Chapter 56 CONVO: My Kids and I
***NATE JOSHUA POV***
NANGHIHINANG ibinagsak ko ang katawan sa kalapit na upuan at pinagmasdan ang silid na nilabasan ko.
I'm too nervous and darn scared for what will happen to the woman I love. So damn frightened!
Muntikan na siyang mawala sa akin. Kahit kabado at natataranta na, pinilit kong isagawa ang pangtanggal ng bala.
Yes, I do the operation.
Katatapos lang ng operasyon ni Annie, ang masinsinang pagtanggal ng bala sa katawan niya.
For now she's in stable. Mahimbing siyang natutulog sa silid niya.
Ang tanging hinihintay ko ngayon ay ang magising siya. Marami akong gustong sabihin, sa sobrang dami tiyak hindi yata aabot sa isa o dalawang araw. Baka nga taon pa ang aabutin nito.
Mariin kong ipinikit ang mga mata ko. Pa-ulit-ulit kasing nag-re-replay sa utak ko ang mga nangyari kanina, kung paano duguang ko siyang dinala sa Ospital. Halos nag-aagaw buhay na.
Takot na takot ako ng mga sandaling iyon. Baka kasi... mawala siya sa akin. At iyon ang bagay na hinding-hindi ko makakayanan.
"Annie..." Ang tanging hinihiling ko ay ang magising siya. Ang masilayan kong muli ang maamo niyang mukha.
"Nate Joshua!"
Agad kong iminulat ang mga mata matapos kong marinig ang boses na iyon. Ang boses ng taong tumulong sa akin sa pagligtas ng babaeng mahal ko.
It's Anthony!
Hindi siya nag-iisa, sa katunayan ay marami siyang kasama. Ilang babae at meron namang lalaki. I know them, they're one of my friends. Natitiyak ko na fiancé ng mga ito ang babaeng kasama nito.
"How's my friend? Is she okay?" kabadong tanong ni Krezyl Zane Saavedra. I know her, she's one of Analine's friend, a famous fashion designer.
"Syempre naman oo, atapang atao yata ang maliit na yun." it's Keyn Micah, Louiege's fiancé. I once help her before.
"We know that Insan but we can't afford to worry." *Krezyl Zane.
"Umayos nga kayo diyan!" biglang sabi ni Dannica Diane. Sa pagkakaalala ko, ito ang nakapagpaamo sa supladong si Kelvin Clent, one of my friends. As far as I remember they're already engage. "Nasa panget na sitwasyon na nga ang kaibigan natin tapos inaano niyo pa! Mag-asal tao naman kayo!" +___+
"Tao naman talaga ako." Naka-pout na sabi ni Krezyl Zane, na pinanlisikan naman ni Dannica Diane. "Peace." ^__^v
"Tahimik!"
Ang munting pag-iingay ng lahat ay napalitan ng katahimikan matapos pumagitna ang isa pang babae. May kaliitan din ito, at hindi mababakas sa anyo ang natural na anyo na tinataglay ng normal na tao. It's if she's different. Not normal? I don't know. I can't figure it out.
"Sabihin mo." Wika ng babaeng may kakaibang aura. "How is she?"
I don't know why but I feel so tense. Na parang hindi siya pwedeng barahin o iwasang sagutin.
"S-she's fine now."
Halos sabay na nagpakawala ng buntong-hinga ang mga kaibigan ni Annie, na tila ba nabunutan sila ng tinik sa lalamunan.
"Buti naman." >__<
"Kelan na siya magigising?" biglang tanong nang babaeng hapones.
"Bakit iyon kaagad ang tinanong mo Jhuvel? Hindi ba dapat uunahin mo ang tanong na. GISING NA BA SIYA?" sabad ng babaeng may medyo may katangakaran.
"Tss! Common sense Jhoey, natural na tulog yung tao kasi nga katatapos lang ng operasyon." Mataray na sagot ng... ng babaeng may kamukha. Parang kambal yata and dalawa kaso mas matapang lang ang anyo nung isa.
