❄️❄️❄️
တိုက္ခန္းကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အစ္ကိုေတာ္ႂကြက္မင္းသားရဲ႕ အခန္းႀကီးေသာ့ခတ္ထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူး႐ွင္ကို စိတ္ထဲကေန အႀကိမ္တစ္ေထာင္ေလာက္ ႐ွိခိုးသကၠာရျပဳလိုက္မိသား။
တစ္ေနကုန္ျပန္မလာရင္ေကာင္းမယ္။ ဒါမွ ခ်ိဳင့္ယူဖို႔အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုကို႔အခန္းထဲ တစ္ေနကုန္ေသာင္တင္လို႔ရမွာမဟုတ္လား။
'အမ်ိဳးအိမ္တံခါးပိတ္ထားရင္ သူ႕အိမ္နီးခ်င္းအိမ္မွာ ဝင္စားရတယ္'
ဆိုတဲ့စကားက ဘုရားပြဲေတြအတြက္တင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို
ကြၽန္ေတာ္ေထာက္ခံတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲ့ဒီအိမ္နီးခ်င္းက
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွလုံးသားကိုခိုးၿပီး ယိုထိုးထားတဲ့သူမ်ိဳးဆိုရင္ေပါ့။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ဗိုက္ဆာတယ္"
"ဘာစားမလဲ..."
အိမ္း...။ ေမးခြန္းကေတာ့ သတ္ၿပီ။
ေမးေနတဲ့သူကိုလည္းၾကည့္...။ ေရခ်ိဳးၿပီးကာစ ရင္ဘက္ဟစိျဖစ္ေနတဲ့ bath robe ေလးတစ္ထည္တည္းနဲ႔။ တဘက္အျဖဴကေလးကိုေတာ့ ေရတစက္စက္က်ေနတဲ့ စင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဆံပင္နက္ေတြေပၚတင္ထားၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္လို႔ ေရေသာက္ေနတာမ်ား။ ျဖဴသြယ္ေနတဲ့ လည္တိုင္ေဖြးေဖြးေပၚမွာလည္း ေရေပါက္ေလးေတြတြဲလြဲခိုလို႔။ အထက္ေအာက္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ လည္ေစ့ကေလးကို မ်က္စိက သြားဆုံခ်က္ခ်မိျပန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ရင္ဘက္ဘယ္ျခမ္းက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ အခန္းအပူခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းျမင့္လာတာကို ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ သတိထားမိေနတာလား။ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ သူေရေသာက္ေနတာၾကည့္မိၿပီး ကြၽန္ေတာ္အာေျခာက္သြားရတာကို လုံးဝမသိတဲ့ပုံပဲ။
"ဟူး... စိတ္ပ်က္ပါတယ္ "
"ဘာကိုလဲ..."
"ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေစာၿပီး လူျဖစ္မလာတဲ့ဘဝႀကီးကိုေပါ့..."
အျဖစ္က 'ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ိဳး' ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ 'သြားမေပါက္ေသးတဲ့ေခြးေပါက္ေလးေ႐ွ႕ ၾကက္ေကာင္လုံးေၾကာ္ခ်ေပးထားသလို' ပဲ။ ထိမရျပဳမရနဲ႔ ခ်ီးထုတ္ဘဝ...။
"တကယ္စိတ္ပ်က္လိုက္တာ... အား...
ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ..."
"ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူးမို႔လို႔ အာၿပဲနဲ႔ေလွ်ာက္ေအာ္မေနနဲ႔ လင္းခန္႔...
တစ္ျခားအခန္းေတြ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္"
"ဟြန္႔..."
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ဆိုဖာေပၚ ေနာက္လွန္ၿပီး မွီခ်လိုက္ရင္း လက္ထဲကဖက္ေခါင္းအုံးအနီေလးကို ကိုကိုအမွတ္နဲ႔ ဆြဲညႇစ္ပစ္ေနတုန္း မ်က္စိေ႐ွ႕မွာမိုင္လိုဘူးတစ္ဘူးေျပးဝင္လာတယ္။
"ဗိုက္ဆာရင္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး မိုင္လိုေသာက္ေန..."
"လာျပန္ၿပီ မိုင္လို..."
"မေသာက္ဘူးလား"
"မိုင္လိုက ဘယ္လိုလုပ္ဝမွာလဲလို႔...
ေပါင္မုန္႔ေရာေပး..."
ထပ္ရလိုက္တဲ့ေပါင္မုန္႔ထုတ္ကို မိုင္လိုနဲ႔ေမွ်ာခ်ၿပီး ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရပါရဲ႕။ အင္းေလ... မထူးပါဘူး။ ႏွစ္ႏွစ္ေစာေမြးလာလည္း ဘဝေပးကံအရ ယပင့္နဲ႔ေခ်တဲ့ အေခ်ခံလူတန္းစား ျဖစ္ေနအုံးမွာပဲဟာ။
အခန္းထဲခဏဝင္သြားၿပီး ျပန္ထြက္လာရင္း dryer ပလပ္တပ္ေနတဲ့ ေဟာ့ဟိုက အေႂကြခံလူတန္းစားႀကီးကေတာ့...။
"ကိုကို... ကြၽန္ေတာ္ Dryer မႈတ္ေပးမယ္ေလ..."
