Chapter 54 Sobs
***ANALINE POV***
HINDI ko mapigilan ang maluha lalo, matapos kong masilayan ang natatangi at natitirang yaman meron ako. Ang aking mga anak.
"Nate... Nathy..." nahihirapang anas ko. Nagagalak ako, sobra. Matapos kasi ang ilang araw na hindi ko sila nakikita, ang pangungulilang nararamdaman ko ay naibasan kahit papaano.
I miss them!
"Mom!" sabay nilang sabi.
I miss them so much!
Binalak ko silang lapitan ngunit hindi ko magawa dahil may asungot na pumipigil sa akin. Ang walangyang kidnaper na hindi na ako binigyan ng break.
"Darn!" I hiss. "Let go off me!" I tried to pull my wrist but his hold was darn firm. "Ano ba?!" *hila*
"Mom!"
I look again at my kids. Nakikihila din sila kaso makulit lang talaga ang mga walang pusong nilalang na ito. Sana naman, kahit ngayon lang, kahit ngayon lang ay hayaan nilang mayakap at mahagkan ko silang dalawa.
Kahit ngayon lang...
"Mom!" They shouted.
"Uwaaaah! Let go off me!" Umiiyak na sabi ni Nathy. "I want to be with my mom!" T__T
"Let go!" teary eye na angal ni Nate.
Seeing them in this situation makes me feel more pain. Hindi ako sanay na nakikita silang ganito. Mas nahihirapan lang ako sa mga nakikita.
"Amputsa! Huwag kayong makulit!" inis na wika ng pumipigil sa mga anak ko. Buti sana kung maluwag ang pagkakahawak kaso sobrang higpit naman.
Lintik naman! Ayoko ng ganitong eksena! >__<
Higit akong nasasaktan sa mga nangyayari ngayon sa mga anak ko.
"Ayusin mo ang pagkakahawak mo sa mga anak ko demonyo ka!" Inis kong sigaw. Paki ko kung may kabastusan ngayon ang bibig ko. Hindi na kasi tama ang mga nangyayaring ito.
"Aish!"
*foots steps*
*foots steps*
*foots steps*
*foots steps*
Napatigil ako nang hindi oras sa pagwawala, hindi dahil sa nag-iingay na paa. Kundi iyon ay dahil sa may nilalang ngayon na nasa harap ko, na may ginawang hindi maganda sa akin.
Someone slaps me.
Hindi makapaniwalang napatingin sa nilalang na nasa harap ko ngayon. This girl, she fiercely looks at me.
"I-ikaw?" hindi makapaniwalang anas ko. Hindi ko inakala na makikita ko ulit siya ngunit sa magka-ibang sitwasyon. "Annavic..."
She just smirk.
Sa pagkakaalala ko ay kakampi ko siya kaya naman bakit umiiba na naman ang timpla niya? May topak ba siya? O nababaliw lang?
"B-bakit?" naguguluhang anas ko.
Sa halip na sumagot, ikinibit niya ang mga balikat, sabay lapit sa mga anak ko. Nagitla ako sa sunod niyang ginawa, itinutok niya ang dalang baril sa mga anak ko, na ikinatigil ng mga ito sa pagpalag.
"Darn! Ibaba mo yan Annavic!" inis kong sigaw, nangangamba kasi ko, baka magkamali siya sa paghawak sa baril tapos makabit niya ng aksidente. "Ibaba mo yan!"
Kahit anong gawin kong pagsigaw, hindi niya ako pinakikinggan, hindi ko na mabasa ang anyo niya.
"ANNAVIC!" I hissed.
"Stop resisting Miss Abellarde." Inis na napatingin ako sa nagsalitang bakulaw. Nakangiti at kalmadong nakatingin si Clenton sa akin. "No matter what you say, she won't listen to you."
Siya... siya ang may kagagawan ng kamalasan at paghihirap ng buhay ko. Siya!
"ANO BANG PROBLEMA MO?!" inis kong sigaw, para na nga akong namamaos, siguro nang dahil sa kakaiyak ko. "BAKIT MO BA GINAGAWA ANG LAHAT NG ITO?! BAKIT?!" Nahihirapan na akong magsalita. "BAKIT?!"
In an instance, tumalim bigla ang pagkakatingin ni Clenton sa akin.
"BAKIT KAILANGAN NA MGA ANAK KO PA?! BAKIT KAILANGAN NA GANITUHIN MO KAMI?! HA?!"
He just looks at me.
"SUMAGOT KA!"
"It's all your fault Abellarde." Ramdam ko ang galit sa tono niya. "It's all your damn fault!"
