Η Δανάη μπαίνει στο κτήριο δείχνοντας το πάσο που της έχει προμηθεύσει ο καινούριος της φίλος, αποφεύγοντας να δείξει την ταυτότητά της και παρακάμπτοντας την αιτιολόγηση της επίσκεψής της. Στριμώχνεται στο ασανσέρ και κατεβαίνει στον όροφο που την ενδιαφέρει. Νιώθει πως όλα τα βλέμματα των ανθρώπων που συναντάει στο πέρασμά της είναι καρφωμένα πάνω της, μα ξέρει ότι αυτό δεν ισχύει. Τα άτομα που εργάζονται εδώ είναι πολύ κουρασμένα για να κάθονται να ασχολούνται μαζί της.
- Παρακαλώ; την ρωτάει μια τυπική φωνή ξαφνικά.
Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, παρεμβαίνει ο σύμμαχός της, και της δίνει το ελεύθερο να φτάσει στον προορισμό της, κλείνοντας της το μάτι παιχνιδιάρικα. Αν της έλεγε κανείς όταν τον πρωτοσυνάντησε πως η σχέση τους θα έφτανε στο σημείο να συνωμοτούν και να της κάνει και πειρακτικές γκριμάτσες, θα τον αποκαλούσε σίγουρα τρελό! Δεν το σκέφτεται άλλο, όμως. Έχει φτάσει στο γραφείο που θέλει. Χτυπάει απαλά την πόρτα, μα δεν ακούει καμιά απάντηση από μέσα. Κι όμως, είναι σίγουρη ότι το γραφείο δεν είναι άδειο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και γυρίζει το πόμολο.
Η πρώτη εικόνα που αντικρύζει στο άνοιγμα της πόρτας είναι ένας άντρας που στέκεται όρθιος και ψάχνει κάτι στην βιβλιοθήκη δίπλα σε ένα παράθυρο. Είναι εμφανές ότι δεν την έχει αντιληφθεί, δεν έχει καν ακούσει το χτύπημα στην πόρτα. Έχει στραμμένη την πλάτη του στο σημείο που στέκεται η κοπέλα, απορροφημένος από την αναζήτησή του.
- Καλημέρα! λέει η Δανάη κάνοντας αισθητή την παρουσία της.
Ο άντρας γυρνάει ξαφνιασμένος προς την μεριά της και, μόλις την βλέπει, κοκαλώνει. Η κοπέλα περιμένει υπομονετικά να της πει να περάσει, μα αφού βλέπει ότι εκείνος δεν μιλάει, παίρνει την πρωτοβουλία και προχωράει μέσα στο γραφείο, ενώ ταυτοχρόνως κλείνει την πόρτα πίσω της.
- Είμαι μια χαρά, ευχαριστώ, λέει σε απάντηση μιας ερώτησης που δεν έγινε ποτέ. Παρεμπιπτόντως, βλέπω ότι δεν ξανάφησες το μούσι να φυτρώσει. Να ξέρεις, χωρίς αυτό φαίνεσαι πιο νέος!
Ο άντρας εγκαταλείπει την αναζήτησή του και παίρνει την θέση του πίσω από το γραφείο του. Σταυρώνει τα χέρια του και κοιτάζει έντονα την Δανάη χωρίς, όμως, να πει λέξη. Η κοπέλα δεν ξέρει αν αυτή είναι κάποια τακτική εκφοβισμού που εκείνος συνηθίζει, μα δεν σκοπεύει να κάνει πίσω. Το σκέφτηκε πολύ πριν έρθει εδώ. Το χρωστάει στον εαυτό της να κάνει μια προσπάθεια.
- Άγγελε...
- Δεσποινίς Καρρά, μιλάει ο Άγγελος για πρώτη φορά από την στιγμή που η Δανάη έκανε την εμφάνισή της. Σε τι οφείλω την επίσκεψή σας;
Ο ψυχρός τυπικός τόνος του αστυνόμου θα μπορούσε να κάνει τα γόνατα κάποιου να λυγίσουν, αλλά η Δανάη δεν τον αφήνει να την πτοήσει. Το περίμενε ότι εκείνος θα έχει σηκώσει τείχη άμυνας, άλλωστε.
- Χάθηκες, λέει η κοπέλα. Μετά από τόσες μέρες που ήμασταν σχεδόν αυτοκόλλητοι, δεν έχεις δώσει σημεία ζωής περίπου δυο μήνες τώρα. Είσαι καλά;
Ο Άγγελος ανοίγει τα χέρια του σαν να παρουσιάζει τον εαυτό του σε ένα φανταστικό κοινό, σε σαφή ένδειξη ότι χαίρει άκρας υγείας.