"မလိုဘူး "
ဒီတစ္သက္ ဘူးစင္ေပၚကဆင္းပါအုံးမလား မသိေတာ့ပါဘူး။
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ အျပင္ခဏထြက္ၿပီး contact တစ္ခုကိုသာ ေခၚလိုက္ေတာ့တယ္။
"ဟယ္လို... အစ္ကိုလား... အခုဘယ္မွာလဲ...
ထားပါ... ဘယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပန္က်ရင္ St. Joseph ဘုရားေက်ာင္းကို တစ္ခ်က္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕ဘီးေလး ဆြဲလာခဲ့ေပးအုံး... ကြၽန္ေတာ္က တိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ေနၿပီ၊ စက္ဘီးက အဲ့မွာထားခဲ့မိလို႔..."
"ဟမ္... ေနပါအုံး... မင္းကဘာလို႔ မင္းစီးေတာ္ယာဥ္ကို အဲ့ဒီမွာထားခဲ့တာလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ငါကဘာလို႔ သြားယူေပးရမွာလဲ..."
"လွ်ာ႐ွည္လိုက္တာဗ်ာ... တစ္ခါတစ္ေလ စီးေတာ္ယာဥ္ကိုလည္း ပလစ္သင့္ရင္ပလစ္ခဲ့ရမယ့္ အေျခအေနေတြ႐ွိတယ္၊ ယူခဲ့မွာလား မယူခဲ့ဘူးလား..."
"ဟ... ယူခဲ့ဆိုေတာ့ ငါက ေဝဟင္ခရီးနဲ႔သြားတဲ့ စူပါမန္းမွမဟုတ္တာ... မင္းစက္ဘီးကို ဘယ္လိုသယ္လာရမွာလဲ... ငါလည္း
ငါ့ဆိုင္ကယ္နဲ႔ငါေလ... ဘာတုန္း... ေက်ာေပၚထမ္းၿပီး စတန္႔စီးလာရမွာလား... "
"အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ကိုလႊာသုံးလို႔ ေျပာေနတာ... အစ္ကိုအခု သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႐ွိေနတာမဟုတ္လား... သူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ကို အစ္ကို႔ဆိုင္ကယ္နဲ႔တင္ေခၚၿပီး ဘုရားေက်ာင္းကိုဒိုးလိုက္၊ ေရာက္ရင္ သူျဖစ္ျဖစ္ အစ္ကိုျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္႕ၿပိဳင္ဘီးတက္စီးၿပီး တိုက္ခန္းကိုလာခဲ့ၾက၊ စက္ဘီးေသာ့ခတ္မထားဘူး... ၿပီးရင္ အစ္ကိုသူ႕ကို တစ္ေခါက္ျပန္လိုက္ပို႔လိုက္... ေဟာ ေျဖ႐ွင္းၿပီးသားျဖစ္မသြားဘူးလား"
"ဪ... ေကာင္းပါ့ကြာ...
မင္းအဘဆီဖိုးက မင္းေပးမွာလား..."
"အစ္ကိုေမ့မထားနဲ႔ေလဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ္႕ကိုဆပ္ရမယ့္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ဖိုး၊ ေကာ္ဖီမစ္ဖိုး၊ ဘာဘာညာညာဖိုး အေႂကြးေတြ စာရင္းအလိုက္႐ွိေသးတယ္ေနာ္"
"ငါ့ႏွယ္... ဘာတဲ့ဆို စာရင္းျပႏွိမ္တဲ့ခ်စ္တီးနဲ႔မွ လာေတြ႕ေနတယ္..."
"အဲ့ဒီခ်စ္တီးကပဲ အစ္ကို႔ေရခဲေသတၱာထဲ အၿမဲတေစ စားစရာလာထည့္ေပးေနတာမလား... အဲ့ေတာ့ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး အစ္ကို႔လူေနမႈဘဝကို လိုက္ျဖည့္ဆည္းေပးေနတဲ့ ဒီညီငယ္ေလးက တခါတေလေတာင္းဆိုရင္ လုပ္ေပးလိုက္... ဒါပဲ..."
"မသိရင္သူကပဲ ငါ့ေကြၽးသဖခင္ႀကီးလိုလိုနဲ႔... လင္းတေလး..."
