အမှိုက်ကောင်လေး၏ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဘဝ/ အမွိုက္ေကာင္ေလး၏ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ဘဝ

မုဆိုးကြီးနှင့် ဟွမ်ဟွာ၏ ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံမှု

အပိုင်း (၆၁) မုဆိုးကြီးနှင့် ဟွမ်ဟွာ၏ ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံမှု

ပိုင်လီက အပြန်လမ်းတွင်လည်း လှည်းနှစ်စီးကိုတွဲထားစဲဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘာမှမပါတော့တာကြောင့် ကျွဲနှစ်ကောင်၏ ခြေလှမ်းများကသွက်လက်နေကာ ပိုင်လီက အရှိန်တင်မောင်းခြင်းမရှိတာတောင်မှ လှည်းလေးက ပုံမာန်အရှိန်ထက် အနည်းငယ်မြန်တဲ့နှူန်းလေးနဲ့ ပြေးနေလေ၏။

ဆိပ်ကမ်းမြို့ကနေ နန်ချောင်းရွာကိုသွားချင်လျှင် ဆိပ်ကမ်းမြို့ကနေ မြို့ငယ်လေးကိုသွားသောလမ်းကနေအရင်သွားရမည်ဖြစ်ပြီး မြို့ငယ်လေးသို့ရောက်မှ နန်ချောင်းရွာသို့သွားသည့်လမ်းက သပ်သပ်ထပ်ရှိနေတာပင်။

ဒါကြောင့် ပိုင်လီက အခု ဆိပ်ကမ်းမြို့ကနေ မြို့ငယ်လေးကိုသွားတဲ့လမ်းပေါ်မှာရှိပြီး ဤလမ်း၌ ဆိပ်ကမ်းမြို့နှင့် မြို့ငယ်လေးကို ကူးသန်းတတ်သောလူတချို့အား ရံဖန်ရံခါတွေ့ရတတ်သော်လည်း ပုံမွန္မရွိပဲ ခေါင်ကာ လူပြတ်လေ့ရှိသည်။

ဒီနယ်မှာ ဓားပြတွေမရှိတော့လို့သာ မဟုတ်ရင်တော့ ဒီလမ်းက ဓားပြတွေရဲ့အကြိုက်ဖြစ်နေမှာလေ။

ပိုင်လီက ထိုသို့တွေးနေရင်းနဲ့ ရှေ့ကသစ်ပင်ပေါ်မှ ပုံမှန်မဟုတ်သောလှုပ်ရှားမှုကို မြင်လိုက်တော့ လှည်းကိုဖြည်းညင်းစွာရပ်လိုက်၏။ နေရာက လမ်းရဲ့အလယ်လောက်ကိုရောက်နေပြီဆိုတော့ လူအပြတ်ဆုံးနေရာလို့ပြောရမည်။ ဆိုတော့ ဟွမ်ဟွာကလူတွေက နည်းနည်းတော့ညာဏ်ကောင်းသားပဲ။ ဒါပေမယ့်...

ပိုင်လီက လှည်းပေါ်ကနေ မလှမ်းမကမ်းကသစ်ပင်ကြီးပေါ်ကနောက်ထပ်လှုပ်ရှားသွားသော အနက်ရောင် အရိပ်များကိုကြည့်ကာ စိတ်ထဲမပြောပဲမနေနိုင်ပေ။

နေ့ခင်းကြောင်တောင်မှာ အနက်ရောင်ဝတ်စုံတွေနဲ့?

အကယ်၍ဟွမ်ဟွာကလူတွေသည် လူမ်ားကို ဓားပြပုံစံဖြင့်လှည့်စားချင်လျှင်လည်း တောရွာဘက်က ဓားပြများက အနက်ရောင်ဆင်တူဝတ်စုံများကို ဝတ်လေ့မရှိကြောင်း သူပြောပြချင်မိသွား၏။ ဒါကဘယ်လိုကြည့်ကြည့် လုပ်ကြံမှုလို့ပဲ ထင်နေရတာကို...။

ပိုင်လီက အတွေးများဖြင့် လှည်းပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ကျွဲနှစ်ကောင်ကိုလှည်းမှဖြုတ်ကာ ဘေးရှိသစ်ပင်သေးလေးများတွင် ချည်ထားခဲ့လိုက်သည်။

