Od spotkania z Jiminem w parku minął już tydzień, a ja cały czas wracałam do niego myślami. Nie mogłam również wyrzucić ze swojej głowy obrazu chłopca, który nazwał mnie mamą. Czy jego biologiczna matka była do mnie aż tak podobna? Czy po prostu szukał matczynej miłości?
- Youjung, znowu przywieźli jakiegoś malucha na oddział- zawołał mnie nasz ordynator.
Oderwałam się od komputera i moich myśli, by skierować się do mojego nowego pacjenta. Po drodze złapałam jednego ze stażystów, który tego dnia miał pracować z na pediatrii. Pomimo tego, że miałam tylko 26 la, to ukończyłam już swoją specjalizację i zostałam jednym z najlepszych pediatrów w kraju. Uwielbiałam pracę z dziećmi, więc to był idealny kierunek dla mnie. A dla rodziny byłam cudownym dzieckiem, ale to do czasu, aż przeciwstawiłam się ojcu.
- Park Minho. Ma niecałe trzy lata. Rana kolana do zszycia- mówił rezydent, a ja przystanęłam w szoku.
Maluch z parku tu był. Chłopiec, który chciał, bym została jego mamą. To niemożliwe.
- Czy ktoś inny nie może się nim zająć?
- Pani doktor. Chłopca trzeba przebadać. Od kilku dni ma gorączkę, wymiotuje, pojawia się wysypka.
Zabrałam kartę od młodszego chłopaka i zaczęłam czytać, co tam jest napisane. Większość wskazywała na to, że ma rumień zakaźny, ale to często się zdarza u dzieci, więc nie ma dużego powodu do zmartwień.
Podążyłam na oddział, gdzie znajdował się mój mały pacjent. Według wywiadu wystarczyło zrobić małemu kilka badań i przepisać leki, by wrócił do domu. Jego ojciec powinien być zadowolony.
- Mama! – usłyszałam, gdy tylko przekroczyłam próg oddziału pediatrycznego. Wiedziałam, do kogo należy ten głos, więc ruszyłam w tamtym kierunku.
Każdy lekarz i pielęgniarka na sali obserwował mnie uważnie. Na pewno myśleli, że jestem niezamężną młodą kobietą, co jest zgodne z prawdą. Jednak spotkanie, które właśnie ma się odbyć, sprawi, że będą przekonani o tym, że ukrywałam swoje dziecko i partnera. Dlaczego musiało to spotkać mnie?
- Dzień dobry, Panie Park. Co państwa tutaj sprowadza? – przyjęłam najbardziej profesjonalną postawę, na jaką mogłam się teraz zdobyć.
- Mama, źle się czuję- zaczął marudzić malec.
- Zaraz cię zbadamy i dostaniesz takie magiczne lekarstwo, że od razu poczujesz się lepiej- złapałam delikatnie za policzki chłopca i uszczypnęłam.
- Ale nie będzie bolało, mamo?
- Nie- westchnęłam i skierowałam swój wzrok na ojca- musimy porozmawiać.
Skinął mi tylko głową i wyszedł na korytarz szpitalny. Zrobiłam to samo, gdy upewniłam się, że chłopiec został w odpowiednich rękach. Chłopak stał oparty o ścianę z założonymi rękoma na piersi. Jak tylko mnie zobaczył, odepchnął się lekko od niej i złapał mnie za rękę, prowadząc w inne miejsce, byśmy byli z daleka od zainteresowanych lekarzy i pielęgniarek. Zaprowadził nas na dach szpitala. Byłam zaskoczona, że wiedział, jak tutaj dotrzeć.
-Długo cię szukałem, Kim Youjung.
-Przecież mówiłam, że mam na nazwisko Jeon.
Byłam przerażona, że tak szybko odkrył, że mam inne nazwisko. Bardzo możliwe, że wiedział, kim jest mój ojciec. Nawet jeśli było dużo Kimów, to długo mu nie zajmie odkrycie, do których należę. Spojrzałam niepewnie na chłopaka, który wpatrywał się w mojej osobę przeszywającym wzrokiem.
