Note: Sorry sa mga nainis last chapter. =_=
Tsaka, bago po magsimula ang chapter na ito, binabalaan ko na kayo. Feel free na mainis kayo sa author ng story na ito. Seriously. =((
--
After one month...
Lahat naman ay masaya. Or lets put it this way, lahat sila ay nagpapanggap na masaya.
Nasa set sila ngayon sa bagong TV series na prinoduce ni Author. Inaayusan na ng make-up artist si Priscilla at si Scarlette na ngayon ay magkaharap. Spell AKWARD!
Isang linggo na silang magkakasama—Yohanne, Scarlette, Drew, Priscilla, Iya. Spell AWKWARD talaga!
“Uy, okay ka na ba, mommy?” sabi ni Drew na kakalapit pa lang kay Scarlette.
Nung isang araw pa kasi nanlalata si Scarlette. Walang ganang kumain. Namumutla. Nilalagnat. Malungkot.
Tumango naman si Scarlette at nagpasalamat sa concern ni Drew sakanya. Ang swerte niya kay Drew. Lagi siyang inaalagaan. Naisip niya nga na, bibigyan niya to ng chance, kapag ayos na ang lahat.
“GUYS! Tara na!” sigaw ni Author na dahilan para pumunta na sila sa set.
Ang set nila ay isang mansion. Isang mansion na mas maliit sa mansion nila Scarlette. [Nila means sakanila ni Drew?]
“Ganito ang susunod na scene ha. Ikaw, sasampalin mo siya. Sasabihin mo na, sawang sawa ka na sa katarantaduhan niya at ibigay na sayo ang dapat na sayo—which is si Dave also known as Drew.,” paliwanag ng director na kausap si Priscilla.
“Ikaw naman, sasabunutan mo siya, sasabihin mo, wala siyang karapatan na magreklamo at utusan ka dahil siya ang may kasalanan kung bakit nilayasan siya ni Dave, intendies?” sabi pa nito, pertaining to Scarlette na lost in thoughts.
“Take 1!”
“IBALIK MO NA SIYA SAKIN! AKO ANG TOTOONG MAHAL NIYA!” sigaw ni Priscilla sa muka ni Scarlette at sinampal pa ito.
“HINDI! Hindi mo ba naintindihan? Noong panahon na kailangan ka niya... asan ka!? Diba ako naman ang kasama niya? Wala kang karapatan na sabihin sakin na ikaw ang mahal! Ang tanga tanga mo! Nung nasayo binitwan mo tapos ngayon kukunin mo? IMPAKTA KA!!!!!!!” sigaw nito at sinabunutan ni Scarlette si Prisciila.
Dahil utos nga ng director, sinabunutan din si Priscilla si Scarlette.
Pero ang laki lang ng pagtataka niya, pagkahawak niya sa buhok ni Scarlette ay nalagas ang malaking bahagi nito.
Nang makita ito ni Scarlette ay nahimatay siya. Agad agad naman na pumunta doon si Yohanne at Drew. Kaso, naunahan ni Drew si Yohanne na buhatin si Scarlette.
HOSPITAL. Pabalik balik na naglalakad si Yohanne sa labas ng kwarto kung saan ineksamin at sinugod si Scarlette. Naghihintay din si Drew, Priscilla, Iya at Author sa labas.
“TANGINA! YOHANNE UMUPO KA NGA!” sigaw ni Drew. Lahat sila hilong hilo na sa inaasta ni Yohanne. Kala mo manganganak.
“TANGINA MO RIN! PALIBHASA HINDI IKAW YUNG INIWANAN KAYA HINDI KA NAG-AALALA!” sigaw pabalik ni Yohanne.
Tumayo naman si Drew at kwinelyohan si Yohanne at sinabing, “PAKYU! WALA KANG ALAM KAYA WALA KANG KARAPATAN NA SABIHIN SAKIN YAN!”
“TOTOO NAMAN! AKO! AKO ANG MAHAL NIYA!” sigaw ni Yohanne habang pinipigilan na siya ng mga kasama niya.
“PERO ASAN KA NOONG KAILANGAN KA NIYA? DIBA NAKIPAGHALIKAN KA DYAN KAY PRISCILLA? NAGAWA MO SIYANG LOKOHIN!”
“TANGINA WALA KANG ALAM KAYA WAG KA NG MAGSALITA!” sinuntok ni Yohanne si Drew. Sinuntok din siya pabalik. Madami na din ang pumipigil sakanila.
“WALA KA DING ALAM KUNG GANO SIYA UMIIYAK NUNG WALA KA! NASAKTAN MO SIYA, KAYA SHUT THE FUCK UP!” sabi ni Drew at umalis habag pinupunasan ang dugo mula sa labi niya.
Natameme naman lahat ng nanunuod at umaawat sakanila. Lalo na si Yohanne.