ဘာလို့သူက လှည်းနဲ့ ထိုနေရာထိရောက်အောင် မောင်းမသွားရလဲဆိုတော့ ဒီကျွဲကြီးတွေ လန့်ပြီးထွက်မပြေးအောင်လို့ပါပဲ။ သူ့အိမ်က အသေးလေးတွေက စူးစူးနဲ့ဆော့နေကျကိုမပြောနဲ့ဦး တစ်ကောင်က ရွာအကြီးကဲရဲ့အိမ်ကလေ။ သူ့မှာကျွဲပေါင်းများစွာကို လျော်ပေးနိုင်စွမ်းရှိပေမယ့် သူများကျွဲကိုငှားသွားပြီး ပျောက်လာတယ်ဆိုတာက စည်းကမ်းမရှိတာပဲမဟုတ်ဘူးလား။ ဒါကြောင့် ပိုင်လီက ကျွဲတွေကိုလုံခြုံအောင်အရင်စီစဉ်လိုက်ကာ သူက မလှမ်းမကမ်းကသစ်ပင်တွေနားကို အေးဆေးစွာလျောက်သွားလိုက်သည်။

ထိုနေရာကသစ်ပင်တွေက လမ်းရဲ့တစ်ဖက်စီမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်စွာပေါက်နေကျပြီး အကိုင်းခက်တွေကအုပ်ဆိုင်းကာ အပင်ကလည်းကြီးမားတာကြောင့် ထိုလူတွေပုန်းနေဖို့ရွေးချယ်တာက မဆိုးဟုပြောနိုင်သည်။ ပိုင်လီက သစ်ပင်နှစ်ပင်ကြားကို အရောက်မှာ ပြောလိုက်၏။

"အကုန္လုံးက ကျုပ်ကိုစောင့်နေကျတာပဲမဟုတ်ဘူးလား ဘာလို့ခုထိဆင်းမလာကျသေးတာလဲ"

အပင်ပေါ်ရှိ လူများသည် အနည်းငယ်ဇဝေဇဝါဖြစ်နေကျတာပင်။ သူတို့က ပိုင်လီကိုစောင့်နေကျတာမှန်ပေမယ့် မလှမ်းမကမ်းမှာ ပိုင်လီက လှည်းရပ်သွားတဲ့အခါ အနည်းငယ်စဉ်းစားရကျပ်သွားခဲ့ကျ၏။

သူက ဘာလို့ ရုတ်တရက်လှည်းရပ်လိုက်တာလဲ။ အပေါ့ပါးသွားချင်လို့လား ဒါမှမဟုတ် အနားယူချင်လို့လား။ ဒါပေမယ့် ရှေ့နည်းနည်းဆက်လာလိုက်ရင်ကို သူတို့နဲ့တွေ့တော့မှာလေ။ ထိုအချိန်တွင် ထိုလူမ်ားက သူတို့ကသာ ပိုင်လီဆီသွားလိုက်ရမလားကို စဉ်းစားနေခဲ့ကျ၏။

သို့သော် ပိုင်လီက ကျွဲများကိုချည်ပြီးနောက် လူချည်း ဒီဘက်ကိုလျောက်လာသောအခါတွင်မူ ပိုပြီးတောင် စိတ်ရှုပ်သွားခဲ့ကျသည်။

အခု ပိုင်လီရဲ့စကားကိုကြားတော့မှသာ ဒီလူက သူတို့ရှိနေတာကို အစထဲက သတိထားမိခဲ့၍ သူ့လှည်းကိုရပ်ကာ ကျွဲများကိုပင် လုံခြုံအောင်ချည်ခဲ့ပြီးမှ သူတို့ဆီကို လက်ဗလာနှင့်လျောက်လာလိုက်တာမှန်း သဘောပေါက်သွားကျ၏။ သူ့ကို ချောင်းမြောင်းနေတဲ့လူတွေရှိမှန်းသိထားတာတောင် လက္နက္တစ္ခုခုမရွာခဲ့ဘူး။ ဆိုတော့ သူတို့ကို လုံးဝမျက်လုံးထဲထည့်မထားတာပေါ့။

အနက်ဝတ်လူများသည် အလှောင်ပြောင်ခံရသလို ခံစားရကာ သူတို့က စိတ်တိုစွာနှင့်အပင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလာကျပြီး ပိုင်လီကိုဝိုင်းလိုက်၍ ဦးဆောင်လာသူကပြောလိုက်သည်။

"မင်းသိနေတယ်ဆိုလည်း ကောင်းတာပဲ ငါတို့လိုချင်တာက မင်းရဲ့လက်ဗွေရာတစ်ချက်ပဲ အလိုက်တသိနဲ့ပေးမယ်ဆိုရင်..အွတ်!"

