Γενικά πιστεύω πως οι επιλογές μας, είμαστε εμείς. Βλέποντας τις επιλογές του καθενός μπορείς να δεις αχνά ένα κομμάτι του χαρακτήρα του. Όσο καλύτερα γνωρίζεις τις επιλογές του, τόσο καλύτερα γνωρίζεις και τον ίδιο. Οι δικές μου επιλογές είναι ταυτόχρονα και ευχή και κατάρα για κάποιον που θέλει να με γνωρίσει. Άλλοι θα μείνουν δίπλα μου. Άλλοι θα φύγουν τρέχοντας.
Γεννήθηκα ένα κρύο πρωινό του Αυγούστου. Έκανε ασυνήθιστο κρύο για την εποχή. Εκείνη την άσχημη για όλους μέρα αποφάσισα να γνωρίσω την ζωή. Οι γονείς μου πίστευαν πως έφερα τον χαμένο ήλιο στην ζωή τους την μέρα εκείνη. Ήμουν το παιδί που περίμεναν εννέα ολόκληρα χρόνια. Μετά την γέννα της πρώτης μου αδερφής, δυσκολεύτηκαν πολύ για να της χαρίσουν ένα αδερφάκι. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν αδιάφορα. Οι γονείς μου άφαντοι. Τους έβλεπα δέκα λεπτά πριν τον βραδινό μου ύπνο, την Κυριακή και τις αργίες. Η αδερφή μου ως μεγαλύτερη βουτηγμένη στις παρέες της και στο σχολείο.Μεγάλωσα με μια ξένη Ιταλίδα. Και με τους δύο παπαγάλους που μου είχαν πάρει οι γονείς μου για να καλύψουν το κενό που είχαν αφήσει. Κάθε φορά που τους έβλεπα, έκανα τα παράπονά μου. Άτοπο. Πίστευαν πως δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη νταντά από την Λάουρα.
Κι όμως θα μπορούσα να έχω. Θα μπορούσα να έχω εκείνους. Εγώ εκείνους ήθελα. Δεν ήθελα την Λάουρα και κάθε Λάουρα. Την αγάπη που παίρνει κάθε παιδί από τους γονείς του ήθελα. Και αυτή την αγάπη δεν την πήρα.
Η Λάουρα μου έμαθε μόνο πως να είμαι αυταρχική και πως να κάνω πάντα το δικό μου. Εξάλλου και εκείνη τα ίδια έκανε... Με ανάγκαζε να φάω, να κοιμηθώ, να διαβάσω. Την φοβόμουν την Λάουρα... Κάθε Σάββατο που οι γονείς μου μιλούσαν μαζί της για το πως τα πήγαινα φορούσε εκείνο το γλυκό χαμόγελο και γινόταν ευγενική. Μια υποκρίτρια ήταν. Μόνο για τα χρήματά της νοιαζόταν.
Ανυπομονούσα να έρχεται το βράδυ του Σαββάτου για να κοιμάμαι στην αγκαλιά της μαμάς... Με ηρεμούσε η φωνή της, το βλέμμα της... Οι στίχοι από το νανούρισμα που μου έλεγε ακόμα γυρίζουν στο μυαλό μου...
''Κοιμήσου μωρό μου, κοιμήσου...''
Έφτασε η πρώτη μέρα στο σχολείο... Δεν ήθελα να παω. Δεν είχα φίλους. Δεν ήμουν κοινωνική. Φίλες στο σχολείο δεν έκανα ποτέ. Με πλησίασαν μόνο μια φορά κάτι κορίτσια... Με είδαν μόνη. Με έβαζαν να κάνω ότι εκείνες φοβόταν.
Μια μέρα, μετά το υποχρεωτικό ωράριο, τις ώρες που περνούσαμε στο σχολείο για να τελειώσουμε τις εργασίες μας για την επόμενη μέρα, με έβαλαν να μπω στο γραφείο των καθηγητών από το παράθυρο για να πάρω κάτι γλυκάκια που υπήρχαν στα γραφεία τους. Για να μην χάσω τις μοναδικές ''φίλες'' που είχα το έκανα. Και με έπιασαν. Άντεξα τις ερωτήσεις, την κατσάδα... Δεν είπα ποτέ την αλήθεια. Κι όμως... Εκείνες νόμιζαν πως το έκανα. Και μου πήραν τα βιβλία. Μου τα έσκισαν. Με απείλησαν ότι θα πουν όλα όσα τους είχα πει σε όλο το σχολείο.
