CHAPTER NINETEEN
Beginning
"Sigurado ka bang kaya mo?"
With my father's question, for I think tenth times already, I laughed.
All of my things are already in the car, Henrick's family car to be exact. Tinulungan niya ako dahil ngayon na din siya lilipat. Dalawang linggo na lang kasi, pasukan na. We need to get used to the new environment we have now.
Medyo malayo ang apartment niya sa apartment ko pero okay na din, isang sakay lang.
We already talked about everything. We already plan what we are going to do especially now that we're facing a different environment.
Hindi ako sanay na mag-isa pero ginusto ko 'to kaya, kakayanin ko.
I looked at my father and chuckled. "'Tay, maraming mo nang tanong 'to."
He looked away. "Na. . . naninigurado lang naman a-ako."
Huminga ako ng malalim saka mabagal na lumakad papalapit sa kaniya.
"'Tay, alam kong nag-alala kayo sa 'kin, pati na din naman ako para sa sarili ko pero kaya ko, kakayanin ko para sa inyo. 'Wag kang mag-alala, palagi akong tatawag dito para hindi na kayo masyadong mag-isip," I said, reassuring him.
I heard Henrick calling my name. Pareho kaming napatingin ni Tatay sa kaniya.
"Alagaan niyo ang isa't-isa, ha? Kung may away man kayo, 'wag niyong palipasin ang araw na magkagalit pa rin kayo."
I looked at my father when he said that. He smiled at me and patted my shoulder.
"Sabay kayong magtagumpay, ha? Kaya niyo 'yan," he added.
Tumango ako, nangingiti.
"'Wag kayong mag-alala, 'Tay, ako na Ang bahala sa anak niyo. Sabay po naming tutuparin lahat ng mga pangarap namin." It was Henrick this time, interrupted us and said it with a wide smile.
It was hard to bid goodbye to my parents. Sanay akong kasama sila at sanay din silang kasama nila ako. Kaya hindi na ako nagtaka kung bakit umiyak si Nanay nung nakitang papaalis na kami.
Buong biyahe, nasa labas lang ang tingin ko. Henrick is holding my hands, playing with it.
"Magiging okay din ang lahat, hmm?"
Huminga ako ng malalim. I looked at him. "Sana nga."
Halos isa at kalahating oras ang biyahe. It was a good decision indeed to have an apartment because I think, I can't take to ride busses everyday to school.
Sa apartment muna ang una naming stop. Mabuti na lang at nandun ang landlady para tumulong sa amin.
"Kung sakaling may naging problema kayo, sabihin niyo lang sa 'kin. Ayoko sa mga maaarte, ha? Pero alam ko kung pa'no makinig."
It was her last word before leaving us inside the room.
"Salamat po," sabi ko.
Nilibot ko ang paningin.
Hindi na masama para sa isang tao. Sa tingin ko, magiging komportable na ako dito.
"Jas, pupunta lang ako sa apartment ko, ilalagay ko lang 'yong mga gamit," Henrick said after putting down the last box of my things.
Mula sa gilid, kinuha ko ang tumbler at binigay sa kaniya. I also get some clean towel for his sweat.
"I'll be back quickly to help you here," he uttered after drinking.
Napangiti ako sa sinabi niya. I looked up at him, after wiping her weat on his forehead. He smiled and I smiled back.
"Ayos lang, ako na ang bahala dito. Ayusin mo na lang din ang apartment mo, aayusin ko din dito. I'll go there later and we'll eat our dinner there," I said.
He tucked up some strands of my hair in the back of my ear. "Ayos lang?"
Agaran akong tumango, nangingiti. "Oo naman."
Huminga siya ng malalim. He gently planted a small kiss on my forehead that made me close my eyes.
"Okay, fine. I'll prepare our table there. Mag-iingat ka. Text me."
Iyon ang huli niyang sinabi bago ko siya ihatid ng tingin sa baba. He waved goodbye and even made a flying kiss that made me laugh.
"Ang sweet niyo naman."
Gulantang akong napalingon sa likod nang biglang may nagsalita. Nanlaki ang mata ko na ikitawa ng lalaki.
Jesus, hindi ko alam na uso pala ang gulatan sa apartment na 'to.
He laughed, his eyes almost disappeared. "I'm sorry, did I startle you?"
Sinamaan ko siya ng tingin sabay irap. "'Di ba obvious?"
Nagsimula akong naglakad pabalik sa kwarto. Sumunod siya.
He laughed again. "Hindi ko alam na magugulatin ka pala. Bago ka lang, 'no?"
I stopped and faced him. I sighed. "For the second time around, hindi ba obvious?"
Naglakad ulit ako pagkatapos kong sabihin iyon.