ထိုလူ၏ စကားမဆုံးလိုက်ပေ။ ပိုင်လီ၏ ကန္ခ်က္က သူ့ရင်ဝကိုရုတ်တရက် ရောက်လာလို့ပင်။

ပိုင်လီက ဒီလူတွေဘာလိုချင်လဲဆိုတာသိတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူက သူ့အိမ်က အသေးလေးတွေကိုလုံးဝမရောင်းနိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့ တိုက်ခိုက်ရမှာပဲတူတူကို ဘာလို့အချိန်တွေဆွဲနေဦးမှာလဲ။

ပိုင်လီရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကအရမ်းကိုလျှင်မြန်သည်။ သူကဦးဆောင်လာသူကို ကန်လိုက်အပြီးတွင် ထိုလူ့လက်ထဲက ဓားကိုဆွဲလုလိုက်ပြီး ဓားအိမ်နှင့် ဂုတ်ပိုးကိုထပ်ရိုက်ခဲ့လိုက်၏။

ဝက်ဝံကိုတောင် သယ်နိုင်အပြီးမှာ ပိုင်လီက သူ့ခွန်အားက အနည်းငယ်သဘာဝလွန်နေကြောင်း ရိပ်မိခဲ့ပြီး သူက အံသြခြင်းတော့မရှိခဲ့ပေ။ သူရဲ့ဝိညာဉ်က တခြားလူရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ရောက်လာတာကိုတောင် သူကကြုံခဲ့ရပြီးပြီကို သူ့ကို ဘာကများထပ်အံသြစေဦးမှာလဲ။

သူက အလွန်ကျွံဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ သူ့ခွန်အားကိုလျော့ထားခဲ့တာတောင် လူတစ်ယောက်ကို နှစ်ချက်နှင့် အမှောက်သိပ်နိုင်နေစဲပင်။

ပြီးတော့ ပိုင်လီက ဒီလူကို အသံနဲ့တင် မှတ်မိသည်။ သူဟွမ်ဟွာကို ဖောက်ဝင်တုန်းက ရိုက်ခဲ့တဲ့နှစ်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ဖြစ်သလို့ သူ့အိမ်ကို ယန်စန်းဟွား လာတုန်းက ဒီတစ်ယောက်လည်းပါလာကာ သူကန်ခဲ့သည့်တစ်ယောက်လည်းဖြစ်ပြီး ဖိနပ်ဆိုင်မှာ သူ့ကိုစကားလာပြောတဲ့သူလည်းဖြစ်၏။

ဒီလူက အခု သူ့မျက်နှာကိုအုပ်ထားပေမယ့် သူကယန်စန်းဟွားရဲ့ အနီးကပ်လူဖြစ်သည့်အတွက် ပိုင်လီအတွက် အရေးကြီးသည့်သက်သေနေရာကနေ ဝင်ပါရမည်ဖြစ်လို့ ပိုင်လီက ထိုလူ့အသံကိုမှတ်မိလျှင် မှတ်မိခြင်းမှာပင် အချိန်မဆွဲပဲ အမှောက်သိပ်ခဲ့တာပင်။

သူက ဒီလူကို အမြဲတမ်းရိုက်နေရလို့ စိတ်မကောင်းပေမယ့် တခြားလူတွေကိုမရရင်တောင် သူ့ကိုတော့ ရမှဖြစ်မှာဆိုတော့ မပြေးနိုင်အော င်လုပ်ထားရမှာပဲလေ။

ထို့ကြောင့် အရမ်းမြန်မြန်နဲ့ သူတို့ကိုဦးဆောင်လာတဲ့လူက မှောက်သွားလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့ကျသော ကျန်သည့် အနက်ဝတ်လူသုံးဆယ်ကျော်သည် ခဏလောက် အံအားသင့်သွားကျခဲ့သော်လည်း သူတို့ကယန်စန်းဟွားရဲ့ ပိုင်လီရဲ့လက်ဗွေရာကို စာချုပ်မှာမြင်ရမှဖြစ်မည်ဟူသော အမိန့်ကြောင့် ပိုင်လီကို ဝိုင်းဝန်းတိုက်ခိုက်ရုံသာ တတ်နိုင်ခဲ့တော့သည်။

ပိုင်လီက အသာတကြည် လက်ဗွေမနှိပ်ပေးရင် ပိုင်လီကို မှောက်သွားတဲ့အထိရိုက်ပြီးတော့မှပဲ သူတို့ကလက်ဗွေကို ယူရတော့မှာပေါ့။ ယန်စန်းဟွားက ဖြစ်သမျှ သူမတာဝန်ယူမယ်လို့ပြောထားတာလေ။

သို့သော် ဝမ်းနည်းစရာမှာ မူလဘဝထဲက ကိုယ်လက်လှုပ်ရှားရတာကို သေဘာက်၍ အတိုက်ခိုက်နည်းပညာကို သင်ယူထားခဲ့သောပိုင်လီက ဒီဘဝရဲ့သာလွန်တဲ့ခွန်အားနဲ့ ပေါင်းမိသွားသောအခါတွင် ထိုလူသုံးဆယ်ကျော်က ပိုင်လီအား တစ်ချက်မှမထိလိုက်နိုင်ဘဲ အကုန်လုံးမှောက်သွားခဲ့ခြင်းပင်။

