အထူးလုပ်ကြံရေးသမတစ်ယောက်ရဲ့ စာမျက်နှာသစ်

အပိုင်း (၂၇) သူမကိုနာမည် ပျက်စေချင်တာတဲ့

ညနေကျောင်းဆင်းချိန်၌ ရှန်ယွဲ့သည် သူမ၏ဘဏ်ကတ်ထဲသို့ ယွမ်တစ်သန်းရောက်ကြောင်း စာလက်ခံခဲ့ရသည်။

ဖုန်းပြောပြီး စာပို့လို့သာရသည့် သူမ၏ ခေတ်မမီတော့သည့် ဖုန်းကို သိမ်းလိုက်ပြီး ရှန်ယွဲ့သည် မပျော်မရွှင်ဖြင့် ညည်းညူလိုက်တော့သည်။

" ကျိုးကော်ပိုရေးရှင်းရဲ့ သခင်လေးက ယွမ်တစ်သန်းပဲ တန်တာတဲ့လား"

ငါလေးထင်ထားတာက အနည်းဆုံးတော့ သိန်းတစ်ရာလောက် ဖြစ်မယ်ထင်ထားတာလဲ ဒါမှမဟုတ်လဲ သိန်း၅၀ပေါ့။ နောက်ဆုံးတော့ ဒီလောက်နည်းနည်းလေးပဲ ရလိမ့်မယ်လို့ ထင်တောင်မထင်ထားဘူး။ ဒီလောက် ကပ်စေးနဲတဲ့သူ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးပါဘူး။

အရမ်းစိတ်ပျက်သွားပြီ။ ဒီလို ဖြစ်မယ်မှန်းသိရင် ကျိုးယန်ကို လုံခြုံတဲ့နေရာ ပို့ပေးဖို့ ဒီလောက်အားထုတ်ခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး ။ သူ့ဟာသူပဲ လွှတ်ထားလိုက်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပဲတွေးတွေးပါလေ ယွမ်တစ်သန်းတော့ တကယ် ရခဲ့တာပဲ။ အခုလိုအချိန် ငါလေးမှာ ပိုက်ဆံနည်းနည်းပဲ ရှိတာဆိုတော့ ငါလေး လုပ်ချင်တာ လုပ်ဖို့ အများကြီး ပိုလွယ်ကူသွားပြီ။

ရှန်ယွဲ့သည် လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဘတ်စ်ကား စောင့်ရန် မှတ်တိုင်ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်တော့သည်။

ညနေကျောင်းဆင်းချိန်၌ ပုံမှန်အတန်းမှ ခလေးများသည် စောစော ကျောင်းဆင်းရပြီး ထူးချွန်အတန်းမှ ခလေးများက နှစ်ချိန်ပိုတက်ရလေသည်။ ထို့ကြောင့် ရှန်ချန်သည် ရှန်ယွဲ့နှင့် အိမ်အတူမပြန်နိုင်တော့ချေ။ မှတ်တိုင်တွင် တစ်ယောက်ထဲ ဘတ်စ်ကားရပ်စောင့်နေသည့် ရှန်ယွဲ့၏ကျောဘက်မြင်ကွင်းသည် ရှင်းမပြတတ်အောင် အထီးကျန်မှုကို ခံစားရစေလေသည်။

သူမ၏နောက်က ပန်းခင်းထဲတွင် ချန်းမင်သည် လူရမ်းကားနှင့်တူသည့် အကြမ်းဖက်သူတစ်ချို့နှင့် ရပ်နေပြီး ရှန်ယွဲ့ကို အငြိုးနှင့် ကြည့်နေလေသည်။

ရှန်ယွဲ့သည် သူမကို အကြောက်လွန်ပြီး သေးထွက်အောင်လုပ်ခဲ့သည့်နေကစ၍ ထိုသတင်းသည် အကြောင်းကြောင်းကြောင့် တစ်ကျောင်းလုံးကို ပြန့်သွားတော့သည်။ အားလုံးက သူမကို ဟာသတစ်ခုလို ဆက်ဆံကြပြီး ယွီဟောက်သည်လည်း သူမကို မတွေ့ချင်တော့ပေ။

