Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 67

Το αυτοκίνητο προχωράει με μέση ταχύτητα στους σκοτεινούς δρόμους των αθηναϊκών προαστείων. Η κίνηση είναι ελάχιστη, πιθανόν λόγω της περασμένης ώρας. Οι δύο επιβάτες, με ελάχιστα εκατοστά να τους χωρίζουν χωροταξικά, βρίσκονται ουσιαστικά χιλιόμετρα μακριά. Ο οδηγός έχει την προσοχή του στραμμένη στον δρόμο, ενώ είναι σε διαρκή επαγρύπνηση, καθώς υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να τους έχει εντοπίσει κάποιος που δεν πρέπει.

Ο συνοδηγός, από την άλλη, έχει γείρει ακουμπώντας στο παράθυρο, με την ματιά του κολλημένη έξω, παρόλο που στην ουσία δεν παρατηρεί το τοπίο που προσπερνούν. Το μυαλό του έχει επιστρέψει σε προηγούμενα χρόνια, σε ένα παρελθόν την ανάμνηση του οποίου είχε αποκλείσει από την καθημερινότητά του για πολύ καιρό, αφού η προσκόλληση σε αυτό δεν θα ήταν μονάχα επώδυνη, όπως κάθε όμορφη μνήμη που δεν μπορούμε πια να ξαναζήσουμε, αλλά και επικίνδυνη, γιατί θα αποσπούσε την προσοχή του από τις επισφαλείς συνθήκες ζωής που ο ίδιος είχε επιλέξει για τον εαυτό του.

Η συνειδητοποίηση της προσωπικής του ευθύνης για όλα βαραίνει τους ώμους του τόσο που έχει βυθιστεί στο κάθισμα, σαν να αδυνατεί να κουβαλήσει το απρόσμενο βάρος. Η ώρα που ονειρευόταν από την πρώτη στιγμή που συνέλαβε το σχέδιό του έχει φτάσει και αυτός, ένας άνθρωπος σκληρός, που έχει αντέξει πολύ πόνο και έχει προκαλέσει ακόμα περισσότερο, νιώθει σαν ανήμπορο παιδάκι που του κόβεται η ανάσα στην προοπτική να συναντήσει από κοντά μια μικρή κοπέλα. Όχι μια απλή μικρή κοπέλα, όμως. Την κόρη του, την πριγκίπισσά του, το οξυγόνο του.

Πνίγει γρήγορα την φωνή που επιχειρεί να τον τσιγκλίσει, επισημαίνοντας ότι αν ήταν πραγματικά το οξυγόνο του, δεν θα την είχε εγκαταλείψει. Άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια εξάσκησης, έχει γίνει αυθεντία στην εξάλειψη τύψεων, μα δεν μπορεί να κρυφτεί από την πραγματικότητα που χλευάζει τον στρουθοκαμηλισμό του. Ό,τι κι αν σκέφτεται, όσο κι αν θέλει να αποφύγει την ανάληψη ευθυνών, η αδυσώπητη πραγματικότητα τον κοιτάζει κατάματα, του βγάζει κοροϊδευτικά την γλώσσα και τον ρωτάει συνεχώς, δίχως έλεος, το ίδιο πράγμα...

Τι θα πεις στην πριγκίπισσά σου, Πετρόψαρο;

Τι θα πεις στην πριγκίπισσά σου, Πετρόψαρο;

Κι αυτός, που νόμιζε ότι έχει τα κότσια να αντιμετωπίσει κάθε ενδεχόμενο εμπόδιο, κάθεται βυθισμένος στην θέση του, με την ματιά κολλημένη έξω από το παράθυρο και την καρδιά να έχει βουλιάξει σε μια απύθμενη άβυσσο. Αυτός, που νόμιζε ότι δεν έχει καν καρδιά.