Yavaşça gözlerimi açmaya çalıştım, boynumdan aşağısını hissetmiyordum. Zar zor gözlerimi açtım, etraf çok bulanık görünüyordu. Hastane odasındaydım. Yaralı omzuma bakınca sarılı olduğunu gördüm. Dan tekli koltuk ağzı açık bir şekilde uyuyordu. Emma da diğer koltukta uzanmıştı. Saatin kaç olduğunu bilemiyordum ancak dışarıdan gelen ışıktan güneşin doğmakta olduğunu anlayabiliyordum. Baş ucumdaki telefonuma uzanmaya çalışınca sesten Emma uyandı ve yatağın başına geldi.
"Nasıl hissediyorsun Alan? Hastaneye geldiğimizde pek iyi değildin. Omzun acıyor mu?"
"Hayır, daha iyiyim. Mason nasıl?"
"Doktorlar dumunun ağır olduğunu söylüyor. Şu an yoğun bakımda, şimdilik bekliyoruz.
"O kadar mı ağır?" Emma eğilip ellerine bakmaya başladı. "Emma?"
Mason'ın durumu canımı çok sıkmıştı, zaten bir kişiyi kaybetmiştik. Mason'ı kaybetme düşüncesi beni daha çok sıkıyordu. Umarım gözlerini açardı. Aklım Claire' e gitti, o da Mason'a üzülmekten harap olmuştur.
Sesimize Dan uyanmıştı, uyanık olduğumu görünce toparlanıp gözlerini ovarak yanımıza geldi. "Alan dostum iyi misin?"
Başımı evet anlamında sallamakla yetindim. "John nerede?"
"Hastanenin kafeteryasında diğerleriyle birliktedir."
Babama karşı savaşmaktan hiç hoşnut değildim. İşler çığrından çıkmıştı ve Anneme zarar vermesinden korkuyordum. Bunu düşünmemeye gayret ederek "Mason'ı görebiliyor muyuz?" Diye sordum.
"Hayır, doktorlar izin vermiyorlar." Emma eliyle yanağıma dokundu: "İyi olacak merak etme." deyip gülümsedi.
"Ben John'a haber vereyim." deyip Dan odadan çıktı.
"Emma, seninde başını belaya soktum. Seni bu işe hiç karıştırmamalıydım...özür dilerim."
"Sakın böyle düşünme Alan, bu işte ben olmak istedim." dedi ve eğilip beni yanağımdan öptü. Elini tutup sıkınca o da aynı şekilde tepki verdi.
Bir kaç dakika sonra John odaya girdi ve iyi olduğumu görünce yüzündeki gerginlik gitti. "Daha iyi göründüğüne sevindim Alan."
"Peşinizden geldiğim için özür dilemeyeceğim John, sözünü dinleyip evde otursaydım çatlardım."
"Özür dileme Alan, senin yardımın olmadan başaramazdık. Orada çok iyiydin."
"Elimden geldiği kadar." deyip gülümsedim.
***
Hastaneden taburcu olmamın üzerinden 3 gün geçmişti. Omzum da ara sıra acı olsa dahi ilk güne çok daha iyiydi. Mason nihayet gözlerini açabilmişti, bugün Franklin yanındaydı. Biz de Johnlar da toplanmıştık. Konuşmamız gereken konular vardı. Claire hala iyi görünmüyordu. O sırada içeri Rick ve John geldi.
Rick gelir gelmez konuşmaya başladı: "Mason'ın durumu hepimizi üzüyor bunu biliyorum ancak iblislerden önce o silahı bulmalıyız. Onları bastırabilmemiz için silaha ihtiyacımız var."
(O sırada Dracula'nın silah hakkında bilgi almaya çalışması aklıma geldi.)
"Peter'ın ölümü tamamen kazaydı, iblislerden kaçmaya çalışırken trafik kazası geçirdi ve onu kurtaramadık. Bunun aramızdan birine daha olmasını istemiyorum o yüzden çok dikkatli olmanızı istiyorum. Bu sefer silahı aramaya sizlerle (Parmakla Claire, Ellie ve beni göstererek) gideceğiz. Biz koruyucular bir yere kadar kendimizi savunabiliyoruz, bizim sizin gibi güçlerimiz yok. O yüzden size ihtiyacımız var ve bu sefer bir koruyucu iki varis gidecek. Silahın yeri buradan bir kaç saat uzaklıktaki bir kasabanın eskici dükkanında bulunuyor. Franklin, Mason'ın yanında kalmak istediğini söyledi o yüzden Alan erkek olarak ilk aday sensin."