Έτσι περνούσαν οι χειρότερες ώρες της μέρας στο σχολείο μου... Μέχρι που έγινα εννιά.
Στα έννατα γενέθλιά μου, οι γονείς μου, μου ανακοίνωσαν πως θα αποκτήσω αδερφάκι. Τελικά ο Θεός είχε κατά νου να στέκνει στους γονείς μου κάθε εννιά χρόνια παιδί...
Χάρηκα τόσο. Θα ήταν η αδερφή ΜΟΥ. Η Γκρέτα, η μεγάλη μου αδερφή, δεν ήταν ποτέ εκεί για εμένα. Όταν γεννήθηκε η Μίνα, εκείνο το ξανθό πλασματάκι, η Γκρέτα είχε ήδη παντρευτεί και μετακομίσει στο Κίελο.
Με την Μίνα μοιραζόμασταν τα πάντα. Από την πρώτη στιγμή που την είδα. Ήταν το στήριγμα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχα. Ήταν το μοναδικό πράγμα για το οποίο ευχαριστούσα τους γονείς μου. Με χρειαζόταν. Δεν με πρόδωσε ποτέ.
Δύο χρόνια μετά την γέννηση της Μίνας, οι γονείς μου μας ανακοίνωσαν πως θα χωρίσουν. Φυσικό και επόμενο... Είχαν χάσει κάθε επαφή. Ενώ ήξερα ότι κάποια στιγμή θα γινόταν και το είχα αποδεχτεί, έχασα την Γη κάτω από τα πόδια μου. Πίστεψα πως δεν θα το αντέξω. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν θα τους έβλεπα ποτέ ξανά μαζί. Φοβήθηκα πως θα τους χάσω. Μα τι λεω... Τι θα έχανα; Τους γονείς που ποτέ δεν είχα ουσιαστικά μαζί; Τους γονείς που μετά βίας τους είχα χωριστά;. Σαν μεγαλύτερη όμως, έπρεπε να συμφιλιωθώ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα με την νέα πραγματικότητα.
Η μαμά μας δούλευε πολλές ώρες για να μην μας λείψει τίποτα. Την έβλεπα όμως περισσότερο από ότι πριν. Άρχισε να νοιάζεται εμάς... Να μας ρωτάει καθημερινά για το πως περάσαμε. Να μοιράζεται μαζί μας τους προβληματισμούς της. Τις δυσκολίες της.
Ο μπαμπάς μου από την άλλη ήταν απών. Τον έβλεπα πλέον ελάχιστα. Μα στις υποχρεώσεις του ήταν κύριος... Έστελνε χρήματα πάντα εγκαίρως, θυμόταν πάντα τις γιορτές και τα γεννέθλιά μας, έστελνε πάντα δώρα. Μα ποτέ δεν ήταν πραγματικά εκεί. Είναι δύσκολο να περνάς τα δυσκολότερα χρόνια, τα χρόνια της εφηβίας, χωρίς το πατρικό πρότυπο. Μα όλα είναι θέμα συνήθειας... Συνήθησα χωρίς αυτόν, όπως συνήθησε αυτός χωρίς εμάς. Ακούγεται σκληρό. Και είναι σκληρό. Μα ήταν ο μόνος δρόμος.
Η μαμά, είχε γίνει η καλύτερή μου φίλη. Όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ δενώμασταν. Η Μίνα ένιωθε σαν να έχει δύο μαμάδες. Με θεωρούσε κατά κάποιον τρόπο μαμά της.
Γύρω στα 16, άρχισα να σκέφτομαι το μέλλον μου. Ήθελα να γίνω γιατρός. Να βοηθάω τον κόσμο. Να κάνω ανθρώπους να χαμογελούν. Να τους δίνω κουράγιο και ελπίδα. Να τους δίνω δύναμη να πολεμίσουν. Δύναμη για να νικήσουν. Δύναμη για να ζήσουν. Τα είχα τόσο ωραία φανταστεί όλα... Σκεφτόμουν τα χαμόγελα που θα μοίραζα... Τα χαμόγελα και τα ''ευχαριστώ'' που θα έπαιρνα... Μα ποτέ δεν είχα σκεφτεί την ωμή πραγματικότητα ενός νοσοκομείου.