Iling lang ang tanging ginawa ko. Hindi ko kasi siya maunawaan. Paano naman kasi na magiging ako ang problema, e sa nananahimik ako dito.
"I was just planning to scare you... but..." he raised his one hand and simply covers his face. The only thing I could see, is his two brown eyes full of hatred. "But you said stupid things!"
"I.. I don't get it." Wala akong maintindihan dito.
Nagpakawala siya ng isang napakagaspang ng buntong-hininga, matapos nun ibinagsak niya ang isang kamay, sunod niyang ikinuros ang mga kamay at buong higpit na hinawakan ang magkabila niyang braso. Na tila ba nanggigigil siyang gumawa ng hindi maganda.
"Inamin mo ang napakawalang kwentang katotohanan... you said that you bore Nate Joshua's child... You bore them!"
"T-that..." saglit akong natigilan. Nasabi ko lang naman iyon dahil... sa pag-aakala ko na si Esmeraldo Sandoval ang gunawa ng kaabnormalang ito. "W-what's wrong with that? I was just planning to save my kids!"
"And that's the stupid thing you ever did Abellarde."
"N-No!" iling lang ang ginawa ko. Natitiyak ko na walang mali sa ginawa ko. Walang mali doon. "It's not true!"
"Yes it's true!" he insisted. "Wala naman sana akong balak na idamay ang mga bata dito... like what I had said earlier... I was just planning to scare you... Para makuha ko ang kompanya niyo... but you..." dumilim bigla ang anyo niya, sobrang dilim na parang makakapatay na siya. "You confessed the truth..."
Naguguluhan na ako dito. Kung bakit ito ang itinatakbo ng lahat. Ano naman kung sabihin ko ang totoo? Inililigtas ko lang naman ang mga anak ko! Nasabi ko lang ang katotohanang iyon sa pag-aakalang maililigtas ko sila.
"Sinabi mong anak ni Nate Joshua ang mga batang yan!" buong talim na itinuro niya ang mga anak ko.
"D-dahil iyon naman talaga ang totoo!"
"Well..." aniya, parang sirang kinakalma ang sarili. Muli na naman niyang inayos ang salaming suot. "If you just abort them Abellarde..."
Nagimbal ako sa sinabi niya. Tulad lang sila ng papa ko. Gusto nilang iwala ang mga anak ko. Gusto nilang patayin ko ang mga ito.
"S-shut up..."
"If you just abort them..."
"S-shut up..." I can't stop my tears from falling. The thing he said is so painful. Naaalala ko lang ang napakasakit kong nakaraan.
"They will never experience this... never."
"I said shut up!" this time, hindi ko na naman napigil ang mapasigaw. Okay naman sana na ako lang ang masaktan basta huwag lang sila. Huwag lang ang mga mahal kong anak.
"Mom..."
Napatitig ako kina Nate at Nathy. Kapwa din silang umiiyak. Batid ko na naiintindihan nila ang mga sinasabi ng walang pusong lalaking ito. Batid ko na nasasaktan sila sa mga naririnig.
Inis kong nilingon si Clenton. Ngumingiti siya ngayon, ngiting malademonyo
"W-why do you have to do this?" hirap kong tanong habang walang tigil sa pagpatak ng mga luha ko. "I-Ibinigay ko naman ang kompanya... nakuha niyo na ito... k-kaya bakit?... b-bakit?!" sobrang hina kong wika. "Sabihin mo sa akin kung bakit?!" this time, muli ko na namang itinaas ang boses ko sa sobrang frustration.
"Because your children... sila ang magiging kaagaw ng apo ko, sa manang tatamasin niya."
My tears, it never stops on falling. Hirap kasi akong unawain ang kahayupang ginagawa niya sa buhay ko, sa buhay ng mga anak ko. Nang dahil lang sa pera?
Nang dahil lang doon?!
"So.."
Bakit kailangan niyang maging swapang?!
"Kasama mo silang mawawal."
No!
"Once you're gone... wala nang magiging kaagaw si Timmy."
No!
"Walang makakaagaw sa kayamanan ng mga Sandoval kundi..." he suddenly looks at Annavic. "Ako lang."
Kinutuban ako nang hindi maganda lalo na nang magtitigan silang dalawa, na parang may isenesenyas ito.
No!
"Kill them now Vicky..."
"N-No." mahinang anas ko. "A-Annavic please don't do this!" Tila ba hindi niya ako narinig sapagkat itinutok niya parin ang baril sa ulo ng anak kong si Nate. "Annavic I'm begging you!"
