CHAPTER THIRTY-ONE
New
"M-mag-iingat ka dun, ha? 'Wag kang magpapagutom. Palaging matulog ng tama. 'Wag mong pabayaan ang sarili mo, Anak," maluha-luhang bilin ni Nanay sa akin. She is looking at me with her teary eyes.
Napangiti ako. Kahit ilang beses niya na itong nasabi, hindi pa rin ako magsasawang pakinggan.
I gently held her hand and pulled her gently towards me so I could hug her. Hanggang baba ko si Nanay kaya naging madali sa akin ang bigyan siya ng marahang halik sa noo.
"Oo naman, 'Nay, hinding-hindi ko pababayaan ang sarili ko," I answered softly.
When a tear fell from her eyes, I immediately wiped it off and smiled at her. "'Wag kang umiyak, uuwi naman ako, eh. Hindi pa ako titira dun, magtatrabaho lang."
She chuckled. Umiwas siya para siya na mismo ang magpunas ng mukha. Dun naman ako hinarap ni Tatay na may maliliit na ngiti sa labi. Kahit alam kong naiiyak na rin siya, pilit niya iyong pinipigilan.
"Magiging maayos din ang lahat."
Iyon lang ang sinabi niya. He gently pulled me and give me a tight hug. Niyakap ko siya pabalik habang nakasandal ang ulo ko sa dibdib niya. He put a small kiss on my head.
"Uuwi kang maayos, Jasmin, ha? Walang sugat o ano pa man. Umuwing kang masaya sa amin anak ko, deserve mo 'yon. Pagalingin mo ang sarili mo dahil alam kong ikaw lang din ang makakagamot diyan. Basta kapag naisipan mo nang umuwi, tandaan mong nandito lang kami palagi, maghihintay sa 'yo," sabi ni Tatay habang hinahaplos ng marahan ang buhok ko.
Even when tears are falling from my eyes, I smiled at him while nodding my head.
Pagkatapos kong magpaalam sa kanila, agad akong sumakay sa van na nerentahan nila para maghatid sa akin papunta sa airport. My parents don't want me to accomplish there because they said, they will only cry and there's a big chance that they won't let me go so they decided not to go with me. Mga kaibigan ko ngayon ang kasama ko. Kumpleto sila kaya sobrang ingay sa loob.
"Ang sosyal talaga ng mga kaibigan ko. Para lang mag-move on, kailangan sa ibang bansa talaga. Ikaw Welmar, saan ka nung nagmo-move on ka?"
It was Rowilyn who started.
"Hoy, anong akala mo kay Welmar, poor? Rich 'yan beh, nasa Hong Kong 'yan, baka 'di mo alam," Sandy answered with a smirk on her face.
My other friends tried to stifled their laugh.
"Hong Kong? Mukha mo parang Hong Kong, beh!"
They laughed. Hindi ko alam kung may nakakatawa ba dun basta nagsitawanan silang lahat dahil na rin siguro sa mukha ni Welmar na hindi na kayang maipinta.
"Pero seryuso nga, expensive talaga, eh. Tingnan mo si Rochelle, nung na-broken, nagpa-Japan. Si Chazel, nasa Korea. Itong si Jasmin, Switzerland. Tapos itong si Sandy, feel ko pupunta 'tong Singapore, eh, malapit na din yatang ma-broken. . Expensive!"
Sandy smirked. "Eh, ikaw, saan ka nung na-broken ka?"
Rowilyn leered at her. "Walang personalan, beh. Wala akong perang pang-Iceland kaya shut up ka na lang."
They laughed.
"Ang hirap naman kapag broken, required pa lang mangibang bansa," Kristine said.
"Oo, beh, kaya 'wag kang ma-broken diyan!"
Welmar looked at Kristine with his brows shot up.
"Pa'no mabo-broken 'yan, wala ngang sumusubok, eh!"