ချန်းမင်သည် သူမ၏နာမည်မှာ လုံးဝပျက်စီးသွားတော့သည်။ သူမသည် ကျောင်းခန်းထဲလည်း ထပ်မသွားချင်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် ခွင့်ရက်အနည်းငယ်ယူပြီး အိမ်၌သာ နေတော့သည်။ ရှန်ယွဲ့က ထိုသတင်းကို ဖြန့်လိုက်သည်ဟု သူမ ထင်လိုက်၏။ သူမသည် ထပ်စော်ကားမခံနိုင်တော့ရာ ရှန်ယွဲ့ကို လက်စားချေရန် ငွေသုံးပြီး လူမိုက်အနည်းငယ်ကို ငှားရမ်းလိုက်တော့သည်။

" ရှေ့က အဲဒီဝက်မကို တွေ့လား၊ ငါတို့တွေ ဒီည သူ့ကို ပညာပေးမှာ"

ချန်းမင်သည် အံကြိတ်ကာ လူမိုက်များကို ရက်ရက်စက်စက် အမိန့်ပေးလိုက်လေသည်။

ရှန်ယွဲ့၏ ဝဖိုင့်ဖိုင့် ကျောပြင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး လူမိုက်များသည် စားထားသည့် နေ့လည်စာပင် ပြန်အန်ထွက်တော့မလိုပင်။ သူတို့သည် ခက်ခက်ခဲခဲ ကြည့်ကာ ပြောလိုက်၏။

" တော်ပါပြီ အမမင် ရာ၊ နင် ငါတို့ကို အဓ္ဓမကျင့်ခိုင်းတဲ့သူက ချောချောလှလှ မိန်းခလေးလို့ ထင်ထားတာ၊ ဒီလိုဝက်မကြီးလို့ မထင်ထားဘူး၊ သူ့ကို အဓ္ဓမကျင့်ဖို့မပြောနဲ့ ကြည့်ရုံနဲ့တင် အစားစားချင်စိတ်ပါ ပျောက်တယ်"

" ဂရုမစိုက်ဘူး၊ နင်တို့ ငါ့ပိုက်ဆံကို လက်ခံထားပြီးပြီဆိုတော့ ငါတို့တွေ အစကတည်းက သဘောတူထားတဲ့အတိုင်း လုပ်ရမယ်၊ ငါ သူနာမည်ပျက်တာကိုလိုချင်တယ် ပြီးတော့ သူ့ခေါင်းကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မထောင်နိုင်စေရဘူး"

ချန်းမင်သည် ရှန်ယွဲ့အား အသည်းခိုက်အောင် မုန်းလေသည်။ ရှန်ယွဲ့သည် သူမကို တစ်ကျောင်းလုံးရှေ့တွင် အရှက်ခွဲခဲ့သည့်အတွက် သူမကလည်း ပိုရက်စက်သည့် ကိစ္စကို လုပ်ရလိမ့်မည်။

သူမသည် ငွေပေးလျှင် ဘာမဆိုလုပ်သည့် ဒီလူမိုက်များကို ငှားရပေမည်။ သူမသည် ရှန်ယွဲ့၏ သိက္ခာကို ဖျက်ဆီးပစ်ပြီး ကျောင်းတွင် ထိုအကြောင်းကို ဖြန့်ပစ်ရမည်။ သူမသည် ရှန်ယွဲ့ကို သူမခံစားရသည်ထက် ဆယ်ဆပြန်ခံစားရအောင် လုပ်ရပေလိမ့်မည်။

" မဖြစ်ဘူး၊ နင် ငါတို့ကို ပိုပေးမှဖြစ်မယ်"