ယန်စန်းဟွားက ပိုင်လီက မုဆိုးပိုင်ဖြစ်နေပြီး ဝက်ဝံကိုတောင် သတ်နိုင်ခဲ့တာကို သိသွားခဲ့တာကြောင့် သူမက ဟွမ်ဟွာမှာရှိတဲ့ လူတွေအပြင် အပြင်ကနေတောင် လူတွေငှားခဲ့ပေမယ့် ဒီရလဒ်ကိုမျှော်လင့်ထားရှာမှာမဟုတ်ပေ။

ဒါက ထူးတော့မထူးဆန်းပါဘူး။ ပိုင်လီရဲ့ ပုံပြင်ကြောင့် လူတွေက ပိုင်လီ ဝက်ဝံကိုသတ်နိုင်ခဲ့တာက ကံကောင်းမှုနဲ့ သတ္တိကြောင့်လို့ပဲ ပြောနေကျတာလေ။ အဲတာက ပိုင်လီ အတိုက်ခိုက်ကျွမ်းတယ်လို့ ပြောနေကျတာမှမဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့် ယန်စန်းဟွားရဲ့ လူသုံးဆယ်ကျော်စီစဉ်မှုက လုံလောက်သည်ထက် ပိုနေပြီဟုပြောလို့ရခဲ့သည်။

စိတ်မကောင်းစရာကတော့ သူမက ပိုင်လီကို လုံးလုံးသိမထားတာပါပဲ။

ပိုင်လီက မှောက်သွားတဲ့လူသုံးဆယ်ကျော်ကို လှည်းတွေနားထိဆွဲဆွဲခေါ်သွားကာ လှည်းနှစ်စီးပေါ်သို့ အထပ်လိုက်ကောက်တင်ပြီးနောက် ၎င်းတို့နှင့်ပါလာသည့် ဓားတွေကိုပါ မချန်ခဲ့ပေ။ အဲဒီနောက်မှာတော့ သူက မေ့မျောနေတဲ့ လူသုံးဆယ်ကျော်ကို တင်ပြီးဆိပ်ကမ်းမြို့ကို ပြန်လှည့်သွားခဲ့တော့ကာ သူဦးတည်နေသောနေရာကတော့ ရုံးတော်ကိုပါပင်။

ပိုင်လီက အေစာထဲက ဒီကိစ္စက ရုံးတော်ကနေ ရှင်းမှပြတ်မယ်ဆိုတာသိထားပေမယ့် ယန်စန်းဟွားကိုအပြစ်ပေးနိုင်ဖို့ အကြောင်းရာက မလုံလောက်နေသေးလို့ ငြိမ်နေခဲ့တာသာဖြစ်သည်။

ယန်စန်းဟွား သူ့အိမ်ကိုလာပြီး ကလေးတွေလာခေါ်တုန်းက ရုံးတော်ကိုတိုင်ချင်ရင် တိုင်လို့ရပေမယ့် အဲဒီတုန်းက သူမက ကလေးတွေကို တကယ်မထိနိုင်ခဲ့ဘူး။ ပြီးတော့ တကယ်တမ်း ပြဿနာလည်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ အဲတာကြောင့် ရုံးတော်ကိုရောက်ရင်တောင် အျပစ္က ကြီးမားမှုရှိမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အဖြစ်ပျက်နဲ့ အဲဒီနေ့က အျဖစ္ပ်က္ကို ပေါင်းလိုက်မယ်ဆိုရင်တော့ သူက ဟွမ်ဟွာရဲ့ကိစ္စကို အပြီးရှင်းနိုင်လောက်မယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။

ဟွမ်ဟွာနဲ့သာဖြေရှင်းပြီးရင် ပိုင်လီက သူ့မိသားစုကိုဆိပ်ကမ်းမြို့ကိုခေါ်သွားဖို့ တွန့်ဆုတ်နေရတော့မှာ မဟုတ်တာကိုတွေးပြီး နှစ်သစ်ကူး မီးပုံးပွဲတော်ကျရင် သူ့မိသားစုနဲ့ ပိုင်မိသားစု တစ်ခုလုံးကိုလည်းခေါ်ကာ ဆိပ်ကမ်းမြို့ကို အလည်ပတ်သွားလို့ရပြီဟု စဉ်းစားကာ ပျော်ရွှင်နေခဲ့လေသည်။

သူက သူ့ကိုအချိန်သိပ်မကြာပဲ ရုံးတော်မှာ ထပ်တွေ့ရလို့ ဖြစ်သွားမယ့် တရားသူကြီးရဲ့မျက်နှာကိုတော့ တကယ်မစဉ်းစားခဲ့မိပဲနဲ့ပေါ့။

................................................................