"Gusto mo nang tulong? Wala naman akong ginagawa ngayon. By the way, dito din ako nakatira kaya kapitbahay tayo," he said and chuckled.
Nung nasa harap na ako ng pinto, tumigil ako at hinarap ulit ito.
"Well, I don't need any help, I can handle this. And please, I don't know you and just to remind you, I have a boyfriend, okay?"
After that, I entered my room and closed the door. I sighed.
Rinig ko ang tawa niya mula sa labas. "Sungit mo naman. 'Wag kang mag-alala, may jowa din ako!"
Napailing na lang ako dahil dun. Pinagpatuloy ko na lang ang ginagawa hanggang sa maghapon na. I looked at my phone to see what the time was. It's already five thirty and I need to start cooking for our dinner.
Hindi pa ako tapos mag-ayos pero hindi na din naman ganun kakalat kaya ayos lang.
I smiled when I also saw some messages from Henrick, asking if I'm okay and doing great. He even asked if I needed help because he was willing to ride a jeep to go here.
Napailing na lang ako dun. Buti na lang hindi tinuloy.
I'm not a good cook but since I know I'll do this kind of set up, I asked my mother to teach me. Hindi ko lang alam kung magugustuhan ng lalaki ang luto ko dahil ito ang unang pagkakataon na sabay kaming kakain ng luto ko. Kaya ganun na lang ang ka-excited niya kanina.
Katapos magluto, naligo ako dahil sa pawis. After that, I texted him that I'll be there in any minute. Napangiti lang ako nang mabilis siyang nag-reply.
From: Henrick
Yey! Excited na ako! Ingat ka!
I chuckled. Lumabas ako ng apartment. Pagkabukas ko, saktong kakabukas lang din ng katabi kong apartment. The man who disturbed me early this morning came out, with a woman this time.
Ngumiti ito. "See? May jowa ako. Sabi ko sa 'yo, eh."
Hindi ko ito pinansin. I smiled at the woman beside him and she smiled back. Mukhang mabait naman ang babae. Nasa maling lalaki lang siguro siya.
Sumakay ako ng jeep para mas mabilis ang biyahe kaysa sa tricycle. Agad akong nakarating. Malayo pa lang, kita ko ang ang pigura ng lalaki na nasa labas at mukhang naghihintay.
"Salamat po," I thanked the driver after handing him the payment.
Mula sa cellphone, nag-angat ng tingin ang lalaki. He immediately smiled. Tumakbo ito papalapit sa akin na ikinatawa ko.
He hugged me, very tight.
"I miss you," he whispered.
I chuckled. "Agad-agad?"
He nodded. "Oo, sobra."
"Well, I miss you, too."
Pumasok kami sa loob. Nilibot ko ang paningin. He's apartment is a bit bigger than mine. Kumpleto na din ang gamit sa loob.
I took a deep breath.
"Sure kang masarap 'to? he asked again.
We're now preparing our table. Kumukuha siya ng pinggan habang nagsasandok ako ng kanin.
"Oo nga, eh."
Ang menudo at pansit na niluto ko para sa amin ay nasa lamesa na, tinititigan niya. Ewan ko kung gusto niya nang kainin o gustong tingnan lang.
"Hindi ka mabubusog kong titingnan mo lang 'yan," sabi ko sabay lapag ng kanin. Umupo ako sa harap niya. Nag-angat siya ng tingin.
"'Wag na lang kaya nating kainin?" he suggested that it made me laugh. "Parang ayokong kainin kasi luto mo."
"So, ayaw mo sa luto ko? Kaya ayaw mong kainin, ganun?"
Agad siyang umiling. "Hindi ganun! I mean, this is your first time cooking food for me, and it's a big deal. Seems like, I just want to keep this for myself."
I srugged. "Ikaw ang bahala, basta ako gutom."
Lumabi siya, sumusuko.
This man is really something, right? He's always making me happy, nonstop.
"I'll lead the prayer," he said.
Ganun nga ang ginawa namin. After praying we dug in. Nilagyan niya ako ng kanin sa plato at ganun din ang ginawa sa plato niya. Nilagyan niya din ang pagkatapos ang menudo at pansit.
He put a mouthful of rice on his spoon. Bago sumubo, tiningnan niya ako.
"So, how does it taste?" I asked.
Ilang minuto siyang natahimik kaya kinabahan ako.
I cleared my throat. "Hindi ba masarap?"
Tiningnan niya ako at sumubo ulit. Mas kinabahan ako sa ginawa niya.
Nag-iwas ako ng tingin. "Ah. . . b-bili na lang kaya tayo sa labas? Mukhang hindi mo nagustuhan, eh."
I was about to get the food when he got it first. Yakap yakap niya ngayon ang lagayan.
