PAMBARA 28
This happened a year ago... Habang wala pa si Scarlette. Ito ang kalagayan ni Yohanne:
[A year ago... Yohanne’s POV]
“Anong ibig mong sabihin na malulugi na ang resort?!” galit na tanong ko sa accountant ko. Amp. Nagkaleche leche na buhay ko.
“Lugi. DUH. Tanga ka ba. Ibig sabihin nun, mamatay na yang resort mo. Kulang sa pondo. DUH,” sagot ng maarte kong accountant. Buti na lang gentleman at pogi ako... matagal ko na siguro tong nasapak.
Napabuntong hininga na lang ako at tiignan ang bracelet na nasa kamay ko. Ito yung binigay k okay Scarlette. Namimiss ko na siya... Galit na galit siya sakin....
[flashback]
Tangina Yohanne kailangan mong maabutan si Scarlette!
Tumakbo ako ng mabilis na mabilis papunta sa airport. Aalis na si Scarlette kasama yung asungot na Drew papuntang Australia. Tangina. Sa tingin pa lang sa mata nung Drew halatang hindi ko mapagkakatiwalaan!
“Miss nakita mo ba siya?” tanong ko sa isang employee ng airport. Umiling lang siya habang nakatingin sa picture ni Scarlette. Yung nakahug siyasakin. AH BASTA! Hindi ito ang tamang panahon para magreminsce.
“Flight number 24312189 going Australia; please board into the airplane now.”
Shit. Kailangan kong bilisan. Kailangan ko siyang mapaliwanagan. Hindi ako ang may pakana nito. Ang kapatid ko!
Tumakbo at naghanap ako ng tuluyan.
“SCARLETTE!”sigaw ko. Baka sakaling marinig niya ako.
Sa di kalayuan, nakita ko yung Drew Gamboa kasama yung babae na nakatalikod. Alam kong si Scarlette yun. Perot tangina nakaheadset.
“SCARLETTE!” sigaw ko ulit habang kumakaway. Kaso inakbayan siya nung Drew. Alam kong naririnig ako nung Drew. Ayaw niya lang kami magkita ni Scarlette. Pakyu Drew.
“SCARLETTE MEKAYLA HARPER!” nakakakuha na ako ng atensyon sa pagsigaw ko ng pangalan ng mahal ko. Tangina pakialam ko. Kailangan marinig niya ako.
Pinilit kong pumunta kung nasan siya. Kaso sa sobrang dami ng tao, naagos lang ako ng mas malayo. Palayo ng palayo sakanya. Iyak ako ng iyak noon.
“S-Scarlette...” muli kong pagtawag kaso hindi ko na kaya... bumulong na lang ako. Sana narinig niya ako...
Hanggang sa kinatatakutan kong wala na siya sa paningin ko... Andun lang ako, naka-po sa airport. Umiiyak... Hinihintay na balikan niya ako.
Segundo... Minuto... Oras... Wala... Hindi siya bumalik... Tinignan kong muli yung picture naming. Hindi ako susuko.
--
Pag-uwi ko, nag-impake ako ng damit para sundan si Scarlette sa Australia. Kailangan ko siyang sundan.
“O? San ka pupunta?” tanong sa’kin ni Ate Yohanna na kakapasok lang sa kwarto ko.
Hindi ko siya pinansin at nagbingibingihan ako. SIya ang may kasalanan.
“Yohanne...”
Hindi ko parin siya pinapansin kahit yinuyugyog niya na ako. Nag-impake lang ako ng damit.
“bakit ka nag-iimpake?”
“Wala kang pakialam,” cold na sagot ko sakanya habang nakatingin lang sa sahig. Pinagpatuloy ko ang pag-iimpake.
“Iiwan mo din ako?”
Hindi na ako sumagot. Ayokong sumagot ng oo kahit galit ako ng sobra sakanya... Alam nating lahat na baliw ang kapatid ko. Baka magpakamatay siya.
Ngumiti siya at hinawakan ang muka ko. “Iiwan mo din pala ako e... Mas mabuti ng mamatay ako kesa maiwan na mag-isa.”
Inalis ko ang hawak niya sa muka ko. Galit ako sakanya. Hindi ako magpapaloko sa mga pagpapaawa at pagpapalabas nya.
Baliw siya. Pero mahal ko parin siya... Kakambal ko. Siya ang kalahati ng puso ko. Tangina. Nakakabakla pero mahal ko ng sobra ang kapatid ko.
Umalis na siya sa kwarto ko. Humiga ako sa kama ko at tinignan ang kisame. Iniisip niya rin ba ako?