-Myślałaś, że się nie domyślę? Jesteś siostrą mojego przyjaciela, Taehyunga.
Odwróciłam się w celu ucieczki przed nim, ale szybko mnie powstrzymał. Złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Czułam jego oddech na swojej skórze, przez co dostałam gęsiej skórki.
-Znowu chcesz przede mną uciekać? - wyszeptał prosto do mojego ucha.
- Proszę, puść mnie- wyszeptałam błagalnie.
Chłopak po chwili mnie puścił, ale zagrodził mi drogę ucieczki. Wiedziałam, że tak łatwo mu nie ucieknę, ale miałam jeszcze namiastkę nadziei, że to się uda. Posłałam mu błagalne spojrzenie, ale on pokręcił głową.
- Czego ty ode mnie chcesz? - westchnęłam zirytowana.
- Minho bardzo cię polubił, Youjung.
- Proszę, nie zmuszaj mnie do odmowy- zamknęłam oczy i oprałam się o pobliską ścianę.
Nie chciałam słyszeć o tym, że powinnam zostać mamą tego bąbla. Wiedziałam, że tego chce ode mnie Jimin. Domyślałam się, że mój ojciec też tego chciał rok temu, gdy chciał mnie wydać za mąż za Parka.
- To prędzej czy później miałoby miejsce.
- Jestem wolnym człowiekiem. Nikt mnie nie zmusi do małżeństwa z tobą.
- Myślisz, że tylko o tym w tym chodzi? – zmusił mnie do spojrzenia na siebie, gdy złapał za mój podbródek.
Miał smutny wyraz twarzy. Widać też, że jest bardzo zmęczony. Jeżeli prowadzi firmę oraz wychowuje swojego syna to nic dziwnego. Jest samotnym ojcem i niestety nie miał łatwo. Pomimo pieniędzy, które posiadał, nie umiał zapewnić dziecku odpowiedniej opieki.
- To o co?
- Jak pewnie wiesz- westchnął i przeczesał dłonią swoje włosy- nasze rodziny od wielu lat prowadzą interesy. Od śmierci mojego ojca, twój pomaga naszej firmie jak nigdy wcześniej. Próbował też pomóc zatrzymać syna, a teraz już prawie go straciłem.
Jimin miał w oczach łzy. Co miał na myśli, mówiąc, że prawie stracił syna? Przecież był tu w szpitalu cały, nic poważnego mu nie dolega. Złapałam chłopaka za dłoń i zaczęłam delikatnie masować swoimi palcami, by choć trochę dodać mu otuchy. Pomogło, ponieważ zdecydował się kontynuować.
- Matką Minho była Yeri Lee- zamarłam, ponieważ usłyszałam imię mojej dawnej przyjaciółki- umarła przy porodzie. Jej rodzina od początku próbuje odebrać mi syna. Nawet nie wiesz, jak twój ojciec mi pomógł wynegocjować, żeby odpuścili. Miałem jedynie znaleźć partnerkę, która mogłaby zostać matką do trzecich urodzin małego, które są za tydzień.
- Przykro mi- wykrztusiłam ledwie słyszalnie.
- W tamtym roku, gdy twój ojciec zaproponował mi małżeństwo z tobą, byłem taki szczęśliwy, wiesz? – przerwał na chwilę i pociągnął nosem- myślałem, że w końcu nie będę musiał się martwić utratą moje najcenniejszego skarbu. Jednak los chciał inaczej. Za tydzień znów rozpocznę walkę z rodzicami Yeri i obawiam się, że ją przegram.
W jednej chwili przypomniałam sobie o liście od przyjaciółki, który zostawiła mi dzień przed śmiercią. Co wtedy chciała mi przekazać? Przez trzy lata nie miałam odwagi otworzyć koperty, aż do dzisiaj. Musiałam zobaczyć wiadomość, którą mi zostawiła.