"Just shut up Jheff." Saway ng kamukha ng may matapang na anyo.
"Ya, whatever Jhude!" =__=
Wala akong panahon para intindihin at pakinggan ang pagtatalo nila. Masyado pang magulo ang utak ko. Balak ko sanang umalis, gusto ko kasing puntahan si Annie. Gusto kong masilayang muli ang maamo niyang mukha kaso... naudlot ang pag-alis ko matapos kong marinig ang maliit at humihingal na boses na yon.
It's them, my kids.
"Where's my mom?"
"I want to see my mom!"
Nilingon ko ang dalawang batang ito. Bakas ang panghihina sa anyo, sa katunayan namumutla pa nga ang mga ito.
"Nate, Nathy!" biglang saway ng babaeng hapones, na sa pagkakaalala ko ay nagngangalang Jhuvel. "Dapat nagpapahinga na kayo nang mga sandaling ito." =__=
"Ate Jhuvel, we just want to see Mom." Katwiran ni Nathy.
She sighs. "Bakit ba ang tigas ng ulo niyo?" ani Jhuvel, bahagyang yumuko. "Sabihin niyo nga, nakakain na ba kayo?"
Nagtinginan saglit ang dalawa. Saglit silang napangiwi at nagkanya-kianyang tingin sa kung saan.
Aish! I guess I know the answer. Lumapit ako kay Nathaniel Luke. Yumuko ako iyong tipong magkakapantay na kaming dalawa.
"You..." kunot-noong puna ni Nathaniel Luke.
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa mga sandaling ito. Ito ang unang pagkakataon na magkakaharap kami, iyong tipong mahahawakan ko siya at mayayakap. For almost six years.
DUG DUG
I have a lot of words to say. Na sa sobrang dami ang hirap nang isa-isahin.
"K-kumain ka na ba?" kinakabahang anas ko. Sa kataunayan, sarap batukan itong sarili ko, sa dinami-rami ng naiisip ko, ito lang ang nasabi ko. "Kayo ng kapatid mo?"
Muling nagtinginan ang dalawa. Sa halip na sagutin ako, isang katanungan ang ibinato niya sa akin.
"Where's my mom?" seryosong tanong ni Nate.
Aish. Ang hirap ng ganito, iyong magka-nickname kayo ng anak niyo. Papalitan ko kaya ang nickname ko para hindi magkagulo? O kaya naman dagdagan ko muna ng baby ang sa kanya?
=__=
Hihintayin ko na lang na si Annie mismo ang magdesisyon nito.
"Is she okay now?" Baby Nate Continued.
I know, they're too worried. So worried to my girl which is their mom.
I sigh. "I'll answer your question once you eat. You and your..." I look at Nathy. "Sister."
"But-"
"No more buts Nathaniel Luke." Maawtoridad kong wika. "Your mom will get mad at you once she knows that you and your sister eat nothing."
Bakas sa anyo ni Nathaniel Luke ang inis, samantalang si Nathy ay nag-sad face.
"Let's go Nate." It's Nathy, she's talking to her brother. "He has a point, for sure mom will get mad at us... She'll be sad."
"But I just wanted to see her!" Baby Nate insisted. "Our mom shot in front of me Nathy!" his eyes, it's starting to get red. "She's shot in front of me!" this time, pumatak na ang luha niya.
Seeing him like this is making me sick. It's painful.
"T-that's why... t-that's why I..." *sobs* "I just want to make sure that she's safe..." *sobs* "Is it hard to understand?"
Sa mga naririnig at nakikita ko, napalaki ng maayos ni Annie ang anak naming dalawa. Maliban sa gwapo at magaganda, matalino pa.
"Your mom..." Itinaas ko ang isa kong kamay at marahang hinimas ang buhok ni baby Nate. Pansin ko ang pagkagulat sa anyo niya at labis-labis na pagtataka. "She's fine now."
"R-really?"