အဆဲတစ္ဝက္နဲ႔ဖုန္းခ်သံအဆုံးမွာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းျပဳံးလို႔ ေခါင္းယမ္းလိုက္မိတယ္။
ေျပာလိုက္ရင္လည္း ေဝဖန္တယ္ျဖစ္အုံးမယ္။
အေႂကြးတင္တယ္ တင္တယ္နဲ႔... ပိုက္ဆံမ႐ွိတာလည္းမဟုတ္ဘဲ ေစ်းဝယ္ထြက္ရမွာပ်င္းတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႕ကိုခ်ည္း အဝယ္ေတာ္ခန္႔၊ အိတ္စိုက္ခိုင္းေနတာကိုး။ ၿပီးက် ေပးစရာ႐ွိတာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေပးဘူးေလ။
ကြၽန္ေတာ္႕အေဒၚနံပါတ္ႏွစ္တို႔လင္မယားလည္း
တစ္ေယာက္တည္း႐ွိတဲ့သားကို အမ်ိဳးေတြ႐ွိတဲ့ မႏၲေလးလႊတ္ထားလို႔သာေပါ့။ သူတို႔သားက တစ္ေကာင္တည္း ဒါေပမယ့္ ႂကြက္၊ ႂကြက္ေတာင္မွ အိမ္တြင္းပုန္းႂကြက္ျဖစ္ေနေတာ့
လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ယွက္ယွက္ထဲသြားရမွာပ်င္းတာနဲ႔ပဲ convenience store ေတာင္ ေတာ္႐ုံနဲ႔မထြက္တာ။ အိမ္တြင္းပုန္းတို႔ထုံးႏွလုံးမူၿပီး အသင့္စား ေခါက္ဆြဲထုတ္ေတြရယ္၊ သေရစာေတြရယ္၊ ေကာ္ဖီရယ္၊ ဗီဒီယိုဂိမ္းနဲ႔ ဇာတ္ကားေတြရယ္႐ွိရင္ အျပင္ထြက္ၿပီး လိုတာမဝယ္ဘဲ ၇ရက္တစ္ပတ္ တံခါးပိတ္ခ်ိတ္ေနတတ္တဲ့သူမ်ိဳး။
အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း အေမကသူ႕တူအေၾကာင္းသိလို႔ အိမ္မွာဘာေလးလုပ္လုပ္ ကြၽန္ေတာ္႕ကို သူ႕ဆီ delivery run ခိုင္းလိုက္၊ မနက္စာ ညစာ သြားခ်က္ေပးခိုင္းလိုက္ လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။
စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ တခါတေလ ဘဝက အႀကီးေတြအငယ္ေတြ မ႐ွိဘူးဗ်။ အႀကီးကဘာလုပ္ရမယ္ အငယ္ကဘယ္လိုေနရမယ္ ဆိုတာေတြက အမွန္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က သတ္မွတ္တဲ့ပုံစံခြက္ေတြပဲ။
အႀကီးမို႔ဆိုၿပီးလည္း အငယ္ကို အသားတုံးႀကီးႀကီးေကြၽးရမယ္ ဆိုတာမ႐ွိသလို အငယ္မို႔ဆိုၿပီးလည္း အႀကီးဆီကလုမစားရဘူး ဆိုတာမ႐ွိဘူး။ ဘယ္သူကပိုဗိုက္ဆာေနလဲ ဆိုတဲ့အေပၚပဲ မူတည္တယ္။
အႀကီးတိုင္းက အငယ္ေတြအတြက္ စံျပေတြ၊ ေပးဆပ္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္သလို အငယ္တိုင္းကလည္း အႀကီးေတြက သင္ျပေပးရမယ့္သူေတြ၊ အႀကီးေတြေခါင္းေပၚတက္ၿပီး ႏိုင္စားေနတဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္႕ကိုပဲၾကည့္ေလ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္အထက္က
အႀကီးေတြကို လိုက္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးေနရၿပီး တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ေအာက္ကအငယ္မရဲ႕ တရားျပတာေတြ ခံေနရတယ္။
တကယ္တမ္း အဆင္ေျပဖို႔ဆို နံပါတ္စဥ္ေတြဆိုတာ ေခ်ာင္ထိုးထားရတဲ့ အရာေတြပဲ။ တကယ္ေတာ့ အခြင့္ထူးခံဆိုတဲ့စကားက ေမာင္ႏွမေတြၾကားမွာ မ႐ွိသင့္ပါဘူး။ အျပန္အလွန္ဆိုတဲ့ က်င့္ဝတ္ပဲ ႐ွိသင့္တာ။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရရင္... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့က်င့္ဝတ္ကိုက်င့္သုံးေနတာမို႔ အႀကီးလည္း ခိုင္းသင့္ရင္ျပန္ခိုင္းမွာ။ ဒါပါပဲ။
"လင္းခန္႔... ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ၊
ျပန္မွာဆိုလည္းျပန္..."
"ျပန္စရာလား၊ ကိုကိုကလည္း..."
မၾကာခင္မွာပဲ ဟေနတဲ့တံခါးခ်ပ္ေနာက္ကလြင့္လာတဲ့ မဝဲတဝဲအသံတစ္ခုေၾကာင့္ သြားၿဖဲၿပီး အထဲျပန္ဝင္ခဲ့ေလသတည္းေပါ့။
* *
"ၾကည့္ေလ... အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ...
ငါ့သာ ကာလနဂါးေလးဘာေလးနဲ႔..."
နားထဲဝင္လာတဲ့ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ အင္း... မွန္းရရင္ အစ္ကိုေတာ့္အသံႀကီးေၾကာင့္ ေလးလံေနတဲ့မ်က္ခြံေတြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆုံခ်က္ထဲပထမဆုံးေပၚလာတာက ကြၽန္ေတာ္႕ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္နက္ဝန္းတစ္စုံ...။ အဲ... ဟုတ္တယ္။ မွန္ႏွစ္ခ်ပ္မပါဘူး။
"ေထာက္..."
"အ..."
နဖူးေၾကာေတြစပ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေျပသြားေအာင္ အေတာက္ခံလိုက္ရမွ ငုပ္တုပ္ထထိုင္မိတယ္။ ဟုတ္သား...။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေန႔ခင္းလုံး ကိုကိုစာလုပ္ေနတာကိုၾကည့္ရင္း... စိတ္ကူးေပါက္တိုင္း 'ခ်စ္တယ္' လို႔ ထထေအာ္ၿပီးေႏွာင့္ယွက္ရင္းနဲ႔ ဆိုဖာေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၆နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။
"သူမ်ားတိုက္ခန္းလာၿပီး အေသေကာင္လိုအိပ္ေနတာကြာ...