Tangina Yohanne, nasaktan si Scarlette tapos iisipin ka pa niya? Oo, iniisip ka niya pero ang iniisip niya ay kung pano ka papatayin.
Eto ang gusto ng kapatid ko. Ang makita ang mga tao sa paligid niya na maiwan o mang-iwan. Ang maghiganti at mapaghigantihan. Katulad ng ginagawa niya.
Tinignan kong muli ang bracelet na binigay ko... Nasakanya parin ang susi ng puso ko.
--
“Sir.. Ano ba? Bakit ka ba tulala nanaman. Gosh!” sabi sakin ng maarte kong accountant.
Nabalik naman ako sa realidad. Oo nga pala, lubog sa utang ang resort ko. Hindi ko naman kasi pangarap na imanage to... Simula noong nawala sila sakin... Parang wala ng saysay ang buhay ko.
Nagring ang cellphone ng accountant ko na maarte, kailangan lagging sinasabi na maarte siya. Tanina, totoo naman kasi.
“Omg? Seriously? YEY!” sabi niya at binaba ang cellphone niya.
“Sir, mukang nailigtas kayo ng isang businesswoman na bumili ng stocks niyo!” sabi niya sakin habang nakangiti ng malapad.
Napangiti naman ako. Lubos kong tatanawin na utang na loob to kung sino man ang nagligtas ng resort na ‘to. Ito na lang kasi ang alaala na natitira para sa mga tao na minamahal ko.
--
[flashback]
“YOHANNA!” sigaw ko ng nadatnan kong naglaslas ang kapatid ko sa kusina.
Tangina, pati siya iiwan ako?
“MANANG! Tumawag ka ng ambulansiya!” utos ko habang umiiyak at yakap yakap parin ang kapatid ko.
..
Ilang saglit lamang ay dumating na ang ambulansiya at dinala nila ang duguan na kapatid ko. Alam kong baliw siya pero... hindi ko naman alam na kaya niyang gawin yun.
Magdamag akong nasa ospital at hindi mapakali.
Biglang bumukas ang pintuan ng ER at lumabas ang doktor, “Kayo po ba ang kamag-anak ng pasyente?”
Tumango ako. “Okay na siya... Pero, ijo, may lung cancer siya...”
Gumuho ang mundo ko ng tuluyan... Mag-isa nanaman ako. “Doc, magagamot pa po ba ang lung cancer niya?”
“Ijo, malala na ang kondisyon niya... Kung makakahanap kayo ng lung donor... maaring magawan pa ng paraan... Pero ijo, malaki laking gamutan ang kailangan,” sabi niya sakin at tinapik ako sa balikat. “Gawin niyo po kung ano mang operasyon ang kailangan. Kahit magkano pa yan.”
Umalis na ang doktor at muli akong tinapik sa balikat. Pagkaalis niya, dun ako bumuhos ng iyak. Hindi ko alam kung anong mali ang nagawa ko para parusahan ako ng sobra...
“Sir, okay lang po kayo?”
Inangat ko ang ulo ko at dun ko nakita ang isang babae na maganda at nakatingin sakin. Naka nurse uniform siya at nakatingin sakin.
Tumango naman ako pero hindi siya kumbinsido, tinabuhan niya ako at dun niya pinakwento sakin ang mga nangyare at kung bakit ako umiyak.
Sabi ko na iniwanan ako ng mahal ko at may malalang sakit ang kapatid ko. Awang awa siya sakin, niyakap niya ako at dahilan yun para umiyak ako lalo.
Ang pangalan niya ay Summer. Ewan ko lang kung tama ang desisyon ko na tanggapin siya bilang girlfriend ko. Well, siya ang nanligaw.
Ayoko naman siyang saktan dahil noong panahon na umiiyak ako ay siya ang to the rescue sa pogi kong kaluluwa.
Nalaman ko din na siya rin ang anak ng nagligtas sa mamatay na naming resort. Malaking malaki ang utang na loob ko sakanya kaya pumayag na din ako. Kung di dahil sakanya, baka mas mabilis na nabawi ang buhay ng kapatid ko.
Pero hindi ibig sabihin nun ay hindi ko na mahal si Scarlette.
Walang papalit sakanya sa puso ko. Siya at siya lang. Itaga niyo sa mga batok nyo lalo na sa mga gusto na kay Drew na lang si Scarlette. LUL. Akin siya. :P
[Present time- Yohanne’s POV]
Hanggang ngayon, hinihintay ko parin ang pagbabalik niya. Napabuntong hininga ako. (Tangina, hilig ng author sa buntong hininga) Miss ko na siya.
