❄️❄️❄️
သာမန္ ေႏြရာသီတစ္ရက္သာျဖစ္သည္။
တိုက္ခန္းတြဲတစ္ခု၏ ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာ ဗာဒံ႐ြက္ေႂကြမ်ား မင္းမူထားေသာ ေျမေနရာတစ္ကြက္မွာ နီဝါေရာင္လႊမ္းလ်က္။ သို႔ေသာ္ျငား ပင္ေျခတြင္ဦးစိုက္ကာ ရပ္လာေသာ ၿပိဳင္ဘီးနီနီကေလး၏ နီေစြးမႈကိုေတာ့ မယွဥ္သာ။ တီ႐ွပ္နီစိုစိုႏွင့္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ၿပိဳင္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ခပ္သုတ္သုတ္ပင္ ေလွကားထစ္မ်ားေပၚသို႔ ေျပးတက္သြားသည္။
သူဦးတည္ေနသည္မွာ တိုက္ခန္း၏ဒုတိယထပ္၊ ေလွကားရင္းမွ ေရတြက္ေသာ္ ညာဘက္ ဒုတိယေျမာက္အခန္းဆီသို႔။
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္..."
တံခါးေခါက္သံ သုံးခ်က္မွာ ခပ္မွန္မွန္။
မ်ားမၾကာမီပင္ အခန္းတံခါးသည္ ပြင့္ဟလာ၏။
လူငယ္ေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္လည္း အစြမ္းကုန္ ခ်ိတ္ေကြးလ်က္...။
"မဂၤလာေန႔လည္ခင္းေလးပါ ကိုကို..."
လင္းခန္႔အေနႏွင့္ေတာ့ သူထိုသို႔ႏွယ္ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္တိုင္း မ်က္ခုံးတန္းမ်ားဆြဲက်ံဳ႕လ်က္ သူ႕ကိုျပန္ၾကည့္တတ္သည့္ မ်က္မွန္ကေလးႏွင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ဆက္ဆံေရးမေျပျပစ္သူဟူ၍ ေဝဖန္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာပါေပ။ ယင္းတုံ႔ျပန္မႈကပင္ ထိုသူက သူ႕အတြက္သီးသန္႔ေပးေလ့႐ွိေသာ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းႏႈတ္ခြန္းဆက္မႈျဖစ္၏။
"၀င္ခဲ့..."
ခြင့္ျပဳခ်က္အရ တိုက္ခန္းထဲကို ေျခခ်ခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ တိုက္ခန္းေလး၏ အေနာက္ဘက္မီးဖိုခန္းသို႔ ၀င္သြားလိုက္ေသာ ထိုေကာင္ေလးမွာ ယေန႔အတြက္ သူေဆာင္႐ြက္ရမယ့္ အထူးမစ္႐ွင္ကို စတင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ၿပီျဖစ္သည္။
ဆြဲကိုင္လိုက္ေသာ ဟင္းခ်က္ဓား၏အသေရမွာ တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေျပာင္လ်က္။ ပထမဦးစြာ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေလာေလာလတ္လတ္ ထုတ္ထားေသာ ၾကက္ရင္ပုံသားကို ပေရာ္ဖက္႐ွင္နယ္က်စြာ ခုတ္ထစ္ျခင္းျဖင့္ ဓား၏ထက္ျမမႈကို စမ္းသပ္ၿပီးစီးသည္ပင္။ အားလုံးအစပ္အရသာကဲသည္ကလြဲလွ်င္ နာမည္ပင္ အလုံးစုံမမွတ္မိေသာ ကခ်င္ဟင္းခတ္မႈန္႔မ်ားျဖင့္ ၾကက္သားအား နယ္ႏွပ္ထားၿပီးေသာ္ ႏွစ္မ်ိဳးမကေသာ အ႐ြက္စည္းမ်ားမွာ ေရစင္စင္ေဆးၿပီး၍ သူ႕လက္ထဲတြင္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဓားကို ဟန္ပါပါ ေျမႇာက္လိုက္ၿပီးသကာလ သန္႔႐ွင္းေနေသာ သစ္သားစဥ့္တီတုံးထက္၀ယ္ စစ္ပြဲအေသးစားကေလး ျဖစ္ပြားသြားေလ၏။