Kristine glare as we laughed. "Mga gago. 'Di niyo ba alam may nanligaw sa 'kin!
"Talaga ba?" si Welmar na parang hindi naniniwala.
"Bahala kayo diyan!"
Napailing na lang ako. Tuloy lang sila sa usapan. Nakikinig ako at minsang natatawa dahil sa pinaggagagawa nila. Nagpustahan pa sila kung sino daw ang next na mabo-broken para ihanda na nila ang wallet sa inuman. Akala mo naman ang lalakad uminom, hindi naman. Hanggang pulutan lang.
Shanice who was beside me, gently held my hand. I glance at her and smiled. She immediately smiled back.
"Heal yourself, okay?" she said. "Susunod din ako dun. I'll be working there, too."
"As in?" medyo gulat ko pang saad.
She just nodded her head while smile is still plastered on her face.
"Yeah, a big company offered me to work there. I grab the chance because it's once in a lifetime and I'm glad you also did that."
Huminga ako ng malalim, nag-iwas ng tingin.
"Well. . . I'm just fulfilling my dreams. Siguro, dahil na rin sa sinabi ni. . ."
Hindi ko na natapos ang sasabihin dahil parang may bumabara sa lalamunan ko kapag sinusubukan kong sabihin ang pangalan niya. It feels like, when I mention his name, just his name, I would cry.
Shanice nodded understandingly.
Dumating kami sa airport. Nagsibabaan lahat. Maingat ko ding binaba ang mga gamit ko. My friends help me with that but I was so curious because they suddenly become silent. And the moment I looked up to see their faces, I was surprised to see that they're all staring at me!
Kumurap ako. Nagulat nung isa-isa silang lumapit.
Rochelle came first. She simply patted my shoulder and said, "Mag-iingat ka dun. Uwi ka dito agad tapos 'yong pagsalubong, 'wag mong kalimutan."
Natawa ako pero sa huli, yinakap ko siya.
"Thank you, Chelle. Mag-iingat din kayo dito."
Sunod-sunod sila. Welmar also came and hugged me tight.
"Basi, hindi ako papayag na wala kang foreigner pag-uwi mo," he said that made me laugh. "Sabi pa naman nila, nasa foreigner na daw ang true love at naniniwala ako dun kaya maniwala ka na din."
"'Yong imported chocolate, please lang." It was Rowilyn this time.
After that, when I heard my fight being called, I looked at them for the last time.
"So. . ." I trailed off.
They give me a wide smile and said, "Group hug!"
And we did a group hug. Kahit na pinagtitinginan kami ng mga tao, wala na kaming pakialam. Hindi ko na din maiwasang maluha kasi alam kong mamimiss ko silang lahat.
"Mga gago kayo, 'wag kayong umiyak! Naiiyak ako," Rowie said when we looses from that hug.
We laughed as we all wipe off our tears. Hindi naging madali ang pagpapaalam sa kanila. While waving, I can't help myself but to cry as my heart clenched in pain. And when I glance at my back again, my eyes widen when I saw a familiar figure of a man standing not far from me. Napakurap pa ako dahil bigla siyang nawala sa paningin ko.
My heart pounded in anticipation. Nilibot ko ang paningin habang pasikretong lumulunok. Pero nung hindi ko ulit siya nakita, para akong nanghina bigla. Nag-iwas ako ng mata at pinagpatuloy ang paglalakad.
Well, seeing him here will be impossible so why hoping?
I heaved a deep sigh and continued.
Alam kong hindi magiging madali ang pagtatrabo sa ibang bansa. Wala akong kasama kaya wala akong ibang maaasahan kundi sarili ko.
New country, new people, new environment. Adjusting will not be easy for me. Mahihirapan ako pero kaya ko naman siguro.