ငခန္႔တို႔ကေတာ့ စံပဲ..."
ေခါင္းၿဖီးမထားတဲ့ဆံပင္စုတ္ဖြားနဲ႔ စားပြဲတစ္ဖက္မွာထိုင္ေနတဲ့
ဘရားသားက အာလူးေၾကာ္စားရင္း လွမ္းဖဲ့ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္႕အနား ၾကမ္းျပင္ေပၚက လူသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ လူကိုအနီးကပ္ႀကီးကေန အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ အင္း... ရင္ထဲမွာ ဖိုသီဖတ္သီေတြေတာင္ ျဖစ္လာသလိုပဲ။
"ဘာၾကည့္ေနတာလဲ..."
ဗ်ာေရ...။ ဘာမွလည္း မၾကည့္မိပါဘူး။
ၾကည့္ေနတာက ခင္ဗ်ားမဟုတ္ဘူးလားလို႔...။
"လင္းခန္႔က Spy ေသာက္ခ်င္လို႔ၾကည့္ေနတာထင္တယ္၊
အံ့ထူးျမတ္... ငါသူ႕ကိုတိုက္လိုက္ရမလား... အာ.... မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး... လင္းခန္႔က အသက္မျပည့္ေသးဘူးပဲ... ေသာက္လို႔မရဘူး"
စားပြဲေပၚက RED Spy ပုလင္းေတြကိုၾကည့္၊ ခါတိုင္းလို အိေႁႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားမဟုတ္တဲ့ မ်က္ႏွာပုံစံကိုၾကည့္၊ သူ႕ဟာသူေမးၿပီး သူ႕ဟာသူေျဖသြားတဲ့ စကားအသြားအလာကို ၾကည့္လို႔ ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ အေႂကြခံလူတန္းစားႀကီး မူးေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
Red Spy ေသာက္ၿပီးမူးတဲ့ အဲ့ဒီအမူးသမားဟာ စားပြဲေပၚက ပုလင္းေလးသုံးလုံးထဲကေန အေ႐ွ႕ဘက္ျခမ္းကအခြံတစ္လုံးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး မွန္ေျပာင္းၾကည့္သလို မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္လို႔ ပုလင္းဝကိုၾကည့္ရင္း ...။
"မ႐ွိေတာ့ဘူး... ဒါဘယ္သူေသာက္လိုက္တာလဲ..."
"မင္းေသာက္လိုက္တာေလ..."
"အာ... ငါနည္းနည္းေလးပဲေသာက္ရေသးတာ ဘာလို႔ကုန္မွာလဲ... မင္းခိုးေသာက္လိုက္တာမလား...ေခြးေကာင္အံ့ထူးျမတ္... ခ်ီးမို႔သူမ်ားပုလင္းကို ခိုးေသာက္တာလား... အဲ့ဒါႀကီးကေတာ့ မမိုက္ဘူးေလကြာ... screw it..."
အသံမဝဲတဝဲေလးနဲ႔ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေလညင္းေလးေတြ ႐ြတ္ဆိုေနလိုက္တာ။ ကိုကို႔ရဲ႕ ေအးေဆးသိမ္ေမြ႕တဲ့ ပုံမွန္စိတ္ကေလးကေတာ့ vacation ထြက္သြားၿပီထင္ရဲ႕။
"ေအးပါကြာ... ငါမွားတာပါ၊ ေဆာရီး ေဆာရီး...
ေက်သြားေအာင္ ငါ့ပုလင္းကိုျပန္ယူေသာက္လိုက္၊ ဟုတ္ၿပီလား..."
"မေသာက္ဘူး၊ ႐ြံတယ္"
"..."
"မင္းက ညဘက္လည္းသြားေကာင္းေကာင္းမတိုက္ဘူး... မနက္ဆိုလည္း အိပ္ရာထေနာက္က်လို႔ ျဖစ္သလိုတိုက္တာ၊ ေသာက္သြားက်ေကာင္းေကာင္းမတိုက္ဘဲ ေသာက္သေရစာေတြက် အားတိုင္းယားတိုင္းထိုင္ၿမိဳဆို႔ေနတဲ့ဟာ... အာပုပ္ေစာ္နံတယ္ ႐ြံစရာႀကီး... မင္းပါးစပ္နဲ႔ထိထားတာႀကီးကို ေသာက္စရာလား... shit ..."
ပုလင္းေလးလွမ္းေပးရာက စကားလုံးေတြနဲ႔ ပိတ္ပိတ္႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ ႂကြက္အစ္ကိုရဲ႕လက္ဟာ ေလထဲမွာဘရိတ္အုပ္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ေနာက္ကိုျပန္ဆုတ္သြားပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ခြိခနဲ ထရယ္တာပဲ။ ကြဲစမ္း အဲ့သမွာ အ႐ွက္...။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာေနက်ေတြကို ကူၿပီးေျပာေပးသြားလို႔ ကိုကို႔ကို ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္မွန္းကိုမသိဘူး။
"ေအးပါကြာ... ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးေတာ့ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးငိုေနမွာဟလို႔ေတြးၿပီး စိတ္ေျဖလို႔ရေအာင္ Spy ေတြ ဝယ္လာေပးမိတဲ့ငါကိုက မွားတာပါ..."