လင္းခန္႔မွာ လုပ္ေနေသာအလုပ္၌ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ႏွစ္ထားေလသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ သူက သင္တန္းမ်ား အခ်ိန္မွန္တက္ေရးကို အေလးေပးခ်င္မွေပးတတ္ေသာ္လည္း မၾကာေသးမီ ရက္အနည္းငယ္ကမွစခဲ့ေသာ ဤအထူးသင္တန္းကမူ သူ႕ေျခအစုံကို ထိတ္တုံးခတ္ထားေလ၏။ လြန္ခဲ့ေသာေဆာင္းကတည္းက မိမိဘ၀၌ ပထမဦးဆုံး ေမတၱာသက္၀င္ခ်စ္ခင္တြယ္ၿငိခဲ့ရေသာ ႐ွာမွ႐ွားလူသားက
သူ၏ မိသားစုပိုင္လ်ိဳ႕ဝွက္ဟင္းခ်က္နည္းမ်ားကို မိမိတစ္ဦးတည္းအတြက္ သင္ၾကားျပသေပးေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
႐ွမ္းေခါက္ဆြဲအတူစားရင္း စမိေသာစကားပါပင္။
တက္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာ႐ုံျဖင့္ သင္တန္းဆရာက လက္ခံေပးလိမ့္မည္ဟု အစက ထင္မထားခဲ့ေပ။ ညီမကေလးကို ကခ်င္ဟင္း ခ်က္ေကြၽးခ်င္၍ ဟူေသာ ပလီစိေခ်ာက္ခ်က္စကားက အဆိုပါ ကခ်င္လူမ်ိဳးမ်က္မွန္႐ွင္ကေလးအား ရင္ထဲထိသြားေစသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္ခဲ့သည္ထင့္။ ဤအေျခအေနအတြက္ေတာ့ ခုတုံးအျဖစ္ ယူသုံးစရာ႐ွိေနေသာ ညီမျဖစ္သူအား ေက်းဇူးတင္မိသည္။
"အ..."
ပင္စိမ္း႐ြက္မ်ားကို ႏုပ္ႏုပ္စင္းေနရင္း ဓားေအာက္ေရာက္သြားသည့္ လက္ထိပ္ဖ်ားကေလးမွာ နီေသြးရဲခနဲ။
"ထိသြားၿပီလား..."
အေစာေလးကထိ ေဘးနားတြင္ လက္ပိုက္လ်က္ ရပ္ၾကည့္ေနသူတစ္ဦးမွာ မဝဲတဝဲေလသံေလးႏွင့္အတူ အနီးဆုံးသို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။
"ငါ့ကိုျပၾကည့္..."
စကားႏွင့္တစ္ဆက္တည္းပါလာေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားက လင္းခန္႔၏ဓားထိထားေသာ ဘယ္လက္အားဆြဲယူသြားကာ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးလိုက္ၿပီး...။
"ေရေဆးထား... ငါေဆးေသတၱာယူခဲ့မယ္"
"ရပါတယ္ ကိုကိုရာ...
ေသြးစုပ္ယူလိုက္ရင္..."
"ဘက္တီးရီးယားေတြ မင္းပါးစပ္ထဲ၀င္သြားမွာေပါ့...
အဲ့လက္ကို ေရေဆးထားၿပီး ခဏေစာင့္ေန... လုံး၀ မစုပ္လိုက္နဲ႔"
တစ္စုံတစ္ေယာက္မွာ ထိုသို႔ႏွယ္ ဘက္တီးရီးယားကင္းစင္ေရးကို ေတာင့္တေလ၏။
အနားသို႔တိုးကပ္လ်က္ သူ႕လက္ညိဳးက ဓား႐ွရာကို ဂ႐ုတစိုက္ ပလာစတာကပ္ေပးေနသူ၏ နဖူးေပၚကဆံစေလးမ်ားဆီ လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမိသည္မွာ တစိုက္မတ္မတ္။ ဆံေခ်ာင္းနက္မွ်င္မွ်င္ေလးမ်ား တစ္ဖက္စီခြဲျဖာသြားေအာင္ ဟူးခနဲ ေလမႈတ္ေပးလိုက္မိသည့္အခိုက္တြင္ေတာ့ မ်က္၀န္းနက္တစ္စုံက သူ႕ကိုလွန္ၾကည့္လာၾကသည္။
"ငါ့ဆံပင္ကို ေဆာ့မေနနဲ႔..."
