Το επόμενο πρωί, χωρίς καμία ξεκούραση λόγω της παρενέργειας του αίματος του Κάρτερ, σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατέβηκα στον κάτω όροφο, βρίσκοντας όλη μου την οικογένεια καθισμένη στο τραπέζι.
Η Σκάι ήταν συνοφρυωμένη και είχε το χέρι της ανάλαφρα ακουμπισμένο στο πόδι του Μπρένταν. Για τον έξω κόσμο ήταν η ξαδέρφη μου και ο σύζυγός της. Δίπλα από τον μπαμπά και τη μαμά μου καθόταν η Έμπονι που λογομαχούσε ευγενικά και με τους δύο και κουνούσε τα χέρια της όπου χρειαζόταν. Ο Ντέβερελ είχε αράξει στη θέση του με τα πόδια πάνω στο τραπέζι και ο Κρις... ο Κρις ήταν άφαντος.
Μέχρι που πετάχτηξε ξαφνικά από πίσω μου και μου ανακάτωσε τα μαλλιά τρυφερά. "Τι κάνεις, μικρή;"
"Με τρόμαξες, Κρις!" του πέταξα απότομα. "Με συγχωρείς, είμαι λίγο νευρική..."
Ο ύψους 1.90 επιβλητικός βρικόλακας που στεκόταν δίπλα μου, σήκωσε το ένα του φρύδι και με κοίταξε με τα σχεδόν διάφανα μάτια του. "Εσύ είσαι μονίμως νευρική" είπε απλά. Του έβγαλα τη γλώσσα και πήγα και κάθισα στο τραπέζι μου. Εκείνος άφησε την συνηθισμένη του θέση δίπλα στην Έμπονι και σωριάστηκε δίπλα μου, σπρώχνοντας ελαφρώς το τραπέζι με τα μακριά του πόδια.
"Μας χαλάς τη διακόσμηση" του είπα σοβαρά.
"Κεφάκια και νευρικότητα δεν πάνε μαζί" παρατήρησε. Ακούμπησε το χέρι του στον ώμο μου. "Τι έχεις;"
Ο Κρις, όπως ήδη ανέφερα, είναι κάπως θεόρατος. Τα μάτια του είναι γαλάζια, ας πούμε, αλλά τις περισσότερες φορές μοιάζουν με διάφανα. Αν δεν ήξερα ότι είναι βρικόλακας, θα το υποπτευόμουν απλά και μόνο από τον τρόπο που ντύνεται. Είναι ο μόνος σε όλο το Σάντοουφορτ Μουρ του οποίου οι ενδυματολογικές επιλογές συμφωνούν με τις δικές μου. Παλιότερα του άρεσε να συστήνεται σαν τραγουδιστής, μέχρι κάποια στιγμή που κάποιος περίεργος άρχισε να τον ρωτάει διάφορα για το επάγγελμά του και ο Κρις δεν είχε ιδέα τί να απαντήσει. Για τον έξω κόσμο, ένας εκκεντρικός και πολλές φορές τρομαχτικός τύπος. Για εμένα, η προσωποποίηση του γέλιου. Αν και την πρώτη φορά που τον είχα δει, ομολογώ πως έχασα λίγο τη γη κάτω από τα πόδια μου και μου πήρε καιρό να τον εμπιστευτώ. Θα βοηθούσε ίσως αν ήξερα την ηλικία του, αλλά δεν ήξερα καμία από τις δύο. Ούτε πότε γεννήθηκε σαν άνθρωπος, ούτε σαν βρικόλακας και το περίεργο ήταν ότι δεν ήξερε ούτε εκείνος. Δεν θυμόταν. Με είχε βάλει να μαντέψω πόσο τον κάνω και φάνηκε να συμφωνεί όταν του απάντησα πως πρέπει να ήταν μερικά χρόνια μικρότερος από τον πατέρα μου.
"Θυμάσαι αυτό που συζητούσαμε τις προάλλες; Πως το αίμα του βρικόλακα που σε άλλαξε σου φέρνει... αναμνήσεις;" Μάσησα την τελευταία λέξη.
Εκείνος ανασήκωσε το φρύδι και έγειρε προς το μέρος μου, για να μην χρειάζεται να φωνάζω.
"Ναι".