"မွားတာေပါ့... ေခါင္ရည္ေတာင္မေသာက္ဖူးတဲ့ငါ့ကို မင္းျပင္ဦးလြင္ကဝယ္လာတဲ့ မက္မန္းဝိုင္ေတြတစ္ေယာက္တည္း မေသာက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ကျမင္းေၾကာထၿပီး လာတိုက္ကတည္းက မွားတာ... အႏူးကဆို အၿမဲတမ္းေျပာတယ္... ေခါင္ရည္မေသာက္ရေသးခင္ တစ္ျခားအရက္ေတြ၊ ဝိုင္ေတြကို ေသာက္မၾကည့္နဲ႔တဲ့... ပထမဆုံးျမည္းစမ္းၾကည့္တဲ့အရသာဆိုတာ ကပ်က္ကေခ်ာ္ေတြမဟုတ္ဘဲ အေကာင္းဆုံးတစ္ခုျဖစ္ေနရမွာတဲ့..."
"ဟုတ္ပါၿပီ... သူ႕အဖိုးတန္သားေလးကို ကပ်က္ကေခ်ာ္ေတြ တိုက္မိတဲ့အတြက္ တမလြန္ကမင္းအေမကို ေကာင္းေကာင္းေတာင္းပန္လိုက္မယ္... ရၿပီလား..."
"အင္း... ေသခ်ာ ေတာင္းပန္လိုက္..."
"ဟူး... ငါ့ဘဝကလည္း ရည္းစားေလးဘာေလးရၿပီး ေကာင္မေလးဆီက အရစ္ခံေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ Spy ေသာက္ၿပီးမူးတဲ့ေကာင္ ရစ္တာခံေနရတယ္၊ ဒရာမာဆန္လိုက္တာ..."
အစ္ကိုေတာ္ ေခါင္းတဗ်င္းဗ်င္းကုတ္ၿပီး သက္ျပင္းေတြ မႈတ္ထုတ္ေနတာကို ထိုင္ခြီေနတုန္း ေန႔လည္ကတည္းက ဘာမွမစားရေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ဗိုက္ထဲကေန ဆႏၵျပသံေတြ တန္းစီထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေခါက္ဆြဲတစ္ဘူးေလာက္ ဟိုဘက္ခန္းထဲကေနသြားယူဖို႔ ထလာခဲ့ပါရဲ႕။
ေခါက္ဆြဲဘူးထဲ ေရေႏြးထည့္ေနရင္း အဲ့ဒီမွာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာက ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ...။ အင္း... ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။
ဘယ္သူမွထင္မထားမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႕ေရခဲတုံးႀကီးရဲ႕ဒီလိုပုံစံေလးက တကယ့္ကိုခ်စ္ေမႊးတလြင့္လြင့္ပဲ။ မ်က္မွန္မပါတဲ့မ်က္ႏွာကေလးက တင္းအားေတြေျဖေလွ်ာ့ထားလို႔ ပိုၿပီး႐ွင္းလင္းေနတယ္။ ေလသံကေလးကလည္း ခါတိုင္းထက္ မသိမသာက်ယ္လာၿပီး အဆဲေလးေတြခပ္ခပ္ထည့္လို႔ သြက္သြက္ကေလးစကားေျပာေနပုံက တစ္ခုခုအလိုမက်ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေလးအတိုင္း။ အဲ... ကေလးေတြကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ မဆဲၾကဘူးေပါ့ေလ။
ၿပီးေတာ့ ခါး႐ိုးကိုေလွ်ာ့ၿပီး ႐ွည္တဲ့အရပ္ကေလး ပုဝင္သြားသလို ထင္ရေအာင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ေနတဲ့ပုံစံကေရာ။ မ်က္မွန္မပါလို႔ မ်က္ခုံးကေလးႏွစ္ေၾကာင္းကို က်ံဳ႕ၾကည့္လိုက္၊ မ်က္ခမ္းစပ္ေလးေတြကို လက္ခုံေလးနဲ႔ ပြတ္လိုက္လုပ္ေနတာေရာ...။ တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္တဲ့အခါ လႊာလႊာကေလးဟေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးရဲရဲေတြက အသာေလးကပ္သြားတာကေရာ...။
အိုဗ်ာ...။ ဒီေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အမူးသမားေလးမ်ိဳး ၃၁ဘုံရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ ထပ္႐ွိအုံးမလဲ။ တစ္ခါၾကည့္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ႏွစ္ခါၾကည့္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ သုံးခါၾကည့္လည္း ထိုနည္းတူစြာပဲ။
အာ... ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းအားႀကီးလို႔ ေရေႏြးေတြလည္းလွ်ံကုန္ၿပီ။
*
ေရေႏြးနဲ႔အရသာမႈန္႔ေတြထည့္ၿပီးသား ေခါက္ဆြဲဘူးေလးကိုမၿပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အခန္းထဲဝင္ဝင္ခ်င္းၾကားေနရတဲ့ ကိုကို႔အသံေလး။ ကိုင္ထားတဲ့ ပုလင္းအခြံေလးကို လက္သန္းထိပ္ကေလးနဲ႔ဆြဲဆြဲျခစ္လို႔ မ်က္လုံးကေလးေတြက စားပြဲအစြန္ကို အေၾကာင္းအရင္းမ႐ွိၾကည့္ေနရင္း အေစာကေလာက္မက်ယ္၊ မသြက္တဲ့ေလသံေလးနဲ႔ေျပာေနရဲ႕။
"မင္းသိလား အံထူးျမတ္... ငါ အသက္ ၂၃ႏွစ္႐ွိေတာ့မယ္...