(AN/ gpမှာ ဒီနေ့ အပိုင်း (၉၅) ထိ ရောက်မှာပါ။💖

120ထိ gpနှစ်ခုရှိပြီး နှစ်ခုလုံးကို 5500ပါရှင်။)

###

အပိုင္း (၆၁) မုဆိုးႀကီးႏွင့္ ဟြမ္ဟြာ၏ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆုံမႈ

ပိုင္လီက အျပန္လမ္းတြင္လည္း လွည္းႏွစ္စီးကိုတြဲထားစဲျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွမပါေတာ့တာေၾကာင့္ ကြၽဲႏွစ္ေကာင္၏ ေျခလွမ္းမ်ားကသြက္လက္ေနကာ ပိုင္လီက အရွိန္တင္ေမာင္းျခင္းမရွိတာေတာင္မွ လွည္းေလးက ပုံမာန္အရွိန္ထက္ အနည္းငယ္ျမန္တဲ့ႏႉန္းေလးနဲ႕ ေျပးေနေလ၏။

ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကေန နန္ေခ်ာင္း႐ြာကိုသြားခ်င္လွ်င္ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကေန ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကိုသြားေသာလမ္းကေနအရင္သြားရမည္ျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕ငယ္ေလးသို႔ေရာက္မွ နန္ေခ်ာင္း႐ြာသို႔သြားသည့္လမ္းက သပ္သပ္ထပ္ရွိေနတာပင္။

ဒါေၾကာင့္ ပိုင္လီက အခု ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကေန ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကိုသြားတဲ့လမ္းေပၚမွာရွိၿပီး ဤလမ္း၌ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကို ကူးသန္းတတ္ေသာလူတခ်ိဳ႕အား ရံဖန္ရံခါေတြ႕ရတတ္ေသာ္လည္း ပုံမြႏၼ႐ြိပဲ ေခါင္ကာ လူျပတ္ေလ့ရွိသည္။

ဒီနယ္မွာ ဓားျပေတြမရွိေတာ့လို႔သာ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီလမ္းက ဓားျပေတြရဲ႕အႀကိဳက္ျဖစ္ေနမွာေလ။

ပိုင္လီက ထိုသို႔ေတြးေနရင္းနဲ႕ ေရွ႕ကသစ္ပင္ေပၚမွ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာလႈပ္ရွားမႈကို ျမင္လိုက္ေတာ့ လွည္းကိုျဖည္းညင္းစြာရပ္လိုက္၏။ ေနရာက လမ္းရဲ႕အလယ္ေလာက္ကိုေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ လူအျပတ္ဆုံးေနရာလို႔ေျပာရမည္။ ဆိုေတာ့ ဟြမ္ဟြာကလူေတြက နည္းနည္းေတာ့ညာဏ္ေကာင္းသားပဲ။ ဒါေပမယ့္...

ပိုင္လီက လွည္းေပၚကေန မလွမ္းမကမ္းကသစ္ပင္ႀကီးေပၚကေနာက္ထပ္လႈပ္ရွားသြားေသာ အနက္ေရာင္ အရိပ္မ်ားကိုၾကည့္ကာ စိတ္ထဲမေျပာပဲမေနနိုင္ေပ။

ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ အနက္ေရာင္ဝတ္စုံေတြနဲ႕?

အကယ္၍ဟြမ္ဟြာကလူေတြသည္ လူမ္ားကို ဓားျပပုံစံျဖင့္လွည့္စားခ်င္လွ်င္လည္း ေတာ႐ြာဘက္က ဓားျပမ်ားက အနက္ေရာင္ဆင္တူဝတ္စုံမ်ားကို ဝတ္ေလ့မရွိေၾကာင္း သူေျပာျပခ်င္မိသြား၏။ ဒါကဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ႀကံမႈလို႔ပဲ ထင္ေနရတာကို...။

ပိုင္လီက အေတြးမ်ားျဖင့္ လွည္းေပၚကဆင္းလိုက္ၿပီး ကြၽဲႏွစ္ေကာင္ကိုလွည္းမွျဖဳတ္ကာ ေဘးရွိသစ္ပင္ေသးေလးမ်ားတြင္ ခ်ည္ထားခဲ့လိုက္သည္။

ဘာလို႔သူက လွည္းနဲ႕ ထိုေနရာထိေရာက္ေအာင္ ေမာင္းမသြားရလဲဆိုေတာ့ ဒီကြၽဲႀကီးေတြ လန႔္ၿပီးထြက္မေျပးေအာင္လို႔ပါပဲ။ သူ႕အိမ္က အေသးေလးေတြက စူးစူးနဲ႕ေဆာ့ေနက်ကိဳမေျပာနဲ႕ဦး တစ္ေကာင္က ႐ြာအႀကီးကဲရဲ႕အိမ္ကေလ။ သူ႕မွာကြၽဲေပါင္းမ်ားစြာကို ေလ်ာ္ေပးနိုင္စြမ္းရွိေပမယ့္ သူမ်ားကြၽဲကိုငွားသြားၿပီး ေပ်ာက္လာတယ္ဆိုတာက စည္းကမ္းမရွိတာပဲမဟုတ္ဘူးလား။ ဒါေၾကာင့္ ပိုင္လီက ကြၽဲေတြကိုလုံၿခဳံေအာင္အရင္စီစဥ္လိုက္ကာ သူက မလွမ္းမကမ္းကသစ္ပင္ေတြနားကို ေအးေဆးစြာေလ်ာက္သြားလိုက္သည္။