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως είναι να μαχαιρώνεις έναν άνθρωπο. Να πρέπει να ανακοινώνεις ακόμα και τα δυσάρεστα γεγονότα. Να είσαι ρεαλιστής και όχι ονειροπόλος.
Η μαμά και οι συγγενείς μου ήταν σίγουροι πως θα τα κατάφερνα. Ο θείος μου -ο αδερφός της μαμάς- είχα αρχίσει ήδη να ψάχνει για το καλύτερο τμήμα ιατρικής στην χώρα.
Ένα μεσημέρι, αφού είχα γυρίσει από το σχολείο, η μαμά μου, μου πρότεινε να δω ένα ντοκιμαντέρ που θα προβαλλόταν στην τηλεόραση το βράδυ με θέμα μια χειρουργική επέμβαση. Ενθουσιάστηκα. Περίμενα ανυπόμονα μέχρι τις εννιά. Κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ για να ''απολαύσω'' το ντοκιμαντέρ.
Δεν μπόρεσα να δω ούτε το μισό. Αυτό το πράγμα δεν ήταν για εμένα. Όχι. Δεν ήμουν ψυχρή. Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτή τη δουλειά όσο ελκυστική και αν μου φαινόταν ως τότε. Αυτό το ντοκιμαντέρ μου άνοιξε τα μάτια. Με πρόλαβε από το λάθος. Μα ταυτόχρονα μου γκρέμισε τον κόσμο - ή για να είμαι σαφής τον ψευδόκοσμο- που είχα με τόσο κόπο δημιουργήσει.
Τώρα στεκόμουν εκεί. Χωρίς plan B. Χωρίς καμία ιδέα για το τι μπορώ να κάνω. Όλοι είχαν βρει κάτι. Όλοι οι συμμαθητές και συγγενείς της ηλικίας μου. Και εγώ, στα 17 μου πλέον δεν ήξερα τι θέλω να κάνω πραγματικά στην ζωή μου. Έκλαψα πολλές ώρες με την μαμά μου.Ζητούσα απελπισμένα βοήθεια. Οι εξετάσεις ήταν την επόμενη χρονιά και εγώ δεν ήξερα που βαδίζω.
Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε. Το καλοκαίρι που είχε περάσει ήταν απλά αδιάφορο. Δεν είχα καταφέρει να αποφασίσω. Μέχρι και η Μίνα φαινόταν πιο κατασταλαγμένη από εμένα.
Εκείνη την μέρα μπήκε στην τάξη ένας νέος καθηγητής. Θα μας δίδασκε λογοτεχνία και ιστορία. Θα αφιέρωνε -όπως μας ανακοίνωσε από την πρώτη στιγμή- μια διδακτική ώρα κάθε βδομάδα για να μας βοηθήσει στην επιλογή επαγγέλματος. Ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Έπρεπε να την εκμεταλλευτώ. Και το έκανα.
Θυμάμαι ακόμα έντονα την μέρα που με κράτησε για να μου μιλήσει μετά το τέλος της ώρας.
''Εσύ Κριστίνε πρέπει να μπεις στην φιλολογία'' μου είπε.
Γέλασα.
Εκείνος όχι... Συνέχισε σαν να μην είχα γελάσει ποτέ.
'' Έχεις τόση ευαισθησία μέσα σου. Είσαι ταυτόχρονα τόσο σοβαρή. Αντιλαμβάνεσαι τόσο γρήγορα και τόσο σωστά κάθε τι που λεω. Το κοιτάς στο βάθος. Βρίσκεις την ουσία. Είσαι γεννημένη για την κλασική φιλολογία. Είσαι γεννημένη για να διδάξεις.''
Πέρασα τις εξετάσεις με άριστα. Μπορούσα να μπω σε όποια σχολή ήθελα. Ακόμα και στην νομική.
Επέλεξα την φιλολογία, επειδή ένας άνθρωπος κοίταξε μέσα μου. Επέλεξα την φιλολογία, γιατί ήμουν γεννημένη για να την επιλέξω. Την επέλεξα για να ρισκάρω. Την επέλεξα για να δοκιμάσω τον εαυτό μου, τα όριά μου. Ριψοκίνδηνη από μικρή...