"Είναι αλήθεια" είπα. "Χθες δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ καθόλου, σκεφτόμουν συνέχεια την Μεταμόρφωσή μου, τον ηλίθιο τον Κέιν, Τον Βλάντιμιρ, τον Ντεβ... Κάθε φορά που χρειάζεται να βρεθώ κοντά στον Κάρτερ, θέλω τόσο πολύ να τον εκδικηθώ για αυτό που μου έκανε, αλλά μόλις τον βλέπω, είναι σαν να χάνω το κουράγιο μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι ότι αν πάω να του επιτεθώ, θα κάνει τα ίδια με τότε".
"Μόνο που αυτή τη φορά δεν έχει σε τι να σε μεταμορφώσει" σχολίασε χαμογελαστός. "Ρέιβεν... είναι λογικό, αλλά σε παρακαλώ, μην κάνεις καμιά ανοησία. Ξέρεις τι θα γίνει αν επιτεθείς και σκοτώσεις τον Κάρτερ".
"Ξέρω. Και μην ανησυχείς, δεν έχω σκοπό να τον σκοτώσω. Λύτρωση θα του ήταν ο θάνατος. Να τον εκδικηθώ θέλω. Αλλά δεν μπορώ".
"Ναι, μου είπε ο Ντεβ για την ανακωχή. Είπε επίσης ότι δεν μπορεί να πει σε κανέναν άλλον γιατί ήθελε ο Βλαντ να σε δει, πέρα από τον μπαμπά και η μαμά σου".
"Ναι... κοίτα να δεις, δεν είναι ότι δεν θέλω να σου πω, αλλά..."
"Ξέρω" είπε και με κοίταξε ευγενικά. "Είναι μέρος της συμφωνίας".
"Είναι για το καλό όλων σας" συμπλήρωσα. Μέσα μου, μού πέρασε για πρώτη φορά η σκέψη μήπως ήταν ο Κρις εκείνος που είχε συμμαχήσει εναντίον μας, αλλά σχεδόν από ένστικτο, την απέκλεισα πριν προλάβει και φανεί στο πρόσωπό μου. Το τελευταίο που ήθελα ήταν να προσβάλλω τους μοναδικούς μου συμμάχους σε αυτή την οικογένεια.
"Δες το θετικά" είπε και ακούμπησε πίσω στην καρέκλα του. "Έχεις έναν μήνα να οργανώσεις την εκδίκησή σου για τον Κάρτερ".
"Δεν ξέρω αν αξίζει να περάσω έναν μήνα σκεπτόμενη πώς θα εκδικηθώ ένα... ένα..."
Ο Κρις με πλησίασε και πάλι και με κοίταξε βαθιά στα μάτια. "Εντάξει, το χώνεψα, δεν τον γουστάρεις τον τύπο. Και μεταξύ μας, καλά κάνεις, σε έκανε κάτι που δεν είσαι, κάτι που δεν ήθελες να είσαι. Το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μην τον χωνεύεις".
"Δεν είναι ότι δεν είμαι ικανοποιημένη με την ζωή μου" του είπα. "Χαίρομαι που έχω αυτά που έχω, εσάς..."
"Αλλά θα προτιμούσες μια ανθρώπινη ζωή το 1789, ε;"
"Ας πούμε ότι... θα ήθελα να έχω την επιλογή. Να μην αποφασίσει άλλος για μένα".
Ο Κρις όμως δεν πρόφτασε να απαντήσει, γιατί ο μπαμπάς μου κάθισε στην θέση του στην κορυφή του τραπεζιού και χτύπησε απαλά το χέρι του στην επιφάνεια του ξύλου. Ο Κρις δεν κουνήθηκε από την θέση του, παρά βολεύτηκε στο κάθισμά του και ακούμπησε τα μακριά του χέρια πάνω στο τραπέζι. Ο Ντέβερελ κάθισε στα αριστερά μου. Έμεινα να κοιτάζω πότε τον έναν και πότε τον άλλον, σαν δύο σωματοφύλακες, ο ένας με ένα γλυκό και ήρεμο πρόσωπο, ο άλλος με άγρια και ίσως τρομαχτικά χαρακτηριστικά. Βγήκα από την ονειροπόλησή μου όταν άκουσα από τον μπαμπά μου τις λέξεις "απειλή" και "αγέλη".