လူမိုက်များသည် ဆန့်ကျင်ကြတော့သည်။ သူတို့အားလုံးသည် ထွက်သွားတော့မည်ဟန် လုပ်လိုက်ကြလေသည်။

သူမက ရှန်ယွဲ့ကို ဒီလူမိုက်တွေ စော်ကားပြီးနောက်ပိုင်း ဒီရွံစရာကောင်းတဲ့အပျက်မ ဝက်မကို ဘယ်လို လှောင်ပြောင်ရမလဲ စဥ်းစားတောင် ထားပြီးပြီလေ။ ဒီလူမိုက်တွေက ဘယ်လိုများ မလုပ်ဘူးလို့ ပြောနေရတာလဲ။

ချန်းမင်၏မျက်လုံးများသည် ပြူးကျယ်သွားတော့သည်။ သူမသည် မတတ်နိုင်တော့ဘဲ လိုက်လျောလိုက်ရတော့သည်။

" ငါ နောက်ထက် ၄၀၀၀ထပ်ပေးမယ် အိုကေလား"

"အရမ်းနည်းတယ်"

သွားခေါခေါနှင့် လူမိုက်တစ်ယောက်က အံကြိတ်လိုက်လေသည်။ သည်အချိန်တွင် ရှန်ယွဲ့သည် ညည အိပ်မက်ဆိုးပေးမည့် ဝတုတ်မ,မဟုတ်တော့ဘဲ ငွေပဒေသာပင် ဖြစ်သွားတော့သည်။

" အများဆုံး ၆၀၀၀ပဲ ၊ ငါ့မှာ ထပ်မရှိတော့ဘူး"

ချန်းမင် ရင်နာသွားပြီး သူမ၏မျက်နှာမှာ မဲမှောင်သွားတော့သည်။

" အေးအေး အေး၊ ဖြစ်တယ်၊ ငါတို့ ဒီည သူ့အိမ်နား စောင့်ကြည့်နေလိုက်မယ်၊ နင် မနက်ဖြန် ငါတို့ သတင်းကောင်းကို စောင့်နေလိုက်တော့"

လူမိုက်များသည် မသတီစရာပြုံးကာ အော်ရယ်နေကြလေသည်။

လူမိုက်များသည် ရှန်ယွဲ့အိမ်နားက ဆောက်လက်စအဆောက်အအုံနားတွင် မှောင်လာသည်အထိ စောင့်လိုက်ကြ၏။ သူတို့ အိပ်ပျော်ခါနီးတွင် သူတို့စောင့်နေသည့် ရှန်ယွဲ့မှာ အပြေးပြန်လာသည်ကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်ကြသည်။ လူမိုက်များသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုဖြင့် သူတို့၏လက်သီးများကို ပွတ်သပ်နေကြလေသည်။

သူတို့သည် သည်ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဘုရင်များဖြစ်ကြ၏။ သူတို့သည် အမျိုးသမီးများကို အဓ္ဓမကျင့်ခြင်း၊ လုရက်ခြင်းခိုးယူခြင်း စသည်တို့ကို လုပ်လေ့ရှိသော်လည်း သည်နေ့တွင်တော့ အခကြေးငွေရထားလေသည်။ အလွန်အဖိုးတန်သည့် အတွေ့အကြုံတစ်ခု ပင်။

အမှန်တွင် ဘေးက ဆောက်လက်စအဆောက်အအုံနားတွင် စောင့်နေကြသည့် လူမိုက်တစ်အုပ်ကို ရှန်ယွဲ့ အစောကြီးကတည်းက သတိထားမိလေသည်။ သို့သော် သူမသည် ဒီပုရွက်ဆိတ်များကို လုံးဝခေါင်းထဲ မထည့်ဘဲ သူမ၏လေ့ကျင့်ခန်းကိုသာ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် ပြီးအောင်လုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သည်ရွံ့စရာကောင်များကို ကိုင်တွယ်ရန် အချိန်ရလာတော့သည်။

ရှန်ယွဲ့သည် ခြံငယ်လေး၏ ဝင်ပေါက်တွင် အတော်ကြာအောင် စောင့်နေသော်လည်း ထိုလူမိုက်များက မတိုက်ခိုက်ကြပေ။ သူမသည် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ အော်ပြောလိုက်လေတော့သည်။

" နင်တို့တွေ ဘာလို့ ထွက်မလာကြတာလဲ"

...