"ကိုကိုက်ေတာ့ အၿမဲတမ္း ကြၽန္ေတာ့္ဆံပင္ကိုေဆာ့ၿပီးေတာ့..."
"အဲ့ဒါ မင္းက အလကားေနေခါင္းပုတ္ခိုင္းလို႔..."
"ကိုကိုအမွန္အတိုင္းေျပာ...
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခါင္းပုတ္ေပးရတာ သေဘာက်တယ္မလား"
"ကပ္ၿပီးၿပီ... လုပ္စရာ႐ွိတာဆက္လုပ္ေတာ့..."
အေမးကိုမေျဖဘဲ ေဆးေသတၱာသြားျပန္ထားရန္ ျပင္လိုက္သူ။
သူ႕လက္အားလွမ္းဆြဲလိုက္ေသာအခါမူ ဤသို႔တုံ႔ျပန္သည္။
"ဘာလဲ..."
"ကို႔ကို႔လက္ေကာက္၀တ္နားက ဘာျဖစ္တာလဲ..."
အယ္လ္ခြန္းသည္ ဆုပ္ကိုင္ထားခံရေသာ သူ႕ညာလက္ေကာက္၀တ္ လက္ဆစ္႐ိုးနားသို႔ ၾကည့္လိုက္၏။ ၾကယ္သီးျပဳတ္ေနေသာ ႐ွပ္အက်ႌလက္ဖ်ား၏ေအာက္တြင္ ရက္ၾကာေသးပုံမေပၚေသာ အသားနီမလန္႐ုံ ေဖာင္းႂကြေနသည့္ အပူေလာင္ရာတစ္ခု။ အသားကျဖဴေတာ့ ပိုသိသာေနသည္။
"မေန႔က အိုးပူနဲ႔ကပ္မိတာ..."
အေတြးရိပ္ထဲတြင္ မေန႔ကအျဖစ္မ်ားကို ျပန္စစ္ေဆးလိုက္ေသာ္
လင္းခန္႔၏ မ်က္၀န္းအိမ္မ်ား က်ယ္လာေလသည္။ မေန႔က သူ႕အား ၾကက္ကခ်င္ဟင္းခ်က္ပုံသင္ျပေနရင္း လက္ကိုင္ႏွစ္ဖက္ဒယ္အိုးကို ခ်ခါနီးတြင္ ကြၽန္ေတာ္ခ်ေပးမယ္ ဟူ၍ အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိ ၀င္႐ႈပ္လိုက္မိေသး၏။ သူ႕အဆနဲ႔သူ လုပ္လက္စျဖစ္ေနေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ လက္မ်ားမွာ ဇြတ္၀င္လာေသာ သူ႕လက္ကို ပူေနေသာဒယ္အိုးႏွင့္ မထိမိေအာင္ တြန္းဖယ္ေ႐ြ႕လ်ားရင္းျဖင့္ တစ္ခ်က္တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ပင္။
"ကိုကို ဘာလို႔မေျပာတာလဲ...
အနာက ဒီေလာက္ေတာင္ႂကြေနၿပီ"
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး... ဟင္းခ်က္ရင္ တစ္ခါတစ္ေလ အပူေလာင္မွာပဲ..."
"လာျပန္ၿပီ အဲ့ဒီ ဘာမွမျဖစ္ဘူး...
ကိုကိုကေတာ့ဗ်ာ..."
လင္းခန္႔မွာ ထိုလူသား၏ "ဘာမွမျဖစ္ဘူး" မ်ားကို အေတာ္ပင္ စိတ္ကုန္ရ၏။ ျပန္လည္ကုသျခင္းအစြမ္းျဖင့္ ဒဏ္ရာေပ်ာက္ႏိုင္ေသာ ဂိမ္းဇာတ္ေကာင္လည္း မဟုတ္ပါဘဲ ထိုစကားငါးလုံးကို လက္ကိုင္သုံးကာ အၿမဲတေစ သူ႕ဒဏ္ရာမ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္မ႐ွိ။
"ကိုကို ေဆးလိမ္းထားလား..."
"မေန႔ညက လိမ္းတယ္...
အခုက ဟင္းခ်က္တဲ့ထဲ ၀င္ကုန္မွာစိုးလို႔ ၿပီးမွလိမ္းေတာ့မယ္"
"အခုလိမ္း... ကြၽန္ေတာ္ေဆးေသတၱာသြားယူခဲ့မယ္"
"မင္းအခု ဟင္းခ်က္ေနတယ္ေလ...