Bir an Rick'in ne dediğini anlamaya çalıştım. Bir göreve çıkacaktım. John'a baktım başını salladı.
"Sonunda bir göreve ben de dahilim hem de hiç ısrar etmedim."
"İkinci olarak Ellie seni düşündük."
"Tama-"
"Ellie yerine ben giderim." Claire, Ellie'nin sözünü bitirmesine izin vermedi.
"Emin misin Claire?"
"Evet, bir şey yapmadan Mason'ın iyileşmesini beklemek beni sıkıntıya sokuyor hem biraz kafam dağılır. İzin ver ben Alan'la gideyim Rick."
Rick, Elena ve John'a baktıktan sonra devam etti: "Peki öyle olsun."
"Peki bizimle kim gelecek?" Diye sordum, bir yandan da John bizimle gelir diye düşünürken odaya Chris girdi.
"Ben geleceğim." deyip kollarını göğsünde kavuşturup kapıya yaslandı.
"Harikaa!" Bunu alaycı bir şekilde söylemiştim.
Chris beni duymazdan gelip "Hazırlanmaya başlayın, bu gece yola çıkıyoruz." dedi.
***
Yedek kıyafet almak için eve uğramam gerekti. Annemle babam hala iştelerdi ve bu iyi olmuştu, babamla karşılaşmayacaktım. Emma'ya olanları anlatmak için çağırmıştım.
"Sen, Claire ve Chris yolculuk? Chris'le iyi anlaşamıyor gibi görünüyorsunuz."
"Hiç sorma. John gelse daha iyiydi. İyi geçinmeye çalışacağım."
Çantama iki yedek t-shirt ve bir pantolon koyarken Emma sordu.
"Claire neden seninle geliyor, Mason o haldeyken?"
"Bilmem, gelmek istedi."
"Ha yani özel bir nedeni yok?"
"Özel neden derken, ne gibi özel bir neden olabilir ki?" Derken yatakta yanına oturdum.
"Omzun nasıl?" Diyerek konuyu değiştirdi.
"Daha iyi gibi, arada sızlıyor o kadar."
"Kendine dikkat et." dedi ve beni öpmeye başladı.
Ben de öpüşüne karşılık veriyordum. Saçımdan tutup beni kendine daha fazla çekiyordu. Üzerimdeki t-shirtü çıkarttım o da kendininkini çıkarttı. Dudaklarımız tekrar birbirine kenetlendi.
Kapının çalmasıyla durduk.
"Birini mi bekliyordun?"
"Hayır ama gelen her kimse biraz daha bekleyebilir." Diyerek öpüşmeye devam ettik.
Aradan ne kadar süre geçtiğini bilemiyor ama tam kendimizden geçmiş bir vaziyetteyken bir anda Dan'in sesini duymamla yataktan düştüm.
Başımı kaldırınca Dan'i odamın camında gördüm. Hemen T-shirtümü yerden alıp üzerime giymeye çalıştım.
"Naber dostum." deyip direk içeri atladı. Emma üstünü başını toparlamaya çalışırken Dan onu gördü; "Sende mi buradaydın Emma?" Derken lafını yuttu ve bana dönüp: "Yanlış bir zamanda mı geldim?"
Emma görmeden bıtık altından gülümseyerek "Sence?" dedim. "Evde olduğumu nereden bildin Dan?"
"Telefonunu aradım açmadın, ben de Ellie'yi aradım."
"Ellie'nin telefon numarası sende niye var?"
"Aaa...şey-"
"Alan'a söylemedin mi Dan?" Emma gülerek yanımı geldi.
"Bana neyi söylemedin Dan?"
"Dan Ellie'ye karşı bir şeyler hissediyormuş, ben de biraz aracı gibi oldum."
Dan'e ve Emma'ya şaşırarak bakarak: "Dan ve Ellie? Şaka mı bu?"
"Daha aramızda bir şey yok dostum sadece flört ediyoruz."