"Saan mo dadalhin 'to?" tanong niya.
"Sa lababo. Bili na lang ulit tayo sa labas."
Kumunot ang noo niya. "Bakit tayo bibili?"
"Kasi hindi masarap?" I said, unsure.
Mas lumalim ang gitla sa noo niya. "Sinong may sabi?
"Ako?"
He tsk-ed. "Wala akong sinabing hindi masarap."
I sighed. "Ba't hindi ka nagsasalita? Ha?
"Because I can't find a word to describe this food. Ang sarap, sobra."
I sigh in relief. I was glad he liked it. Hindi naman masyadong obvious kasi naubos niya lahat ng kanin. Halos kunti lang ang nakain ko dahil natatawa ako habang tinitingnan siya. Mukhang gusto pa yatang ipagkait sa akin, eh.
Siya na ang nagpresentang maghuhugas. Kahit alam kong hindi siya sanay na ginagawa iyon sa bahay nila, alam niya pa rin kung paano gawin. It's good that he's open to new learning. Kahit mukhang hindi naman big deal, nagiging big deal na din para sa kaniya.
"Bukas, simba tayo?" sabi niya sabay upo sa tabi ko. "Monthsary natin."
I smiled because he remembered. He never failed. He always remembers our special day.
Hinawakan niya ang kamay ko at pinaglaruan iyon kahit ng karaniwan niyang ginagawa.
"Ayaw mong magpahinga?" I asked because I know his tired. Ayos lang naman sa akin kahit na wala kaming gawin bukas. Magpahinga lang.
Umiling siya. "I'm okay. Tomorrow is our special, I can't let that day pass. Kasama naman kita, eh."
"Anong connect nun sa 'kin?" I asked.
He sighed. "Kasama kita, ang pahinga at lakas ko."
Natahimik ako. I felt my heart skip a beat.
"Sige, anong gagawin natin?"
Ngumiti siya at hinarap ako. "First, let's go to church. Let's thank Him for everything. Tapos, punta tayong mall, bili tayo ng mga gamit natin and then we'll do whatever you want. Anong gusto mo?"
Nginitian ko siya. "Kahit na ano basta kasama ka."
Ilang minuto pa kaming nag-usap dun. Pagkatapos ay inaya niya akong ihatid na sa apartment ko.
Yes, we're in a relationship but we never slept together. Bukod sa ayaw iyon nila Nanay, ayaw din naman. Hindi sa hindi namin gusto, alam lang namin ang limitasyon ng isa't-isa. Siguro kung matutulog man ako dito, malayo pa rin kami, hindi magkatabi.
Ginawa namin ang gusto niya. Early in the morning, I opened my phone only to receive a message from him with a video. He greeted me a happy forty five months of being together with a video of him, greeting me.
I greeted him back. Pagkatapos nun, naghanda na ako.
"Good morning!"
He always greets me with a smile. Palaging ganun, hindi nagsasawa.
Our first stop, church. Hawak kamay kami. We prayed and thank God.
"Ilang notebooks ba ang kailangan 'pag college?" he suddenly uttered.
Natawa ako. Hindi ko din alam ang sagot.
Patuloy pa rin kami sa paglilibot. Bigla siyang tumigil at hinarap ako.
"Do we need eight pieces?" he innocently asked.
Natawa ako. "Hindi na tayo high school. Siguro kahit binder na lang or 'yong makapal ba notebook. Or else, kahit dalawa, tatlo, ganun."
"Ang kunti, 'no?"
Tumango ako. "Oo, ewan ko din kung bakit, basta 'yon ang sabi nila."
Sumunod niya ang sinabi ko. He got six notebooks, three for us and a binder.
"Wait up, may kukunin lang ako."
Umalis siya, hindi ko alam kung saan pupunta. Pinagpatuloy ko lang ang ginagawa. Kinuha ko ang iniisip na importante.
"All done."
Nilingon ko ang lalaki. "Sa'n ka galing?"
He didn't answer me. Ngumiti lang siya. Pansin ko ang hawak niyan paper bag pero hindi na ako nagtanong. Baka binili niyang kailangan niya.
We paid for everything. Hati kami katulad ng pinag-usapan at mabuti na lang, pumayag siya, hindi na nagreklamo.
"Sa'n tayo ngayon?" I asked.
Nilibot niya ang paningin.
"Kain tayo?"
Tumango ako. Hawak niya sa kaliwang kamay ang mga pinamili namin at ang paper bag. Hawak niya naman ang kamay ko sa kanang kamay niya.
I smiled. I looked at him as he continuously scan all the fast food chain. Naghahanap kung may available seats ba.
"Mang Inasal tayo? Unlimited rice?" he said, grinning.