ဆယ္တန္းေျဖၿပီးရင္ တိုက္မယ္လို႔ေျပာတဲ့ အႏူးကိုယ္တိုင္ခ်က္တဲ့ ေခါင္ရည္ကိုလည္း မေသာက္လိုက္ရဘူး... တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခါက်ရင္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အိမ္ျပန္လာတိုင္း မေမ့ေအာင္လုပ္ေကြၽးမယ္လို႔ ေျပာထားတဲ့ အႏူးလက္ရာ ဆိတ္သားေထာင္းကိုလည္း ငါမမွတ္မိေတာ့ဘူး... အသက္၁၂ႏွစ္ကစၿပီး ခရစၥမတ္ တိုင္း လက္ေဆာင္ေပးမယ္လို႔ကတိေပးထားတဲ့ အႏူးထိုးတဲ့မာဖလာေတြလည္း ၄ထည္ပဲငါရလိုက္တယ္..."
"အႏူး ငါ့ကိုညာတယ္... အဲ့ဒီေန႔ကလည္းညာတယ္၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး လို႔ ေျပာၿပီးေတာ့... အဆင္ေျပတယ္ ေျပာၿပီးေတာ့... ခဏေလးပဲ အနားမွာမ႐ွိလိုက္တာကို ဒီအတိုင္း ျဗဳန္းစားႀကီးထြက္သြားတယ္... အႏူးမေကာင္းဘူး..."
ေခါင္းငုံ႔လ်က္နဲ႔ သူေျပာခ်င္ရာေျပာေနတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ဝန္းေထာင့္မွာ အရည္ၾကည္ေလးေတြ စုေဝးသြားတယ္။ ကိုကို႔အသံမဝဲတဝဲေလးက အက္ကြဲကြဲနဲ႔ နိမ့္နိမ့္ကေလးတုန္ခါေနသေယာင္...။
"ဟုတ္တယ္... မင္းအေမက မေကာင္းဘူးကြာ...
ဘယ္ႏွယ့္ နည္းနည္းေလးေတာင္ ေစာင့္မေပးဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ်ႀကီး ထြက္သြားတာလဲ... ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတဲ့အေမပဲ..."
"ငါ့အႏူးကို မေကာင္းမေျပာနဲ႔ကြ...
shit... ေသခ်င္လို႔လား..."
"ေရာ္... သူေျပာလို႔လိုက္ေယာင္ၾကည့္တာကို အဆဲခံရျပန္ၿပီ..."
လက္ထဲကမခ်ရေသးတဲ့ Spy ပုလင္းခြံနဲ႔႐ြယ္ၿပီး အဆဲေလးေတြျပန္ေပးလာတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေလးေၾကာင့္ အစ္ကိုေတာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီးဟာ ဇီးသီးေျခာက္လို ႐ႈံ႕တြသြားပါသေကာ...။
ကိုကိုက ပုလင္းေလးကိုျပန္ခ် အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာကို ခပ္ေတြေတြေလးေငးလိုက္ရင္း ဆက္ေျပာျပန္တယ္။
"အမွန္က... ငါကမေကာင္းတာပါ... ငါကအႏူးကို စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ထားခဲ့မိလို႔ အႏူးကလည္းငါ့ကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားသြားတာ... ဒါေပမယ့္ ငါထားခဲ့တာက ခဏေလး...
အႏူးထားခဲ့တာက တစ္သက္လုံးေလ..."
မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လက္ခနဲျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြဟာ သြယ္လ်က်နတဲ့ေမးဖ်ားေလးကေန စုစည္းၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို က်သြားၾကတယ္။ တစ္ေန႔တည္းမွာပဲ ကိုကိုငိုေနတာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ၿပီး ျမင္ရျပန္ၿပီ။
အဝင္ဝမွာတင္ မတ္တပ္ေမ့ေနမိရာက အခုမွသတိဝင္လာတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ေဘးမွာဝင္ထိုင္ၿပီး လက္ထဲကေခါက္ဆြဲဘူးကို စားပြဲေပၚခ်လိုက္တယ္။ ဘုရားေက်ာင္းမွာတုန္းကလုပ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ေရစီးေၾကာင္းေလးေတြ႐ႊဲေနတဲ့ ကိုကိုမ်က္ႏွာကို ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္မိေတာ့ သဲ့သဲ့ထြက္လာတဲ့ ႐ိႈက္သံေလးေတြနဲ႔အတူ ခံစားလိုက္ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္႕ပခုံးေပၚကစိုစြတ္မႈေလး။
မရဲတရဲနဲ႔ ေက်ာကိုပုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုကို႔လည္ေခ်ာင္းထဲက မသိမသာထြက္လာေနတဲ့ တုန္ခါသံေလးေတြက ပိုျမင့္လာခဲ့လို႔...။
တကယ္ပါပဲ...။ ေန႔လည္ကတည္းက အခုလိုငိုလိုက္လည္းရတာကို
အေၾကာတင္းျပေနေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ေလ...။
ခ်က္ခ်င္းႀကီး တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားတဲ့ခံစားခ်က္ကို...
ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ခ်စ္တဲ့သူေတြ ကိုယ့္ကိုခြဲခြာသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္မခံစားဖူးဘူး။ ဘဝက ကြၽန္ေတာ္႕အေပၚ ေကာင္းလြန္းတာလားေတာ့မေျပာတတ္။ နာက်င္စရာခံစားခ်က္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္႕မွာ ႐ွား႐ွားပါးပါးပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကိုကိုမ်က္ရည္က်တာျမင္ရင္ေတာ့...
ကြၽန္ေတာ္ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းလည္း နာက်င္ရတယ္။
ခံစားခ်က္ေတြဆိုတာ အျပည့္အဝမွ်ယူလို႔မရတဲ့အရာဆိုေပမယ့္...
အနည္းဆုံးေတာ့ ကူးစက္တတ္ေသးတာပဲမလား။
ကိုကို႔ေက်ာျပင္ေလးကို အသာပုတ္ေပးေနရင္း ေဘးကို လည္ေစာင္းမိေတာ့ မ်က္ခုံးပင့္လို႔ ျပဴးၾကည့္ေနတဲ့လူပိုႀကီးကို ျမင္ရပါ့။
"ၾကည့္မေနနဲ႔... ကိုကိုငိုတာ သူမ်ားေတြျမင္မွာစိုးလို႔ ပခုံးငွါးေပးတာ..."
"ဒီနားမွာ ငါပဲ႐ွိတာေလ... ငါကသူမ်ားလားဟ..."
"ဒါေပါ့..."
"ဪ... ေအးေအး...
ဒီေလာက္ဆို ငါေသေပးလို႔ရၿပီလား..."
"ကိုယ့္ႂကြက္သိုက္ထဲကိုယ္ျပန္ေသ... ကိုကို႔အခန္းညစ္ပတ္တယ္"
"ေသာက္ကေလး... ႐ြဲ႕ေျပာေနတာဟ"
"သိသားပဲ..."
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ႂကြက္အစ္ကို ၿဂိဳလ္ေထာင္ေနၾကတုန္းမွာပဲ
ကိုကိုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႕ပခုံးေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
ငိုရတာေမာသြားလို႔ တစ္ေရးအိပ္သြားတဲ့
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ...။
အင္း...။ ဆဲစရာ႐ွိတာဆဲၿပီး ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးၿပီ။
ငိုခ်င္သလိုငိုၿပီးၿပီဆိုေတာ့... အဆင့္သုံးအေနနဲ႔ အားလုံးေမ့သြားေအာင္ အိပ္ေတာ့မွာေပါ့။ အဲ့သလို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္သြားတာကိုၾကည့္။
ကိုကိုက တကယ္စနစ္က်တဲ့ အမူးသမားေလးဗ်။
႐ွင္းရလင္းရတာကို ေသလုေအာင္ပ်င္းတဲ့အစ္ကိုေတာ္ကို
အက်င့္ရေအာင္လုပ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ႐ွင္းစရာ႐ွိတာေတြ႐ွင္းခိုင္းခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကို႔ကို အခန္းထဲလိုက္ပို႔ခဲ့တယ္။
"လင္း... ခန္႔..."
"ဗ်ာ... "
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
"ဟင္... ဘာလုပ္လို႔လဲ..."
ဘုရားစူး ဒီအတိုင္းကုတင္ေပၚခ်ေပးၿပီး ေစာင္ျခဳံဖို႔လုပ္လိုက္တာပါဗ်ာ။ ေကာက္ခနဲထထိုင္ၿပီး ဘာေတြလာေမးေနျပန္တာတုန္း...။
"စာသြားမလုပ္ေသးဘဲနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..."
ဪ... ဘာတုန္းလို႔...။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ခက္ေနပါၿပီ စာၾကမ္းပိုးကိုကိုရယ္။
"ကြၽန္ေတာ္စာလုပ္ရင္ ကိုကိုကကြၽန္ေတာ္႕ကို ျပန္ခ်စ္ေပးမွာမို႔လို႔လား"
"ေသာက္႐ူးေလး..."
ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ကိုကို႔ဆဲတာခံလိုက္ရလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အရင္တစ္ခါကလည္း အဆဲခံရဖူးေပမယ့္... အဲ့ဒါက သူ႕ Ex အစားအဆဲခံရတာ။ အခုက တိုက္႐ိုက္အဆဲခံရတာ။ မတူဘူးေလ...။
"မင္းေမးတဲ့ဟာ..."
"ဟင္..."
"အာကာေဝယံ့အေပၚ... သံေယာဇဥ္က်န္ေသးလားဆိုတာေလ...
ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေပမယ့္... အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါလည္း... ငါ့ကိုယ္ငါ မေသခ်ာဘူးပဲ..."
ဒီကိစၥကို ကိုကိုေျပာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာ...
အခုက် ထပ္မေမးမိဘဲ သူ႕ဟာသူေျပာလာၿပီ။ ပုံမွန္စိတ္မဟုတ္ေတာ့ရင္ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊ ၿမိဳသိပ္ထားတာေတြ ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး...။ အဲ့သလိုလား...။
"ငါ... သူ႕ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူး... ဒါေပမယ့္...