Hindi parin siya nakikinig sa akin. Nagpumilit akong kumawala sa taong pumipigil sa akin, ngunit kahit anong gawin ko ayaw nito akong pakawalan.
"Please.... please huwag mong idamay ang mga anak ko!" pagmamakaawa ko kay Clenton. "Please naman maawa ka... Nagmamakaawa ako sayo... please."
Ubod na lamig akong pinasadaan ng tingin ni Annavic.
"Please, huwag mo silang idamay dito! Ako na lang." I pointed myself. "Ako na lang ang kunin niyo. Ako na lang ang patayin niyo huwag lang ang mga anak ko! Huwag lang sila!"
Wala akong pakialam kung mawala man ako, ang importante ay mabuhay lang sila. Masyado pa silang bata para lisanin ang mundong ito kaya naman... mas mabuting ako na lang.
"Ako na lang... Please ako na lang!" marahil nang dahil sa sobrang sama ng loob at panghihina, napaupo ako nang hindi oras sa sahig. Marami kasing bagay na nahihirapan akong tanggapin. Lalong-lalo na ang napakapait na pangyayaring ito. "Ako na lang..."
"Fine."
Napatingin ako kay Clenton. I heard him. He said something.
"Hahayaan kong mabuhay ang mga anak mo."
Nakahinga ako ng maluwag nang ibaba ni Annavic ang hawak niyang baril. Nang sa akin niya iyon itinutok, kunting kaba lang ang naramdaman ko. Bakit? iyon ay dahil sa kaligtasan lang ng mga anak ko ang naiisip ko. Kahit masakit, kailangan kong maging masaya dahil mabubuhay sila.
"Hahayaan ko silang masilayan pang muli ang mundo... ngunit..." muli na namang tumalim ang mga mata niya. "Kailangan nilang saksihan ang pagkamatay mo Abellarde."
Bigla na namang bumagsak ang mga luha ko. Nag-uunahan ang mga ito.
"Masasaksihan nila ang pagkamatay mo... na tiyak ko... na hihilingin nila... na sana... hinayaan mo na lang sila na mawala. Na sana... hindi mo na lang sila ipinanganak Abellarde."
Sa bawat salitang lumalabas sa bibig niya, parang isa itong patalim na tumatarak sa puso ko. Hindi ko inakala na makakatagpo ako ng ganitong nilalang. Isang napakawalang pusong taong ito.
"A-ang sama mo..." hirap kong wika. "A-ng sama-sama mo..."
Ngiti lang ang iginanti niya. Sinulyapan ko ang mga anak ko. Kapwa sila nagsasalita ngunit sa pagkakataong ito tila ba nabibingi na ako.
Paunti-unti.
"N-Nate..." Pilit kong kinalma ang sarili, lalo na ang pagkakagaralgal ng boses ko. "N-Nathy..."
I don't want them to see me in this situation!
"C-Close your eyes..." hirap na hirap kong wika.
Iling ang itinugon ng dalawa. I know they're telling something.
I don't want them to suffer...
"I-If you love me..." I have to do this, it's for their own good. "I-if you really love me..."
I don't want them to watch my death.
"Please..." hindi ko mapigil ang mapahagulhol. Nahihirapan na ako. Mawawala na sila sa paningin ko. "Please close your eyes!"
Pansin ko ang pagpitlag ng dalawa. Saglit silang nagtitigan, matapos nun ay ako naman ang sinulyapan.
"B-baby..." I tried to smile. "I-imagine... t-that this... e-everything that's happening now is only a nightmare." *sob* "A bad dream."
Muling nagtinginan ang mga anak ko.
"Mom..." it's Nate. "I love you so much." Seeing them crying makes my heart feels more painful. "I and Nathy love you so much..."
Mas mabuti na ang ganito. Na ako ang mawala sa halip na sila.
"I love you even more my angels... Mom always loves you." Kahit nakangiti ay walang tigil parin sa pagpatak ang pasaway kong luha. "I always love you..."
Ayoko na sa ganito matapos ang lahat ngunit may mga bagay talaga na kailangan nating tanggapin kahit buong hirap at buong pait nito.
Sa pagpikit ng mga mata nila, marahan ko ring ipinikit ang mga mata ko. In a few minutes I heard the sound of the gun shut.
Lots of gun shut.
***END OF ANALINE POV***
***********
02-16-2016
***********
AN:// Sorry po kung ngayon lang, busy kasi ako. May demonstration teaching at interview kasi akong pinaghahandaan.
Pssst. Last part na lang po. Bukas ko siya e a-update. Pagod na kasi ang mga mata ko sa kakatingin sa laptop. Goodnight po.
^___^v