ထိုေနရာကသစ္ပင္ေတြက လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္စီမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စြာေပါက္ေနက်ၿပီး အကိုင္းခက္ေတြကအုပ္ဆိုင္းကာ အပင္ကလည္းႀကီးမားတာေၾကာင့္ ထိုလူေတြပုန္းေနဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္တာက မဆိုးဟုေျပာနိုင္သည္။ ပိုင္လီက သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ၾကားကို အေရာက္မွာ ေျပာလိုက္၏။

"အကုႏႅဳံးက က်ဳပ္ကိုေစာင့္ေနက်တာပဲမဟုတ္ဘူးလား ဘာလို႔ခုထိဆင္းမလာက်ေသးတာလဲ"

အပင္ေပၚရွိ လူမ်ားသည္ အနည္းငယ္ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနက်တာပင္။ သူတို႔က ပိုင္လီကိုေစာင့္ေနက်တာမွန္ေပမယ့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ပိုင္လီက လွည္းရပ္သြားတဲ့အခါ အနည္းငယ္စဥ္းစားရက်ပ္သြားခဲ့က်၏။

သူက ဘာလို႔ ႐ုတ္တရက္လွည္းရပ္လိုက္တာလဲ။ အေပါ့ပါးသြားခ်င္လို႔လား ဒါမွမဟုတ္ အနားယူခ်င္လို႔လား။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕နည္းနည္းဆက္လာလိုက္ရင္ကို သူတို႔နဲ႕ေတြ႕ေတာ့မွာေလ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုလူမ္ားက သူတို႔ကသာ ပိုင္လီဆီသြားလိုက္ရမလားကို စဥ္းစားေနခဲ့က်၏။

သို႔ေသာ္ ပိုင္လီက ကြၽဲမ်ားကိုခ်ည္ၿပီးေနာက္ လူခ်ည္း ဒီဘက္ကိုေလ်ာက္လာေသာအခါတြင္မူ ပိုၿပီးေတာင္ စိတ္ရႈပ္သြားခဲ့က်သည္။

အခု ပိုင္လီရဲ႕စကားကိုၾကားေတာ့မွသာ ဒီလူက သူတို႔ရွိေနတာကို အစထဲက သတိထားမိခဲ့၍ သူ႕လွည္းကိုရပ္ကာ ကြၽဲမ်ားကိုပင္ လုံၿခဳံေအာင္ခ်ည္ခဲ့ၿပီးမွ သူတို႔ဆီကို လက္ဗလာႏွင့္ေလ်ာက္လာလိုက္တာမွန္း သေဘာေပါက္သြားက်၏။ သူ႕ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတဲ့လူေတြရွိမွန္းသိထားတာေတာင္ လကၷကၱစၡဳခုမ႐ြာခဲ့ဘူး။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ကို လုံးဝမ်က္လုံးထဲထည့္မထားတာေပါ့။

အနက္ဝတ္လူမ်ားသည္ အေလွာင္ေျပာင္ခံရသလို ခံစားရကာ သူတို႔က စိတ္တိုစြာႏွင့္အပင္ေပၚက ခုန္ဆင္းလာက်ၿပီး ပိုင္လီကိုဝိုင္းလိုက္၍ ဦးေဆာင္လာသူကေျပာလိုက္သည္။

"မင္းသိေနတယ္ဆိုလည္း ေကာင္းတာပဲ ငါတို႔လိုခ်င္တာက မင္းရဲ႕လက္ေဗြရာတစ္ခ်က္ပဲ အလိုက္တသိနဲ႕ေပးမယ္ဆိုရင္..အြတ္!"