I don't know but the moment I accepted the offer from a very known Architectural Firm base here in Switzerland, it became an achievement for me. It's been a year since their company offered me and they are willing to wait until I became ready. Ito ang sinasabi ni Henrick, na maraming offer sa akin pero nababalewala ko dahil sa relasyon namin pero hindi naman totoo iyon.
Yes, I wanted to work abroad for a better salary but to think that I'll be away from my family, from him, I just can't take it. Ayos lang din naman sa akin ang magtrabaho sa Pilipinas. Medyo maliit ang sweldo kumpara sa ibang bansa pero kaya naman. Hindi din naman big deal sa akin ang mga offer na iyon kasi okay naman ako sa trabaho ko pero hindi ko alam na big deal pala sa kaniya. Na nang dahil sa mga offer na iyon at sa pangarap ko noon na mangibang bansa, naging dahilan para naghiwalay kami.
That thought pains me.
My first day of work wasn't easy. Hindi malupit ang naging boss ko pero naging lang talaga para sa akin ang new environment. Kahit nga noong unang gabi ko sa apartment na bigay ng kompanya sa akin, halos hindi ako makatulog. I even cried that night with the feeling of wanting to go home and just be with them.
Mabuti na lang at may mga Pinoy akong katrabaho, naging madali sa akin ang makig-usap.
After a months, I adjusted so well. Naging masaya ako habang nagtatrabaho. Maraming nakilala at kahit na minsan pa din siyang sumasagi sa isip ko dahil na rin sa mga simpleng bagay na magpapaalala sa kaniya, iniisip ko na lang na masaya na din siya.
Well, I just hope that he's really okay because I admit, I'm not totally fine but I'm doing okay.
Months after working, Shanice came just like what she said. Sobrang saya ko kasi sa wakas may makakasama ako.
Just like me, she was being offered by the same company. We're working in a different department but we still see each other because we're living in a same building. Neighbors to be exact.
Kaya iyong mga araw na malungkot ako sa gabi, na parang nag-fla-flashback lahat lalo na kapag alas diyes, nabawasan na iyon. Because she always making sure that I'm doing good at night. Dahil alam niya na kahit sabihin kong okay lang ako, alam niyang hindi talaga.
Well, it's normal to cry, right? To miss him after a year. Lalo na kapag naaalala ko siya sa mga simpleng bagay na nagpapaalala sa akin sa kaniya.
"Congratulations, Jasmin! Deserve mo 'to!" my co-workers cheered, tossing the wine glass.
Halos maluha ako habang nakangiti. Because, yes, finally, after taking the board exam for the second time around, I passed it!
Nasa apartment ko kami ngayon dahil sinurprise nila ako. Ngayon pa lang lumabas ang result pero mukha matagal na nilang pinaghandaan 'to.
They put a party hot on my head that made me chuckled.
"Ngayon pa lang lumabas ang result, guys, pero mukhang mas nauna pa yata kayong mag-ready," natatawa kong saad kahit nagpupunas ng luha sa mukha.
Nagkatinginan sila at natawa. We are total in six here. Kasama na ako at si Shanice na kasabwat yata nila o ang pasimuno pa yata ng lahat.
Shanice shrugged and walked to hug me. I hugged her back and sigh.
"Well, we already knew that you'll pass it so yeah, here we are."
I sobbed while smiling. "Thank you so much, Sha. This means a lot to me."
She caress my back. "You deserve this. Alam kong pinaghirapan mo 'to kaya deserve mo lahat ng 'to."
That night, we celebrate. Madami silang dalang pagkain at inumin. I enjoyed everything especially that I was happy, really really happy.
Hindi din nagtagal ang mga katrabaho ko dun, nagsiuwian silang apat kaya kami na lang ni Shanice ang natural sa apartment. And it is when I received a call from my friends.
I clicked the answer button and surprised to see them altogether.
"Surprise!" they cheered.
I chuckled but deep inside, my heart is melting.
"Uy, tangina niyo, 'di ako makita sa screen!" rinig kong reklamo ni Rowilyn sa kabilang linya.