Natawa ako.
We entered the fast food chain. It was a bit crowded but we can still find some available seats.
"Ako na ang maghahanap ng mauupuan natin, ikaw na mag-order," I said.
Tumango siya.
"Akin na 'yan," I said, referring to the things we brought.
"Sure?" he assured.
I gave him a smile and nod. "Sure. Hati tayo sa babayaran, ha?"
Agad siyang umiling. "Hindi, ako ngayon. Ikaw nung nakaraang buwan kaya ako naman ngayon. Go, find our table. Ako na ang bahala dito."
Hindi na ako nagreklamo pa.
Naghanap ako ng mauupuan namin. Thankfully, I found one. It was near the glass wall, outside it was very visible. Inayos ko ang pagkakalagay ng pinamili namin.
While waiting, I scanned our pictures together for this month. I started editing our pictures. I planned to send it to him this evening, just like what I usually do.
Tiningnan ko siya sa may counter. He was cheerful while talking to the lady. Nakita ko ang paglingon niya sa pwesto ko kaya agad akong ngumiti. He smiled back.
When he was done, he made his way to me. I sighed and I didn't look away. We are just staring into each other's smiles.
Maingat niyang nilapag ang pagkain. Siya na din ang nag-ayos nun.
"Good?"
"Yeah, good," I answered.
He smiled. "Let's pray first."
He led the prayer once again. He was closing his eyes when I was about to close mine, too. Hindi ko maiwasang mapatitig sa kaniya. He's too good to be true. Goodness, I'm really in love with him. Even though I didn't know when these feelings started, the only thing I know is that, one day I just woke up and I was already in love. . . with this man.
I sighed.
We started eating. We talked and laughed. Pinag-usapan namin ang mga kaibigan na hanggang ngayon ay inggit na inggit sa amin.
We took pictures together and sent them to our group chat. We just laughed when everyone replied to it. Some of them even cuss at us. Saying, what did they do to deserve that kind of shit. Some of them says there's no thing such as forever.
Mga baliw.
We only laughed at it. We're not even offended by that. Yes, they're saying that but we know that they're all happy for both of us.
"Ay, baliw!"
Iyon lang ang nasabi ko nung pagkatapos naming kumain, may biglang nag-serve ng dessert at may nakasulat pang 'Happy Monthsary!'.
Tiningnan ko siya pero nagkibit balikat lang siya, nangingiti.
"Hindi mo na naman kailangang gawin 'to," sabi ko na lang.
"Well, wala na tayong magagawa, nagawa ko na 'yan."
Huminga ako ng malalim. "Thank you."
"I love you," nakasimangot niyang sabi.
Natawa ako.
"Ganun kasi dapat 'yon, hindi thank you.".
Tinawanan ko lang ang pagrereklamo niya. Nakasimangot pa rin.
I directly looked at his eyes. "I love you."
Napansin ko siyang natigilan. Napakurap siya at nag-iwas ng tingin.
He cleared his throat. "H-hindi ko naman sinasabing manggulat ka."
I laughed. Pinagpatuloy namin ang pag-uusap.
"By the way, may ibibigay pala ako sa 'yo."
Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya.
"Na naman?"
He laughed. He get the paper bag and give it to me. Iyon ang nakita kong dala-dala niya kanina.
"Ano 'to?" tanong ko.
"Buksan mo, hindi mo malalaman kung ano 'yan."
Sumimangot ako at sinamulang buksan iyon. Nag-angat ako ng tingin sa kaniya, nanlalaki ang mata.
"Seryuso?!" hindi makapaniwala kong sabi.
Tumango siya. "Oo, para sa 'yo. Hindi ba gusto mo 'yan?"
I took out the books, Wattpad books from my favorite author.
Hindi pa rin ako makapaniwala. Alam kong mahal 'to, eh, pero bigay pa rin niya.
"Alam ko kasing gusto mo 'yan, eh. Medyo mahal kaya kailangan ko munang pag-ipunan. Nung mga una ko kasing bigay, mga mura lang naman 'yon. 'Yan talaga ang gusto kong ibigay sa 'yo, matagal na," sinabi niya iyon, nakatitig pa rin sa mata ko.
Tumayo ako at niyakap siya.
"Thank you, thank you so much," I said, wholeheartedly.
I felt him caress my back. "I know we'll be facing a new beginning. Hindi natin alam ang pwedeng mangyari sa relasyon natin pero kapit lang, ha? We can make this together. Let's study hard. Let's build our dreams together. We're together in this, alright? You have me, you always have me."
Tumango-tango ako sa sinabi niya.
"O-oo, we're together in this. I love you."
He sighed in contentment. "I love you so much, more than you could imagine."
★ S H A N A Y S 2 3 ★