ကိုယ္ဟာကိုယ္ၿပီးေအာင္လုပ္"
"မလုပ္ႏိုင္ဘူး... ကိုကို႔ကို အရင္ေဆးလိမ္းေပးမယ္"
"ငါ့ဘာသာ လိမ္းလည္းရ..."
"မရဘူး... ကြၽန္ေတာ္လိမ္းတာ ပိုထိေရာက္တယ္၊
ကြၽန္ေတာ္က ေ႐ွးဦးသူနာျပဳသင္တန္းဆင္းထားတာ"
"လင္းခန္႔... ဒါ အပူေလာင္႐ုံေလးတင္..."
"အပူေလာင္တဲ့အနာကို ေဆးေသခ်ာမလိမ္းလို႔ ျပည္တည္ၿပီးေပါက္သြားရင္ ဘက္တီးရီးယားေပါင္းစုံ၀င္လာမွာ..."
"..."
အယ္လ္ခြန္း၏ေခါင္းမာမႈတံတိုင္းမွာ ဘက္တီးရီးယားဟူေသာ လက္နက္ႀကီးျဖင့္ ၿဖိဳခြင္းခံလိုက္ရေလၿပီ။ ဤသို႔ျဖင့္
ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိမၿပီးေသးေသာ ဟင္းခ်က္ျခင္းလုပ္ငန္းမွာ မိနစ္အနည္းငယ္စာ အနားရသြားေလ၏။
လင္းခန္႔သည္ သူကိုင္ထားေသာ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္လက္တစ္သြယ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္လွသည့္ ရဲညိဳ႕ညိဳ႕အပူေလာင္ရာကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းနာနာခ်လ်က္။
"ကိုကို႔လက္ေတြက ဒီေလာက္လွတာ ႏူ႕ညံ့တာကို ဒီလိုဂ႐ုမစိုက္ဘဲေနရင္ အမာ႐ြတ္က်န္ေတာ့မွာပဲ..."
ေဆးလိမ္းေပးေနရင္း အထက္ပါစကားမ်ားကို ေရ႐ြတ္ေနရာမွ ျဖန္႔ထားေသာ လက္ဖဝါးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆက္ေျပာရန္ၾကံစည္ေနေသာ စကားမ်ားကို လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ျပန္ၿမိဳခ်လိုက္မိသည္။ ထိုလက္ဖဝါးျပင္၏ သုံးပုံတစ္ပုံခန္႔တြင္ အစင္းလိုက္ လွဲေလ်ာင္းေနေသာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အမာ႐ြတ္က မ်က္၀န္းထဲ အရိပ္ထင္လာေသာေၾကာင့္။ ထိုအမာ႐ြတ္ ဘယ္လိုရခဲ့သလဲဆိုတာ သူသိထားပါသည္။ အမာ႐ြတ္ရခဲ့သည့္ေန႔ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေဆးထည့္ေပးခဲ့ရသည္ မဟုတ္လား။
ထိုတဒဂၤတြင္ လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ဘာေတြးေနသလဲဆိုသည္ကို အယ္လ္ခြန္းသိေနခဲ့၏။ သူသိလိုက္မိသည့္အေၾကာင္းကို လင္းခန္႔လည္းပဲ ရိပ္မိမည္ပင္။ ထိုသို႔အခ်င္းခ်င္းသိေနျခင္းက ၾကားခံနယ္ကို တဒဂၤစာၿငိမ္ဆိတ္မႈ ျခဳံလႊမ္းသြားေစ၏။ ၎ၿငိမ္ဆိတ္ျခင္းကို အယ္လ္ခြန္းက ဤသို႔စ၍ ၿဖိဳခြဲၿပီး ထမသြားခင္အထိ။
"ဘ၀က ေနၾကည့္လာသေ႐ြ႕ေတာ့ အမာ႐ြတ္ဆိုတာရမွာပဲေလ...
