Δήμητρας POV
«Καλημέρα κορίτσια! Τι συζητάτε;» μας λέει ο Κώστας όταν έρχεται στο σαλόνι.
Τι του λένε τώρα; Ευτυχώς αναλαμβάνει να με βγάλει από την δύσκολη θέση η Τζένη.
«Καλημέρα! Τίποτα το σημαντικό, απλά περιμένουμε να ξυπνήσετε για να πάμε για μπάνιο.» του απαντά με ένα χαμόγελο.
«Τα άλλα γομάρια κοιμούνται ακόμα;»
«Ο Άλκης μόνο, αλλά θα πάω να τον ξυπνήσω τον υπναρά. Ο Νίκος έχει φύγει ήδη.»
«Ε, φυσικά έχει τη Σουηδέζα του! Σιγά μην τον ξαναδούμε αυτόν.» λέει γελώντας, ενώ εγώ εκνευρίζομαι σκεπτόμενη ότι τώρα είναι μαζί της. Αλλά όχι, δεν πρέπει να τον αφήσω να με επηρεάζει, ας κάνει ότι θέλει.
Η Τζένη πάει στο δωμάτιο τους και εγώ μένω μόνη με τον Κώστα.
«Αγάπη μου, τι έχεις;» με ρωτάει με ενδιαφέρον. «Πολύ σκεφτική μου φαίνεσαι.»
«Δεν έχω κάτι, απλά είμαι ακόμα κάπως από το χθεσινό ξενύχτι.» του λέω νιώθοντας ενοχές που του κρύβω την αλήθεια. Δεν του αξίζει να τον κοροϊδεύω.
«Άσε κι εγώ, ακόμα νιώθω το κεφάλι μου να κουδουνίζει. Σήμερα θέλω απλά να την αράξουμε στην πιο κοντινή παραλία και να μην το κουνήσουμε καθόλου από εκεί.»
«Συμφωνώ! Πάμε να ετοιμαστούμε και θα πιούμε τον καφέ μας στο beach bar.»
«Ωραία, θα στείλω και ένα μήνυμα στον Νίκο για να του πω που θα είμαστε, μήπως θέλει να περάσει αργότερα.»
Δεν είμαι καθόλου έτοιμη να τον ξαναδώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά. Κάποια στιγμή θα επιστρέψει και πρέπει να αντιμετωπίσω την κατάσταση κατά πρόσωπο. Δεν μπορώ να κρύβομαι πίσω από το μικρό μου δαχτυλάκι για πάντα.
Ευτυχώς δίπλα στο κύμα και με τις ευεργετικές ακτινοβολίες του ήλιου η διάθεση μου φτιάχνει και ξεχνάω τα πρωινά συμβάντα. Δυστυχώς όμως η χαρά μου δεν έμελε να κρατήσει πολύ όταν μετά από λίγο έρχονται στην παρέα μας ο Νίκος με την ξανθόψειρα.
«Γεια σας παιδιά! Να σας συστήσω την Άστριντ.» μας λέει περιχαρής.
Άλλη σκασίλα δεν είχαμε! Και τι όνομα είναι αυτό, αν είναι δυνατόν! Η Τζένη με σκουντάει για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα και να της σφίξω κι εγώ το χέρι που έχει απλωμένο μπροστά μου. Το κάνω βάζοντας περισσότερη δύναμη από όσο θα έπρεπε και με ένα προσποιητό χαμόγελο την καλωσορίζω κι εγώ με την σειρά μου. Όλοι αρχίζουν να μιλάνε στα αγγλικά για να μπορεί να παίρνει κι αυτή μέρος στη συζήτηση, αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη και πάω να βουτήξω στη θάλασσα.
Εκεί που απολαμβάνω τη δροσιά του νερού και χαλαρώνω, ακούω τη φωνή του Νίκου. Δεν το πιστεύω ότι δεν μπορώ να έχω έστω μια στιγμή ησυχίας χωρίς να μου την καταστρέψει εκείνος.
«Τι θέλεις εδώ πέρα; Είναι ντροπή να αφήνεις μόνη της ξένη κοπέλα.»
«Έχει παρέα, εξάλλου ήθελε να κάνει ηλιοθεραπεία. Που θα ξαναβρεί τέτοιο ήλιο στο βορρά;»
«Σωστά. Πες της όμως να προσέχει μην γίνει σαν γαρίδα και μετά πρέπει να την αλείφεις με γιαούρτια.»
«Δεν το ήξερα πως ενδιαφέρεσαι τόσο για την Άστριντ.»
«Μα φυσικά, είναι η μόνη που δείχνει να σ' ανέχεται. Πρέπει να την φροντίζουμε.»
