Φύλακας Άγγελος

Κεφάλαιο 19

Η οργή του άντρα είναι παραπάνω από έντονη, αφού η φωνή του, παρόλο που περνάει μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου, δεν χάνει καθόλου την δύναμή της, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος που έχει κολλημένο το κινητό στο αυτί του να το απομακρύνει πολλές φορές από το κεφάλι του, σε μια προσπάθεια να διασώσει τον εαυτό του από βέβαιη κώφωση. Η αλήθεια είναι ότι ο Σαλβατόρε Μπακίνι έχει βαρεθεί τον τύπο που επιχειρεί να καλύψει την απόσταση χιλιομέτρων που χωρίζει τους δύο συνομιλητές ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. Δεν είναι η πρώτη και, σίγουρα, ούτε η τελευταία φορά που κάποιος από την οργάνωση επιχειρεί να του επιβληθεί με αγριάδες. Ο Μπακίνι, όμως, είναι πολλά χρόνια στην πιάτσα για να αφήσει τέτοιου είδους αξιοθρήνητες προσπάθειες να τον εκφοβίσουν.

- ....πώς καταφέρατε να την χάσετε, μου λες; Υποτίθεται ότι την είχες στα χέρια σου, ότι τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά! συνεχίζει η ειρωνική φωνή στο αυτί του.

Αν επρόκειτο για βιντεοκλήση, ο συνομιλητής του Σαλβατόρε θα έβλεπε πόσο απέλπιδες ήταν οι φωνές του, αφού δεν έχουν καταφέρει να κάνουν τον υφιστάμενό του να ιδρώσει καν. Η φήμη του Μπακίνι είναι γνωστή στους κύκλους που κινούνται οι δυο άντρες. Η αποτελεσματικότητα του Ελληνοϊταλού είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο συνεχίζει να αναπνέει, καθώς η αλαζονική στάση του έχει προκαλέσει επανειλημμένως τους συνεργάτες του, τόσο τα μεγάλα αφεντικά όσο και εκείνους που κατέχουν χαμηλότερα αξιώματα. Οπλισμένος με αξιοθαύμαστη υπομονή, ακούει τον εξάψαλμο, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι η αιτία του πρωινού φιάσκου δεν οφείλεται σε εκείνον. Η θέση του και οι γνωριμίες του εγγυώνται την δύναμή του. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για τον άντρα που ωρύεται στην άλλη άκρη του ακουστικού. Έτσι εξηγούνται και οι φωνές, η ειρωνεία, η οργή... Δεν ήταν επιλογή του Μπακίνι ο ηλίθιος που τον συνόδευε στο ξενοδοχείο όπου είχε διανυκτερεύσει η κοπέλα με τον Αλεξανδρή˙ τον επέβαλε ο οργισμένος συνομιλητής του. Ήταν προσωπική του επιλογή, συνεπώς η ανικανότητά του ταυτιζόταν αυτομάτως με εκείνον και όχι με τον Σαλβατόρε.

Μια μικρή μόνο παύση στο λογύδριο είναι αυτό που χρειάζεται ο Μπακίνι για να μπει στην κουβέντα. Η φωνή του είναι ήρεμη, σαν να μιλάει στους διαδρόμους νοσοκομείου και δεν θέλει να ενοχλήσει τους ασθενείς. Το παγερό του ύφος, ωστόσο, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Είναι θυμωμένος και καλό θα ήταν κανείς να μην του πάει κόντρα την δεδομένη στιγμή.

- Το όρθιο ζώον που είχα για βοηθό ήταν δική σου απόφαση, σωστά; λέει σε μειλίχιο τόνο και συνεχίζει, δίχως να δώσει την ευκαιρία στον άλλο άντρα να απαντήσει. Τόσο καιρό, την είχα κάνει να πίνει νερό στο όνομά μου, να με εμπιστεύεται. Στην δυσκολία, εμένα πήρε τηλέφωνο να πάω να την σώσω. Αν ο ανίκανος βοηθός μου δεν έκανε την κίνησή του πολύ νωρίς, τώρα η κοπέλα θα ήταν στα χέρια μας, ο Αλεξανδρής θα είχε βγει επιτέλους από το προσκήνιο και όλα θα ήταν μια χαρά. Μην ανησυχείς, όμως! Όπως πάντα, έχω ήδη δώσει την λύση... Ο ανεκδιήγητος ευνοούμενός σου βρίσκεται ήδη στο νεκροτομείο, άλλο ένα άτυχο θύμα σε συμπλοκή παρανόμων... Μπορείς να κοκορευτείς στα μεγάλα κεφάλια ότι εσύ απαίτησες την παραδειγματική του τιμωρία για την αποτυχία του. Έτσι, θα φανείς και αποτελεσματικός και αποφασιστικός! Όχι, όχι, μην με ευχαριστείς! Εγώ έκανα απλώς το καθήκον μου..., προσθέτει με μια εσκεμμένα υποκριτική ταπεινοφροσύνη. Αρκετά με ζάλισες! Μόλις έχω νεότερα, θα μιλήσουμε!

Με αυτά τα λόγια, ειπωμένα δίχως να υψώσει τον τόνο της φωνής του έστω για ένα δευτερόλεπτο, τερματίζει την συνομιλία και ρίχνει το κινητό στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Ένα μειδίαμα ζωγραφίζεται στα χείλη του. Με αυτό ακριβώς το χαμόγελο διασχίζει την πόρτα του κτηρίου στο οποίο κατευθύνεται τόση ώρα. Ο φρουρός στην πύλη τον χαιρετάει με σεβασμό, φέροντας το χέρι του στο πηλήκιο που φοράει.

- Καλημέρα, κύριε διοικητά! λέει, ενώ σκέφτεται ότι το αφεντικό έχει μάλλον κέφια σήμερα...