I laughed as I settled my self in the sofa. Nasa lap ko ang laptop habang nakatingin sa kanila. Shanice settled beside me. Pareho lang kaming napapailing sa mga kaibigan na magugulo. Galaw ng galaw ang screen, senyales na iba-iba ang humahawak sa cellphone.
"Ba't kasi cellphone ang gamit niyo?" Shanice asked that made them glared at her. Natawa kaming pareho.
Sandy snorted. "Sorry naman po. Wala kasi kaming pera, eh, pambili ng laptop hindi katulad niyo."
"Kuripot niyo."
Nakahinga ako ng maluwag nung sa wakas ay naayos sila. I think, they are outside since it's dark at their background.
"Basi, nakapasa ka 'no?" Welmar asked.
Kumunot ang noo ko pero nagulat nung bigla silang maglabas ng cake at mga pagkain. My eyes even widen when I heard a explosion coming from their confetti. Malalawak ang ngiti nila habang maluhaluha ako.
"'Wag kang umiyak, hindi pa nagtatapos diyan."
After saying those words, they move sideward as my family came into my view. Nasa bahay pala naman sila kaya pamilyar sa akin ang lugar.
"'Tay. . . 'Nay. . ." I cried.
My father smile widened. He was holding a cute bouquets while my mother who was beside him is wiping out her tears. Nasa nila ang mga kapatid ko na nakangiti habang naluluha din ang mga mata.
"Nakapasa ka, 'no?" my father asked.
It is when I realized, they didn't view the result but still, they prepared this. Na kahit hindi ako nakapasa, meron pa rin silang ganito. Sa isiping 'yon, napaiyak ako lalo.
Dahan-dahan akong tumango kay Tatay habang umiiyak pa rin. "O-oo, 'Tay, nakapasa ako."
My lumawak ang ngiti niya. Hindi pa nakaligtas sa paningin ko kung paano lumandas ang isang butil ng luha sa mata niya. My mother sobbed harder. My siblings shed a tear while smile is still visible on their faces. My friends cheering when they heard my answer didn't surpass from my ears.
Nagpunas si Tatay ng luha niya. Ngumiti sa akin. "Sabi sa 'yo, eh, kaya mo 'yon! Congratulations, Anak. Proud na proud kami sa 'yo. Na kahit hindi mo pa 'yon maipasa, ayos lang sa amin kasi alam naming ginawa mo ang lahat ng makakaya mo. Pero ito, sobra sobra. Deserve mo lahat ng 'to. Architect ka na tulad ng pangarap mo."
I nodded my head while tears continued falling from my eyes. My heart clenched when a face of a man suddenly came into my mind. Pinilig ko ang ulo at ngumiti sa screen.
"S-salamat, 'Tay. Nang dahil sa inyo, nakaya ko lahat. Para sa inyong lahat 'to."
Nag-usap-usap pa kami sandali dun. Dahil gabi na rin sa Pilipinas, nagsipasukan na sila Nanay sa loob ng bahay. Naiwan naman ang cellphone sa mga kaibigan ko na may mga ngisi sa labi.
"Oh, sinong talo sa pustahan? Amin na 'yong pera." It was Rowilyn who speak. My other friends groaned in annoyance.
Tumaas ang kilay ko habang kumunot ang noo ni Shanice sa tabi ko.
"Uy, ano 'yan? Anong pusta?" si Shanice na mukhang hindi na nakatiis.
When they smirked, an idea immediately popped up that made me chuckled.
Napailing ang katabi ko. "Ay mga gago, pinagpustahan ba naman ang resulta."
Welmar groaned. "Ito kasing si Rowie parang tanga, hinati kami sa dalawa tapos 'yong grupo nila pumusta sa papasa tapos 'yong sa amin, sa hindi. Ang gaga, nag-play safe kasi alam na papasa si Basi."