ၿပီးေတာ့ ငါ့လက္ေတြက မင္းထင္သေလာက္ မလွဘူး၊ မႏူးညံ့ဘူး"
အမွန္ပါပင္။ လူ႕စိတ္မွာ ခ်စ္လွ်င္ အျပစ္မျမင္တတ္ေသာ သဘာ၀အရ မိမိခ်စ္မိသူ၏ စိတ္ႏွင့္ခႏၶာမွန္သမွ်ကို စင္းလုံးေခ်ာ အလွတရားအျဖစ္ စိတ္တြင္တံလွ်ပ္ထင္လာတတ္ၾကသည္။ အယ္လ္ခြန္း၏ လက္မ်ားမွာ သြယ္လ်ေဖြးဥသည္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ျငား သိပ္လွ သိပ္ႏူးညံ့သည္ ဟု ဆိုမရေပ။
ညာလက္ဖဝါးေပၚမွ ျမင္သာေနေသာ ဓားရာအမာ႐ြတ္ကို ဖယ္လိုက္လွ်င္ပင္ ဟိုဟိုဒီဒီ အမာ႐ြတ္ အေသးစားမ်ားႏွင့္ အသားမာခပ္ပါးပါးမ်ားက လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးတြင္ အစဥ္တစိုက္ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္။ သူ႕လက္ဖဝါးမ်ားမွာ မၾကမ္းတမ္း။
ႏူးညံ့လွေပေတာင္းဟုေတာ့ မဆိုသာ။ သူႏွင့္ ယွဥ္ေသာ္ သူ႕ေလာက္မသြယ္လ်မေဖြးဥေသာ္ျငား လင္းခန္႔၏လက္ဖဝါးမ်ားက အစင္းအရာကင္းလ်က္ သာ၍ႏူးညံ့ေသးသည္။
အသက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက အေမျဖစ္သူႏွင့္အတူ ဟိုဟိုသည္သည္ အလုပ္မ်ိဳးစုံ လုပ္ခဲ့၍လားမသိ အယ္လ္ခြန္းအတြက္ေတာ့ သူ႕လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ လွ၏ မလွ၏၊ ႏူးညံ့၏ မႏူးညံ့၏ ကို သိပ္အာ႐ုံမစိုက္ျဖစ္။ အ႐ိုးထဲထိ ေအးစိမ့္ေနေသာ ျမစ္ႀကီးနား၏ ေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းမသြားခင္ စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲပတ္ကာ စာမ်ား၊ ပါဆယ္ထုပ္မ်ား လိုက္ပို႔ခဲ့ဖူးသည္။ ၿမိဳ႕တြင္း႐ွိ စာတိုက္တြင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ အထက္တန္းႏွစ္မ်ားတုန္းက ေဆာင္းသည္ အေတာ္ျပင္းထန္၏။ ထိုစဥ္အခ်ိန္ကဆို အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ စက္ဘီးလက္ကိုင္ႏွင့္လက္ ကပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ပါမ်ား၍ အသားမာပါးလႊာလႊာမ်ားမွာ သူ႕လက္၌ မျပတ္မလပ္ပင္။ ယခုလို ေႏြရာသီအားလပ္ရက္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သူ႕မိခင္၏တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ေတာင္ယာခင္းကို ကူရင္း အျပင္အလုပ္တစ္ခုႏွစ္ခု ထပ္႐ွာရသည္။ အယ္လ္ခြန္းသည္ အလုပ္ခ်စ္ေသာသူျဖစ္၏။ ကိုယ္ကိုယ္၌က သေဘာက်၍ လုပ္ေသာအလုပ္ကိုလည္း ခ်စ္သည္။ ေငြ႐ွာရန္အတြက္ မျဖစ္မေနလုပ္ရသည့္ အလုပ္ကိုလည္း ခ်စ္သည္။ "အလုပ္ကိုခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ရဲ႕ဆင္းရဲျခင္းေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္" ဟူေသာ စကားမ်ိဳး သူ႕မိခင္ဆီက ၾကားဖူးခဲ့၍လားေတာ့ ေျပာမရေပ။ လက္႐ွိမွာပင္ လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ကခ်င္ဟင္းတစ္ခြက္ ခ်က္တတ္သြားေၾကာင္း စစ္ေဆးၿပီးလွ်င္ သြားစရာအလုပ္ ႐ွိေသး၏။
"ေဆးေသတၱာ ငါ့ဟာငါ ျပန္ထားလိုက္ေတာ့မယ္...
မင္းက လက္ေဆးၿပီး လုပ္လက္စကိုဆက္လုပ္...