ေက်ာင္းအားကစား႐ုံေ႐ွ႕ေရာက္ျဖစ္လို႔ ငါ့ေခါင္းကို ၾကက္ေတာင္လာမွန္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္... ငါတစ္ေယာက္တည္း လမ္းသြားေနတဲ့အခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေနာက္ကေနေျပးလိုက္လာၿပီး ဂုတ္ကိုဆြဲခိုဖက္လိုက္တဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္... ကန္တင္းကထိုင္ေနက်ဆိုင္ကို ငါသြားတိုင္း အက်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆိုင္႐ွင္အေဒၚႀကီးက Hot Chocolate ႏွစ္ခြက္မလားလို႔ ေမးလာတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္... တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုက္ဆိုင္မႈ႐ွိတဲ့အခါ... သူ႕မ်က္ႏွာကိုေျပးျမင္မိတာမ်ိဳးကို သံေယာဇဥ္လက္က်န္လို႔ ေခၚတယ္ဆိုရင္ေတာ့... ဟုတ္ေလာက္မယ္၊ ေသာက္ေရးမပါတဲ့ အဲ့ဒီသံေယာဇဥ္ဆိုတာေတြကို... မသိလိုက္မသိဘာသာနဲ႔ ငါဖက္တြယ္ထားမိတာျဖစ္မွာေပါ့... အဟြန္း... ငါကလည္း တကယ့္ေသာက္႐ူးပါပဲ..."
အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အနီေရာင္ dream catcher ေလးကိုေငးလို႔ ေျပာရင္းေျပာရင္း အလိုလိုေပၚလာတဲ့ မခ်ိျပဳံးေလးက ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ အထင္းသား...။
"လင္းခန္႔..."
"ဗ်ာ..."
"ငါမင္းကို မခ်စ္ဘူး..."
ေဟာဗ်ာ...။ ဘယ္သူမွမေမးေသးဘဲနဲ႔ ထျငင္းေနတယ္။
ခင္ဗ်ားေနာ္...။ အစမ႐ွိအဆုံးမ႐ွိ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔လုပ္ျပန္ၿပီ။
"ဒါေပမယ့္ငါ...
ငါ..."
"အင္း... ဘာျဖစ္လဲ..."
"ငါမင္းကို... သံေယာဇဥ္ေသးေသးေလး႐ွိတယ္လို႔ ခံစားရတယ္၊
အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔... "
"အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔..."
ကိုကို႔စကားကို သံေယာင္လိုက္ၿပီးျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းနက္ေလးတစ္စုံက ကြၽန္ေတာ္႕မ်က္လုံးကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လို႔ တစ္ခြန္းထဲေျပာလိုက္တယ္။
"စာေကာင္းေကာင္းလုပ္..."
"..."
ေျပာစရာ႐ွိတာအကုန္ေျပာၿပီးၿပီလို႔ ယူဆလိုက္ပုံပဲ။
လွဲခ်ၿပီး ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ နည္းနည္းေလးမွမလႈပ္ေတာ့။
အသိစိတ္မ႐ွိတဲ့အခ်ိန္လဲ ဒီဘူတာကို ေရာက္ေအာင္ဆိုက္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့ တကယ္လက္ဖ်ားခါပါရဲ႕။
ေစာင္ေသခ်ာဆြဲျခဳံေပးလိုက္ရင္း နဂိုအတိုင္း ရဲစိုေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္လို႔ ကိုကိုအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းေလး အနမ္းသူခိုးထပ္လုပ္ၾကည့္မယ္ၾကံခါ႐ွိေသး ပခုံးေပၚကိုက်လာတဲ့ လက္ဖဝါးႀကီးက...။
"ငခန္႔... မင္းငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးကို သူခိုးက်င့္သူခိုးၾကံ ၾကံေနျပန္ၿပီမလား..."
အဲ့သမွာ အခ်ိန္ေကာင္းဆို ကြက္တိေရာက္လာေနလိုက္...။ အလိုက္မသိမႈႀကီးက သာသနာဖ်က္ဘြဲ႕ကို သုံးထပ္ကြမ္းေပးသင့္တယ္။
"သံသယဝင္ႏိုင္ခ်က္ကလည္း အမႈစစ္ေသလို႔ဝင္စားသလိုပဲ ...
ဘာမွမခိုးရေသးဘူး၊ ရၿပီလား... ခ်ီးထုတ္အစ္ကို... တစ္သက္လုံးမိန္းမရမွာမဟုတ္ဘူး..."
ပြစိပြစိနဲ႔ ေမတၱာအလီလီပို႔ရင္း ျပန္ထြက္ခဲ့ရသည္ေပါ့။
အဲ့ဒီညက ပြသြားတဲ့ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလးကိုပဲစားၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ရေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေကြးရင္း စက္ဘီးေျခနင္းခုံေတြကို
ခပ္သြက္သြက္ဖိနင္းလို႔ ေဆာင္းေလေတြကို ထိုးခြင္းေနမိတာပဲ။
ကိုကိုကြၽန္ေတာ္႕ကို သံေယာဇဥ္႐ွိတယ္ဆိုတာ အတည္ျပဳလိုက္ရတယ္ေလ။ အဲ... ေသးေသးေလး ျဖစ္ေနေပမယ့္ေပါ့။
___________________________________
To be continued...
💖💖💖
ေရခဲတုံးအခြန္းရဲ႕ drunk version က စြာစိ mood ကို on လိုက္သလိုပဲ ≧◔◡◔≦
If you enjoy it, leave some feedbacks or whatever you wanna share with me.
And I also want some judgements about my writing style, use of words or anything else.
Million thanks to each of you appreciating my imperfect works. 💓
Novella ✒️