Tama naman ang sinasabi ni Drew. Hindi alam ni Yohanne kung gano nasaktan si Scarlette sa nagawa niya. Hindi niya alam kung gano gusto ni Drew na patahanin si Scarlette kaso si Yohanne parin ang hinahanap nito. Hindi niya alam kung gano siya nasaktan noong pruo Yohanne ang bukang bibigni Scarlette tuwing natutulog ito.
Hindi niya alam kung gano nainggit si Drew kay Yohanne dahil siya ang mahal ni Scarlette.
Hindi alam ni Drew na sinundan pala siya ni Priscilla. “D-drew...”
Napalingon naman si Drew sa dalaga na umiiyak. “Anong kailangan mo?”
“Mahal mo nga talaga siya.”
Napasmirk naman si Drew sa narinig at sinabing, “oo... sobra.”
“P-pano na ako?”
“Psh. Anong ibig mong sabihin?” walang ganang sagot ni Drew.
“Drew... Mahal kita.”
SAKTO sa pag-alis ng dalawa ay lumabas na ang doctor mula sa kwarto ni Scarlette at sinabing, “Kayo po ba ang kaibigan ng pasyente?”
Tumango naman si Yohanne at nilapitan ang doctor. “Opo.”
“Pumasok po muna kayo sa office ko,” sabi nito at binuksan ang pintuan ng katapat na pintuan ng kwarto kung saan ineksamin si Scarlette.
“Wag ho kayong mabibigla,” sabi ng doctor at nagbago ang ekspresyon ng muka nito.
“Derechuhin niyo na po kami, doc,” sabi ni author at bakas sa muka niya ang pag-aalala.
“May leukemia ang pasyente...”
--
NATAMEME si Drew sa narinig niya kay Priscilla.
“Ano gusto mong maramdaman ko? Hindi na kita mahal. Si Scarlette na ang gusto ko,” sabi pa nito at iniwas ang tingin.
“Alam ko naman yun... gusto ko lang sabihin... para... malaman mo.”
--
HINDI napigilan ni Yohanne na umiyak dahil sa narinig.
“Acute Leukemia ang meron siya. Ilang araw nap ala siyang nakikitahan ng sintomas ay hindi niyo pa siya pinakunsulta sa doktor. Sino ba ang kasama niya sa bahay sainyo?”
“Si Drew po,” sabi naman ni Iya.
Tila nabasag ang puso ni Yohanne sa narinig. Ibig sabihin pala nun ay... magkasama si Drew at Scarlette sa iisang bahay. Ibig sabihin din ba nun ay sila na? Wala na ba siyang pag-asa?
“Tawagin niyo siya,” utos ng doctor.
--
NAGRING ang cellphone ni Drew kaya nabasag ang katahimikan sa pagitan nila ni Priscilla.
[Pumunta ka na dito] sabi ni Author na nasa kabilang linya.
“Okay na ba si Scarlette?”
[Pumunta na kayo. Dalian niyo]
Lalong kinabahan si Drew. Kilala niya si Author. Ayaw nun na sasabihin ang isang bagay ng biglaan. Parang may mali.
PAGDATING ni Drew ay tinignan siya ng masama ni Yohanne. Ganun din naman ang ginawa ni Drew kay Yohanne. Tila naglulusawan sila sa tingin.
“Ikaw ba ang kasama ng pasyente sa bahay?” tanong ng doctor at tumango naman si Drew.
“Nilalagnat ba siya tsaka walang gana at kapag nasusugatan ay grabe ang pagdudugo?”
Naalala tuloy ni Drew noong isang araw, nakabasag siya ng baso at si Scarlette ang naglinis nito dahil pinagday off nila ang mga maids. Nasugatan si Scarlette noon at ang lakas ng daloy ng dugo.
“O-opo.”
“Tama nga, siya ay may acute leukemia. This spreads fast and gets worse fast too.”
Tila tumigil ag ikot ng mundo nila. Umurong ang dila nila at wala silang masabi. Lahat sila ay pang napako sa kinalalagyan nila.
Hindi nila aakalain na dito pala hahantong ang lahat.
“May gamut pa po ba?”
“You can do chemo or you can find a donor of a bone marrow para mapigilan na ang pagpoproduce ng abnormal amount of white blood cells,” paliwanag ng doctor.
Kahit kaunti ay nabuhayan naman sila ng loob.
Natigil ang katahimikan ng biglang kumatok at pumasok ang isang nurse at sinabing, “Doc, conscious nap o ang pasyente at hinahanap niya po ang tao na nagngangalang Drew.”
AGAD naman na pumunta si Drew sa kwarto kung nasan si Scarlette. Nakita niya ito na nakahiga sa hospital bed at halatang malata.
“M-mamatay na ba ako?”
Sa sinabing ito ni Scarlette, umagos ang luha sa mata ni Drew. Wala namang sinabi ang doktor na mamatay siya pero mukang malala ang cancer na nakuha ng mahal niya.
“A-ano ka ba, matagal namamatay ang masamang damo,” pagbibiro pa ni Drew habang pinupunasan niya ang luha niya at umupo sa tabi ni Scarlette.
“Asungot... gusto na ata kita.”
