Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 49

Η κίνηση στον δρόμο είναι αρκετά πυκνή, πράγμα απολύτως φυσιολογικό για μια σύγχρονη πόλη του 21ου αιώνα. Η γειτονιά είναι ένα σύνολο αντιθέσεων, αφού πλάι στα οικήματα που προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανή την παλιά αίγλη της Γένοβας στέκονται νεόδμητα κτήρια που μοιάζουν να αμφισβητούν με περισσό θράσος την ιστορική προσωπικότητα της πόλης. Η εμφανής παραφωνία προκαλεί έκπληξη στον θεατή, καθώς είναι γνωστή η δικαιολογημένη εμμονή των Ιταλών με τον σεβασμό των αρχιτεκτονικών κανόνων, αλλά μια πιο κυνική θεώρηση της ζωής θα έκανε ανερυθρίαστα λόγο για εκσυγχρονισμό, απαραίτητα βήματα προς το μέλλον. Λες και το παρελθόν λειτουργεί υποχρεωτικά σαν άγκυρα που κρατάει τον κόσμο, υλικό και έμψυχο, προσκολλημένο στο χθες, στερώντας την ευκαιρία να προχωρήσει στις απαραίτητες για την επιβίωσή του αλλαγές.

Ο Άγγελος δεν έχει, όμως, χρόνο για φιλοσοφικό ρεμβασμό. Το βλέμμα του είναι προσηλωμένο στο κτήριο που τον ενδιαφέρει. Ένα κτήριο σχετικά χαμηλό, με κακομπογιατισμένους τοίχους και αδιάφορη όψη. Είναι προφανές ότι πρόκειται για ένα παλιό κτίσμα, του οποίου η μοναδική απόπειρα να συμφιλιωθεί με την σύγχρονη εποχή είναι τα ανακαινισμένα κουφώματα. Πρόκειται για μια παταγώδη αποτυχία, αφού η καινούρια αυτή πινελιά αναδεικνύει - όχι με την καλή έννοια - την άσχημη απόχρωση που έχει προσδώσει στους τοίχους ο χρόνος, ενώ το αποκορύφωμα είναι τα μερεμέτια στις κάσες των κουφωμάτων, που θα έπρεπε να έχουν καλυφθεί, αλλά οι ξεφλουδισμένες άκρες μαρτυρούν ότι αυτό δεν έγινε ποτέ.

Ο νέος σχεδόν χαμογελάει στην σκέψη ότι οι υπερασπιστές του νόμου, ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους, χαίρουν της ίδιας ακριβώς εκτίμησης... Δηλαδή, τοποθετούνται συνήθως λίγο πάνω από τις κατσαρίδες, κι αυτό επειδή τα σιχαμερά αυτά έντομα έχουν την κακή συνήθεια να εμφανίζονται απρόσκλητα, ενώ οι μπάτσοι συνήθως δεν εμφανίζονται ποτέ. Κάτι που δεν βλέπεις δεν σε ενοχλεί και τόσο, σωστά; Τουλάχιστον, αυτή την γνώμη έχει ο περισσότερος κόσμος. Αυτή η κακή εκτίμηση του κόσμου οδηγεί και πολλούς αστυνομικούς στην υιοθέτηση μιας αδιαφορίας απέναντι στο καθήκον τους και όλα ακολουθούν ένα φαύλο κύκλο.

Στην περίπτωση του Άγγελου, όμως, αυτός ο φαύλος κύκλος μπορεί να είναι το κλειδί της επιτυχίας. Ένα αστυνομικό τμήμα με μικρό δυναμικό, λίγο μετά το μεσημεράκι, ώρα κατά την οποία η παγιωμένη αδιαφορία κάνει ένα αχτύπητο συνδυασμό με την διαδικασία της πέψης, είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελε να αντιμετωπίσει. Μπαίνει, αποσπά την Δανάη, βγαίνει. Απλά τα πράγματα... Μόνο που η θεωρία, τις περισσότερες φορές, στραβώνει όταν καλείται να δοκιμαστεί στην πράξη. Γιατί, στην θεωρία πάντα, οι αστυνομικοί που αδιαφορούν απέναντι στο καθήκον είναι απλώς «πολλοί» και η πέψη βαραίνει όσους έχουν φάει κάτι. Στο εν λόγω τμήμα, ωστόσο, δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι δεν υπηρετούν κάποιοι από τους λίγους, εκείνους που δεν αδιαφορούν, που δεν απλώνονται στην καρέκλα τους μετά από ένα πλούσιο γεύμα, χωνεύοντας και περιμένοντας να περάσει η βάρδια τους και να επιστρέψουν στην πραγματική ζωή, μακριά από την δύσοσμη ρουτίνα που εμποτίζει τους τοίχους του γραφείου τους.

Ο Άγγελος κοιτάζει πάλι το κινητό του στην υποδοχή του ταμπλό του αυτοκινήτου. Η Δανάη βρίσκεται μέσα σε αυτό το αστυνομικό τμήμα. Συνεπώς, οι πιθανότητες τα άτομα που υπηρετούν εδώ να ανήκουν στην κατηγορία των αδιάφορων αυξάνονται κατακόρυφα. Ο Μπακίνι δεν θα διακινδύνευε να συνεργαστεί με έντιμους αστυνομικούς, αφού θα ήταν υπερβολικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καλύψει τα ίχνη του. Αν το προσωπικό εδώ δεν ήταν της απόλυτης εμπιστοσύνης του, θα προτιμούσε οι άμεσοι συνεργάτες του να οδηγήσουν την κοπέλα κάπου αλλού. Όχι, λογικά, αυτή είναι μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που η θεωρία ταυτίζεται με την πράξη. Μπαίνει, αποσπά την Δανάη, βγαίνει. Απλά τα πράγματα...