"Yes." *nod*
"Where is she? Where's my mom?"
"She's sleeping inside her room so you have nothing to worry... For now, you and your sister have to eat... in order for the two of you to gain energy."
Nagtinginan muna ang dalawa at tinitigan din naman ako pagkatapos.
"What's your relationship with our mom?" It's Nathy.
Natigilan talaga ako sa itinanong niyang iyon. Paano ko ba sasagutin ito?
"You seems so nice to us..." Nathy continued.
Napatingin ako sa kaibigan kong si Anthony. Mataman siyang nakatangin sa akin, kahit ang iba ay ganun din naman, na tila hinihintay nila ang sagot ko.
"Who are you?"
Napatingin ako sa nakakunot-noo at napaka-among mukha ni Nathy.
"I..." Paano ko ba sasabihin sa kanilang dalawa ang totoo? Na ako ang ama nila! Aamin na ba ako? "I'm your..."
(The thing we do... It's a big mistake.)
(I suffered a lot. I lost everything because of you and your father! You took everything from me! Everything I treasured before... It's all gone because of the two of you!)
(They're dead.)
(They're dead.)
"What's wrong?" ungkat ni Nathy.
The only thing I could do is to stare at her. Kung hindi siya nagsalita, natitiyak ko na patuloy parin akong gumugunita sa nakaraan. Kung saan lagi na lang nagagalit sa akin si Annie, na lagi niyang itinatanggi na may anak kami.
"Mr.?" ?__?
I can't tell them the truth. I don't want Annie to get mad at me.
"I-I'm your mom's..." Pilit ang ngiting dinama ko ang pisngi ni Nathy. Gustong-gusto kong sabihin ang buong katotohanan kaso... kaso ayokong sa akin magmula ang lahat. "F-friend. W-we're friends."
Pansin ko na nagtinginan ang iba. I guess they know the truth. Tinitingnan nila ako, na para bang takang-taka na kung bakit hindi ko sinabi ang totoo.
"R-really?" It's baby Nate. It's as if he doesn't believe me.
"Y-yes." Kinalma ko ang sarili, baka kasi maiyak pa ako sa mismong harap nila tapos uusugin na naman ng ilang katanungan. Ayokong madulas.
Ibinaba ko na ang mga kamay ko, sabay ngiti sa kanila. Deep inside, nasasaktan ako sa paglilihim ko, dahil kung may bagay man akong gustong gawin ngayon, iyon ay ang yakapin sila ng buong higpit.
"Now you know the truth... pwede na ba kayong kumain at magpahinga?"
Nagtinginan na naman ang kambal.
"Kung pwede lang sana... hayaan niyong samahan ko kayo?" Matapos nilang tumango silakay ng tuwa ang puso ko. Makakasama ko sila... makakasama ko kahit saglit lang.
Tumayo na ako para e guide sila.
Nabalot ng kalituhan ang buo kong pagkatao sa ginawa ng dalawa. The two of them are holding my hands. Nathaniel Luke can't look at me in the eyes while Nathy, she's just sweetly smiled at me. The way she smile, para siyang si Annie.
Hindi ko tuloy mapigilan ang pang-iinit ng mga mata ko. I miss her already.
"Let's go." Yaya ni Nathy, sabay hila sa akin.
Hindi ko mapigilan ang mapangiti. Kahit sobrang sama ng loob ko sa pagtatagong ito, naging maayos naman ang naging resulta. Dahil kahit papaano... nagiging okay ang lahat.
Si Annie, ang paggising na lang niya ang hihintayin ko.
Siya na lang!
***END OF NATE JOSHUA POV***
************
02-20-2016
************
AN:// Hala, hehe, sorry po kung hindi pa ito ang last. Medyo mahaba kasi kaya pinutol ko.
P.S. ngayon ko lang po siya naisulat kasi ano.. hehe... busy po ang inyong abang-lingkod sa kakaisip ng last part. Kaya naman heto na po siya. The last part of S.I.N.