ငါ ေနာက္တစ္နာရီထိပဲ အားတယ္"
"ကိုကို႔လက္က လွပါတယ္... ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထင္တာထက္ကို လွတာ... ၿပီးေတာ့ အမာ႐ြတ္႐ွိ႐ွိမ႐ွိ႐ွိ၊ အသားမာ႐ွိ႐ွိမ႐ွိ႐ွိ ကြၽန္ေတာ္ပူဆာတိုင္း မုန္႔လုပ္ေကြၽးတတ္တဲ့ ကိုကို႔လက္ေတြက ႏူးညံ့ၿပီးသား..."
ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္သည့္စကားမ်ိဳးေျပာၿပီး သူ႕ကိုၾကည့္လ်က္ ျပဳံးျပေနေသာေကာင္ေလးကို အယ္လ္ခြန္းျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေကာင္ေလး၏ လက္ျပင္ကိုကိုင္ကာ မီးဖိုခန္းဘက္ဆြဲလွည့္၍ ေျပာလိုက္မိသည္ကေတာ့...။
"စကားမမ်ားနဲ႔ေတာ့... မင္းရဲ႕ဟင္းက
ဒီေန႔အဖို႔ ခ်က္ၿပီးအုံးမွာလား... အျမန္လုပ္..."
* *
အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းဟင္းအိုးကိုေမႊရင္း လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ သေဘာက်စြာ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္၏။ အ႐ြက္အဆာမ်ားႏွင့္ လုံးလ်က္ ေကာင္းစြာနပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အသားတုံးေလးမ်ားကို ဇြန္းထဲေကာ္လိုက္သည္။
"ကိုကို... ျမည္းၾကည့္လို႔ရၿပီ"
လင္းခန္႔မွာ သူကမ္းေပးေသာ သစ္သားေယာက္မဇြန္းကို လွမ္းကိုင္ကာ ျမည္းစမ္းေနေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဆီမွ မွတ္ခ်က္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းမ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနလ်က္။
"အစပ္ေပါ့တယ္..."
"ဗ်ာ..."
ဆရာသမားသည္ကား ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ င႐ုတ္သီးေတာင့္မ်ားထုတ္ယူ ေရေဆးကာ ႀကိတ္ေနေလၿပီ။
"အာ... ကိုကို... ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲေတာ့
အခုတင္ အေတာ္စပ္ေနၿပီေနာ္... င႐ုတ္သီးေတြ အဲ့ေလာက္ထပ္ထည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ေရခဲငုံၿပီး စားရလိမ့္မယ္"
ေၾကမြေနေသာ င႐ုတ္သီးဖတ္မ်ားမွာေတာ့ ခဏခ်င္း ဟင္းအိုးထဲေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။
ေန႔လည္စာထမင္းဝိုင္းတစ္ခု။ မူမတူလွေသာလူႏွစ္ေယာက္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထမင္းစားေနၾကေလ၏။ တစ္ဦးကား အိေႁႏၵတစ္ခ်က္မပ်က္၊ တစ္ဦးကား ေယာက္ယက္ခပ္လ်က္။
"အား... ငရဲမီးတစ္ဂါလန္ေလာက္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ေရာက္သြားသလိုပဲ
စပ္လိုက္တာဗ်ာ..."
ၾကက္ကခ်င္ဟင္းေလးတစ္ခါစားရင္း ပါးစပ္ဟလ်က္ လွ်ာအေအးခံရန္ လက္ကို ယပ္ေတာင္လုပ္ခပ္လိုက္၊ တစ္႐ွဴးထယူၿပီး ေခြၽးသုတ္လိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္ႏွင့္ လင္းခန္႔တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံအစုံစုံကို ၾကည့္ရင္း အယ္လ္ခြန္းသည္ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ကို အသာက်ံဳ႕လိုက္၏။
"မင္း လွေတာသားစာအုပ္ေတြ ဖတ္တာမ်ားေနၿပီ...
မင္းက အစပ္မစားႏိုင္လို႔ပါ၊ ဒါပုံမွန္ပဲ..."
"ကြၽန္ေတာ့္ပုံစံကို ျမင္ေနရတာေတာင္ ပုံမွန္လို႔ ေျပာႏိုင္ေသးတယ္ေနာ္... ကိုကိုက ေရခဲတုံးႀကီးမို႔လို႔ ကိုကို႔လွ်ာက အရသာခံဖုေတြလည္း ထုံေနတာျဖစ္ရမယ္... ဒီေလာက္စပ္တာကို... အား...
ေျပာရင္း စပ္လာၿပီ..."