"Aranızda bir şey olacaksa yanındayım dostum." deyip omzuna hafif yumruk attım ve gülümsedim.
"Sağol dostum, silahı aramaya gidiyormuşsunuz."
"Evet, bu gece yola çıkacağız. O yüzden yedek kıyafet alamaya geldim."
"Buradan John'lara mı gideceksiniz?"
"Evet, sen de gelmek ister misin?" dedim imalı bir şekilde ve Emma'ya göz kırptım.
"İster ister." dedi o da gülümseyerek.
"Tamam geçin siz dalganızı, gelmiyorum sizinle."
"Şaka yapıyoruz Dan, hadi çıkalım. Bir daha da kapı açılmayınca cama tırmanma." dedim ve odamdan çıktık.
***
Eve vardığımızda John orada değildi, ona neden bizimle gelmediğini soracaktım. Chris'in daha nasıl biri olduğunu çözemedim. Oturma odasına girecekken Ellie'yi yalnız otururken gördüm ve Dan'i durdurdum: "Hadi yanına git."
Emma Dan'i tutup oturma odasına itti: "Ellie bak kim geldi."
"N-naber Ellie."
"İyidir sen?"
"Bende iyiyim."
Onlar konuşmaya devam ederken bende Claire nasıl diye bakacaktım. "Emma sen geç otur istersen bende geliyorum şimdi."
"Tamam."
İlk mutfağa bakacaktım ki evet oradaydı. Bulaşıkları makineye diziyordu ve geldiğimi fark etmedi bile. Aklının Mason'da olduğu belliydi.
"Claire?"
"Aaa Alan geldiğini fark etmedim. Dalgınım biraz."
"Fark ettim. Mason nasıl?"
"Daha iyi. Bugün John yanına kalmaya gitti. Franklin de odasında dinleniyor."
"Mason güçlüdür, iyi olacağına adım gibi eminim merak etme."
"Bende öyle umuyorum." Bulaşık makinesinin kapağını kapatıp tezgâha yaslandı.
"Bizimle gelmek istediğine emin misin?"
"Evet gelmek istiyorum. Peki sen?"
"Evet sadece Chris'in benden pek hoşlanmadığını düşünüyorum."
"Sadece daha tanımıyor seni, o yüzden böyle davranıyor."
"Sen öyle diyorsan. Seninle göreve gittiğim için şanslı hissediyorum."
"Bence de." deyip gülümsedi. Onu gülümsettiğim için sevinmiştim morale ihtiyacı vardı.
"Oturma odasına geçiyorum." deyip arkamı döndüm ki Chris mutfağın kapısında bekliyordu. "Chris."
"Alan West. Ne yapıyorsun burada?"
"Sen ne yapmaya geldiysen onu yapıyordum, tabi ki Claire ile konuşuyordum."
"Hmm. Öyle mi?"
Bu neydi şimdi?
"Evet." deyip yanından geçtim. Mutfağın kapısında ne konuşacağını duymak için bekledim.
"Ne yapmaya çalışıyorsun Chris?"
"Bence aranızda bir şey var. Sizin bile göremediğiniz."
"Bizim göremediğim ama senin gördüğün nedir acaba merak ettim?"
"Aranızda bir çekim var."
"Hı hı evet, saçmalıyorsun."
"Ben gördüğümü söylüyorum sadece."
Chris daha fazla duymamak için çekildim oradan. Gerçekten saçmalıyordu. İkimizin de sevgilisi vardı, nasıl böyle bir şey söylerdi aklım almıyordu doğrusu. Diğerlerinin yanına gittiğimde Elena'nın da gelmiş olduğunu gördüm. Herkes sessizce oturuyordu.
Emma'nın yanına oturdum, elimi tuttu: "Ne oldu?"
"Bir şey olmadı." deyip geçiştirdim. "Eee siz ne yaptınız?"
"Hiç. Dan yanımda Ellie ile pek flörtleşemedi." dedi ve ikimizde gülmeye başladık.
Bize bakarak "Siz orada neye gülüyorsunuz?" diye sorunca "Hiç." dedim.
Biz böyle konuşurken saat 8'i geçiyordu, gitmemize saatler kalmıştı. Zor bir göreve çıkıyorduk ve silahı iblislerden önce bulmalıydık.