Rowilyn smirked. "Eh kung pumusta tayong lahat sa papasa, sinong mananalo? Edi, wala, kasi walang pera. Parang tanga din 'to."
Napailing na lang ako habang natatawa sa pinaggagagawa nila.
I sighed. "Pero guys, thank you so much for your support. I appreciate it all."
Umismid sila. "Sipsip, Basi, ah. Okay lang 'to sa 'min basta bayaran mo kami pag-uwi mo. 'Yong imported na chocolate sana o 'di kaya, isang foreigner na lang."
"Walang foreigner dito."
"Bahala ka diyan."
We talked more that night. Sobrang saya ko. Ang hinanda nilang pagkain na pinapabayaran sa akin, sila lang din naman ang kumain.
I thought my night would end just like that. Papatulog na sana ako nung biglang may nag-doorbell sa pinto. Taka akong pumunta dun at binuksan ang pintuan.
I thought someone was outside but my brows furrowed when I see no one. Nagulat lang nung makakita ng isang box ng cake, paper bag at isang bungkos ng asul na rosas. I thought that it was just sent into a wrong apartment but when I saw my name written in the card, I concluded that it was for me.
Pero, sino ang magbibigay nito?
Kahit sobra ang pagtataka, kinuha ko pa rin ito. Nilibot ko pa ulit ang paningin bago tuluyang pumasok.
Shanice saw me holding this gift that's why her brows shut up out of curiosity.
"Sinong nagbigay?"
Umiling ako. "Hindi ko alam."
Huminga ako ng malalim tsaka umupo. Hindi ko alam pero isang tao lang ang biglang pumasok sa isip ko dahil na rin sa bulaklak pero parang ang imposible naman yata. Parang hindi pwedeng mangyari.
My heart pounded as my hands shake. Kinalma ko pa muna ang sarili bago buksan ang box. A small blue cake came into my sight. Napasinghap ako. A small ‘Congratulations, Architect!’ word was written on it and nothing more. Mas kumabog ng malakas ang dibdib ko.
Naramdaman ko ang pag-upo ng kaibigan ko sa tabi ko. She gently held my hand as I looked up at her with my teary eyes. I gently shook my head, dismissing all the idea because I don't want to hope anymore. It's been a year. Matagal na kaya bakit parang wala pa rin nagbago sa nararamdaman ko?
With my shaky hands, I slowly opened the paper bag. A small rectangular box was there. Kinuha ko iyon at dahan-dahang binuksan.
Halos maiyak ako nung bumulagta sa akin ang isang gold necklace. ‘Architect, J’, it was the pendant of that necklace. May mga maliit na blue gemstone pa ang nakalagay palibot nun. It was shining. . . too beautiful that I can't help myself but to cry.
Hindi naman siguro siya ang nagpadala nito? Wala na kami, 'di ba kaya wala nang rason para gawin niya pa 'to. Imposible.
Pero kahit na ganun ang iniisip ko, hindi ko maiwasang umasa. Na sana, sana siya nga talaga ang nagpadala nito. Wala na akong ibang naiisip kundi siya lang. Gusto ko mang isipin na siya talaga, ayokong masyadong paasahin ang sarili ko kasi ako lang din naman ang masasaktan.
I sobbed when Shanice gently pulled me for a hug. She caress my back as my hold on the necklace tighten.
"H-hindi naman s-siguro s-siya 'to, 'di ba?" I whispered.
Naramdaman ko ang marahan niyang pag-iling. "Hindi ko alam, Basi, hindi ko alam. Pero kahit na sino pa ang nagbigay niyan, please, 'wag ka nang masyadong mag-isip. You deserve that gift anyway."
After that night, different questions was still running inside my head. Pinagsawalang bahala ko na lang dahil ayokong masyadong umasa.
I go back to work. In our office, another celebration was held. They surprised me. Finally, I already have my licensed. Matatawag ko na talaga ang sarili bilang isang Arkitekto.