- Όπως βλέπετε, είμαι πολύ καλά, ευχαριστώ! Η δουλειά μου τέλειωσε, δεσποινίς, συνεχίζει με παγερό ύφος. Δεν χάθηκα, λοιπόν. Απλώς, συνεχίζω με την επόμενη δουλειά μου. Το ενδιαφέρον σας, πάντως, είναι πολύ ευγενικό. Αν δεν έχετε κάτι άλλο να πείτε, θα σας παρακαλούσα...
Και με αυτά τα λόγια, δείχνει στην Δανάη την πόρτα, ενώ παίρνει στα χέρια του ένα φάκελο πάνω από το γραφείο και αρχίζει να τον περιεργάζεται. Η κοπέλα νιώθει τα μάγουλά της να φλογίζονται, αλλά δεν κάνει καμιά κίνηση που να δείχνει ότι σκοπεύει να του κάνει την χάρη να φύγει. Ο Άγγελος αντιλαμβάνεται ότι έχει παραμείνει ακίνητη στην θέση της και την κοιτάζει απορημένος. Στην συνέχεια, ακουμπάει τον ανοιχτό φάκελο εκεί που βρισκόταν και ξανασταυρώνει τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.
- Μάλιστα... Να υποθέσω ότι έχετε κάτι άλλο να πείτε, ε; την ρωτάει σκωπτικά. Αλίμονο, τα λόγια δεν σας έλειπαν ποτέ... Σας ακούω! Να είστε όσο πιο σύντομη γίνεται, όμως, σας παρακαλώ!
Η Δανάη τον κοιτάζει αποσβολωμένη από την ψυχρότητά του. Θυμάται την συμπεριφορά του στην Ιταλία, ακόμα και όταν δεν την γνώριζε καλά καλά, την προστατευτικότητα με την οποία την εφησύχασε και την πραγματική έγνοια που έδειξε όλες τις μέρες που πέρασαν μαζί και δεν μπορεί να πιστέψει ότι τώρα εκείνος μιλάει έτσι. Και αφού, ως γνωστόν, η καλύτερη τακτική είναι η απευθείας επίθεση, μπαίνει αμέσως στο ψητό.
- Αν και έχετε αποδείξει πολλές φορές πόσο κόπανος είστε, αρχίζει να λέει υιοθετώντας και εκείνη τον πληθυντικό με έντονη ειρωνική διάθεση, αυτή η ικανότητά σας δεν παύει να με εκπλήσσει. Ξέρετε κάτι; Ακόμα κι αν αληθεύει ότι όλο αυτό ήταν μια ακόμα δουλειά, δεν είναι τόσο παράλογο να μιλάμε σαν άνθρωποι. Μέχρι και τον πισινό μου έχετε δει! Αλλά, προφανώς, είστε ανίκανος να κάνετε μια κανονική συζήτηση με τους άλλους, ε;
Και με αυτά τα λόγια, σηκώνεται εκνευρισμένη από την καρέκλα. Δεν πηγαίνει, όμως, προς την πόρτα. Στέκεται εκεί, κοιτάζοντας τον Άγγελο στα μάτια.
- Ακόμα και εκατό χιλιόμετρα μούσι να αφήσεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ να κρυφτείς από το παρελθόν σου. Δεν είναι η ουλή που στο θυμίζει, μα η εμμονή σου να αυτοτιμωρείσαι, αναβιώνοντας ξανά και ξανά την ίδια σκηνή. Πιστεύεις ότι η γυναίκα σου και η κόρη σου θα ήταν ευχαριστημένες αν έβλεπαν ότι έχεις εγκλωβίσει τον εαυτό σου στον χωροχρόνο εκείνου του πρωινού; Άσε, προλαβαίνει τον Άγγελο που είναι έτοιμος να την διακόψει, ξέρω, πως αυτό είναι κάτι που σε πονάει, μα δεν ωφελεί να μην θίγουμε αυτά που μας ενοχλούν. Και δεν το λέω μονάχα από θεωρητικής άποψης! Το έχω ζήσει. Κρίμα, ρε Άγγελε... Βλέπεις, για μένα δεν ήταν μια απλή δουλειά και μου είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως ούτε για σένα ήταν. Νόμιζα ότι κάτι όμορφο, κάτι βαθύ και τρυφερό είχε αρχίσει να γεννιέται ανάμεσά μας. Προφανώς, έκανα λάθος. Συγγνώμη για την ενόχληση.