Zawgyi

အပိုင္း (၂၇) သူမကိုနာမည္ ပ်က္ေစခ်င္တာတဲ့

ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌ ရွန္ယြဲ႕သည္ သူမ၏ဘဏ္ကတ္ထဲသို႔ ယြမ္တစ္သန္းေရာက္ေၾကာင္း စာလက္ခံခဲ့ရသည္။

ဖုန္းေျပာၿပီး စာပို႔လို႔သာရသည့္ သူမ၏ ေခတ္မမီေတာ့သည့္ ဖုန္းကို သိမ္းလိုက္ၿပီး ရွန္ယြဲ႕သည္ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖင့္ ညည္းညဴလိုက္ေတာ့သည္။

" က်ိဳးေကာ္ပိုေရးရွင္းရဲ႕ သခင္ေလးက ယြမ္တစ္သန္းပဲ တန္တာတဲ့လား"

ငါေလးထင္ထားတာက အနည္းဆုံးေတာ့ သိန္းတစ္ရာေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္ထားတာလဲ ဒါမွမဟုတ္လဲ သိန္း၅၀ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီေလာက္နည္းနည္းေလးပဲ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေတာင္မထင္ထားဘူး။ ဒီေလာက္ ကပ္ေစးနဲတဲ့သူ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး။

အရမ္းစိတ္ပ်က္သြားၿပီ။ ဒီလို ျဖစ္မယ္မွန္းသိရင္ က်ိဳးယန္ကို လုံၿခဳံတဲ့ေနရာ ပို႔ေပးဖို႔ ဒီေလာက္အားထုတ္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး ။ သူ႔ဟာသူပဲ လႊတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲေတြးေတြးပါေလ ယြမ္တစ္သန္းေတာ့ တကယ္ ရခဲ့တာပဲ။ အခုလိုအခ်ိန္ ငါေလးမွာ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ငါေလး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ပိုလြယ္ကူသြားၿပီ။

ရွန္ယြဲ႕သည္ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဘတ္စ္ကား ေစာင့္ရန္ မွတ္တိုင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။

ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌ ပုံမွန္အတန္းမွ ခေလးမ်ားသည္ ေစာေစာ ေက်ာင္းဆင္းရၿပီး ထူးခြၽန္အတန္းမွ ခေလးမ်ားက ႏွစ္ခ်ိန္ပိုတက္ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွန္ခ်န္သည္ ရွန္ယြဲ႕ႏွင့္ အိမ္အတူမျပန္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ မွတ္တိုင္တြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ဘတ္စ္ကားရပ္ေစာင့္ေနသည့္ ရွန္ယြဲ႕၏ေက်ာဘက္ျမင္ကြင္းသည္ ရွင္းမျပတတ္ေအာင္ အထီးက်န္မႈကို ခံစားရေစေလသည္။

သူမ၏ေနာက္က ပန္းခင္းထဲတြင္ ခ်န္းမင္သည္ လူရမ္းကားႏွင့္တူသည့္ အၾကမ္းဖက္သူတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ရပ္ေနၿပီး ရွန္ယြဲ႕ကို အၿငိဳးႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။

ရွန္ယြဲ႕သည္ သူမကို အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေသးထြက္ေအာင္လုပ္ခဲ့သည့္ေနကစ၍ ထိုသတင္းသည္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ေက်ာင္းလုံးကို ျပန္႔သြားေတာ့သည္။ အားလုံးက သူမကို ဟာသတစ္ခုလို ဆက္ဆံၾကၿပီး ယြီေဟာက္သည္လည္း သူမကို မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ေပ။