ထိုလူ၏ စကားမဆုံးလိုက္ေပ။ ပိုင္လီ၏ ကႏၡ္ကၠ သူ႕ရင္ဝကို႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာလို႔ပင္။

ပိုင္လီက ဒီလူေတြဘာလိုခ်င္လဲဆိုတာသိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူက သူ႕အိမ္က အေသးေလးေတြကိုလုံးဝမေရာင္းနိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ တိုက္ခိုက္ရမွာပဲတူတူကို ဘာလို႔အခ်ိန္ေတြဆြဲေနဦးမွာလဲ။

ပိုင္လီရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကအရမ္းကိုလွ်င္ျမန္သည္။ သူကဦးေဆာင္လာသူကို ကန္လိုက္အၿပီးတြင္ ထိုလူ႕လက္ထဲက ဓားကိုဆြဲလုလိုက္ၿပီး ဓားအိမ္ႏွင့္ ဂုတ္ပိုးကိုထပ္ရိုက္ခဲ့လိုက္၏။

ဝက္ဝံကိုေတာင္ သယ္နိုင္အၿပီးမွာ ပိုင္လီက သူ႕ခြန္အားက အနည္းငယ္သဘာဝလြန္ေနေၾကာင္း ရိပ္မိခဲ့ၿပီး သူက အံၾသျခင္းေတာ့မရွိခဲ့ေပ။ သူရဲ႕ဝိညာဥ္က တျခားလူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္လာတာကိုေတာင္ သူကႀကဳံခဲ့ရၿပီးၿပီကို သူ႕ကို ဘာကမ်ားထပ္အံၾသေစဦးမွာလဲ။

သူက အလြန္ကြၽံျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ သူ႕ခြန္အားကိုေလ်ာ့ထားခဲ့တာေတာင္ လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ခ်က္ႏွင့္ အေမွာက္သိပ္နိုင္ေနစဲပင္။

ၿပီးေတာ့ ပိုင္လီက ဒီလူကို အသံနဲ႕တင္ မွတ္မိသည္။ သူဟြမ္ဟြာကို ေဖာက္ဝင္တုန္းက ရိုက္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို႔ သူ႕အိမ္ကို ယန္စန္းဟြား လာတုန္းက ဒီတစ္ေယာက္လည္းပါလာကာ သူကန္ခဲ့သည့္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ၿပီး ဖိနပ္ဆိုင္မွာ သူ႕ကိုစကားလာေျပာတဲ့သူလည္းျဖစ္၏။

ဒီလူက အခု သူ႕မ်က္ႏွာကိုအုပ္ထားေပမယ့္ သူကယန္စန္းဟြားရဲ႕ အနီးကပ္လူျဖစ္သည့္အတြက္ ပိုင္လီအတြက္ အေရးႀကီးသည့္သက္ေသေနရာကေန ဝင္ပါရမည္ျဖစ္လို႔ ပိုင္လီက ထိုလူ႕အသံကိုမွတ္မိလွ်င္ မွတ္မိျခင္းမွာပင္ အခ်ိန္မဆြဲပဲ အေမွာက္သိပ္ခဲ့တာပင္။

သူက ဒီလူကို အၿမဲတမ္းရိုက္ေနရလို႔ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ တျခားလူေတြကိုမရရင္ေတာင္ သူ႕ကိုေတာ့ ရမွျဖစ္မွာဆိုေတာ့ မေျပးနိုင္ေအာ င္လုပ္ထားရမွာပဲေလ။

ထို႔ေၾကာင့္ အရမ္းျမန္ျမန္နဲ႕ သူတို႔ကိုဦးေဆာင္လာတဲ့လူက ေမွာက္သြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့က်ေသာ က်န္သည့္ အနက္ဝတ္လူသုံးဆယ္ေက်ာ္သည္ ခဏေလာက္ အံအားသင့္သြားက်ခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔ကယန္စန္းဟြားရဲ႕ ပိုင္လီရဲ႕လက္ေဗြရာကို စာခ်ဳပ္မွာျမင္ရမွျဖစ္မည္ဟူေသာ အမိန႔္ေၾကာင့္ ပိုင္လီကို ဝိုင္းဝန္းတိုက္ခိုက္႐ုံသာ တတ္နိုင္ခဲ့ေတာ့သည္။

ပိုင္လီက အသာတၾကည္ လက္ေဗြမႏွိပ္ေပးရင္ ပိုင္လီကို ေမွာက္သြားတဲ့အထိရိုက္ၿပီးေတာ့မွပဲ သူတို႔ကလက္ေဗြကို ယူရေတာ့မွာေပါ့။ ယန္စန္းဟြားက ျဖစ္သမွ် သူမတာဝန္ယူမယ္လို႔ေျပာထားတာေလ။

သို႔ေသာ္ ဝမ္းနည္းစရာမွာ မူလဘဝထဲက ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားရတာကို ေသဘာက္၍ အတိုက္ခိုက္နည္းပညာကို သင္ယူထားခဲ့ေသာပိုင္လီက ဒီဘဝရဲ႕သာလြန္တဲ့ခြန္အားနဲ႕ ေပါင္းမိသြားေသာအခါတြင္ ထိုလူသုံးဆယ္ေက်ာ္က ပိုင္လီအား တစ္ခ်က္မွမထိလိုက္နိုင္ဘဲ အကုန္လုံးေမွာက္သြားခဲ့ျခင္းပင္။