Ο Κρις τεντώθηκε δίπλα μου και πήρε το λόγο. "Πολύ αέρα δεν πήραν τα κουτάβια;" ρώτησε ειρωνικά. Μάλιστα. Οπότε έκαναν κάτι οι λυκάνθρωποι. Πιθανότατα κάτι που σχετιζόταν με μια "απειλή".
"Ας το θέσουμε και έτσι" είπε ο μπαμπάς μου. "Το θέμα είναι ότι η αγέλη δεν συμφωνεί με την συμμαχία μας με τους Κέιν και μας έστειλε και μια επιστολή, στην οποία αυτό γίνεται πολύ ξεκάθαρο".
"Ας τους φάμε τότε" έκανε αδιάφορα ο Κρις τσεκάροντας τα νύχια του. Με σόκαρε λίγο η αδιαφορία με την οποία πρόφερε τη φράση αυτή, αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που σόκαρε με το χιούμορ του.
"Όχι και πολύ καθαρή λύση. Μην ξεχνάς ότι θα τους χρειαστούμε, αν η ανακωχή λήξει και ο Βλάντιμιρ έρθει ετοιμοπόλεμος".
"Και επιπλέον δεν σκοτώνουμε για να γλιτώνουμε μπελάδες, Κρις" του είπα απαλά.
"Μη μιλάς μικρή" είπε και μου έκλεισε το στόμα με το χέρι "εξάλλου αυτό θα κάνουμε όταν η ανακωχή με τους Κέιν λήξει".
Ο Ντεβ άφησε ένα γελάκι και ξαφνικά, εντελώς αναπάντεχα, η ιδέα να δω τους Κέιν νεκρούς, δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Ένιωσα μια μικρή αποστροφή για τον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν ο Κρις βεβαιώθηκε ότι δεν θα μιλούσα άλλο, με άφησε και γύρισε χαμογελαστός στους υπόλοιπους.
"Τι προτείνεις, Ρέιβεν;" ρώτησε ο μπαμπάς μου.
"Ανακωχή με τους λύκους" είπα απλά.
"Το έχεις ρίξει στις ανακωχές τώρα τελευταία, ε;" έκανε η Σκάι ανασηκώνοντας το φρύδι ειρωνικά.
Την αγνόησα και στράφηκα στους άλλους.
"Θα μας αφήσουν να κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό, γιατί αν οι Κέιν πάρουν το πάνω χέρι, θα τους κάνουν κατοικίδια".
"Και τί θα τους πεις για να τους πείσεις;"
"Θα τους απειλήσω κι εγώ λιγάκι. Ξέρεις ότι δεν θα τολμήσουν να με πειράξουν και να σκάσουν τη συμφωνία, το χειρότερο που μπορούν να κάνουν είναι να διαφωνήσουν και να με διώξουν. Οπότε τότε θα ξέρουμε ότι πρέπει να φυλαγόμαστε και από αυτούς".
"Α, η θετική οπτική της νεαρής ηλικίας!" σχολίασε ο Κρις.
"Μην με σαμποτάρεις, Κρις" του είπα χαμηλόφωνα. "Λοιπόν, μπαμπά;"
"Εγώ δεν συμφωνώ" είπε η Σκάι. "Από πότε έγινες αρχηγός, Ρέιβεν;"
"ΕΣΥ από πότε έγινες αρχηγός;" πέταξε ο Κρις και δοκίμασε να σηκωθεί από την καρέκλα του. Το χέρι μου, καθώς και το χέρι της μαμάς μου τον σταμάτησαν.
"Δεν μου λες, Σκάι" της είπα "Καμιά ιδέα έχεις να ρίξεις στο τραπέζι, ή το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να πετάς φαρμάκι;"
Η Σκάι σηκώθηκε όρθια, με τα κοντά ξανθά μαλλιά της να πετάνε προς όλες τις κατευθύνσεις και με πλησίασε. Εγώ σηκώθηκα και την αντιμετώπισα στα ίσα.
"Θεωρώ ότι από απλή τύχη βρίσκεσαι σε τέτοια πλεονεκτική θέση" σχολίασε χαμηλόφωνα, αλλά όλοι την άκουσαν.
"Δεν με ενδιαφέρουν οι θεωρίες σου" της απάντησα.
"Θα έπρεπε. Αν θέλεις να μου δείξεις ότι πραγματικά είσαι άξια να είσαι μέρος της οικογένειάς μας..."