ခ်န္းမင္သည္ သူမ၏နာမည္မွာ လုံးဝပ်က္စီးသြားေတာ့သည္။ သူမသည္ ေက်ာင္းခန္းထဲလည္း ထပ္မသြားခ်င္ေတာ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခြင့္ရက္အနည္းငယ္ယူၿပီး အိမ္၌သာ ေနေတာ့သည္။ ရွန္ယြဲ႕က ထိုသတင္းကို ျဖန္႔လိုက္သည္ဟု သူမ ထင္လိုက္၏။ သူမသည္ ထပ္ေစာ္ကားမခံႏိုင္ေတာ့ရာ ရွန္ယြဲ႕ကို လက္စားေခ်ရန္ ေငြသုံးၿပီး လူမိုက္အနည္းငယ္ကို ငွားရမ္းလိုက္ေတာ့သည္။

" ေရွ႕က အဲဒီဝက္မကို ေတြ႕လား၊ ငါတို႔ေတြ ဒီည သူ႔ကို ပညာေပးမွာ"

ခ်န္းမင္သည္ အံႀကိတ္ကာ လူမိုက္မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ အမိန္႔ေပးလိုက္ေလသည္။

ရွန္ယြဲ႕၏ ဝဖိုင့္ဖိုင့္ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး လူမိုက္မ်ားသည္ စားထားသည့္ ေန႔လည္စာပင္ ျပန္အန္ထြက္ေတာ့မလိုပင္။ သူတို႔သည္ ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္၏။

" ေတာ္ပါၿပီ အမမင္ ရာ၊ နင္ ငါတို႔ကို အဓၶမက်င့္ခိုင္းတဲ့သူက ေခ်ာေခ်ာလွလွ မိန္းခေလးလို႔ ထင္ထားတာ၊ ဒီလိုဝက္မႀကီးလို႔ မထင္ထားဘူး၊ သူ႔ကို အဓၶမက်င့္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ အစားစားခ်င္စိတ္ပါ ေပ်ာက္တယ္"

" ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ နင္တို႔ ငါ့ပိုက္ဆံကို လက္ခံထားၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ငါတို႔ေတြ အစကတည္းက သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း လုပ္ရမယ္၊ ငါ သူနာမည္ပ်က္တာကိုလိုခ်င္တယ္ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေခါင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေထာင္ႏိုင္ေစရဘူး"

ခ်န္းမင္သည္ ရွန္ယြဲ႕အား အသည္းခိုက္ေအာင္ မုန္းေလသည္။ ရွန္ယြဲ႕သည္ သူမကို တစ္ေက်ာင္းလုံးေရွ႕တြင္ အရွက္ခြဲခဲ့သည့္အတြက္ သူမကလည္း ပိုရက္စက္သည့္ ကိစၥကို လုပ္ရလိမ့္မည္။

သူမသည္ ေငြေပးလွ်င္ ဘာမဆိုလုပ္သည့္ ဒီလူမိုက္မ်ားကို ငွားရေပမည္။ သူမသည္ ရွန္ယြဲ႕၏ သိကၡာကို ဖ်က္ဆီးပစ္ၿပီး ေက်ာင္းတြင္ ထိုအေၾကာင္းကို ျဖန္႔ပစ္ရမည္။ သူမသည္ ရွန္ယြဲ႕ကို သူမခံစားရသည္ထက္ ဆယ္ဆျပန္ခံစားရေအာင္ လုပ္ရေပလိမ့္မည္။

" မျဖစ္ဘူး၊ နင္ ငါတို႔ကို ပိုေပးမွျဖစ္မယ္"

လူမိုက္မ်ားသည္ ဆန္႔က်င္ၾကေတာ့သည္။ သူတို႔အားလုံးသည္ ထြက္သြားေတာ့မည္ဟန္ လုပ္လိုက္ၾကေလသည္။