«Κόψε τις ειρωνείες! Πες μου για ποιο λόγο συμπεριφέρεσαι έτσι.»
«Δεν καταλαβαίνω τι λες, η συμπεριφορά μου είναι μια χαρά.»
«Και δυο τρομάρες! Μόνοι μας είμαστε, μίλα επιτέλους καθαρά. Όλοι οι υπόλοιποι είναι στις ξαπλώστρες και λιάζονται, δεν μας βλέπουν καν.»
«Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω. Αρκετά με απασχόλησες με τις χαζομάρες σου, θα πάω να κολυμπήσω.» Εκεί που πάω να απομακρυνθώ με κρατά από το μπράτσο.
«Δεν έχεις να πας πουθενά αν δεν ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Θα σου κάνω μια μόνο ερώτηση και θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά. Τι αισθάνεσαι για μένα Δήμητρα;» με ρωτάει κοιτάζοντας με βαθιά στα μάτια για να εκμαιεύσει από μέσα τους την αλήθεια που αναζητά.
«Είσαι φίλος μου και σ' αγαπάω παρά τις παλαβομάρες σου.» του λέω γιατί αυτή είναι η μόνη αλήθεια που ξέρω.
«Μόνο αυτό; Δεν με βλέπεις σαν τίποτα παραπάνω;»
«Όχι.» ψιθυρίζω.
«Μήπως αυτό θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη;»
Με φέρνει ακόμα πιο κοντά του και ορμάει στα χείλη μου απελπισμένα. Στην αρχή τα κρατάω κλειστά σε μια προσπάθεια να τον αποθαρρύνω αλλά το πάθος του με παρασέρνει και μένα ανοίγοντας τα και επιτρέποντας στη γλώσσα του να μπει κι αυτή στο παιχνίδι. Όλα γύρω μου χάνονται και αφήνομαι στη μαγεία του φιλιού του, που με αναστατώνει και με τρελαίνει. Όλο μου το κορμί τρέμει και νιώθω λες και με διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα όπου μ' αγγίζει.
Όταν απομακρύνεται, είμαστε κι οι δυο ξέπνοοι και κοιταζόμαστε σαν χαμένοι χωρίς να μιλάμε, προσπαθώντας να καταλάβουμε τι ήταν αυτό που μόλις έγινε. Δεν αργώ όμως να προσγειωθώ στην πραγματικότητα και ξυπνάω απότομα σαν από όνειρο.
«Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό; Δεν σεβάστηκες καθόλου ότι έχω σχέση με τον Κώστα;» τον κατηγορώ μιας και δεν μπορώ να βρίσω τον εαυτό μου για το λάθος που έκανα.
«Γρήγορα τον θυμήθηκες βλέπω!» λέει μες την ειρωνεία.
«Αυτό ήταν που δεν θα έκανες ποτέ τίποτα για να μην τον πληγώσεις;» συνεχίζω πιο πολύ για να τα ακούω εγώ η ίδια.
«Το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω αν έχεις αισθήματα για μένα και μιας εσύ αρνιόσουν πεισματικά να τα παραδεχθείς, έπρεπε να βρω έναν άλλο τρόπο να πάρω την απάντηση μου.»
«Και τώρα δηλαδή νομίζεις ότι την πήρες;»
«Ναι, όσο κι αν δεν σ' αρέσει ναι! Μην ανησυχείς όμως δεν πρόκειται να κάνω τίποτα. Μου φτάνει που ξέρω ότι δεν σου είμαι αδιάφορος όπως θέλεις να ισχυρίζεσαι.»
«Ένα φιλί δεν αποδεικνύει τίποτα. Το μόνο που κατάφερες είναι να μπερδέψεις τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Πως θα αντικρίσουμε ξανά τον Κώστα, μου λες; Το σκέφτηκες αυτό καθόλου πριν κάνεις τα πειράματα σου;»
Με κοιτά χωρίς να αρθρώνει κουβέντα. Ε, βέβαια τι να πει κι αυτός. Τα κάναμε κι οι δυο μαντάρα! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι παρασυρθήκαμε τόσο πολύ ώστε να φτάσουμε να φιλιόμαστε μπροστά σε τόσο κόσμο λίγα μέτρα μακριά από τον Κώστα. Τι θα γινόταν αν μας έβλεπε; Οι τύψεις με τρώνε και δεν ξέρω αν μπορώ να τον αντιμετωπίσω. Βγαίνω βιαστική από τη θάλασσα και κλείνομαι στην τουαλέτα όπου βάζω τα κλάματα.
Η κατάσταση μόλις χειροτέρεψε μ' αυτό το φιλί. Τι λέτε να γίνει από εδώ και πέρα; Περιμένω τα σχόλια σας και το αστεράκι σας. ❤