"Δεν με ενδιαφέρει να σου δείξω τίποτα".
"Και πάλι θα έπρεπε... Είδατε;" ρώτησε και γύρισε σαν ντίβα στους άλλους. "Η ηλικία και η ανωριμότητά της θα μας ξεκάνουν όλους, έναν προς έναν. Θέλετε πραγματικά να μας βυθίσει σε μια μάχη με τους λυκανθρώπους, πέρα από τους Κέιν;"
"Και η δικιά σου γούνα κινδυνεύει από τους Κέιν, ανόητη" της είπε ο Κρις. "Μην ρίχνεις όλες τις ευθύνες στη Ρέιβεν. Αν μας πιάσουν οι Κέιν και κερδίσουν, η πρώτη που θα πάει στον άλλο κόσμο θα είσαι εσύ".
"Και η τελευταία η Ρέιβεν".
"Μην αλλάζεις θέμα" της είπα. "Έλεγες πόσο ακατάλληλη είμαι για την πλεονεκτική μου θέση. Για συνέχισε".
"Τι άλλο να πω, μικρή ανόητη;" έκανε η Σκάι και με κοίταξε περιφρονητικά. "Το πιστεύω ακράδαντα ότι τα προβλήματα εμφανίστηκαν στη ζωή μου από τότε που εμφανίστηκες κι εσύ".
"Να σου θυμίσω ότι εσύ ήρθες στην οικογένεια μετά από μένα, ή δεν χρειάζεται;"
"Είμαι πολύ περισσότερο καιρό βρικόλακας από εσένα, Ρέιβεν" είπε. "Ξέρω τον κόσμο καλύτερα από σένα. Ξέρω ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τον Κάρτερ, όσο και να το θες".
"Το αν θα τα βάλω με τον Κάρτερ ή όχι, είναι αποκλειστικά δική μου δουλειά".
"Ήρεμα, κορίτσια" έκανε ο Ντέβερελ και ανασηκώθηκε, έτοιμος να επέμβει.
"Άσε την να βγάλει τη μαυρίλα από μέσα της, Ντεβ" του είπα. "Καλό θα της κάνει".
Η Σκάι χασκογέλασε και άρχισε να κόβει βόλτες γύρω από το τραπέζι. η Σκηνή θύμιζε απίστευτα ταινία. "Μιλάς εσύ για μαυρίλα, Ρέιβεν, εσύ η Βασίλισσα της Νύχτας; Ας γελάσω!"
"Πρόσεχε μην κάνεις ρυτίδες" ψέλλισα και ο Ντεβ λύθηκε στα γέλια.
"Σε πειράζει το δικό μου το φαρμάκι, ενώ το δικό σου είναι εντάξει, Ρέιβεν;" σχολίασε η Σκάι που προφανώς άκουσε. Κάθισα και πάλι στη θέση μου και προσπάθησα να μην δώσω συνέχεια, αλλά η κοπέλα είχε μάλλον ψυχολογικά. "Λοιπόν, εγώ είμαι διατεθειμένη, εδώ, μπροστά σε όλους, να αποδείξω τι αξίζω".
Ο Κρις αναστέναξε και το βλέμμα του τα έλεγε όλα. Ο Ντεβ τον μιμήθηκε.
"Εγώ, η Σκάι Μπλακ-Τζόουνς, προκαλώ σε μια φιλική μονομαχία τη Ρέιβεν Μπλακ".
Τι καλά που περνάμε...
Πολλά πράγματα έγιναν ταυτόχρονα. Ο Κρις πετάχτηκε όρθιος και όρμησε στην Σκάι, ακολουθούμενος από τον Ντεβ, ο Μπρένταν έπεσε ανάμεσά τους για να προστατέψει τη Σκάι, η Έμπονι κοιτούσε με τα μάτια ορθάνοιχτα, εγώ είχα παγώσει και οι γονείς μου φώναζαν σε όλους να σταματήσουν.
"Πως τολμάς; Ζητάς μονομαχία σε τέτοιους καιρούς; Καλά είσαι τελείως ηλίθια;" φώναξε ο Ντεβ.
"Και δεν τελείωσα, μικρέ" είπε η Σκάι. "Στην μονομαχία θα είναι παρόντες και οι Κέιν".
Τότε ήταν που της όρμησα κι εγώ.