သူမက ရွန္ယြဲ႕ကို ဒီလူမိုက္ေတြ ေစာ္ကားၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီ႐ြံစရာေကာင္းတဲ့အပ်က္မ ဝက္မကို ဘယ္လို ေလွာင္ေျပာင္ရမလဲ စဥ္းစားေတာင္ ထားၿပီးၿပီေလ။ ဒီလူမိုက္ေတြက ဘယ္လိုမ်ား မလုပ္ဘူးလို႔ ေျပာေနရတာလဲ။

ခ်န္းမင္၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္သြားေတာ့သည္။ သူမသည္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လိုက္ေလ်ာလိုက္ရေတာ့သည္။

" ငါ ေနာက္ထက္ ၄၀၀၀ထပ္ေပးမယ္ အိုေကလား"

"အရမ္းနည္းတယ္"

သြားေခါေခါႏွင့္ လူမိုက္တစ္ေယာက္က အံႀကိတ္လိုက္ေလသည္။ သည္အခ်ိန္တြင္ ရွန္ယြဲ႕သည္ ညည အိပ္မက္ဆိုးေပးမည့္ ဝတုတ္မ,မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေငြပေဒသာပင္ ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

" အမ်ားဆုံး ၆၀၀၀ပဲ ၊ ငါ့မွာ ထပ္မရွိေတာ့ဘူး"

ခ်န္းမင္ ရင္နာသြားၿပီး သူမ၏မ်က္ႏွာမွာ မဲေမွာင္သြားေတာ့သည္။

" ေအးေအး ေအး၊ ျဖစ္တယ္၊ ငါတို႔ ဒီည သူ႔အိမ္နား ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္မယ္၊ နင္ မနက္ျဖန္ ငါတို႔ သတင္းေကာင္းကို ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့"

လူမိုက္မ်ားသည္ မသတီစရာၿပဳံးကာ ေအာ္ရယ္ေနၾကေလသည္။

လူမိုက္မ်ားသည္ ရွန္ယြဲ႕အိမ္နားက ေဆာက္လက္စအေဆာက္အအုံနားတြင္ ေမွာင္လာသည္အထိ ေစာင့္လိုက္ၾက၏။ သူတို႔ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးတြင္ သူတို႔ေစာင့္ေနသည့္ ရွန္ယြဲ႕မွာ အေျပးျပန္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ၾကသည္။ လူမိုက္မ်ားသည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖင့္ သူတို႔၏လက္သီးမ်ားကို ပြတ္သပ္ေနၾကေလသည္။

သူတို႔သည္ သည္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဘုရင္မ်ားျဖစ္ၾက၏။ သူတို႔သည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အဓၶမက်င့္ျခင္း၊ လုရက္ျခင္းခိုးယူျခင္း စသည္တို႔ကို လုပ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း သည္ေန႔တြင္ေတာ့ အခေၾကးေငြရထားေလသည္။ အလြန္အဖိုးတန္သည့္ အေတြ႕အႀကဳံတစ္ခု ပင္။

အမွန္တြင္ ေဘးက ေဆာက္လက္စအေဆာက္အအုံနားတြင္ ေစာင့္ေနၾကသည့္ လူမိုက္တစ္အုပ္ကို ရွန္ယြဲ႕ အေစာႀကီးကတည္းက သတိထားမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူမသည္ ဒီပု႐ြက္ဆိတ္မ်ားကို လုံးဝေခါင္းထဲ မထည့္ဘဲ သူမ၏ေလ့က်င့္ခန္းကိုသာ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ၿပီးေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သည္႐ြံ႕စရာေကာင္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ရန္ အခ်ိန္ရလာေတာ့သည္။

ရွန္ယြဲ႕သည္ ၿခံငယ္ေလး၏ ဝင္ေပါက္တြင္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနေသာ္လည္း ထိုလူမိုက္မ်ားက မတိုက္ခိုက္ၾကေပ။ သူမသည္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

" နင္တို႔ေတြ ဘာလို႔ ထြက္မလာၾကတာလဲ"

...