Χωρίς να περιμένει να ακούσει ενδεχόμενη απάντησή του, του γυρνάει την πλάτη και πλησιάζει την πόρτα. Η εκκωφαντική σιωπή την πληγώνει περισσότερο από την προηγούμενη ψυχρότητά του. Απλώνει το χέρι για να ανοίξει την πόρτα, μα πριν το κάνει, ξαναστρέφεται προς την μεριά του.
- Θυμάσαι το ελληνικό τραγούδι που ακούγαμε στην Ιταλία; Με είχες προειδοποιήσει να μην σε ερωτευτώ, γιατί εσύ είσαι σαν τα πλοία για τα οποία μιλούσαν οι στίχοι. Μένεις αδειανός στο τέλος κάθε διαδρομής... Μόνο που η ειρωνεία είναι ότι για αυτό το πλοίο, λέει η κοπέλα χαμηλόφωνα δείχνοντας με το χέρι της τον Άγγελο, εγώ δεν ήθελα να είμαι ένας απλός επιβάτης που θα σε παρατούσε μόλις έριχνες άγκυρα, αλλά το λιμάνι στο οποίο θα έβρισκες την ηρεμία που χρειάζεσαι. Δεν βαριέσαι... Καλή ζωή!
Πιάνει βιαστικά το πόμολο. Θέλει να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από εκεί μέσα, γιατί νιώθει τα δάκρυα να καραδοκούν στο πίσω μέρος των ματιών της και δεν θα αντέξει να ταπεινωθεί παραπάνω μπροστά του. Με ένα διασκελισμό, ο Άγγελος την πλησιάζει και της αρπάζει το χέρι, κρατώντας την πόρτα κλειστή.
- Να πάρει η ευχή, μικρή! λέει ψιθυριστά κοντά στο αυτί της. Γιατί τα κάνεις όλα τόσο δύσκολα;
Η Δανάη γυρνάει για να τον αντικρύσει. Θέλει να του πει πως αυτός είναι που δυσκολεύει τις καταστάσεις, μα δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της ότι θα καταφέρει να μιλήσει χωρίς να ξεσπάσει σε κλάματα. Γι' αυτό προτιμάει να παραμείνει σιωπηλή και να τον κοιτάζει. Ο Άγγελος χαμογελάει παραιτημένος.
- Από όλες τις φορές, τώρα βρήκες να μην αρθρώνεις λέξη, έτσι; Συγγνώμη για την συμπεριφορά μου... Δεν κατάλαβες λάθος, δεν ήταν ούτε για μένα μια ακόμα αποστολή... Όμως, μικρή, δεν θέλεις πράγματι να μπλέξεις μαζί μου! Εσένα θέλω να προστατέψω. Είμαι απαίσιος με τις επετείους, γίνομαι αφόρητα αντικοινωνικός όταν δεν κάνω πρόοδο σε κάποια υπόθεση, έχω την δουλειά σαν την απόλυτη ερωμένη που, σε περιόδους απαιτητικών αποστολών, μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου και με κάνει να ξημεροβραδιάζομαι στο γραφείο, δεν...
Η Δανάη ξεσπάει σε γέλια και προσπαθεί με κινήσεις να σταματήσει τον Άγγελο.
- Εντάξει, φτάνει! Είσαι κελεπούρι, το κατάλαβα! Κάνουν ουρά οι γυναίκες ποια θα σε πρωτοπάρει...
- Κι εγώ κατέληξα με μια μικρή γλωσσοκοπάνα, ο άμοιρος! λέει ο άντρας περιπαικτικά. Είναι ο πισινός σας που με έπεισε, δεσποινίς! Αν και, μεταξύ μας, δεν τον είδα και πολύ καλά!
Η Δανάη εκμηδενίζει την απόσταση χιλιοστών που τους χωρίζει και του ψιθυρίζει ναζιάρικα.
- Αυτό διορθώνεται, σωστά...;
Ο Άγγελος κατανεύει σοβαρεύοντας και σκύβει ακουμπώντας τα χείλη του στα δικά της, σε ένα φιλί που ξεκινάει διστακτικά και βαθαίνει συνεχώς. Κάποιος χτυπάει την πόρτα και κάνει να την ανοίξει, μα ο Άγγελος σπρώχνει την Δανάη πάνω της και μουγκρίζει μια ακατάληπτη σχεδόν διαταγή να μην τον ενοχλήσουν. Η κοπέλα γελάει θριαμβευτικά και διεκδικεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση το φιλί του.
Δουλειά / ερωμένη - Δανάη: 0 - 1
Καθόλου κακή αρχή!
Καθόλου κακή!
Τέλος