- Przepraszam- ukłoniłam się lekko chłopakowi i uciekłam w kierunku drzwi.
Szybko biegłam do mojego gabinetu, gdzie w szufladzie biurka znajdowała się koperta adresowana do mnie. Pracownicy szpitala, których mijałam, patrzyli na mnie dziwnym wzrokiem. Zawsze byłam spokojna w trakcie pracy, a teraz biegnę, tak jakby się paliło. To na pewno był niecodzienny widok.
Otworzyłam z hukiem drzwi do mojego gabinetu i dopadłam szybko do biurka. Wysypałam całą zawartość szuflady, by znaleźć rzecz, która mnie interesowała. Trzęsącymi się palcami otworzyłam kopertę. Po kilku dłuższych chwilach zebrałam się na odwagę i rozłożyłam złożoną kartkę.
„Moja droga Youjung,
Dawno się nie widziałyśmy. Minęły dokładnie dwa lata od mojego wyjazdu z Seulu. Odcięłam się od wszystkich, w tym również od ciebie. Bardzo tego żałuję. Nie wiem, dlaczego myślałam, że to był dobry pomysł.
Przed pierwszy rok cały czas podróżowałam. Odwiedziłam wiele wspaniałych miejsc, ale czegoś ciągle mi brakowało. Byłam sama i nie miałam z kim dzielić się moją radością, aż spotkałam jego. Nazywał się Park Jimin. Zauroczyłam się, jednak po czasie zrozumiałam, że możemy zostać tylko przyjaciółmi.
Był dla mnie jak starszy brat, aż do nocy, gdy popełniliśmy ogromny błąd. Za dużo alkoholu i seks. To dokładnie opisuje mój błąd. Później urwał nam się kontakt, a dokładniej to ja zaczęłam ignorować chłopaka do czasu, aż dowiedziałam się o ciąży. Byłam załamana. Lekarz od razu zapowiedział, że to zagrożona ciąża.
Wtedy przyznałam się do tego Jiminowi. Był zszokowany, ale chciał zatrzymać dziecko. Zgodziłam się. Gdy byłam w szóstym miesiącu ciąży, dowiedziałam się, że jestem poważnie chora. Rak w zaawansowanym stadium. Nie powiedziałam nikomu. Wiedziałam, że jeśli chcę urodzić dziecko, nie mogę się poddać leczeniu, które prawdopodobnie przyniosłoby marne efekty. Chciałam zostawić coś po sobie na tym świecie, a tym kimś był syn, Minho.
Może proszę o zbyt wiele, ale chciałabym, abyś zajęła się nimi po mojej śmierci. Nazwałam syna, tak jak ty zawsze chciałaś, ponieważ wiedziałam, że nie będzie mnie już na świecie.
Proszę, nie zostawiaj ich samych. Wiem, że moja rodzina będzie chciała pozbawić go naszego dziecka.
Kocham i przepraszam,
Twoja najlepsza przyjaciółka od dziecka
Yeri"
Po moich policzkach płynęły łzy, a ja z trudem powstrzymywałam szloch. Czułam się strasznie winna. Jimin zaraz może stracić swojego syna, a gdybym przeczytała wcześniej ten list, ta sytuacja prawdopodobnie nie miałaby miejsca. Nie wiedziałam, co teraz zrobić.
Od Autorki: Kochani, bardzo wam dziękuję za takie zainteresowanie pierwszym rozdziałem. Szczerze nie spodziewałam się tego. Mam nadzieję, że tak samo jak pierwszy rozdział, reszta też przypadnie wam do gustu i zostaniecie tu ze mną do końca.
Czytelniku! Proszę, zostaw po sobie ślad- komentarz i/lub gwiazdkę. To dla mnie znak, że to, co tworzę, ci się podoba. Do zobaczenia w kolejnym rozdziale.