The company offered me a big projects. Ang galing lang dahil habang nagtatrabaho, nagagawa ko na din ang mga gusto ko. I traveled. Shanice and I traveled into different countries. Pinuntahan namin lahat ng dream places namin. Kahit na minsan pakiramdam ko may kung sinong nagmamanman sa akin o pasimpleng nakatingin sa ginagawa ko, hindi ko na lang pinansin iyon. I busied myself in working while traveling and enjoying myself.
Doon ko din nakita ulit si Marco, ang kababata ko na isa nang engineer. He was working in Canada. Nung napunta ako dun para sa isang proyekto, hindi ko inaasahan na makikita ko siya dun at magiging katrabaho pa!
We worked together. Nanatili din ako ng matagal sa Canada dahil medyo magiging matagal ang proyekto na 'yon. If I'm mistaken, the project will take up a year and a half. Matagal kaya kailangan kong mag-stay. Ayos lang din naman dahil nandun siya.
Si Shanice naman, umuwi muna ng Pilipinas para sa tinatayong negosyo. And I wasn't mistaken, she will be back to studying again her dream course which is law. Magiging CPA lawyer ang kaibigan ko. Wala pa man, proud na ako sa kaniya.
Back at home, the building of our house is already done. I was planning of putting up a business there. Wala nga lang akong ideya kung ano ang pwede. May balak namang magtayo ng negosyo ang mga kaibigan ko, kami-kami daw ang magiging business partner. They're planning for a Beach Resort, since we love planning for a vacation but end up being drawing, we'll be fulfilling our high school dream.
Ayos na ako dun. O kung hindi naman, gusto kong magtayo ng Art Studio. I wanted to teach children who aren't capable of entering school to enhance their art skills. Alam ko kasing marami ang may talento pero hindi napapansin. Hindi din nila na-e-enhance ang mga talento na meron sila.
Those talents shouldn't be hidden, it should be shown.
I still have a lot of plans and I will be fulfilling them in time.
Mariin kong pinikit ang mata. I gently massage my head as I heard the door of my office open. Alam ko kung sino na iyon kaya hindi na ako nagtangkang buksan ang mata.
Goodness, I'm sleepy! Anong oras na din ako nakatulog kagabi dahil sa trabaho.
"Hi, there, Ms. Architect!"
I flinched when I heard Marco's jolly voice. Inaantok kong binuksan ang mata. I raised my brows at me that made him chuckled.
"Sungit naman," he commented.
Umismid ako. "Anong ginagawa mo sa opisina ko?"
Lumabi siya tsaka umupo sa harapan ko. "You don't want me here? You didn't miss me?"
I leered at him. "Kanina lang nandito ka, ah."
"Well, I missed you that's why I'm here," he said while smirking.
"Gago mo."
Humalakhak ito. "Well, my mom is inviting you for dinner later. Anniversary celebration nila. I also brought lunch for you."
I smiled when he put the paper bag from a known restaurant on my table. Hindi ko alam pero bigla itong lumapit sa akin tsaka nilabas ang cellphone.
"What are you doing?" I asked.
He looked at me and smiled wickedly. "We'll take selfie together."
Pinaningkitan ko siya ng mata dahil pakiramdam ko may binabalak siya pero hinayaan ko na. After taking picture, he bid goodbye, saying he'll be working again.
Nagsimula akong kumain. While eating, I opened my data only to be curious when my phone beeped continuously for a notification. Marami iyon na pinagtaka ko. Nung binuksan ko, dun ko lang napagtanto na tama nga talaga ang hinala ko na may binabalak si Marco kanina.
Goodnes, he posted our photo together and he even tagged me! Okay lang sana pero ang caption, parang gago.
Sandy: Ay wow, love daw beh!