“Ikaw talaga, nagbibiro ka pa,” sabi ni Drew at napatawa ng mahina.
“Salamat.”
“Bakit naman?”
“K-kasi, minahal mo ako...”
“Ano ka ba! Wala ‘yun! T-tsaka, sino ba naman ang hindi magmamahal sa isang tulad mo?” sabi pa ni Drew at nginitian si Scarlette. Kaso, pilit ulit.
“SIya,” tinuro ni Scarlette si Yohanne na nasa tapat ng pintuan at sumisilip sa butas.
“Siya lang ba talaga ang mahal mo?” tanong ni Drew at nabalik ang lungkot sa muka niya.
“A-ayokong sumakit ulit ang puso mo... baka sabay pa tayong mamatay nyan.”
Katahimikan... Walang nagtangkang dugtungan ang sinabi ni Scarlette na halatang napakalata na. Maganda parin kaso... malungkot.
“Tell me, how worse am I now?”
“Just enough to live for a year or two...” sagot naman ni Drew sa tanong ni Scarlette. Napansin niya na may tumulong luha sa pisngi niya at pinunasan naman ito agad ni Drew.
“Wag kang iiyak, mommy.”
“Pano na yung mga anak ko... m-makikita ko pa ba sila?”
“A-ano ka ba! Tatanda pa tayo!” pagbibiro ni Drew at tumawa si Scarlette ng mahina. Halatang nahihirapan na siya.
“Kantahan mo naman ako...”
“H-ha?”
“Gusto ko, kantahan mo ako... malay mo... baka bukas hindi na ako magising,” pagbibiro ni Scarlette at pumikit para pigilan ang pagtulo ng luha niya sa maputla niyang balat.
“Anong kanta?”
“Kahit ano... alam kong maganda ang boses mo... kinakantahan mo sila Iyo,” sabi ni Scarlette at tinignan sa mata si Drew. Dahil sa sinabi ni Scarlette ay nagsimula ng kumanta si Drew ng kanta na gustong gusto niyang kantahin kay Scarlette (bukod sa back to one)
PLAY: Halaga
“U-Umiiyak ka na naman
Langya talaga wala ka bang ibang alam
Namumugtong mga mata
Kailan pa ba kaya ikaw magsasawa”
Napansin naman ni Drew na napangiti si Scarlette at hinawakan nito ang braso niya.
“Sa problema na iyong pinapasan
Hatid sayo ng boyfriend mong hindi mo maintindihan
May kwento kang pandrama na naman
Parang pang TV na walang katapusan
Hanggang kailan ka bang ganyan
Hindi mo ba alam na walang pupuntahan
Ang pagtiyaga mo dyan sa boyfriend mong tanga
Na wala nang ginawa kundi ang paluhain ka”
Napapikit si Scarlette dahil sa ganda ng boses ni Drew. Ramdam na ramdam niya ang sinseridad sa bawat salita ni Drew.
“Sa libu-libong pagkakataon na tayoy nagkasama
Iilang ulit palang kitang makitang masaya
Naiinis akong isipin na ginaganyan ka nya
Siguro ay hindi niya lang alam ang iyong
Tunay na halaga”
Napaluha naman si Scarlette sa kinakanta ni Drew para sakanya. Bakit ba ang bulag niya? Ang taong nagmamahal sakanaya ng buo, hindi niya pinapansin. Sa tagal na magkasama sila ni Drew ay hindi niya manlang napansin ang sinseridad nito.
“Hindi na dapat pag-usapan pa
Napapagod na rin ako sa aking kakasalita
Hindi ka rin naman nakikinig
Kahit sobrang pagod na ang aking bibig
Sa mga payo kong di mo pinapansin
Akala mo'y nakikinig di rin naman tatanggapin”
“Ayoko nang isipin pa
Di ko alam ba't di mo makayanan na iwanan sya
Ang dami-dami naman diyang iba
Wag kang mangangambang baka wala ka nang ibang Makita”
Hindi alam ng dalawa na may nanunuod sakanila mula sa labas. Si Yohanne at si Priscilla.
Patuloy na umaagos ang luha sa mata ni Yohanne at hindi niya alam ang dapat na maramdaman. Siya naman ang may kasalanan...
Sana... sana hindi niya na lang nasaktan si Scarlette... baka siya pa ang kasama nit ngayon.
“Na lalake na magmahal sayo
At hinding hindi nya sasayangin ang pag-ibig mo”
Napakagat ng labi si Priscilla sa sakit.
Ang tanga tanga niya... bakit ba niya kasi pinakawalan. I guess you’ll never realize that you love that person... unless you see him with someone else...
“Minsan hindi ko maintindihan
Parang ang buhay natin ay napagti-tripan
Medyo Malabo yata ang mundo
Binabasura ng iba ang siyang pinapangarap ko”
“I love you, Scarlette...”
"I like you too.. I really d-do. Goodnight Drew."
"Good night, mommy," sabi ni Drew at hinalikan sa pisngi si Scarlette.
-