At hindi ako mapakali dahil alam kong may nangyare samin sa Davao.
Mas lalong hindi ako mapapakali na kasama niya ang lecheng si Drew Gamboa.
==
[Bianca’s POV]
“Author...”
“O? B-bakit andito ka?” tanong niya na gulat sakin habang nasa may pintuan ng mansion niya at parang may tinatago plus, may bitbit pang cute na baby
Tumingin ako sa ibaba. Wala na akong matakbuhan. Si Author na lang ang tanging pwedeng kumupkop muna sakin dito.
“Sino ang kasama mo?” tanong ko sakanya pagkatapos ko itaas ang muka ko at pilit na sinisilip ang loob ng mansion ni Author. May tinatago to.
“Ako lang naman...”
“Scarlette...”
==
[Scarlette’s POV – Nagbabalik!]
“SCARLETTE!” sigaw sakin ni Author na kausap ko sa kabilang linya.
“ANO?”
“Bakit hindi kayo pumunta kahapon ni Drew?”
Napafacepalm ako. Oo nga pala. May chenes meeting kami kahapon dapat. Tss. The hell I care. Buti nga inaccept ko yun e! Buti na lang kaibigan ko si Author.
“Tamad ako. Ayoko sa muka mo.”
“ANG SAMA MO >3<”
“Katulad ng muka mo,” pagsagot ko pa ulit. Pambara Queen ako. Dito ako nabuhay at ganito ako mamamatay. Born to be a bitch, will die being a bitch.
“Pumunta ka dito.” Seryosong sabi niya sakin. OMG. Galit na siya.
“K,” tipid na sagot ko at kinuha ko ang kambal. Hahayaan ko ng mabulok dun si Drew. Ts.
--
[sa Mansion ni Author]
“I’m here!” sigaw ko pagkapasok na pagkapasok ko sa bahay ni Author. This is not a mansion. Duh. Banyo ko lang tong bahay niya e.
“Ay? Pasok agad? Wala man lang may I come in?”
“What’s the essence if papapasukin mo rin naman ako?” pagsagot ko while scanning her walls habang bitbit parin ang dalawang bata. How did I do it? Wag kang mangealam. Leche.
“Iyan na ba sila Hans at ice? Ang cute naman!” sabi niya at kinuha sakin si Ice.
“Wow. Ngayon lang ulit nakakakita ng magandang lahi?” pang-aasar ko while my smirk tipped higher.
“TS! Magkaka-anak din kami ni G Dragon, tiwala lang >3<”
I replied by rolling my eyes.
Bigla namang nagdoorbell. “I wasn’t expecting anyone,” sabi niya habang dala dala si Ice papunta sa door niya.
I scanned her magazine racks. I was busy reading when I overheard them.
“O? B-bakit andito ka?” tanong ni Author sa kausap niya. May mahabang buhok yung kausap niya. I rolled my eyes. Baka P.A. ni Author.
“Sino ang kasama mo?”
Shit.
Yung boses na ‘yun.
How can I forget that slut?
Tumayo ako at binaba ang binabasa ko at sinabing, “Ako lang naman...”
She’s pitiful. I hate her.
But somehow... a part of my heart springs mercy for her...
Still, she was my bestfriend.
But who cares.
“S-scarlette.”
“Yes? The one and only.” I said then flipped my hair.
“N-nagbalik ka na.”
“Of course, syempre I won’t let my BESTFRIEND miss me, right?” I said then faked laugh. Saying the word bestfriend referring to her gives me goosebumps. It’s... pathetic
She was silent. Well, both of them actually.
“What? Ngayon lang nakakakita ng maganda?” I said then noticed she was carrying her things. Her clothes and all.
Good. My plan worked.
Now let’s see, Priscilla, who’s the bigger bitch.
Because I, Scarlette Mekayla Harper, vows to never stop making their lives miserable... until they beg me on their knees. Pathetic losers.
Author’s note:
Nako! Puro kayo Drewlette =.=++Anyways, eto ang side ni Yohanne. Read between the lines, will you?
Dapat rest day ko ngayon e, kaso nag 7k reads kaya nagupdate na ako kahit mabilisan lang.
Let’s welcome another character!
Name: Summer Veronica De Jesus
Role: girlfriend ni Yohanne.
Picture nasa side -->
Remember dun sa inalok ni Author (sino ba yun?) ng trabaho si Yohanne? Siya yung babae na tumawag ng babe kay Yohanne.
Thanks for reading!
I love you all.