Rowilyn: kaya ayaw pala sa Afam kasi gusto Pinoy pa rin pero engineer. Sana all po
Welmar: may Engineer na ang beshy namin! kahit mga labor niya na lang yung akin hehe
As I read my friends on that post, I simply shook my head. Mga walang kwenta talaga.
Tinapos ko muna ang pagkain bago tinawagan ang lalaki. Walanghiya talaga, nandamay pa sa kalokohan niya, eh.
"What?" he said as soon as he answered the phone.
"Kung what-what-in kaya kita diyan, 'no? Gago mo!"
Tumawa ito sa kabilang linya, mukhang nag-eenjoy sa ginagawa.
"Did you saw the photo already? It's cute, right?"
Napailing na lang ako dahil sa kagagohan niya.
"Delete that photo, Marco. Baka kung anong isipin nila sa 'tin," mariin ko pang sabi.
He just cleared his throat and sighed. "Why? Wala namang magseselos, ah. Okay lang 'yon."
Mapatigil ako. I swallowed the lump on my throat and heaved a sigh.
Pinabayaan ko na siya. Binaba ko na ang tawag tsaka pinagpatuloy ang trabaho.
Hindi ko maiwasang mabagabag dahil dun. Pero naisip ko, tama nga naman si Marco, wala namang magagalit at magseselos. Isa pa, wala naman kaming ginawagawang masama kaya ayos lang siguro iyon. Trip lang din naman niya iyon.
That night, I checked that tagged photo again. Patuloy pa rin ang notification sa akin kaya hindi ko maiwasan. Binasa ko ang ilang mga comments at napansin kong halos pareho-pareho lahat ng iyon. The are all shocked, not expecting that they will be seeing a new man who will be tagging me a photo with a shocking caption.
Napailing ako.
Francis: Hala! Sino siya ate? Ang pogi naman. Wala na po pala kayo ni kuya Henrick huhu
Rhea: sayang naman po kayo ni kuya Henrick
Lea: gwapo po siya pero comeback po sana
My heart clenched. Tama, alam ng lahat ang tungkol sa relasyon namin pero wala nga palang may alam na naghiwalay na kami. Everyone knew about our relationship before and they're all expecting us to be the end game but well, we don't our destinies.
Pinagpatuloy ko ang ginagawa hanggang sa may comment na pumukaw sa atensyon ko.
Rickson: fake news yan. babalik siya sa dati dahil sila naman talaga.
Kumunot ang noo ko dun pero hindi ko na lang pinansin. My friends asked for a video call so I answered it.
"Uy, kailan ang uwi mo?"
Nagtaas ako ng kilay. "Bakit?"
"May grand alumni tayo by the end of May. Tayo daw 'yong host."
I mentally counted on my head. By May, I still have three remaining months to finish the project. Masyado pang alanganing umuwi.
"Nandiyan naman kayo," simple ko na lang na sinabi.
Sandy hissed. "Gaga, kailangan nga kasing lahat. Isa pa, 'yong chocolates namin? Umuwi ka na."
Huminga ako. "Pag-iisipan ko pa."
"Seryuso nga kasi. Nakausap namin si Sir Lumbre. He's hoping to see everyone there. The planning will be starting next month already. May dalawang buwan pa kaya ayos lang. I think, there will be a lot of events," Rowilyn stated.
Nag-isip ako. Well, I still have months to think of it but my friends is asking me. Isa pa, halos libang taon na din ako sa ibang bansa at kahit isang beses, hindi pa ako umuuwi. My family is already asking me to go home but I just can't.
"Shanice is asking you to go home, we'll be helping her. Isa pa, gusto din naming makita mo 'yong business natin. Ayaw mo ba?" Rochelle added.
"And we miss you, too."
My heart softened. Napabuga ako ng malalim na hininga.
"I'll think about it. Masyado pa kasing crucial kung ngayon ako umuwi, eh. Pero sige, pag-iisipan ko. And yes, I miss you all, too."
★ S H A N A Y S 2 3 ★