ယန္စန္းဟြားက ပိုင္လီက မုဆိုးပိုင္ျဖစ္ေနၿပီး ဝက္ဝံကိုေတာင္ သတ္နိုင္ခဲ့တာကို သိသြားခဲ့တာေၾကာင့္ သူမက ဟြမ္ဟြာမွာရွိတဲ့ လူေတြအျပင္ အျပင္ကေနေတာင္ လူေတြငွားခဲ့ေပမယ့္ ဒီရလဒ္ကိုေမွ်ာ္လင့္ထားရွာမွာမဟုတ္ေပ။

ဒါက ထူးေတာ့မထူးဆန္းပါဘူး။ ပိုင္လီရဲ႕ ပုံျပင္ေၾကာင့္ လူေတြက ပိုင္လီ ဝက္ဝံကိုသတ္နိုင္ခဲ့တာက ကံေကာင္းမႈနဲ႕ သတၱိေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာေနက်တာေလ။ အဲတာက ပိုင္လီ အတိုက္ခိုက္ကြၽမ္းတယ္လို႔ ေျပာေနက်တာမွမဟုတ္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ယန္စန္းဟြားရဲ႕ လူသုံးဆယ္ေက်ာ္စီစဥ္မႈက လုံေလာက္သည္ထက္ ပိုေနၿပီဟုေျပာလို႔ရခဲ့သည္။

စိတ္မေကာင္းစရာကေတာ့ သူမက ပိုင္လီကို လုံးလုံးသိမထားတာပါပဲ။

ပိုင္လီက ေမွာက္သြားတဲ့လူသုံးဆယ္ေက်ာ္ကို လွည္းေတြနားထိဆြဲဆြဲေခၚသြားကာ လွည္းႏွစ္စီးေပၚသို႔ အထပ္လိုက္ေကာက္တင္ၿပီးေနာက္ ၎တို႔ႏွင့္ပါလာသည့္ ဓားေတြကိုပါ မခ်န္ခဲ့ေပ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူက ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ လူသုံးဆယ္ေက်ာ္ကို တင္ၿပီးဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကို ျပန္လွည့္သြားခဲ့ေတာ့ကာ သူဦးတည္ေနေသာေနရာကေတာ့ ႐ုံးေတာ္ကိုပါပင္။

ပိုင္လီက ေအစာထဲက ဒီကိစၥက ႐ုံးေတာ္ကေန ရွင္းမွျပတ္မယ္ဆိုတာသိထားေပမယ့္ ယန္စန္းဟြားကိုအျပစ္ေပးနိုင္ဖို႔ အေၾကာင္းရာက မလုံေလာက္ေနေသးလို႔ ၿငိမ္ေနခဲ့တာသာျဖစ္သည္။

ယန္စန္းဟြား သူ႕အိမ္ကိုလာၿပီး ကေလးေတြလာေခၚတုန္းက ႐ုံးေတာ္ကိုတိုင္ခ်င္ရင္ တိုင္လို႔ရေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက သူမက ကေလးေတြကို တကယ္မထိနိုင္ခဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ တကယ္တမ္း ျပႆနာလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ အဲတာေၾကာင့္ ႐ုံးေတာ္ကိုေရာက္ရင္ေတာင္ အ်ပစၠ ႀကီးမားမႈရွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕အျဖစ္ပ်က္နဲ႕ အဲဒီေန႕က အ်ဖစၸ္ကၠို ေပါင္းလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက ဟြမ္ဟြာရဲ႕ကိစၥကို အၿပီးရွင္းနိုင္ေလာက္မယ္လို႔ ထင္ရပါတယ္။

ဟြမ္ဟြာနဲ႕သာေျဖရွင္းၿပီးရင္ ပိုင္လီက သူ႕မိသားစုကိုဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကိုေခၚသြားဖို႔ တြန႔္ဆုတ္ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္တာကိုေတြးၿပီး ႏွစ္သစ္ကူး မီးပုံးပြဲေတာ္က်ရင္ သူ႕မိသားစုနဲ႕ ပိုင္မိသားစု တစ္ခုလုံးကိုလည္းေခၚကာ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ကို အလည္ပတ္သြားလို႔ရၿပီဟု စဥ္းစားကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့ေလသည္။

သူက သူ႕ကိုအခ်ိန္သိပ္မၾကာပဲ ႐ုံးေတာ္မွာ ထပ္ေတြ႕ရလို႔ ျဖစ္သြားမယ့္ တရားသူႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေတာ့ တကယ္မစဥ္းစားခဲ့မိပဲနဲ႕ေပါ့။

................................................................

(AN/ gpမွာ ဒီေန႕ အပိုင္း (၉၅) ထိ ေရာက္မွာပါ။

120ထိ gpႏွစ္ခုရွိၿပီး ႏွစ္ခုလုံးကို 5500ပါရွင္။)