμα. Ξέρεις σκεφτόμουν αυτά που μου είπες προχθές... Ίσως θα ήταν καλή ιδέα να κάναμε εξετάσεις για το θέμα του παιδιού''
Τα λόγια του με κάρφωσαν. Ξαφνικά τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Χωρίς να το καταλάβω. Δεν μπορούσα να το ελέγξω.
''Κριστίνε. Τι έπαθες; ''
''Δεν χρειάζεται να κάνεις εξετάσεις. Ούτε εγώ χρειάζεται να κάνω Χένριχ.'' είπα σιγανά
''Γιατί;'' ρώτησε με απορία και κάθισε στον καναπέ.
''Γιατί έκανα ήδη. Χωρίς να στο πω. Δεν μπορώ να κάνω παιδί.''
Δεν μίλησε. Με κοίταξε με ένα βαθύ βλέμμα στα μάτια. Δεν χαμογελούσε. Δεν στενοχωριόταν. Ήταν παγωμένος.
''Χένριχ. Πες κάτι. Σε παρακαλώ'' είπα κλαίγοντας.
''Πηγαίνω να πάρω λίγο αέρα.'' είπε και έφυγε.
Αυτό ήταν. Τα κατέστρεψα όλα. Εκείνη τη μέρα τα κατέστρεψα όλα.
Ξαφνικά ο Χένριχ αργούσε όλο και πιο πολύ να γυρίζει σπίτι μετά το σχολείο. Μιλούσαμε όλο και λιγότερο. Είχαμε γίνει σχεδόν δύο ξένοι. Δύο ξένοι που ζούσαν στο ίδιο σπίτι... Και το παράδοξο; Ήταν παντρεμένοι.
Λίγους μήνες αργότερα, μίλησα στην μαμά μου για το πρόβλημα που είχα μα δεν της ανέφερα τίποτα για την κρίση που περνούσε ο γάμος μου. Είχα αποφασίσει να το περάσω μόνη μου. Όπως και όλες τις άλλες δυσκολίες ως τώρα. Μετά από κάποια στιγμή ο Χένριχ σταμάτησε να έρχεται τα βράδια στο σπίτι. Ο άνθρωπος που ήταν ο κόσμος μου είχε γίνει πλέον ένας ξένος. Αδιαφορούσε για το τι κάνω. Για το πως είμαι. Για εκείνον ήμουν αόρατη. Όπως τότε... Όπως πριν τον γνωρίσω. Αόρατη και αδιάφορη για όλους. Κανείς δεν με πρόσεχε.
Μια μέρα αρρώστησα. Δεν είχα πάει στην δουλειά για μια ολόκληρη εβδομάδα. Το κουδούνι χτύπησε... Άνοιξα με το ζόρι. Ήταν οι μαθητές μου... Για φαντάσου... Είχα ανησυχήσει για το πως είμαι και είχαν έρθει να με δουν. Με γέμισαν με δώρα και αγκαλιές. Αδιαφορούσαν για το αν είμαι άρρωστη. Και ενώ περνούσα καλά και επιτέλους ένιωθα καλύτερα, ήρθε ο Χένριχ. Και έδιωξε τα παιδιά από το σπίτι. Πέταξε όλα τα δώρα που μου είχαν φέρει.
Μαλώσαμε. Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα. Μου μίλησε πολύ άσχημα... Πληγώθηκα τόσο.
Άλλη μια μάχη που έπρεπε να δώσω με τον εαυτό μου. Δεν ήταν αυτός ο άντρας που αγάπησα. Ο άνθρωπος που του άνοιξα την ψυχή μου από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα....
Έτσι πέρασαν άλλα πέντε χρόνια. Με καβγάδες. Με εντάσεις. Με μια ζωή που θα άλλαζα αν μπορούσα.
Ζούσα με έναν άνθρωπο που πλέον ήταν ξένος. Ξένος και γεμάτος κακία. Μια φορά μάλιστα με χτύπησε. Μα δεν είχα την δύναμη να φύγω μακριά του.
Πως θα μπορούσα να φύγω μακριά από κάποιον, να τον νικήσω, αν πρώτα δεν νικούσα την μάχη μέσα μου;
Πρώτα έπρεπε να κερδίσω τον ίδιο μου τον εαυτό.