အယ္လ္ခြန္းမွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း အားပင္နာလာမိ၏။
အခ်ိဳႀကိဳက္ေသာ shiba ကေလးက အစပ္ေၾကာက္တတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းကို သူေမ့သြားသည္။ မိမိက ပုံမွန္ခ်က္ေနက်အတိုင္းကို လက္အက်င့္ျဖစ္ေန၍ ထိုေကာင္ကေလး၏ အကန္႔အသတ္မ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈမိသလို ျဖစ္သြားေလသလား။
အယ္လ္ခြန္းသည္ သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ထသြား၏။ ျပန္အလာတြင္ေတာ့ လက္ထဲတြင္ မိုင္လိုတစ္ဘူးပါလာသည္။
"ဆက္မစားနဲ႔ေတာ့... အစပ္ေျပေအာင္ ဒါအရင္ေသာက္ထား
ငါမင္းအတြက္ အခ်ိဳတစ္ခုခုလုပ္ေပးမယ္... Cake cookies ျဖစ္ျဖစ္..."
လက္နားခ်ေပးလာေသာ မိုင္လိုဘူးကေလးကို ေဖာက္လိုက္ရင္း
လင္းခန္႔၏ အစပ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ရဲေနေသာမ်က္ႏွာမွာ ျပဳံးၿဖဲၿဖဲျပန္ျဖစ္သြားလ်က္။
"စေတာ္ဘယ္ရီအရသာ..."
"အင္း..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္"
"ငါမင္းကို မခ်စ္ဘူး...
ဆက္မစားေတာ့ရင္ စားပြဲကို သန္႔႐ွင္းခဲ့..."
"ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္!!"
"မင္းဆက္ေအာ္ေနမယ္ဆို မုန္႔မစားရဘူး"
"ဒါဆို တိုးတိုးေလး ေအာ္မယ္ေလ...
ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္..."
"..."
အသန္႔ႀကိဳက္ေသာအယ္လ္ခြန္း သတိမထားမိတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ စင္စစ္ သူ႕အိမ္မီးဖိုခန္းတြင္ လူကိုတြယ္ကပ္ျခင္းျဖင့္ ဒုကၡေပးတတ္ေသာ ေခြးေပါက္စႏွင့္တူသည့္ ဘက္တီးရီးယားအႀကီးစားတစ္ေကာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသားျဖစ္သည္။ ၎ဘက္တီးရီယားက အစပ္ေၾကာက္၏။
_____________________________________
To be continued...
💖💖💖
ဒီအပိုင္းက sightseeing trip မွာတုန္းက ခန္႔ခန္႔ေျပာတဲ့ ၾကဳံမွေျပာျပပါအုံးမယ္ဆိုတဲ့ throwback ေလးေတြပါ 🍴
Novella : ၿပီးခဲ့တဲ့ေႏြက သူမ်ားမီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၀င္ေယာင္လိုက္ရတာ ဘယ္လိုေနလဲ...
Shiba Khant: ၾကက္ကခ်င္ဟင္းတန္ခိုးေၾကာင့္ ေႏြလို ပူသြားတာေပါ့ဗ်ာ... သင္တန္းဆရာရဲ႕လွ်ာက ေရခဲ႐ိုက္ထားတာ ျဖစ္ရမယ္၊ ဒီေလာက္စပ္တာကို ေခြၽးမထြက္ဘဲ စားႏိုင္တယ္... အံ့မခန္းပဲ...
Novella : သင္တန္းဆရာကိုေဝဖန္တာ ေနာက္ထားပါ... မင္းစားသမွ်မုန္႔ဖိုး၊ ေသာက္သမွ်မိုင္လိုေတြဖိုးေတြနဲ႔ သင္တန္းေၾကးကိစၥကေရာ...
Shiba Khant : *မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္* ez... ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြနဲ႔ ေခ်ထားတယ္ေလ ❤️
Novella : *ရတက္မေအးျဖစ္လ်က္*
Khun... you don't wanna have to spoil this doggo right here, do you?
L Khun : Let him cook
Novella : Okaurrr (٥↼_↼)
💬 ပင္တိုင္ narrator ခန္႔ခန္႔ကို ခဏနားခိုင္းထားပါတယ္။ ၾကားျဖတ္ stort story အပိုင္းက third person pov ေလးနဲ႔ သုံးပိုင္းလာပါမယ္။
Novella ✒️